Bloosangst - forum lotgenoten

Hallo allemaal,
Ik ben 22 jaar en heb last van blozen en de controle kwijt raken.. nu de zomer er weer aan komt is het langer licht en wil je graag op een terrasje zitten zonder te blozen.. het klinkt misschien “gek” maar zulke leuke dingen houden mij tegen! Festivals waar het druk is of drukke winkelstraten vind ik eigenlijk maar niks. Ik doe het wel , maar altijd heb ik spanning of bang te zijn om te blozen.. ik heb het al jaren maar het word soms wel is erger heb ik het idee! Met bekende of onbekende het maakt niet uit. De ene keer lukt het me om er overheen te zetten en de andere keren niet. Ik ben hier op deze site gekomen via een artikel op internet en ik wou graag mijn verhaal delen en jullie verhalen lezen.

Hoi allemaal,

We hebben met 5 vrouwen een app groepje aangemaakt en binnenkort gaan we zn allen afspreken om gezellig wat te drinken en ervaringen uit te wisselen. We hebben elkaar via dit forum leren kennen. Als je zin hebt om in contact te komen kan je mailen naar; deeljeverhaal2024@hotmail.com.

Groetjes

Hallo lezers,
Mijn naam is Toon en ik heb al vele jaren last van bloosangst. Vooral in situaties waarin ik niet makkelijk weg kan en ogen op mij zijn gericht. In mijn geval dus het meest voorkomend bij vergaderingen en samenkomsten in mijn werk. Ik heb altijd gehoopt/ gedacht dat het minder zou worden als ik ouder zou zijn, getrouwd of vader maar helaas het is blijkbaar verbonden met mij. Soms lukt het om het een plekje te geven en valt de spanning weg. Dat voelt dan soort van bevrijdend. De eerst volgende keer begin ik me toch weer druk te maken van te voren. Best wel vermoeiend. Delen jullie je angst met anderen en bv ook collega's of alleen naasten?

Ik ben Debby, 31 jaar en last van bloosangst. Het beheerst zo mijn leven, ik ben er continu mee bezig. Als ik niet meer zou blozen, zou ik de hele wereld aankunnen in mijn hoofd.
Ik ben bezig met een therapeut, exposure is het beste zegt zij maar lastig seg!
Hoe meer ik er mee bezig ben, hoe erger dat ik het heb. Het komt ook met periodes veel erger voor. Ik heb binnenkort een nieuwe job en ik ben me nu al aan het druk maken over wat er gebeurd als ik daar moet blozen......

Hoi allemaal,

Ik las dat meerdere mensen behoefte hebben aan contact met anderen die hetzelfde probleem ervaren. Ik heb een emailadres gemaakt; deeljeverhaal2024@hotmail.com

Als je me daar een mailtje stuurt kan ik eens kijken op welke manier we gezamenlijk in contact kunnen komen!

Liefs

Ik ben 27 jaar en heb denk ik al ongeveer 10 jaar last van bloosangst. Wat heel herkenbaar is in alle verhalen is dat het met periodes heel heftig kan zijn en met periodes minder én dat je geen situaties wil gaan vermijden. Ik zit nu in een hele heftige periode, het is een dagelijkse strijd. En zo jammer omdat ik juist zoveel energie krijg van mensen en contact en ik ook heel veel contact heb vanuit mijn werk. Ik heb ontzettend veel hierover gelezen en ben al drie keer naar de huisarts geweest maar ik kom uiteindelijk iedere keer op dezelfde ‘oplossing’: besteedt er geen aandacht aan, veroordeel het blozen niet, focus op iets anders in de ruimte, omarm, accepteer het etc. I get it.. maar als iemand me kon vertellen hoe ik dat zou kunnen doen dan denk ik dat ook veel andere angststoornissen per direct verholpen zouden zijn. Want hoe ben je ergens niet mee bezig als je bezig bent met het er niet mee bezig zijn 😂

Nou jullie snappen me wel. Ik zou eigenlijk graag eens echt in contact willen komen met een lotgenoot maar weet ook even niet hoe ik dat voor me zie vanuit deze anonieme pagina.

Ik ben benieuwd of mensen zich herkennen in mijn verhaal:

Ik heb al mijn hele leven last van bloosangst. Ik ben nu 30 jaar en ik heb het onder controle. Ik weet mezelf redelijk rustig te houden als het blozen opkomt waardoor het snel weer weg zakt, en weet in de meeste situaties mezelf aan te passen zodat het blozen ook minder wordt.

Maar tegelijkertijd is het voor mij dus alsnog een groot probleem. Omdat ik mezelf continu onder controle houd. Als ik dat niet doe moet ik eigenlijk altijd meteen heel erg blozen. Ik denk vaak, als ik niet zou kúnnen blozen zou ik veel spontaner en socialer zijn.

