Mijn gedachten maken mij misselijk

Hallo,
Ik wil graag mijn ervaringen met jullie delen.
Ik weet van mezelf dat ik een hele zwakke maag heb en snel moet overgeven. Dit gevoel beangstigend mij en daardoor zit ik gevangen in dit cirkeltje.
Al van kleins af aan raakte ik bij gespannen situatie’s misselijk en was het gevolg daarvan braken. Bijvoorbeeld bij de sinterklaas intocht of het kerstdiner op school.
Ik ben ook best onzeker en rond mijn 18e vond ik mezelf te dik en vond ik dat het tijd was om af te gaan vallen. Ik ben toen heel streng gaan lijnen en raakte hierdoor ook erg in de war. Op een gegeven moment was ik wel tevreden en ben ik gestopt met lijnen. Ik wilde nu weer “normaal” gaan eten. Dit lukte echter niet ik was heel erg bezig met wat ik at en ging aan het einde van de dag nog eens na wat ik allemaal had gegeten en raakte hierdoor misselijk. Ik was er wel van bewust dat ik was doorgeslagen en wilde ook echt weer aankomen. Ik was een beetje in de war maar ik kreeg geen hap meer door mijn keel. Het voelde maanden lang alsof ik een steen in mijn maag had en een brok in mijn keel. Ik at alles met tegenzin. ik werd voornamelijk ‘s ochtends misselijk wakker. Ik dacht dan ook wat is er mis met mij.. Toen ik een relatie kreeg werden de gedachtes van misselijkheid en braken nog veel erger ik dacht dan bijvoorbeeld dat ik zou moeten braken als ik bij mijn vriend slaap. Deze gedachtes werden soms ook werkelijkheid omdat ik mezelf dan ziek ging praten. Ik ben destijds ook naar een diëtiste geweest, zei gaf mij toen een schema om mijn eetpatroon te normaliseren. Dit heeft mij niet heel veel geholpen ik wist namelijk echt wel hoe een normaal dagelijks eetpatroon er uit ziet alleen was dit voor mij op dat moment onmogelijk. Omdat ik mij elke dag ziek voelde heb ik onderzoeken gehad in het ziekenhuis (maag/darm onderzoek en bloedonderzoek) ook hier kwam niks uit. Het ging mij enorm belemmeren in mijn dagelijks leven. Ik vermeed uiteten gaan en genoot ook een stuk minder van dingen die ik vroeger juist zo leuk.Toen het uit ging (mede door mijn rare gedrag uit angst om misselijk te worden heb ik mezelf heel streng toegesproken ik zei tegen mezelf: en nu ga je normaal doen je bent niet ziek het zit tussen je oren.
Het was echt een hele strijd die ik heb gevoerd met mezelf en heb ook een paar kleine terugvallen gehad maar herpakte mezelf direct. het is mij gelukt om toen een jaar lang gelukkig te leven. Toen mensen van dichtbij ook zagen dat ik weer wat aan was gekomen heb ik ze voorgelogen dat mijn gedrag kwam doordat ik galstenen had, hier voel ik mij ook heel schuldig over maar ik schaamde me te erg om de waarheid te vertellen en deze symptomen kwamen overeen. De waarheid heb ik ook nooit tegen mijn toenmalige vriendje gezegd. Ik dacht ook dat ik voor altijd gelukkig zou zijn omdat ik mezelf voorgenomen had nooit meer terug te gaan naar toen. Voornamelijk 3x per week fitness heeft mij er bovenop geholpen. Nu een jaar later zit ik sinds +- 6 maanden weer in dit cirkeltje. Een enorme terugval. Dit keer is het erger dan ooit. Ik sta elke dag misselijk op en heb af en toe onder het eten dat ik weg ren naar de wc om over te geven. Ik probeer elke dag te vechten tegen dit gevoel maar als ik op sta is het eerste wat ik doe gal spugen. Daarna voel ik me wat beter en begin in aan mijn ontbijt, deze eet ik wel met tegenzin. Ik probeer tussen de middag ook gewoon wat te eten maar zit er als een berg tegenop. Af en toe als ik eten in mijn mond heb denk ik dat ik misselijk wordt en moet dan letterlijk spugen. Ik wil zo graag weer kunnen genieten van eten. Mijn werk lijd er onder en thuis ben ik niet te genieten. Ik durf bijna niemand te vertellen dat ik zo erg struggle met deze fobie. Ik heb voor 3 maanden terug daarom hulp gezocht en ben heel erg benieuwd wat die hulp mij gaat bieden. Ik ben heel bang voor de toekomst.. ik wil zo graag weer kunnen genieten van eten en goed voor mezelf kunnen zorgen mijn droom is om later een gezin te hebben, dit zijn dingen die ik door mijn fobie niet meer kan realiseren. Ik wordt van die gedachten angstig en deprimerend. Ik ben ook erg benieuwd of iemand zich kan vinden in mijn verhaal.