Alles wat ik om me heen hoor over ziektes betrek ik op mezelf. Ik voel paniek en angst opkomen en ben dan bang. Dat gevoel neemt me als het ware over en ik heb geen grip meer over mezelf.
Het is nu zover dat als er op tv iets is over een ziektes ik gelijk weg zapp, zodat ik niet in mijn eigen draaikolk terecht kom.
Hoi Sandra,
Ik herken dat helemaal!
Hier precies hetzelfde helaas..
Zo moeilijk !
Groetjes
Dag Sandra, wat herkenbaar!
Ik heb exact hetzelfde... zo frustrerend en zo vermoeiend :(((
Ik zit ook met dezelfde angsten. Angst voor de dood en vooral voor kanker. Mijn overgrootopa, opa en oom zijn eraan gestorven en veel naasten hebben het gehad. Na mijn vakantie ben ik erg ziek geworden en voel me nog steeds ziek. Ik ben twee keer naar de spoed geweest door paniekaanvallen.
En vaak naar de dokter geweest. Allemaal zeggen ze dat ik gezond ben en niks heb. En dat het na symptomen zijn van een virus die ik heb opgelopen. 2,5 later zit ik nog steeds met angst en paniekaanvallen. Elke dag huilbuien, kan niet fatsoenlijk eten en voel overal pijn. Pijn door de spanning waarschijnlijk en de zware huilen. Gisteren ben ik voor het eerst agressief geworden, niet naar mijn omgeving maar naar spullen toe.
Ik heb het gevoel dat ik helemaal aan het doordraaien ben. Van de ene dag op de andere ben ik ongelukkig geworden. Niks boeit me meer, want ik ga toch “dood”. En dat doet me veel pijn, want ik heb een mooie familie, ben pas getrouwd en heb pas een huis gekocht. Voordat ik ziek werd wilde we aan kinderen beginnen. Ook dat lukt me niet meer. Kan van niks genieten.
Elke dag word ik wakker met de gedachte waarom? Waarom nog een dag leven in een nachtmerrie. De zelfmoordgedachtes lopen ook helaas op.
Ik weet niet wat ik moet doen. Ik zou heel graag met iemand willen praten of ontmoeten die hetzelfde probleem heeft. Wie wilt me helpen?
Groetjes,
Zo herkenbaar, ik ga dus echt verhalen over ziektes uit de weg. Maar helaas kan dit niet altijd.
Groetjes Marian
Ik heb exact hetzelfde. Soms komt het angstaanjagend dichtbij. Ik zoek vaak op internet naar tips om ermee om te gaan. Dat is lastig want er is niet veel bruikbaars qua tips te vinden. Maar alles wat bruikbaar is is toch heel mooi meegenomen! Vooral van die affirmatie filmpjes op YouTube zijn prettig.
Beste Neline,
Je hebt echt met spoed professionele hulp nodig.
Schaam je hier niet voor, soms is de put te diep om er zelf uit te komen.
Heel veel sterkte !
Hoi iedereen, ik herinner mijn eerste paniekaanval nog heel levendig. We spreken van 17 jaar geleden. Nu ben ik er 37. Google is mijn grootste fout. Constant opzoeken. En inderdaad dan vind je zeker en vast wel het ergste. Het brein is zo sterk dat ik soms denk dat ik gek wordt. Ik ben nu in therapie. Het ging 8 maanden zeer goed. Tot nu... Last van de buik en darmen, heup speelt op,.... de godganse dag piekeren over wat het zou kunnen zijn. Soms denk ik dat ik beter zonder internet of smartwatch zou rondlopen. Geen controle geen angst.
Stop echt met googlen Stijn !
Als je het gevoel krijgt dat je wil googlen kom naar deze pagina en lees de verhalen !!
Google brengt je van de regen in de drup !!
Probeer ik echt. Straks terug naar psycholoog. Even bespreken.
Hoi Stijn,
Heeft de professional nog tips gegeven die je wilt delen. Alle beetjes helpen ;)
Dink
Hoi Dink, we spreken vooral over de vicieuze cirkel te doorbreken. De controle is bij mij heel erg. Ik zit te veel op Google, heb een smartwatch met alle parameters. Die staan nu allemaal uit. Echt heel lastig. Constant misselijk na eten. De vraag is nu of ik misselijk ben door er op te focussen of misselijk ben door echt iets te hebben. Dit is nu week twee zo. Pffff... soms weet je het zelf niet meer. Let er wel op dat ik mij beter voel als ik afgeleid ben, dan kan je je de vraag stellen of het echt tussen mijn twee oren zit. En zo blijft het verder gaan. Zij hamert vooral om geen controle meer uit te voeren. Maar ik controleer ook met mijn gedachten en das moeilijker te bedwingen.
