Paniekaanval / Paniekstoornis - forum lotgenoten

Ik heb al 22j last van een angstsoornis. Nadat ik 10j geleden medicatie ben beginnen te nemen, kan ik er echter beter mee omgaan.
Helaas hebben de medicatie wel bijwerkingen. Bij mij was dit afgevlakte emoties of een hoger/lager libido of slaapproblemen.

Mijn psycholoog vertelde mij dat een praatgroep wel interessant voor mij kan zijn, zodat ik met andere lotgenoten hierover zou kunnen spreken en leren over anderen hun verhaal.

Weet er toevallig iemand of zulke praatgroepen in het echt bestaan en waar ik deze zou kunnen vinden?

Hoi allen,
Mijn naam is dicky ben 40 jaar, ik ben altijd al een beetje nerveus de laatste jaren, en last van ik denk een soort depressie/burnout geef het een naam.

Nu de laatste tijd heb ik zoveel angst/paniekaanvallen dat ik niet meer weet waar ik het zoeken moet, ik ben mezelf echt aan het verliezen en ik snap maar niet waar het door komt.
Heb verschillende antidepresiva geprobeerd citalopram,mirtazapine,bubropion,amitriptyline maar hier kreeg ik hele nare bijwerkingen van en vooral geen libido meer. De klachten worden nu met de dag erger en duren ook langer,
Ik voel elke dag,
Hartkloppingen,
Brok in de keel (globus gevoel),
Opgeblazen hoofd
De hele dag trillen,
Nerveus,
Druk op de borst,
Tandenklemmen,
Kortademen,
Slapeloosheid,
Hersen mist (brain fog) net of ik er niet ben,

Ik denk echt heel vaak dat er serieus iets mis is met mij, het sloopt me

Morgen heb ik een afspraak bij de dokter en wil ik mezelf even laten checken want ik weet soms niet meer of het echt is of iets mentaals,

Zijn er meer mensen met dit soort klachten?

Sterkte voor iedereen😘

Heb al jaren last met tussenpozen van paniek. Daarbij ook nog fibromyalgie en syndroom tietze. Dat moet je accepteren, je wordt ouder en daar is niets aan te doen. Wat wel steeds opspeelt is bij de dr te hoge bloeddruk, kan dat apparaat niet zien of horen, thuis is de meting wat lager maar evengoed blijft die te hoog. Het wordt een obsessie! Zijn er meer mensen met die zgn witte jassen bloeddruk en zijn er nuttige tips?

Ik heb sinds begin dit jaar last van paniek/angst aanvallen, dit was in het begin heel heftig en ik was altijd bang dat er wat ging gebeuren waar ik ook heen ging. Op een gegeven moment werd het minder maar in de maand augustus van dit jaar verloor mijn vrouw haar moeder en ik mijn schoonmoeder en dit was een vreselijk harde klap. Daarna is het weer van voor af aan begonnen en leef ik iedere dag weer in angst.
Ik word op momenten uit het niets hartstikke duizelig en daarna krijg ik last van hartkloppingen, kortademigheid en druk op mijn borst en heb dan altijd het gevoel alsof er iets heel ernstigs met mijn lichaam staat te gebeuren. Ik gebruik af en toe oxazepam en loop bij een psycholoog maar het lijkt er nog niet beter op te worden. In het weekend drink ik ook wel eens alcohol om te relaxen maar merk dat dit toch ook vaak averechts werkt. Is dit voor veel mensen herkenbaar? Ik hoop het want het is om gek van te worden

Ik heb weer een aantal weken in intense angst gezeten, ik ben vandaag de eerste keer weer naar buiten gegaan en probeer mijn hoofd positiever te houden maar de lichamelijke klachten blijven zich aandienen. Tinteling in oren, spierpijn, opeens duizeligheid, tintelingen in het lichaam. Hebben meer mensen dit en hoelang houd dat aan? Dank je wel alvast!