Ik heb het idee dat ik mezelf en mijn bloosangst best wel heb geaccepteerd en het er daardoor ook kan laten zijn. Maar ik houd het wel klein en veilig, en houd mezelf erg rustig zodat het dus ook wel weer weggaat.
Ik wil mezelf niet meer zo onder controle houden en ik wil gewoon zoveel mogelijk spontaan reageren op dingen. Maar dat is zo kwetsbaar als je de hele tijd zo erg rood wordt. Het zal vast minder worden als ik mezelf heel erg blootleg daarin en gewoon in het middelpunt van de groep ga staan (wat ik eigenlijk best wel soms zou willen), maar ik vind dat eigenlijk echt té moeilijk om aan te gaan. Omdat ik weet dat ik dan rood word en om dan nog even je spontane ik te zijn is dan heel erg moeilijk.

Ik zit daarom te denken aan IPL laser behandelingen. Ik denk vaak aan hoe fijn het zou zijn als mijn lichaam niet meer zo heftig reageert. Ik weet zeker dat ik mezelf dan veel beter zou kunnen uiten.

Ik ben benieuwd of mensen dit herkennen en misschien ervaring hebben met laserbehandelingen? Of misschien een andere tip?

Ik heb helaas ook last van bloosangst.
Als mensen het over taboe onderwerpen hebben wordt ik al rood.
Ook als er iets gebeurd is en ze hebben het erover wordt ik rood bang om de schuld te krijgen etc.
Mijn hartslag gaat dan omhoog en ik voel mijzelf vuurrood worden ben dus gewoon bang voor de mening van andere.
Verder heb ik op sociaal vlak geen problemen maak makkelijk contact en op een feestje heb ik meestal het hoogste woord.
Zijn er meer mensen die hier last van hebben en vooral wat kan ik er aan doen?

Hoi allemaal,

Ik bloos heel snel, als ik eraan denk, begint het al. Nu overweeg ik laser behandeling of botox wat ook schijnt te helpen tegen blozen. Hebben hier mensen ook al ervaringen mee? Ik hoor het heel graag!

Ik ben nu 25 en heb er al mijn hele leven last van met ups and downs. Het is zeer slopend tijdens de piek periodes. Het punt is; iedereen bloost wel eens. Het is menselijk. Mensen zonder bloosangst, hechten er alleen geen waarde aan verder, juist omdat het menselijk is. Alleen die paar ‘bloos seconden’ zijn even ‘ongemakkelijk’, maar verder waait het over.

Mensen met bloosangst, wij dus, zijn een keer onbewust diep ‘geraakt’ door een bloos moment. Het was niet prettig. We gaan er bij stil staan en hopen dat het de volgende keer niet meer gebeurd. Want ja… wat als iemand het zou zien…

Als je juist wilt dat iets niet gebeurd, dan gebeurt het. Juist omdat we er de hele tijd mee bezig zijn, en daarbij ook gespannen/gestresst zijn. Dit zorgt er juist voor dat we blozen. Het wordt dus een angst.. en wat gebeurt er bij een angst? Juist, paniek en in ons geval dus blozen.

Periodes dat ik het vele malen minder heb, ben ik zeer gefocust op het uitvoeren van bepaalde taken en doelen. Dit zit zo in mijn hoofd, waardoor ik de bloostangst vergeet. Dit maak jezelf ook een stuk zekerder, waardoor dit een positief effect heeft op het bloosgedrag.

Het probleem van de slechtere periodes, waar ik zelf ook in zit, is dat je toch weer een keer diep geraakt bent door een keer te blozen (nogmaals, wat ieder persoon wel eens doet!). Alleen wij ervaren het als ‘zie je nou wel, ik ben er nog niet van af’. Terwijl je bijvoorbeeld nog maar 1x per maand bloost.

Ik weet heel goed hoe het werkt, maar in de periodes is het lastig om weer terug te gaan naar de normale situatie.

Hoe ga ik daar mee om? Ademhalingsoefeningen.. je leert om rustig te blijven in situaties waarin je mogelijk kan blozen. Dit helpt bij mij heel erg. Kijk ook naar de omgeving in plaats van naar jezelf. Mensen houden je echt niet in de gaten wat je wel of niet doet. Juist omdat we het zelf wel doen, ga je dingen ‘denken’. Deze gedachtes zijn zelf verzonnen en dus niet waar! Denk daarom aan leuke dingen…

Goed om in ieder geval een forum te vinden en om deze verhalen te delen!