Hoi Stijn,
Herkenbaar. Jaren geleden heb ik een halfjaar dagelijks met vage klachten gelopen. Geen pijn maar meer een zeurend gevoel. Na een onderzoek in ziekenhuis kwam eruit dat het om een spatader ging, heel onschuldig. Ik ben het ziekenhuis uitgelopen en heb nooit meer wat gevoeld. Dit geeft aan hoe sterk je brein is.....op het moment dat je brein weet dit is een spatader komt de prikkel niet door.
Daar zit ook onze denkfout .....de meest mensen zullen denken; o dat is niks mijn maag is van streek, te veel gegeten ach beetje misselijk....en geven er onbewust geen aandacht aan.
Inderdaad afleiding zoeken ! Op het moment dan je erin meegaat, jezelf een halt toezeggen. Maar goed theorie is makkelijker dan praktijk. Hou vol 👍
Dank je, doen we ook. Leuk om horen dat ik niet de enige ben in de wereld. Is verdomd lastig maar er is maar 1 iemand die het kan oplossen en dat ben "ik".
Hoi Stijn,
Herkenbaar. Jaren geleden heb ik een halfjaar dagelijks met vage klachten gelopen. Geen pijn maar meer een zeurend gevoel. Na een onderzoek in ziekenhuis kwam eruit dat het om een spatader ging, heel onschuldig. Ik ben het ziekenhuis uitgelopen en heb nooit meer wat gevoeld. Dit geeft aan hoe sterk je brein is.....op het moment dat je brein weet dit is een spatader komt de prikkel niet door.
Daar zit ook onze denkfout .....de meest mensen zullen denken; o dat is niks mijn maag is van streek, te veel gegeten ach beetje misselijk....en geven er onbewust geen aandacht aan.
Inderdaad afleiding zoeken ! Op het moment dan je erin meegaat, jezelf een halt toezeggen. Maar goed theorie is makkelijker dan praktijk. Hou vol 👍
Ik ben 20 jaar en heb last van hypochondrie. Ik word er echt gek van bij elk pijntje denk ik het ergste, door deze gedachtes word ik erg onrustig en wakker ik paniekaanvallen bij mezelf aan. Hierdoor vererger ik alles alleen maar.
Ik vind het moeilijk om te geloven dat ik niks onder de leden heb aangezien het niet zwart op wit staat, ik bedoel heb laatst wel bloedgeprikt (alles was goed) maar los daarvan denk ik er kan toch nog zoveel meer mis met me zijn? Door dat ik het dus niet zeker weet, kan ik mezelf niet gerust stellen dat ik niks ergs heb. Daarnaast ben ik bang dat ik dood ga in mijn slaap aan erge dingen? Hebben meer mensen dit en hebben jullie tips?
Ik zit er erg mee en dat wil helemaal niet..
Hallo ..ff een vraagje, hoe voelt een paniekaanval aan.
Zo herkenbaar dit allemaal.
Ik kreeg okt 2019 last van me keel, Ik d8 het gaat wel vanzelf weg. Ik ben uiteindelijk gaat google wat ik er tegen zou kunnen doen. Maar als eerst wat opviel was keelkanker..pfff. slapeloze nachten. Heb er maanden meegelopen. Ik kon uiteindelijk niet naar de huisarts met keelklachten ivm corona,. Ik werd op een dag wakker en leek net of mij keel dichtgeknepen..helemaal zweten en paniek. Ik kon de dag niet naar de HP. omdat dat een coronapost was geworden.Mocht ik helemaal naar naaldwijk. niks om me zorgen over te maken zei dr arts. Op een maandag bloed laten prikken, maar dat was helemaal oke. Op een avond kreeg ik weet het gevoel alsof me keel dicht zou gaan..uit angst ben ii verkeerd gaan ademen waardoor ik ben gaan hyperventileren. Als je dat nog nooit heb meegemaakt, is dat een heel eng gevoel. Ambulance is langs geweest en die vertelde dat ik aan het hyperventileren was.
