Ik heb toen ik thuis kwam zo hard gehuild

Tussen mijn 17e en 18e begon het uit het niets. Ik kan eigenlijk niet meer precies de situatie benoemen wanneer het echt is ontstaan. Ik weet in ieder geval dat ik destijds aan de kassa werkte en er jongen aan de band kwam staan die ik erg leuk vond. Ik kreeg toen een flinke kleur en kreeg het gevoel dat ik wilde vluchten. Ook toen mijn broer afstudeerde en ik stond te praten met zijn vrienden kreeg ik een kleur waarna mijn vader hard begon te lachen. "Hier moet je echt iets aan doen hoor". Ik heb toen ik thuis kwam zo hard gehuild en vanaf dat moment is het alleen nog maar erger geworden. Het werd echt een ding. Er zijn momenten dat ik me echt depressief heb gevoeld en ernstige angst gevoelens heb gehad om de deur uit te gaan, laat staan feestjes of iets dergelijks.
Inmiddels ben ik zo'n 12 jaar verder en het gaat heel erg op en af. Het is nooit over geweest maar er zijn wel momenten geweest dat ik er beter mee om kon gaan of dat ik mezelf wijs maakte dat het allemaal niet zoveel boeide. Dat hielp. Ik vermijd ook geen situaties. Heb mezelf altijd voorgehouden dat niet te doen omdat mijn klachten dan nog verder zullen verergeren. Door de jaren heen heeft dit ervoor gezorgd dat ik zonder me vooraf ziek te voelen van de zenuwen, naar bijvoorbeeld feestjes kan. (Dit betekent niet dat ik er met plezier heen ga).
Vandaag was er weer iemand die me erop attendeerde dat ik altijd rood word.. En daar ga ik weer. De gedachte alleen al is voldoende om het weer warm te krijgen. Ik ben altijd "erg goed in invullen wat iemand op dat moment denkt over mij". Ik ben wel eens bij een psycholoog geweest maar ben toen gestopt omdat ik de indruk kreeg dat de klachten alleen verergerden omdat ik er nog obsessiever mee bezig was. Verder durf ik dit met niemand anders te bespreken. Ergens heb ik de hoop opgegeven dat dit nog ooit overgaat. Anderzijds verpest het zoveel... Ik voel me onzeker en heb geen zin om aan nieuwe dingen te beginnen. Ik sta stil met mijn leven en vind dat doodzonde.