Ben nu 26 heb al een paar jaar last van bloosangst. Sinds corona werk ik veel thuis en dus hebben we veel online meetings via Teams. Het is net alsof mijn bloosangst 10x zo erg is wanneer ik het gevoel heb dat er een camera op me gericht is gedurende de hele meeting; zelfs als ik nieteens aan het woord ben. Ik ben dan ook ineens heel bewust over mijn ademhaling als de microfoon aanstaat. Rationeel snap ik er niets van, het gebeurt gewoon onbewust. In het echt heb ik er ook wel last van maar lang niet zoveel als online. Herkent iemand zich hierin?

Tussen mijn 17e en 18e begon het uit het niets. Ik kan eigenlijk niet meer precies de situatie benoemen wanneer het echt is ontstaan. Ik weet in ieder geval dat ik destijds aan de kassa werkte en er jongen aan de band kwam staan die ik erg leuk vond. Ik kreeg toen een flinke kleur en kreeg het gevoel dat ik wilde vluchten. Ook toen mijn broer afstudeerde en ik stond te praten met zijn vrienden kreeg ik een kleur waarna mijn vader hard begon te lachen. "Hier moet je echt iets aan doen hoor". Ik heb toen ik thuis kwam zo hard gehuild en vanaf dat moment is het alleen nog maar erger geworden. Het werd echt een ding. Er zijn momenten dat ik me echt depressief heb gevoeld en ernstige angst gevoelens heb gehad om de deur uit te gaan, laat staan feestjes of iets dergelijks.
Inmiddels ben ik zo'n 12 jaar verder en het gaat heel erg op en af. Het is nooit over geweest maar er zijn wel momenten geweest dat ik er beter mee om kon gaan of dat ik mezelf wijs maakte dat het allemaal niet zoveel boeide. Dat hielp. Ik vermijd ook geen situaties. Heb mezelf altijd voorgehouden dat niet te doen omdat mijn klachten dan nog verder zullen verergeren. Door de jaren heen heeft dit ervoor gezorgd dat ik zonder me vooraf ziek te voelen van de zenuwen, naar bijvoorbeeld feestjes kan. (Dit betekent niet dat ik er met plezier heen ga).
Vandaag was er weer iemand die me erop attendeerde dat ik altijd rood word.. En daar ga ik weer. De gedachte alleen al is voldoende om het weer warm te krijgen. Ik ben altijd "erg goed in invullen wat iemand op dat moment denkt over mij". Ik ben wel eens bij een psycholoog geweest maar ben toen gestopt omdat ik de indruk kreeg dat de klachten alleen verergerden omdat ik er nog obsessiever mee bezig was. Verder durf ik dit met niemand anders te bespreken. Ergens heb ik de hoop opgegeven dat dit nog ooit overgaat. Anderzijds verpest het zoveel... Ik voel me onzeker en heb geen zin om aan nieuwe dingen te beginnen. Ik sta stil met mijn leven en vind dat doodzonde.

Ik bloos ongecontroleerd, als ik bijvoorbeeld in een vergadering aan de beurt ben, als de aandacht op mij valt. Maar ook als ik plots een bekende/oud bekende tegen kom op straat. Als ik een plotselinge vraag gericht krijg aan mij. Als mijn auto afslaat bij het wegrijden van een stoplicht of bij de kassa in de winkel. Laatst vielen gesprekken tijdens een verjaardag volledig stil omdat iemand me naar een bepaalde tattoo vroeg en daar wou iedereen wat van weten, joh heb jij een tattoo? Een ander en die heb je laten weglaseren? Een ander wat stond er dan? Nou de gene die mij de vraag stelde kreeg al plaatsvervangend schaamte bij het zien van m'n rood aangelopen hoofd. Snel opgestaan (gevlucht) naar het toilet, mijzelf herpakt en vanaf dan kan ik alles en iedereen weer aan. Maar op dat moment zak ik gewoon door de grond. Geen idee hoe het kan dat ik zo ongecontroleerd bloos. Onlangs stond ik bij de kassa en ik liet een vrouw voor, die vrouw was er zelfs door verbaast omdat er meerdere lange rijen stonden en in ene door kon lopen. Ze had dus mazzel en ik was aardig...maar daar sta ik weer met een rood hoofd? Het is niet dat ik mijzelf ervoor hoef te schamen dat ik haar voor laat? Dus ik snap het zelf niet. Ik heb ook zelf het idee dat ik me van niets aantrek wat een ander van mij vind, mogelijk lieg ik mijzelf hierin voor. Ook kan ik heel erg sociaal zijn. Het blozen bij bijvoorbeeld een kassa is heel veel minder geworden, geen idee waarom. Misschien is het ook mijn doorbloeding? Als ik sport bijvoorbeeld een potje voetballen met wat vrienden dan eindig ik met een rood hoofd vaak als enige en dit voelt dan niet als blozen. Ook bij hard lachen kan ik flink rood worden en ook hierbij ervaar ik geen schaamte. Dus ben er een beetje moedeloos van geworden. Heb zelf niet het idee dat een paar ademhalings oefeningen dit gaat kunnen verhelpen of het blozen te leren accepteren. Ik las hierboven iemand die melde dat ze met haar therapeut zich had gefilmd en dat het blozen wel meeviel, nou voor mij is dat anders, ik word er soms zelfs op gewezen terwijl ik er dan zelf nog niet eens van bewust ben. En het aller ergste is dan dat iemand het even moet onderstrepen 'kijk hem nu rood worden dan' dit doet een stotterende vriend vaak bij mij. En ik altijd beleeft naar hem luisteren zonder te lachen als hij weer eens alle kanten op glitch't. Zo even een heel boek van me afgeschreven (niet dat dit mij zal helpen,mogelijk een betere diagnose) Wie weet helpt hypnotherapie.. reacties zijn welkom. Marcel.