Meestal word ik rond 4 uur wakker met angst en paniek en het vreselijke gevoel van onheil en dat ik de dag door moet zien te komen.
Mezelf tot rust brengen lukt niet en ik blijf een paar uur heel angstig en onrustig. Pas in de loop van de dag word ik wat rustiger.
De avond is de beste tijd, kan niets doen om iets op te lossen, kan ook niemand op dat tijdstip bellen voor hulp en vertellen hoe bang ik ben, en die wetenschap geeft me tijdelijk rust.
Voor ik ga slapen weet ik al dat bij wakker worden het weer begint, moedeloos vraag ik om hoe ik verder moet, voel me zo alleen.

Ik ben een man van 44 en al mijn hele leven ;last van paniek/ angststoornis.. Ik ben opzoek naar lotgenoten om ervaringen samen te delen. Misschien kunnen wij elkaar steunen en op moeilijke periode er elkaar doorheen proberen te helpen.

Mijn verhaal delen ja waarom ook niet ik heb er velen gelezen.
10 jaar geleden had ik een burn-out en later bleek er een angststoornis te zijn. Ik ben hier destijds goed voor behandeld. En mede met medicatie uitgekomen. Wel ervaar ik sinds die tijd wel sneller spanningen in mijn lijf.
Meer een soort angstpieken. Die zakken dan weer snel.

Vanwege kinderwens overstap gemaakt naar andere antidepressiva wat vlekkeloos ging.
2018 mocht ik moeder worden van mijn eerste zoon nu bijna 6 en niet snel daarna kwam nummer 2.
Het zijn 2 temperamentvolle kids. En dit vraagt het nodige van mij.
4 jaar slapeloze nachten. Heel veel schakelen en dan ook nog alles perfect willen doen.
Vaak veel stress ervaren en tot 2 keer toe overspannen.

Echter ben ik in Juli de overstap gaan maken terug naar mijn oude antidepressiva. Op de hoop dat dot mijn angst weer iets meer zou temperen. Maar dit gaat erg zwaar. Alle stress/onrust en mijn angststoornis zijn heftig terug gekomen.
En dat met 2 jonge kids is pittig.

Ik probeer wel dingen te ondernemen mijn huisarts zegt ook, blijf dingen doen. Want ik ben een piekeraar en doemdenker.
Sta aangemeld bij GGZ omdat de praktijkondersteuner onvoldoende kan bieden.

Zijn er meer mama's hier die met angsten zitten?

Of mensen die constant spanning in hun benen en armen ervaren. Juist dit houd mij zo angstig.

Hoi medepaniekers!
Ik zou graag m'n verhaal met jullie willen delen, ik heb al vanaf m'n 11e (op en af) last van paniekaanvallen en dan vooral buiten als ik "ver" van huis ben, ver... ik vind op het moment 500 meter al ver van huis. Wat ik zo idioot naar vind is mijn idioot hoge hartslag, als ik iets spannends ga doen merk ik al dat ik ongv op de 115 pm zit, maar bij een echte flinke paniekaanval redt ik makkelijk een hartslag van 150 al dan niet hoger. Ik heb veel gesproken hier over met mijn psycholoog & huisarts en die zeggen dat dit geen kwaad kan, opzich ben ik dan wel even gerust gesteld maar zodra er paniek bij komt kijken geloof ik er weer helemaal niets van, omdat het zo rot voelt ! Soms lees ik wel eens dat mensen met een paniekaanval al schrikken van een hartslag van 110, en dan vind ik mijne toch echt idioot hoog, wat zijn jullie ervaringen hiermee? Ik vind het hartstikke eng als hij zo op hol slaat! Ik hoor graag jullie eigen ervaringen op dit gebied! Groetjes van Linda!