De huisarts verteldr dat ik last had van paniekaanval. uiteindelijk kreeg ik een verwijzing naar de KNO. Juni 2020 kon ik er naartoe. En allee was goed. Het was toen ook bang zijn om corona te krijgen. .
in juni kon ik naar de zh om foto/echo van dr borst te makrn omdat ik wat voelde in me borst. De huisarts zei, het voelt niet raar. Maar stuurde toch door naar het zh. De foto was oke. en tijdens de echo vroeg de arts waar ik precies wat voelde. Ik voelde het alleen op me rechterborst. Maar het zat ook aan de linkerkant. Terplaatse hebben ze wat weefsel weggehaald. Om er zeker van tr zijn dat het febroadoneem is. Maar moest een dag wachten op uitslag. En toen was het gedaan met me. Het enige wat in me im kwam was dat ik K had. Het was zo heftig..dat gevoel. Ik mocht 2 dn erna naar de mamapoli voor de uitslag. En dan zit je in de wachtkamer te wachten. En dan zie op de elektrische borden namen van artsen en op welke gebied van K ze gespecialeerd ze zijn. En sindsdien ben ik heel erg bang om deze ziekte te krijgen. Er zijn dagen dat het beter gaan dan andere dagen.. Heb er nu al 8 maanden last van.
Ik ben sinds mijn achtiende jaar een hyohgonder. Ben nu 63 jaar allerlei medicijnen geslikt om dat ik heel erg depressief werdt. Het maakt mijn leven tot een hel. Er is in die jaren geen vooruit gang in gekomen. Als ik zo n heftige dag heb komt er niets uit mijn handen en heb ik nergens geen zin in. Ik sluit mezelf af voor alle mensen. Ik heb de hoop op genezing al lang op gegeven. Maar je moet door wat heel moeilijk is. Je kunt nergens meer van genieten en er met niemand over praten alleen met mensen van de ggz. maar die hebben ook geen passende oplossing om jouw angst en gedachte te veranderen. Dat moet jezelf doen maar mij is het nogniet gelukt.
herken het 100 % heb veel te vertellen maar in het kort heb in 16 grote burnout erboven op gehad .ben genoodzaakt 1 september 20 in pensioen gegaan ,nog meer tijd om er aan te denken nie goe !!
herken dit volle 100 % je bent niet alleen ...moeilijk!!
Sinds een 3-tal weken heb ik last van mijn linkerborst. Het manifesteerde zich door een plotse pijn aan/naast de tepel met daarbij een zwelling. Een dag later zag het ook lichtjes rood.
Ik moet er bij vermelden dat mijn moeder over 23 jaar overleden is aan borstkanker en in functie daarvan wordt ik 6-maandelijks gescreend hiervoor.
Ik had meteen een afspraak gemaakt met de dokter van de borstkliniek en volgens hem ging het hem om een inflammatoire cyste.
Ik ben natuurlijk dit gaan opzoeken op internet en dat was blijkbaar echt geen goed idee. Daar las ik over inflammatoire borstkanker en hoe slecht die prognoses daarvan zijn. En de angst was vertrokken. Ik heb een deel van mijn moeder haar dossier thuis liggen en daarin stond dat zij dit soort kanker heeft gehad. En dan was het voor mij volledig compleet.
De dokter heeft een mammo en echo gedaan alsook een punctie van de ontstoken zone. Dus echt wel het maximale. Hieruit kwam enkel een ontsteking en fibrose.
Maar de angst en paniek is compleet. Ik doe de voorbije weken niets anders dan piekeren, onrustig zijn,....Ik heb echt het gevoel dat het begint mis te lopen.
Creeër ik nu echt dit klachten zelf door mijn angst? Dat ik een hypochonder ben, daar ben ik mij zeer van bewust maar wat ik nu meemaak vloeit wel voort uit een bestaande ervaring.
Ik heb nu echt wel het gevoel dat ik dit soort kanker ga hebben en dezelfde weg als mijn moeder opga.
Zijn er mensen hier die iets soortgelijk hebben meegemaakt?