Ik ben 23 en heb denk ik al mijn hele leven last van het blozen. De afgelopen jaren is het ook erger geworden. Ik heb het als met bekende of onbekende ben en het gebeurd wel een paar keer per dag. De vervelendste situaties waarin het gebeurd is als ik gewoon over straat loop of in een drukke trein zit, dan komt het opeens omhoog en wordt ik knalrood. Als ik met vrienden over straat loop heb ik dit minder omdat ik mij dan op ons gesprek focus. Maar als ik dus alleen de deur uit ga gebeurt het enorm snel...
Bij het afrekenen bij de kassa, in de trein, presentaties, lunch pauze, eigenlijk bijna in iedere situatie dus. Ik vind het zo vervelend en het belemmerd mij enorm in mijn dagelijkse bezigheden. Ik kijk er echt tegenop om de trein te pakken als het wat drukker is of in mijn eentje door de stad te lopen (terwijl dit juist dingen zijn die ik buiten het blozen om echt leuk vind).

Nu ik me er zo bewust van ben wil ik binnenkort ook zeker in therapie gaan en er werk van gaan maken om het minder te maken!

Ik was altijd heel erg bewust van mezelf. Ik kan me niet anders herinneren.
Viel vaak buiten de boot waardoor ik erg onzeker werd en mezelf zijn was opeens niet meer goed genoeg.

Jarenlang doodsbang voor alle sociale situaties. Pauzes op het werk. De beurt krijgen in de klas. Met iemand praten was al moeilijk. Ik kreeg soms zonder reden zelfs al een rode boei!

Ik hield het niet meer vol maar durfde het nergens te bespreken.
Uiteindelijk gevraagd aan huisarts wat nu? Dat kon door Corona door de telefoon en dat maakte de drempel lager.

Ik kreeg op mijn verzoek citalopram en sinds ik dat gebruik is alles over! Ik heb nog nooit zo lekker en ontspannen in mijn vel gezeten.
Het was voor mij het antibloos middel en daarmee dus ook meer ontspannen!!!

Beetje vergelijkbaar met bovenstaande verhalen. Ik bloos al mijn hele leven maar vanaf de middelbare school ben ik er pas op gaan letten en heb ik het mezelf steeds moeilijker gemaakt.

In het begin gebeurde het alleen als ik bijvoorbeeld de beurt kreeg in de klas of een presentatie moest houden. Inmiddels gebeurd het echt overal. Als ik een een op een gesprek heb met iemand, als ik uit eten ben met mijn vriend, als ik iets af moet rekenen bij de kassa, wanneer ik gewoon met mijn familie aan het avond eten ben, als ik onverwachts iemand tegen kom op straat of in het ov, enz. Het erge is dat ik er nu ook nog een zweetangst bij heb ontwikkeld. Als ik rood word begin ik ook enorm te zweten, ook op mijn hoofd, echt vreselijk. Ik moet binnenkort stage gaan lopen bij een bedrijf en ik zie nu al zo erg op tegen alles alleen maar door dat stomme blozen.

Ik ben nu 21 en blijf hopen dat het een puberteits dingetje is en wel over gaat. Heb ook al emdr gedaan en bij de psycholoog gelopen hiervoor. Heeft allebei niks geholpen. Het enige wat me nu helpt is het drinken van alcohol. Dan heb ik genoeg zelfvertrouwen en kan het me niet meer schelen waardoor ik ook niet meer bloos. Wat ik nu dus doe is altijd twee glazen vodka drinken voordat ik bijv. een sollicitatie gesprek heb, een presentatie heb, of bij mijn schoon familie ga eten. Ik weet het, echt niet slim en professioneel maar op dit moment is dit het enige wat helpt. Ik wil met dit verhaal zeker andere niet aanmoedigen om dit ook te doen maar nu kan ik het in ieder geval ergens kwijt. Ik durf het namelijk tegen niemand te zeggen.

