Hii allemaal!
Om een beetje een beeld van mezelf te geven. Ik ben Lizzy, inmiddels 24 jaar . Ik zou mezelf omschrijven als een sociale, zorgzame en nuchtere jonge meid. Ik vind het belangrijk om goed te zijn voor de mensen om me heen en heb een hoog empatisch vermogen. Inleven doe ik als een van de beste, ik voel precies aan hoe iemand zich voelt. Voelt iemand die ik net heb leren zich ongemakkelijk, dan ben ik de eerste die ernaast gaat staan om nonchalant een praatje te maken om iemand op z’n gemak te stellen.
Ik heb 4 jaar geleden een angst/paniekstoornis gehad. Eerst ben ik getest op mijn hart, omdat het begon met hartkloppingen/steken. Alles was in orde. Het was dus een paniek/angststoornis. Wat daar de oorzaak van is heb ik eigenlijk nooit precies geweten. Ja, stress wordt er gezegd omdat ik altijd een druk leven heb gehad, ook met verdrietige gebeurtenissen en inderdaad dus stress, maar voor mijn gevoel is er altijd wel iets van een stressfactor te benoemen in je leven daar kom je niet onderuit.
Tijdens de paniekaanvallen had ik veel last van allerlei lichamelijke klachten. Uiteindelijk zorgde die klachten voor de angststoornis. Angst voor drukke plekken, maar wanneer de klachten hevig aanwezig waren vooral de angst om dood te gaan.
Ik ben in gesprek gegaan met een psycholoog,.Ik kreeg ademhalings therapie en fysio. Ik stopte met alcohol drinken, de sigaretten ruilde ik in voor een esmoker en koffie of een energiedrankje kwam er niet meer in. Hier ben ik daarna ook voor altijd mee gestopt.
Na een paar maanden verbeterde het langzaam en kon ik mijn leven weer oppakken. Tuurlijk had ik nog weleens angsten als ik klachten voelde, dan had ik weleens de angst voor erge ziektes, maar dat viel eigenlijk reuze mee en zakte ook vanzelf wel weer weg. Dat leek me heel normaal.
Iets minder dan 1 jaar geleden kreeg ik een nieuwe functie op mijn werk. Veel verplichte overuren (gemiddeld 60 uur per week). Mijn werktijden waren vervelend want ik begon rond 12:00 en eindigde vaak om 00:00.. Dit zorgde uiteindelijk voor dat ik mijn vriendinnen familie en mijn vriend haast niet meer zag of sprak, want alle ballen hooghouden, dat lukte niet meer. Door mijn verantwoordelijkheidsgevoel en prestatiedruk bezorgde deed ik dit. Voor mijn gevoel had ik het druk, maar was dat prima. Ik haalde immers veel energie uit mijn werk en het verdiende lekker. Tuurlijk vond ik het weleens jammer dat ik niet met mijn vriendinnen mee op het terras kon gaan zitten, een familieavond spontaan spelletjes doen, of simpelweg avondeten met mijn vriend, maar dit was nou eenmaal hoe het was. Ik vond mijn baan leuk en deze functie als vestigingsmanager van een salesbedrijf was voor mij een grote kans, dus voor mijn gevoel was het helemaal prima.
Het ging goed tot dat ik 6 maanden terug ineens vaak duizelig werd. Ik dacht dat zal wel ijzer te kort zijn, ik neem wat ijzer tabletten en dan komt het vast goed. De duizeligheid bleef aanhouden en er vielen me wat andere klachten op, viel wat af en weeg al weinig, ik had blauwe plekken die ik niet kon verklaren, in het douche putje lag toch wel veel haren dus dat betekende ook haaruitval. Door de blauwe plekken gingen er alarmbellen af, leukemie.. Ik durfde mijn angsten niet kenbaar te maken bij de huisarts, ik schaamde me en heel eerlijk gezegd maakte in me er ook niet extreem druk om. Toen de huisarts zei dat die bloed ging prikken ook op leukemie was ik daar toch wel heel blij mee. Het bloed was goed, geen leukemie en ook niks anders geks te zien in mijn bloed. Mocht ik over 3 maanden nog last hebben dan zou ik terugkomen. Dit stelde me toen gerust. Ik legde zelf geen link met stress of werk, want ik stond er nog precies hetzelfde in als ervoor. Prima uitslag, gerustgesteld en weer door.
Die 3 maanden heb ik niet gered. Ik zat 2 maanden later bij de huisarts omdat het echt niet meer goed ging. De duizeligheid was veel erger geworden, ik kon niet meer helder nadenken ik vergat de meest logische dingen, ik voelde vaak lichaamsdelen niet en zo had ik inmiddels een waslijst van wel 20 fysieke klachten.
Ik was wist dat mijn werk hier invloed op kon hebben, maar ik dacht daar gaan we weer met het afwimpelen op stress en ja hoor. Ik zou overspannen zijn en tegen een burn-out aan. Ik moest mijn werkzaamheden neerleggen rust pakken en dan zou het beter gaan.. heel even herkende ik mezelf in overspannenheid en legde me erbij neer.