Ik zou voor het ogenblik mijn bed opmaken bij de dokter en dat is echt niet gezond :-(
Hoi Veerle,
Ik weet niet of je dit bericht nog leest (geen idee op welke datum het is gepost), maar ik wilde hier toch even op reageren. Jouw angst voor (borst)kanker is voor mij heel herkenbaar. Het is vreselijk vermoeiend en zwaar om steeds zo bang te zijn, om je letterlijk ziek te voelen van angst. Het komt op mij over dat de ziekte en het overlijden van je moeder hier de aanstichter is (en logisch natuurlijk). De fysieke klacht is dus niet het probleem, maar het doemscenario dat jij daarbij hebt. Op dat specifieke vlak kunnen psychologen helpen. In mijn geval beginnen we met EMDR. Een manier om trauma’s te verwerken waarbij de scherpe angel uit de ervaring wordt gehaald. Ik denk dat het ik jouw geval misschien ook goed zou kunnen helpen omdat jij een specifiek aanknopingspunt hebt. Hopelijk kom je hier - op welke wijze dan ook - uit, want die angst is vreselijk. Een kennis van mij zei eens: als jij over 70 jaar op je sterfbed ligt, misschien wel wegens kanker, heb jij in je leven al duizend meer kanker ‘gehad’ . Wat is dat zonde. En dat is het.
Probeer de controle te beroeren tot de halfjaarlijkse onderzoeken, daar zijn ze immers voor. Hopelijk kan je dan de overige maanden ‘normaal’ leven zonder angst.
Veel succes en hou je taai.
Ik heb veel meegemaakt in een korte periode, nooit ergens last van gehad, sinds vorig jaar april is mijn stiefzus overleden, aan baarmoederhalskanker, alles is toen zo snel gegaan dat ik het soms nog niet eens kan geloven dat iemand van zo dichtbij er niet meer kan zijn en zo snel kan overlijden, ik ben kapster, heb haar pruik opgezet met opbaren en makeup gedaan. Ben toen dag later ook meteen met een nieuwe baan begonnen waardoor ik denk ik niet goed heb gerouwt. Afgelopen maart ben ik ook met een andere anticonceptie begonnen, andere hormonen, en zijn de paniek en angstaanvallen begonnen. Duizelig, misselijk. Ik kreeg een extreem hoge ademhaling waardoor ik mijn ribben te veel heb belast waardoor als ik mijn armen naar achteren spreid best gevoelig en drukkend is, nou kun je het natuurlijk wel raden, dat het natuurlijk door me hoofd ging dat ik bang was om Iets aan me hart te krijgen, ik ben bijna 26, mijn stiefzus is 29 geworden, het idee dat ik steeds dichter bij die leeftijd kom krijg ik heleeemaaaal paniek van. Op een avond rustig op de bank gaan liggen tv kijken, brak het zweet uit ik werd niet goed, zijn met spoed na de eerste hulp in het ziekenhuis gereden waardoor de arts zei dat ik een paniekaanval had.. huh huh paniekaanval? Wat is dat. Wat een onzin nog nooit gehad. Even kwam ik tot rust, nog geen 2 weken later kreeg ik weer paniek in me hoofd, dalijk heb ik iets, dalijk ga ik dood, elke keer. Slapeloze nachten, dokter in dokter uit, heb zelfs een hartfilmpje gemaakt waarop niks te zien was, bloeddruk gecheckt, zuurstof. Alles was helemaal prima. Zou het dan toch door die nuvaring komen en de hormonen? Ben nu sinds 1 week gestopt met de anticonceptie en de klachten lijken minder te worden, de afspraak staat al klaar met de psycholoog, soms heb ik nog paniekaanvallen en ben helemaal in tranen omdat het einde zoek is en ik soms echt niet weet wat ik met mezelf moet. Ik ga eindeloos dagen op google zitten wat de symptomen zijn als je een hartaanval of hartstilstand krijgt, nou van die symptomen krijg ik dus al paniek en ga ik ze ook echt voelen, ik moet altijd een bevestiging hebben dat de symptomen die ik heb dat ik dan allang al een hartaanval had moeten krijgen toch? Zeg ik dan tegen mijn partner. Zo voel ik me dagen goed, en zo heb ik overal last van, en zeg ik tegen de dokter voel ik het dus ook echt of denk ik dat ik het voel. PFFFF
Hoi Kim,
Heftig verhaal. Allereerst is volledig logisch dat je nadat je een sterfgeval van zo dichtbij angstig wordt voor de betreffende ziekte. Dat is absoluut een trigger. Accepteer dat je dit nu eenmaal hebt, stop het niet weg en het hoort nu eenmaal bij je. Probeer de visuele cirkel te doorbreken. Doe elke dag want mindfulness oefeningen (er zijn diversen gratis apps), probeer elke dag buiten wat te wandelen, eet goed en gezond en wellicht nog wel het belangrijkste stop met dr. google !