Hoi,

Ik heb al sinds ik in de klas moest presenteren angst om te blozen. Daar wilde ik controle op hebben, maar toen werd het erger. Ik weet niet precies waarom ik bloosde, ik denk uit verlegenheid. Vanwege de prestaties die ik moest leveren. Ik dacht altijd vantevoren, het gaat fout, ik ben aan de beurt, toen begon het blozen.

Het voelde alsof ik ergens schuld van had of dat ik schuld zou krijgen. Terwijl niemand mij op dat moment de schuld gaf. Ik gaf mezelf de schuld van het blozen. Terwijl het misschien ook een gevoel was en ik gewoon voorzichtig was en alert op mijn omgeving. Dat is toch niet erg?

plien

Sinds een paar maanden heb ik heel veel last van blozen. Vooral op school heb ik er erg veel last van. Voorbeeld: er zijn specifieke mensen, (ik ben niet verliefd op ze ofzo) maar op een of andere manier ga ik blozen als ze 1x tegen mij hebben gepraat. Dan denkt mijn brein dan dat ik nerveus wordt, en elke keer als ik dan met ze praat, wordt ik rood. Snap je het een beetje? Nee, ik eigenlijk ook niet.

Ik ben blij dat het mondkapje mijn blozen een beetje verbergt, alleen eind februari gaat de mondkapjesplicht er vanaf. En dan word ik nog onzekerder als dat ik nu ben.

Elke keer als ik in de klas zit, denk ik: geef mij nou niet de beurt, want dan word ik weer rood. Ik creëer een angst, waar ik op dat moment niks aan kan doen.

Ik wil echt van deze angst af, want ik wil gewoon normaal kunnen praten met jongens, of normaal iets voor kunnen lezen zonder rood te worden.

Ik ben nu 18 jaar. Al sinds mijn middelbare tijd heb ik last van bloosangst. Op de basisschool en eerste klas van de middelbare had ik er geen last van. Nu zit ik in mijn tweede studiejaar en merk dat het steeds erger wordt. Het begint allemaal met als ik in een groep de beurt krijg. Ik voel mijn hart sneller kloppen en ga sneller ademhalen. Op dat moment is het nog klein beetje onder controle, maar als iemand vraagt: ¨heb je het warm?¨ Dan voel ik de warmte naar mijn hoofd stijgen met de seconde. Dan is het echt knalrood. Ik probeer altijd mij snel te herpakken en dan gewoon antwoord te geven op de vraag. Vaak helpt het als ik even mijzelf knijp of ergens hard vastpak. Ook helpt het als ik even met mijn handen voor mijn gezicht doe (op mijn elleboog leunen).

Ik loop nu stage en merk dat ik dat het mij echt weerhoudt van sociaal zijn. Mijn begeleider is heel druk en sociaal waardoor ik erg geïntimideerd ben. Hij zet mij ook vaak in onverwachte situaties. Ik merk als ik mij kan voorbereiden en weet wat ik ga zeggen en wat ik kan verwachten, dat het rood worden minder is. Ik twijfel om hulp te zoeken en durf er niks over te zeggen tegen familie of tegen vrienden. Mijn TIPS zijn ieder geval:
-Ga op een plek zitten waar de minste ogen op je gericht zijn, bijvoorbeeld achteraan de klas.
-Tijdens presentaties klein beetje foundation op doen zodat je al sneller het gevoel hebt dat de roodheid nog niet te zien is.
-Bereid je goed voor tijdens presentaties etc. zo weet je precies wat je gaat zeggen en kan je de focus leggen op wat je zegt en niet hoe rood je bent.
-Loop soms even weg als het je teveel wordt.
-Leg je handen nonchalant op je gezicht, zo heb je gelijk beetje afleiding en heb je meer controle.

fijn om te weten dat ik niet alleen ben. Iedereen veel sterkte want ik weet hoe veel impact het heeft op het sociale deel van je leven. Het zorgt er bij mij voor dat ik niet alles kan geven in het leven en niet kan laten zien wie ik echt ben. Wat natuurlijk heel jammer is.