De rust deed niet wat ik wilde dat het deed en wat de huisarts zei dat het zou doen. De klachten bleven zich alleen maar aanvullen en ik ging al die klachten googelen.. (verschrikkelijk!!) MS ALS of een hersentumor moest het volgens mijn eigen onderzoek zijn. Ik zat elke week bij de huisarts omdat ik het niet meer trok en gerustgesteld moest worden. Dat lukte op dat moment, maar de volgende dag was dat niks meer waard als ik weer een lichamelijke klacht voelde. 1 maand terug kreeg ik slaappillen, mocht opnieuw bloedprikken en ik kreeg een afspraak bij de neuroloog. Ik kon 2 dagen later terecht en een week later kreeg ik een MRI scan. Ik hoopte zelfs soms op MS, omdat een hersentumor nog erger was. Maar nee niks aan de hand mijn hersenen zijn “gezond”. Hij zei mij dat ik wel terecht kon bij een afdeling waar een psychiater fysio samenwerken. Omdat ik de grip op mijn lichaam verloor en mijn klachten met deze uitslag niet magisch verdwenen.
Even was ik opgelucht op sommige dagen waren de klachten zelfs een stuk minder. Tot 2 dagen terug.
Wat ook tussendoor kwam was dat ik 2 weken terug wakker lag met enorme buikpijn (steken, krampen zoals ik nog nooit had gehad) Ik kon niet lopen niet op of neer. Ik heb uren gewacht, omdat ik dacht dat het niks zou zijn en ik het mezelf aan zou praten. Tot nu toe bleek dat namelijk elke keer het geval. Maar toch speelde er angsten in mijn hoofd. Ik ben geen aansteller ik heb nooit zoveel pijn in mijn buik, wat als ik een maagbloeding heb en ik nu niks doe omdat ik me schaam? Dit keer had ik niet gegoogeld, hier had ik echt te veel pijn door, maar ik had ooit zo’n verhaal gelezen of gehoord.
Ik belde na 6 uur enorme pijn mijn moeder op, die kwam langs en heeft me meteen naar de spoedeisende hulp gebracht. Bloed test , urine test, het zou een buikgriep zijn geweest of nierbekkenontsteking. Ze kon het niet zeker zeggen, omdat ik chronische blaasontsteking heb ziet mijn urine er altijd slecht uit. Hierna maakte ik me hier niet meer druk om, als het iets ernstigs was hadden ze het dan moeten zien toch.
Tot dus 2 dagen terug.. Ik had buikkramp op de laatste dag van mijn ongesteldheid, prima natuurlijk want dat was verklaarbaar maar wel vervelend. Ik moest naar de wc en keek toch even achterom. In mijn ontlasting zag ik witte stukken en op sommige plekken een waas. Ik dacht zelf slijm. Ik ging Google terwijl ik nog zo aan mezelf had beloofd dit niet te doen, maar ik deed het. Ik hoop altijd een verklaring te vinden die niet er is en mij geruststeld. Maar ik kwam uit op lintworm en daarna kwam ik ook snel bij darmkanker terecht. Alle symptomen denk ik dan echt te hebben, bij elke ziekte passen namelijk klachten van stress. Soms twijfel ik ook aan mezelf omdat ik zoveel dingen aan mijn lichaam merk dat ik het zelf niet eens meer weet.
Ik schaam me dood, maar toch maar weer de huisarts gebeld voor een afspraak. Want ondanks dat ik weet dat het mentaal nu niet goed gaat en dat ik mezelf gek maak, verzin ik de klachten niet. Die zijn er echt. Ik zie er nu al zooo erg tegenop om mijn huisarts morgen te spreken, maar ik moet van mezelf. Wat als dit wel iets is? En neemt hij me dan nog wel serieus of neemt hij inmiddels mijn klachten met een korreltje zout?
Ik heb 2 stemmetjes in mijn hoofd.
Het ene stemmetje zegt “ je maakt jezelf gek, dit hoort allemaal bij de stress, je bent jong, je bent op zoveel dingen getest er is niks aan de hand en is er wel iets aan de hand dan heeft je er druk over maken toch geen zin, dood gaan we namelijk allemaal, of je je nu wel of niet druk maakt. Je bent gezond maak je niet zo druk, kijk naar het patroon je weet heel goed wat er aan de hand is, het zit allemaal in je gedachtes, laat het lekker los en geniet van je leven”
Het andere stemmetje zegt “ Maar wat als ze iets over het hoofd zien? Wat als ik zo’n pech geval ben waarbij ze het door mijn jonge leeftijd en mijn drukke levensstijl en mijn geschiedenis altijd op stress gooien terwijl er iets goed mis is, wat als ik een dodelijke ziekte heb en ze zoeken niet goed en ze komen er te laat achter, wat als ik dood ga, dat wil ik niet ik wil nog zoveel doen en meemaken “
Het gekke is dus dat ik over het algemeen een heel nuchter persoon ben, geen aansteller en geen drukte maker. Maar in dit soort gevallen als het over de dood en over mijn gezondheid gaat, verlies ik de controle. Ik zie ook wel dat als ik dit op som dat ik telkens iets anders denk te hebben en dat het telkens niet het geval is, dus dat de kans dat het tussen mijn oren zit is 99% en de kans dat ik een dodelijke ziekte heb 1% is, maar nadat ik dit denk denk ik dan vaak toch… maar wat als het toch die 1% is?
Herkennen jullie je hierin? Hebben jullie eventueel tips?
Lizzy
> 2 jaar geleden