Ik weet zeker dat je over een aantal weken een stuk beter voelt.
Groet
Ik type dit op het moment van mijn zoveelste dieptepunt. Ik ben een normale en vrolijke jongen maar op het moment dat ik iets afwijkends bespeur in of op mijn lichaam dan word ik een ander mens. Nu heb ik bijvoorbeeld als ik eten door slik dat het raar voelt in mijn buik (een soort pijn). Ik ben naar de dokter geweest en die zei natuurlijk, probeer eens een rennie ofzo.
Achteraf denk ik altijd, zie je wel dat het niks is. Tijdens de klachten denk ik oprecht dat ik dood ga. ik schrijf nog net geen afscheidsbrieven. Ik word er knettergek van. Mijn pa heeft het ook en die slikt seroxat. Ik ben van plan om er op eigen kracht uit te komen (ik studeer notabene psychologie) maar het is erg lastig. Het voelt soms alsof het een verloren strijd is die ik aanga.
Kortgeleden heb Ik de diagnose longkanker gekregen. Mijn partner is een hypochonder, maar nu heeft hij werkelijk zoveel verschillende klachten, dat hij zo'n 3 artsen, therapeuten, etc. bezoekt per week. Hoe kan dit gestopt worden, Elke dag zijn klachten aanhoren, terwijl ik zelf uitputtend vermoeid ben. Hoe kan ik dit veranderen?
Jeetje wat heftig voor je! Het spijt me heel erg en ik hoop dat je het een beetje redt.
Ik
Zou niet weten hoe je je partner kan helpen als je zelf in zo een rotsituatie zit. Hij kan het beste zelf veel praten met een therapeut
Idd heftig voor je, sterkte! Maarrr, hoe verstandig is het om dit hier neer te zetten? Iedereen die deze verhalen hier leest is op zoek naar een oplossing voor zijn/haar ziektvrees. Jij bovendien ook voor je vriend. Voor een hypochonder met een hoge piek momenteel ben ik weer erg geschrokken om dit te lezen waar ik op zoek was naar een beegje geruststelling.
Heel veel sterkte!
De datum van plaatsing ken ik niet maar wat een verschrikkelijk bizar verhaal. Zelf ernstig ziek zijn en dan nog een partner moeten ondersteunen! Ik wens je heel veel sterkte en beterschap. Je partner dient zich is wat minder om zichzelf druk te maken en zich meer om jou te bekommeren. Drie hulpverleners ten eigen bate in een week slaat echt nergens meer op, zeker in jullie situatie. Ik zou dit zeker aankaarten bij je huisarts en/of verwanten.
Ik heb borstkanker nu.. En mijn partner geeft me verlaten... Bang dat het zijn dood wordt... Ondertussen is is hij naar de dermatoloog geweest omdat hij een rood plekje had en laat dit weg snijden.. Zoals hij dat nog heeft gedaan....
Wat denken jullie hiervan
Hoi,
Op de eerste plaats dank aan jullie allemaal. Het voelt echt als een opluchting om te lezen dat ik niet de enige ben.. ik heb mij de afgelopen 10 jaar vaak heel eenzaam gevoeld.