Vandaag ben ik erachter gekomen dat bloosangst bestaat. Ik ben 35 jaar en heb er al mijn hele leven last van. De laatste 10-15 jaar heb ik het gelukkig in mindere mate, maar ik heb mijn leven inmiddels ook zo ingericht dat ik mij zelden nog in situaties bevind waarbij het kan gaan gebeuren (en ik niet weg kan). Vandaag gebeurde het opeens weer op een moment waarin ik niet weg kon, maar het echt moest ondergaan. Vreselijk is dat, zo’n moment waarin je het liefst verdwijnt, maar door het blozen de aandacht alleen maar meer op jou wordt gevestigd. EN iedereen die het ziet het ook nog eens graag benoemt, alsof je je nog niet kut genoeg voelt..

Vandaag ben ik ook tot het besef gekomen dat ik eigenlijk mijn hele leven rondom deze angst heb ingericht. Door alles waarbij ik mij ongemakkelijk voel te vermijden, het belemmert mij al mijn hele leven in mijn sociale leven maar ook in mijn werk.

Bij vreemden ben ik altijd kortaf en kan ik ‘arrogant’ overkomen, dat ben ik helemaal niet.. Maar dit heb ik mijzelf blijkbaar aangeleerd omdat mensen dan minder de neiging hebben om tegen me te praten. Als mensen me eenmaal hebben leren kennen hoor ik vaak terug dat ze zich in eerste instantie een beetje bang of geïntimideerd door me voelden. Voor mij stiekem best fijn om te horen, want dat scheelt voor mij weer een ongemakkelijke situatie. Ik zit ook eigenlijk altijd in koude ruimtes (zelfs in de winter heb ik soms de airco aan) om te zorgen dat ik niet al een beetje rood ben, want als ik eenmaal een rood hoofd hebt al is het van de warmte, dan ben ik er de hele dag mee bezig. Ik draag al jaren een dikke laag foundation als extra veiligheid, soms kan ik me nog optijd herstellen en heeft niemand het gezien, dus dat geeft net een tikje extra zelfvertrouwen. En ik heb het ook altijd bij me! Als ik het vergeten ben, dan ben ik de hele dag van slag en ga ik het meestal ergens kopen. Maar als je echt rood wordt dan knalt het er natuurlijk gewoon dwars doorheen.

Heel apart om opeens tot het besef te komen dat het dus daadwerkelijk iets is en hoe erg het eigenlijk mijn hele leven nog dagelijks beïnvloed zonder dat ik het doorhad.. Ik ben van plan hulp te zoeken dmv EMDR, maar ik ben zooo bang dat ik de boel daarmee weer ga aanwakkeren en het weer erger gaat worden..

Soms durf ik gewoon niet in de klas mijn vragen te stellen aan de leraar omdat ik dan al weet dat ik rood ga worden. Ook vind ik het moeilijk om nieuwe mensen te ontmoeten door die bloosangst.

Ik heb al vanaf mijn 16e last van bloos angst, nu 9 jaar later heb ik er nog steeds last van..
Lijkt wel alsof ik er depressief van wordt. Ik heb nergens geen zin meer in en mijd ook vaak sociale contacten. Ik word vaak ineens rood alleen al als ik er aan denk kan ik al vuur rood worden. Of als de aandacht op mij gericht word word ik rood. Ik schaam me er zo erg voor, dit is helemaal niet hoe ik altijd ben geweest en ben verder totaal niet verlegen maar hierdoor zit ik zo slecht in mn vel en word het alleen maar erger voor m'n gevoel. Ik kan er verder met niemand over praten dus ben blij dat ik hier m'n hart kan luchten.

Ik heb ook heel erg last van bloos angsten. als ik 1 op 1 met iemand ben die ik goed ken valt het wel mee maar als ik met 3 of meer mensen ben en de aandacht komt op mij, dan krijg ik al weer de gedachtes in m’n hoofd van dat ik niet rood moet worden en dan gebeurd het weer. Of als ik aan tafel met mijn familie zit te eten. Of als ik iets moet presenteren, of opeens een bekende tegen kom. Dan gebeurd het weer. Het ligt ook aan de plek waar het is. Als ik weet dat het op de plek waar ik ben licht is, en ik zit met andere mensen aan een tafel, dan gebeurd het rood worden het snelst. Omdat ik dan al in mijn hoofd heb bedacht dat als het gebeurd ik niet zomaar weg kan gaan of het niet hoef te laten zien. Ik weet dat het allemaal in m’n hoofd zit, en ik probeer ook tegen mezelf te zeggen dat het niet erg is als het gebeurd. Maar toch als er dan weer 1 gedachte binnenstroomt met dat ik rood ga worden, dan is het weer raak. Ik word er gek van. Ik heb er al last van sinds me 12e ongeveer. Het vervelendste vind ik dat ik vaak dingen vermijd zoals ergens naartoe gaan, of de aandacht op mij nemen door iets te zeggen.
Ik vond het fijn om mijn verhaal te kunnen delen, zijn er. nog tips??

