Ik neem medicijnen ,maar heb nog steeds last van angsten

Het begon toen ik klein was (~8 jaar oud), ik had kleine angsten zoals het opbellen van vriendinnetjes of naar de WC gaan in openbare ruimtes. Ook vond ik het eng als mensen tattoos hadden. Ik weet niet waar deze angsten vandaan kwamen, al vond ik het wel lastig vooral toen ik op vakantie ging en naar de WC moest gaan waar ook andere mensen konden komen.

Voor lange tijd bleef het hierbij, tot ik in 4/5/6 VWO hele hoge eisen stelde aan mezelf omdat ik diergeneeskunde wilde studeren en daarvoor hoge cijfers voor moest halen. Al mijn vriendinnen haalden over het algemeen hele hoge cijfers en ik had het gevoel dat ik aan ze moest tippen, zij gingen immers allemaal voor geneeskunde. Tijdens deze periode kreeg ik eerst regelmatig huilbuien en later ontwikkelde ik OCD achtige klachten. Ik moest dingen zoveel keer aanraken, in het begin hielp het mij om minder stress te voelen maar later werd het een heel ritueel en als ik het niet deed werd ik gek. Het voelde alsof ik terug moest gaan, alsof alle cellen in mijn lijf schreeuwden om het tellen van bepaalde handelingen. Soms werd ik zo gek, dat ik in de avond terug moest naar een bepaalde plek om iets aan te raken. Tijdens deze periode ben ik in therapie gegaan, maar het was moeilijk om dit te combineren met mijn studie, sport en muzieklessen die ik deed. Ook vond ik het lastig dat in de meeste praktijken het zo is dat je een bepaald aantal sessies krijgt, wat een druk dat je binnen bijvoorbeeld 20 sessies van je angst af moet zijn. Toch kreeg ik uiteindelijk een hele goede therapeut, die me deels met mijn angsten leerde omgaan.

In mijn eerste jaar van mijn WO studie, wat uiteindelijk geen diergeneeskunde werd omdat ik was uitgeloot, ging ik bij een studentenvereniging. Ik merkte dat ik goed op mijn plek zat en een leuke vriendinnengroep had. Voor een half jaar ging het goed, ik had weinig last van OCD en angsten en had het allemaal goed onder controle. Tot ik in februari van mijn eerste jaar op vakantie ging met mijn vader naar Portugal, we gingen met het vliegtuig en ik had hiervoor nooit vervelende associaties met het vliegtuig totdat we de vlucht terug hadden. Tijdens de vlucht gingen we de hele tijd op en neer, en mijn maag zat echt in mijn keel. Om me heen schreeuwden allemaal kinderen en mensen, het was een hele vervelende ervaring. Mijn vader vloog vaak voor zijn werk, maar ook hij zei dat dit een van de vervelendste vluchten was die hij ooit had meegemaakt. Na de vlucht merkte ik niet direct dat ik meer angstig werd. Totdat mijn vriendinnengroep van de studentenvereniging het idee had om spacecake te eten. Op een avond hadden we allemaal een plakje spacecake, en op dat moment vond ik het vooral heel spannend maar ook interessant. Ik had altijd al het idee om een keer drugs te proberen dus dit vond ik ontzettend leuk. Enkele uren voelden we niks, en mensen begonnen tweede rondes te nemen, zo ook ik. Eerst ging het prima en vond ik het vooral heel grappig, de 'high" duurde niet echt lang, voor mijn gevoel slechts 10 minuten. Totdat een vriendin om me heen zei dat ze zich niet goed begon te voelen, alsof ze weg van de aarde ging. Dit triggerde mij om heel angstig te worden, ik voelde mijn hart als een gek tekeer gaan en mezelf langzaam uit mijn lichaam komen,mik kon het niet aan om bij haar in dezelfde ruimte te zitten. Ik probeerde eerst naar buiten te gaan, maar dit hielp niet echt. Uiteindelijk heb ik meer dan een half uur op de trap gezeten, wachtende tot dit vervelende out of body experience gevoel verdween maar dat deed het niet. Ik had het gevoel totaal geen controle over mijn eigen lichaam te hebben. Enkele van mijn vriendinnen hielpen me naar boven, en deden me in bed. Daar begon de meest heftige nacht van mijn leven. Eerst begon het met het gevoel dat mijn ziel uit mijn lichaam treedde waar ik niets aan kon doen. Toen ging mijn ziel naar een hele vervelende plek, het idee van een hel. Hier was oorlog en gevechten en ik voelde me ontzettend naar. Dit waren vier helse uren, een bad trip of bijnadoodervaring, ik weet het niet. Mijn vriendinnen twijfelden om een ambulance te bellen, maar hadden het uiteindelijk toch niet gedaan. Na vier uur begon ik over te geven, meer dan acht keer, ik raakte de tel kwijt. Daarna kwam ik terug in de gevechten en het hield niet op, tot ik uiteindelijk het licht zag van buitenaf en de vogels buiten hoorde. Die me terug op aarde brachten. Uiteindelijk besloot ik om op de fiets te stappen, en ik weet niet hoe ik thuis kwam maar eenmaal thuis begon ik te beven en voelde ik me vreselijk rusteloos. Ik wist niet wat ik met mezelf aanmoest, ik voelde een soort rare fysieke pijn die ik nog nooit eerder had gevoeld, in mijn ruggenmerg. Daarna heb ik meer dan een jaar met dagelijks meerdere paniekaanvallen gelopen. Totdat uiteindelijk mijn toenmalige vriend besloot dat dit niet langer kon, en hij ging bij me weg. Ik besloot om een psychiater te zoeken en mijn verhaal kwijt te kunnen. Hij gaf mij cymbalta, een angstremmer. Wat een opluchting, na een jaar lang elke dag doodop te zijn geweest door dagelijkse paniekaanvallen in college en nachtelijke angsten, kreeg ik eindelijk adem. Ik kon weer mijn dag doorkomen zonder altijd paniek te hebben. De paniekaanvallen verdwenen niet maar gingen wel naar de achtergrond, ze namen niet meer mijn leven over als daarvoor. Tot de dag van vandaag neem ik de medicijnen, wel minder frequent. Toch heb ik nog steeds last van angsten, al is het wat meer afgevlakt. Ik hoop ooit toch helemaal hiervan af te komen.