Al 6 jaar agorafobie met paniekstoornis

Ik heb al 6 jaar agorafobie met paniekstoornis.
Het begon geleidelijk en uiteindelijk ben ik dingen gaan vermijden uit angst. Het allergrootste probleem is dat ik niet meer de snelweg opdurf al 6 jaar niet. Het niet kunnen keren wanneer ik wil is daar de angst van. En binnendoor ook niet. Ik wil niet ver van huis zijn zeg maar of in the middle of nowhere belanden. Ik vind het moeilijk om geen controle te hebben. En waar ik dan bang voor ben? Dat is dus in paniek raak, dan verlies uk totaal de controle over mn hele lichaam en dat is dus mijn grootste angst. Nu gaat het beter als eerst, eerst durfde ik de straat niet eens meer op! Geen gesloten ruimtes, geen deuren op slot, geen wachtrijen, geen drukte, geen ruimtes waarvan ik de uitgang niet meteen kan zien., geen automatische deuren, geen pretparken, geen openbaar vervoer, geen lift, allemaal situaties waarin ikzelf niet de complete controle.kan hebben, of waarin ik niet weg kan. Nu gaat het stukken beter en beweeg mezelf al 3 jaar zelf door het dagelijks leven behalve de snelweg en ver van huis. En ook dat blijft een punt want daardoor kan ik nooit eens naar de diernentuin of naar het strand, laat staan op vakantie! Wat zou dat toch een droom zijn om hier eens compleet vanaf te komen. Ik heb2 kinderen en ik ben gescheiden en heb me in mn huwelijk er uiteraard ook schuldig onder gevoeld en onbegrepen. Hoe leg je dit uit aan mensen? Dingen die ik in mijn sociale omgeving gehoord heb zijn:' ach, dan ga je toch binnendoor?' Je gaat toch niet je leven laten bepalen door dit?' Stel je niet aan' ' en als 1 van je kinderen in het ziekenhuis ligt' etc etc