Het begon rond mijn pubertijd dat ik last kreeg van blozen. Spreekbeurten vond ik verschrikkelijk. Ik kreeg slapeloze nachten van. Enzo ervaarde ik heel veel problemen van tot op heden ik ben nu 42 jaar en nog steeds last van. Het heeft zoveel impact ( negatief)op mijn leven gehad. Ik heb er nu helemaal genoeg van en het moet stoppen. Ik ben er helemaal klaar mee. Ik ben begonnen met wat meer over te weten en ik ben van plan om hulp te gaan zoeken. Ik wist niet eens dat dat een "ziekte" was en dat er meerdere mensen er last van hebben. Ik dacht gewoon dat ik de enige was die zo is.

Ik ben zelf 19 jaar oud en heb ontzettend last van bloosangst. Ik begrijp zelf nooit hoe het kan want ik ben nooit bang geweest om met mensen te praten of alle aandacht op me te hebben. Ik ben sociaal en totaal niet verlegen of angstig met nieuwe mensen. Het idee dat ik ga blozen zit alleen bij elke ontmoeting en elke kleine gelegenheid in mijn hoofd en de angst hiervoor zorgt ervoor dat ik knalrood wordt op zo’n momenten. Ik heb dit zoals iemand hierboven ook al schreef soms heel erg en soms helemaal niet. Ik kan er goed een paar maanden bijna geen last van hebben en het gevoel hebben dat ik er overheen ben gegroeid en dan een paar maanden weer extreem erg hebben. Ook heb ik altijd het idee dat niemand begrijpt hoe erg het is om hier last van te hebben. Het is iets waar ik 24/7 aan denk en mee bezig bent en het houdt me tegen in zo veel dingen. Wel ben ik blij om te zien dat ik niet de enige ben in deze situatie.

Hey,

Ik heb sinds ongeveer 2 jaar last van bloosangst. Ik weet niet precies hoe het is ontstaan, maar het hindert me echt heel erg. Ik vermijd vaak sociale situaties zoals dineren met vrienden uit schrik dat ik rood word aan tafel. Als ik weet dat ik elk moment van de stoel kan om even rond te lopen en uit de situatie te stappen, gaat het beter. Ik denk er elke dag over na en probeer mezelf te vertellen dat het niet zo erg is, maar dat werkt niet voor mij. Uit mezelf ben ik heel sociaal ingesteld. Ik hou ervan om met anderen te praten. Vroeger trad ik ook graag op de voorgrond. Sinds ik zoveel bloos, heb ik het gevoel dat ik mezelf niet meer kan zijn. Ik durf vaak weinig zeggen uit schrik dat ik knalrood word. Ik heb geprobeerd om dit met mijn familie en vrienden te bespreken, maar zij vinden dat ik overdrijf. Ook lachen ze soms met het feit dat ik bloos, wat alles nog erger maakt. Ik heb al gezegd dat het voor mij echt moeilijk is en ik het niet fijn vind als iemand ermee lacht. Heeft iemand tips voor mij? Hoe kan ik van mijn angst af geraken? Alvast bedankt!

Ik loop hier zelf ook al 7 jaar mee rond. Het begon bij mij met 20 Tot 30x per dag blozen. Dit gebeurde voor het eerst rond mijn 21ste. Ik ben nu 28 en na vele therapieën, meditaties, cognitieve gedragstherapie, hypnotherapie, etc etc Ben ik nu op een punt dat ik nog maar een paar keer per week er last van heb. Ik vermijd nog wel bepaalde situaties. De pauze op het werk, met zen alle aan een tafel is vaak heel slopend voor mij. Ik ga dan meestal een rondje lopen. Als ik merk dat mijn angst hoog zit. Ik heb ook nog heel vaak het idee dat ik een rode hoofdhuid heb, het trekt dan helemaal. Maar dan is er niks, dat gevoel vergert vaak mijn angst om te blozen. Dus ben mijzelf heel de dag aan het overtuigen dat er niks aan de hand is. Ellende, ben al best ver in heel het verhaal maar het gaat nooit helemaal weg. 100% vertrouwen dat ik niet ga blozen heb ik niet, behalve in de sportschool daar heb ik er vreemdgenoeg nooit last van. Magoed Uhm wat tips die ik je kan geven. Tryptophan pillen helpen wel om het te voorkomen en witte thee (heel de dag door) helpt ook heel erg. Geen koffie drinken en voldoende slaap. Als het bij mij echt heel erg hoog zit slik ik Rustgevend van A vogel. Allemaal makkelijk verkrijgbaar. Ik ga nu emdr therapy proberen, wellicht helpt dat. Hoop dat je iets met mijn verhaal kunt.