Ik kan de dag dat ik begon met ziekte symptomen googelen nog precies herinneren. Had veel last van hoofdpijn en natuurlijk vertelde google mij dat ik een hersentumor had. Pure paniek voelde ik maar na een nacht goed slapen kon ik weer helder nadenken. De afgelopen jaren ging het op en af, soms had ik weken dat ik nergens last van had. Helaas heb ik mezelf al ontelbaar vaak gediagnosticeerd met diverse soorten ziektes die er uiteindelijk voor zullen zorgen dat ik kom te overlijden. Ik ben vaak in mijn hoofd al aan het nadenken over wat ik nog moet regelen voor mijn gezin als ik kom te overlijden. Dit is zo vermoeiend en ontzettend stress vol. De afgelopen maanden ben ik mezelf totaal kwijt geraakt, in het verleden waren het periodes waarin ik dacht dat ik iets onder de leden had maar sinds een half jaar heb ik geen dag meer rust. Omdat er geen periodes meer zijn dat ik niet denk dat ik ziek ben loop ik op het einde van mijn latijn. Ik ervaar echte hartkloppingen en raak soms uit het niets in paniek. Ik weet gewoon niet meer waar ik het zoeken moet, uren lang verdoe ik mijn tijd aan Google. Tijd waarin ik mijn gezin echt tekort doe. Op het moment ben ik er van overtuigd dat ik overal in mijn lichaam tumoren heb en dat ik binnen een half jaar afscheid moet nemen van mijn naasten.. ik hoop dat ik over een week kan zeggen dat dit allemaal weer een irreële angst is geweest maar toch zegt iets in mij dat dit écht zo is. Hebben jullie tips voor therapieën die kunnen helpen bij hypochondrie? Ik heb EFT en EMDR al geprobeerd. Deze helpen vaak maar korte periodes.. ben bang dat ik meer nodig heb om uit dit diepe dal te komen.
Liefs, V
Beste mensen,
In mijn jeugd toen ik 14 was al een tijd last gehad van verschillende lichamelijke klachten en angstgevoelens wat betreft de gezondheid van mezelf en mijn vader. Deze angst duurde enkele maanden, naar schatting 3/4 maanden waarin ik ook geen school heb gehad etc.
Mijn moeder is toen ik twee was al opgenomen in een verpleeghuis als gevolg van complicaties na bloedvergiftiging (bacterie). Dus was en ben erg gehecht aan mijn vader. Deze angst voor een ziekte bij zowel mezelf als m’n vader beheerste mijn leven. Maar na een aantal sessies met een psycholoog en steun van mensen op mij heen, toch de draad weer kunnen oppakken. Overigens nooit iets lichamelijks kunnen vinden in deze tijd bij mij.
Helaas ben ik nu inmiddels 25 en heb ik weer last van veel lichamelijke klachten. Hartkloppingen, snel vermoeid, benauwdheid en zit hierdoor ook totaal niet lekker in mijn vel. Ben al meerdere malen bij de huisarts geweest en een puffer gekregen etc. Helpt uiteraard allemaal niet en ook een keer in het ziekenhuis voor een ECG en bloedonderzoek en dit liet niks geks naar voren komen. Toch heb ik nog steeds klachten die mij sterk hinderen in mijn dagelijks leven en door deze klachten heb ik angst dat er iets mis is met mijn hart. Zo voelt het en ik heb het idee dat ook echt zo is.
De huisarts heeft het echter al weg gezet als stress/spanning en is aan de ene kant ook te begrijpen gezien mijn thuissituatie. Toch vertrouw ik het helemaal niet en zou ik graag aanvullend onderzoek willen laten doen. Wat is jullie advies hierin? Ik ben trouwens nooit bestempeld met hypochondrie, maar heb wel zeker de kenmerken af en toe. Aan de ene kant ben ik bang dat er wat aan de hand is met mijn hart en voel ik mij niet serieus genomen en aan de andere kant denk ik bij mezelf dat ik mij niet zo moet aanstellen. Zit echt in een cirkel waar ik niet uitkom..
Groet,
Joshua
Even een verhaal van mij afschrijven en hoop dat mensen mijn klachten herkennen. Ik heb sinds 2015 ziekte angst. Toen voor AlS, een keer voor lymfeklierkanker en huidkanker. Ook een keer een maar onderzoek gehad. Ben al een paar keer aan de antidepressiva geweest voor angst..
Nu sinds febr bang voor hart/longen. Ik heb soms een gevoel bij keel net of een ander verstopt zit een paar seconden. Of er iets dichtgaat. Dat is een paar maanden weggeweest en nu weer terug. Ook soms bij in en uitademen hoor ik een reutelend gevoel in longen. Niet heel erg maar je hoort wat. Huisarts heeft al naar hart geluisterd etc alles oke. Ben bang voor een vestopte ader of iets. Ik word echt gek ervan. Ook soms pijn li borst. Kent iemand deze klachten?
Hoi ,
Ik snap precies wat je bedoeld.
Ik heb het momenteel zelf ook al 2 dagen en heb dat al vaker gehad.
