Ik heb nu bijna 2 jaar een dwangstoornis,

het begon bij mij gewoon met elke dag douchen, maar een halfjaar later durfde ik niks meer aan te raken, zelfs mijn eigen zusje niet. Ik voel me altijd erg onbegrepen. Als iemand zij: ‘je moet het gewoon doen!’ Voelde ik gewoon dat ik woedend werd, en als iemand tegen me zegt dat hij of zij het begrijpt, dan word ik nog bozer. Je snapt het pas als je het hebt gehad. De momenten waarop ik iets moest doen, en ik vervolgens gewoon een uur lang huilend op de bank zat, waren het ergst.
Maar dat viel allemaal wel mee, want als je dat vergelijkt met wat me is overkomen bij een van mijn beste vriendinnen... Toen mijn dwangstoornis wat erger was, deed ze altijd alsof zij het zwaar had, alsof ik er zelf geen last van had. Ze heeft het zelfs een aantal keer voor mekaar weten te krijgen te zeggen dat ik niet een echte vriendin ben, omdat ik toch niks meer kan doen. Nachten heb ik daarover liggen huilen, gillend in mijn kussen. Als ze dat nog 1 keer bij me flikt, zal ik er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat de hele school weet hoe gemeen ze is.