Iets meer dan een halfjaar geleden had ik het voor het eerst voor dat ik heel rood werd. Ik zat met mijn vriendje en zijn mama aan tafel en ik was aan het vertellen over school. Plots voelde ik mezelf heel rood en warm krijgen. Zelf zo erg dat ik zwart voor m’n ogen kreeg. Sindsdien heb ik het al vaker gehad. Soms ook eens bij anderen maar lang niet zo erg dan wanneer ik bij het gezin van mijn vriendje ben. Ik snap niet waarom het zoveel bij hen gebeurd en minder of zelf niet bij anderen. Het was een tijdje verdwenen nadat ik mezelf steeds zei “word maar rood, het geeft niet”, maar sinds 2 maand is het terug opgekomen en ik ben het echt beu. Vooral als het warm is heb ik er last van. Gisterenavond en deze middag zat ik aan tafel met het gezin en het was al warm. Ik focuste mezelf erop om niet te blozen en toch voelde ik dat het elk moment kon gaan gebeuren. Een van de personen sprak tegen mij en daar was het, terug soms zo erg dat ik zwart voor m’n ogen had of deze middag had ik zelf het gevoel dat ik misselijk begon te worden/ het gevoel had dat ik bijna moest overgeven. Ik wil er zo graag van af want ik ben normaal een sociaal persoon en het is niet altijd wanneer ik bij hen ben. Soms kan ik uren praten met de mama en gebeurd er niks...

Ik weet niet precies wat het veroorzaakt heeft, maar opeens was het daar. Om het minst of geringste word ik rood in sociaal contact, 1 op 1, in groepen, bij onbekenden en bekenden. Dit speelt nu al bijna 15 jaar en het lijkt wel of het nooit over gaat. Meerdere keren therapie/behandeling gehad, hoewel het oplucht om erover te praten, lost het mijn sociale angst niet op. Tijdens elke sociale interactie ervaar ik hierdoor veel stress, wat ik jammer vind want ik ben verder best sociaal en dit belemmert mij om volledig los te zijn in deze situaties. Ik vermijd geen situaties, want dan val ik terug zoals ik dat vroeger eerder heb gehad. Maar soms vraag ik het mij af of het die spanning en stress waard is, om daar iedere keer doorheen te moeten. Het voelt als een strijd waar geen eind aan komt..

Is er iemand die ook altijd probeert te vermijden om tegenover iemand aan tafel te zitten? Op een of andere manier vind ik dit super lastig en neemt de angst om te blozen toe.. ik probeer tijdens het avondeten altijd aan de kopse kant te zitten zodat er niemand direct tegenover mij zit en het liefst op de plek waar het minste licht is (dus met mn rug naar het raam) ik ben benieuwd of anderen dit herkennen..

Ik heb al een paar jaar last van bloosangst. Ik baal er steeds meer van.

En dan zijn er mensen die het wel schattig vinden. Pfff...ik word er moe van.

Ik bloos als ik me ergens niet op mijn gemak voel. Dan word ik rood en dat kan wel een uur aanhouden. Op zo'n moment wil ik het liefste naar huis.

Ik zie tegenwoordig op tegen veel dingen, soms ook bij "normale dingen" zoals naar de winkel, sporten, nieuwe mensen ontmoeten, etc.

Over het algemeen voel ik me prima. Behalve wanneer alle ogen op mij gericht zijn en ik iets over mezelf moet vertellen. Tijdens een rondje kan ik niet meer luisteren naar mijn directe voorgangers en ik voel de roodheid, het blozen opkomen.

Op een gegeven moment heb ik besloten dat het nu eenmaal bij me hoorde, dat ik het wel zou overleven en al vaak overleefd had. Vanaf dat moment ging het beter.

 

Of ik nu rood word of niet, ik kan inmiddels luisteren naar degenen die voor me iets vertellen. Als ik aan de beurt ben, richt ik me op wat ik wil zeggen en besteed ik geen aandacht aan gedachten over blozen en wat anderen van me denken.

Juist door het blozen te accepteren, kon ik mijn aandacht verleggen en nam het blozen af. Beetje raar misschien maar wel waar.

Mijn idee is dat ik als een tomaat rondloop als iemand in een groep iets aan mij vraagt...ik voel het bloed oplopen en krijg het warm. Soms breekt het zweet mij uit.

Hiervoor ben ik naar een psycholoog gegaan die een filmpje van mij heeft gemaakt toen ik het idee had dat ik enorm rood werd. We hebben het teruggekeken en vergeleken met verschillende kleuren. Nu weet ik: het voelt heftiger dan het is!