Het is een enorm benauwd gevoel het lijkt of je luchtpijp dicht zit. En dat is echtwaar pure stress. Bij mij duurt het dan ook meestal een week voordat het weer een beetje weg is.
En met je hart is ook logisch , ik heb ook een filmpje laten maken en was niks aan de hand.
Het hoort gewoon eenmaal bij wat je heb.
Groetjes
Hallo allemaal,
Ik ben een vrouw van 27, al 6 jaar lang heb ik last van hypochondrie..
Sommige periodes erger dan de andere. Op dit moment is het weer ondraaglijk en merk ik dat ik niet goed kan functioneren omdat ik continu bezig ben met wat ik voel in mijn lichaam! Rechts in mijn hoofd voel ik een doffe pijn, ben hier al mee naar de dokter geweest, er zijn wat testen gedaan en alles is goed! Toch maak ik me hier 24 uur per dag druk om, slaap niet in de nacht, alleen maar paniek aanvallen. Nu is het mijn hoofd morgen kan het weer een andere pijn zijn waar ik mij druk om maak. Ik ben doorverwezen naar de GGZ maar ivm een wachtlijst duurt het erg lang voordat ik een intake gesprek heb. Ik wilde mijn verhaal gewoon even kwijt en het is voor mijzelf toch wel fijn om te lezen dat ik niet de “enige” ben die dit probleem heeft.. geeft enigszins wat troost!
Maar ook als er gewoon gezellig een vriendin bij je is om gezellig te doen. Heb ik het gevoel alsof ik elk moment weg kan zakken en dood gaan. Ik vind het ook echt niet meer fijn zo
Hoi Jolijn. Ik zit nu ook weer in een fase met angst. En als ik dan alle verhalen hier lees denk ik ja het is echt psychisch. Als je je richt op een pijntje wordt het ook veel erger. Mijn ggz psycholoog zegt altijd als ik nu bijv aan mijn vinger ga denken dat die zeer doet voel ik het ook. Ik moet altijd bedenken hoe groot de kans is dat het echt wat ergs is. En hoe groot de kans is dat het onschuldige dingen zijn. Vreselijk he die ziekteangst. Niemand begrijpt het die het niet heeft.
ja ik heb ook veel meegemaakt vriendin psychose 10 keer opgenomen twee kinderen uithuis geplaatst en ook angsten voor van alles.blijft maar in je hoofd spelen.gaat de ene dag wat beter dan de andere maar herken op dit f orum wel veel overeenkomsten groetjes dirk.
Ik heb sinds kort (weer) last van een verlammende angst. Ben een man 32 en heb eerder al eens antidepressiva (Fluoxetine) gebruikt voor een paniekstoornis. Dit was in 2010. Daarna ook nog andere medicatie geprobeerd. Het ging met medicijnen altijd wel wat beter, maar ik wilde er vanaf, onder meer ivm de bijwerkingen. Ik sport fanatiek en probeer o.a. met hardlopen en krachttraining de angst weg te duwen. Dit lukt maar deels. Ben vaak bang dat mijn gezondheid eraan gaat, ook al is daar geen enkele aanleiding voor. Bang om iets aan mijn ogen te krijgen, bang dat mijn bloeddruk te hoog zal worden en dat ik hartproblemen krijg. Dit alles maakt me onrustig en gejaagd, ook al weet ik diep van binnen dat ik me druk maak om niets. Probeer te accepteren dat ik de angsten heb, valt niet mee. Ik ben erg benieuwd of iemand zich in mijn verhaal herkent en wat hij/zij gedaan heeft om ermee om te gaan. Hoor het graag!
Hallo, ik ben een aantal jaren geleden gediagnosticeerd met een paniekstoornis (met agorafobie), een gegeneraliseerde angststoornis en een vermijdende persoonlijkheidsstoornis. Het ging een langere tijd goed met me. Nou heb ik sinds een maand dat er bepaalde lichamelijke sensaties/klachten/symptomen zijn in mijn lichaam. Nou ben ik niet per se bang dat ik een lichamelijke ziekte onder de leden heb, maar ik ben wel ontzettend bang dat die lichamelijke klachten nooit meer weggaan en ja dat ik misschien toch een psychosomatische ziekte aan praat in mijn hoofd (nou zijn het in feiten ook somatische klachten, want er is geen lichamelijke oorzaak). Nou vraag ik me af of zoiets ook onder hypochondrie valt?
