Agressieve gedachten naar overledenen

Ten eerste wil ik even kwijt dat het me enorm deugd doet om deze verhalen te lezen. Het geeft me eindelijk het gevoel dat ik niet de enige ben!

Een jaar geleden zijn de dwanggedachten begonnen bij mij. Ik weet nog steeds niet wat de trigger is geweest. Waarschijnlijk door de enorme werkdruk/stress en mijn hoogsensitiviteit. In het verleden kwamen er wel al eens ‘gekke’ gedachten in mij op, maar heb daar nooit bij stil gestaan. Maar een jaar geleden ben ik zo fel verschrokken van een gedachten dat het sindsdien niet meer uit mijn hoofd gaat. Maanden aan de stuk ging het dag in, dag uit, constant door mijn hoofd. Ik stond er letterlijk mee op en ging er mee slapen.

Dit ging over agressieve gedachten over dierbaren/overledenen. Ik schold de personen die overleden waren uit in mijn hoofd en kon het niet stoppen.
Ik schold ze uit als ik in de winkel stond, als ik aan de kassa stond, als ik aan het werken was, als ik een ontspannend etentje had met vrienden,...
Ik werd zelfs jaloers op mensen die er zo gelukkig uit zagen, alsof hun hoofd helemaal leeg leek te zijn.
Ik begon mensen te analyseren: ‘zou zij/hij dat ook hebben?’ ‘Wat denkt deze persoon nu?’,...
Ik probeerde me ‘op te trekken’ als ik bv filmpjes zag van mensen met een ernstige handicap, die ziek waren of ernstig verbrand: ‘DAT is pas erg! Doe niet belachelijk met gedachten die niet eens van jezelf zijn, get a life seg!’ Ik werd boos op mezelf, wou niet meer in dit lijf zitten, heb zelfs letterlijk een keer fel op mijn hoofd geslagen,...

Na veel lezen, praten met een goede vriendin en met wat te verdiepen in het spirituele ging dit precies wel beter. Ondertussen waren er verschillende thema’s de revue gepasseerd in mijn hoofd: bij het minste wat ik hoorde terwijl ik aan het auto rijden was, begon ik in paniek te slaan en dacht ik dat ik iemand omver had gereden, tijdens mijn job als kinderbegeleider kreeg ik bang om pampertjes te verversen omdat ik ongepaste beelden in mijn hoofd kreeg (gelukkig niet van mezelf, maar van anderen),

And here we are again ... sinds enkele dagen is het weer feller aan het opkomen: de agressieve gedachten naar overledenen is ondertussen uitgebreid naar agressieve gedachten over dierbaren die nog leven. Mijn partner mag bv doodvallen, mijn mama is een stom wijf,... Verschrikkelijk!
Ik heb al bang als er iemand moest sterven in de toekomst die me nauw aan het hart ligt, dat de scheldtirades sowieso terug komen.

Het is momenteel zo erg dat ik agressieve dwanggedachten heb naar mijn ongeboren kind.
Wij proberen zwanger te worden, maar krijg telkens de gedachten: ‘als het prijs is, dan moet dat dood gaan’ hoe kan in godsnaam met zo’n gedachten genieten van een mogelijke zwangerschap en mijn leven beginnen als mama?!

Het doet me in elk geval deugd om dit eventjes te kunnen neer schrijven. Het maakt zelfs niet uit of het gelezen wordt.
Aan degene die het wel lezen: veel moed en kracht! 🙏🏻🌟