Hallo allemaal,

Al een periode ben ik bang voor de dood. Ik denk dat dit echt is gaan spelen sinds dat mijn vader gediagnosticeerd is met copd een half jaar geleden. Sinds die tijd ben ik bang voor de dood. Ik ben bang dat ik mijn 2 jonge kinderen achterlaat terwijl ik ze oud wil zien worden. In eerste instantie heb ik destijds de link gelegd met mijn anticonceptie. Ik slikte de pil: en ik merkte dat deze gedachtes er ineens waren en ik geregeld een paniek aanval had. Dit resulteerde erin dat ik me vaak afzonderde. Zo paniek aanval werd vaak getriggerd (denk ik) door een overslaand hart. Ik zonderde me af en op het moment dat de kinderen sliepen kwam het tranendal. Voor het overslaan van het hart naar de huisarts geweest en uiteindelijk een holter gehad waarop soms wel een versnelde hartslag te zien was.. maar was volkomen normaal. Nadat ik deze uitslagen heb gehad zijn mijn klachten ook relatief rustig geweest. Ik had de gedachtes wel en ook wel een onrustig gevoel maar het was prima te doen. Ik kreeg de rust in mijn huis en hoofd terug, eigenlijk tot deze week... Hef is op dit moment prive druk, elke weekend een verjaardag en dan wordt onze jongste ook bijna een jaar, en dit moet perfect zijn. Daarboven op nog een babyshower voor een vriendin, die ook nog eens op het laatst moment verplaatst moest worden en sinds gisteren vage klachten. De hart overslagen zijn er, een kloppend gevoel onder mijn borst, ik heb keelpijn en een raar gevoel tussen mijn borsten (wellicht hooikoorts of gewoon een verkoudheid heb ik mezelf al gezegd maar het is lastig). Wat ook niet helpt is dat ik soms een stekende kiespijn heb (ben ik bekend mee kan niks aan gedaan worden) wat nu ook opspeelt. Ik slaap niet optimaal en ik ben moe maar heb ik de avond toch echt behoefte om even niks te doen...

Maar goed vandaag resulteerde het erin dat ik niet in staat was om mee te doen met het avond eten... Ik heb op de bank gelegen en op bed en mijn man heeft alles gedaan.. (wat mag ik toch gelukkig zijn met zo kan) en doen de kinderen op bed lagen een flink portie moeten huilen en ook weer een paniekaanval gehad.

Ik wil dit zo graag anders zien.. maar wat is de juiste weg hiervoor.. kan een praktijkondersteuner hierbij helpen of wat is beter?

Ik heb overigens in het verleden een burnout gehad, en ben dus wel bekend met psychische klachten en ook diverse traumatische gebeurtenissen mee gemaakt (wij hebben brand gehad en wanneer ik zo lucht ruik dan voel ik onrust op komen) en nu ik dit zo schrijf bedenk ik me dus ook dat ik van de week ergens Brand dacht te zien en dit misschien ook een trigger geweest kan zijn.. maar goed.. tips zijn welkom... Ik wil meer in het nu leven en minder in mijn hoofd

Hi ik be 24 jaar oud, heb klachten dat ik niet weet wat ze zijn begint soms met steken in mijn linker borst, dan mijn arm word wat zwaarder en dan alles dus mijn voeten en benen beginnen te tintelen, maag pijn , paniek gevoel, bang om dood te gaan, ik zoek op internet naar alles wat het kan zijn… maar ik weet niet wat het is . Zelf heb ik hypochrondrie , etc… dus kan iemand mij helpen aub??

Hallo allemaal,

Wat fijn dat we via deze weg onze ervaringen kunnen delen! Na enige tijd nadenken ook besloten om mijn verhaal te delen.

Ik ben 28 jaar, getrouwd, mama van 2 jonge kindjes en we hebben 3 bedrijven.
Een lekker druk leventje dus! (Op een positieve manier)

Een jaar of 14 heb ik al last van hyperventilatie, dat is op het moment chronische hyperventilatie geworden en dat slaat soms om tot paniekaanvallen. Althans dat wordt mij verteld door de ha.
Sinds de geboorte van mijn zoontje 3.5 jaar geleden is het allemaal erger geworden. Ik ben ontzettend bang voor een hersentumor (geen idee waarom specifiek) en epileptische aanvallen, omdat dat een symptoom ervan is. Nu ben ik deze angst ook echt aan het leven. Vanavond had ik een heftige paniekaanval, buiten je lichaam leven, duizelig, hoofdpijn, zweten, trillen totaal niet meer na kunnen denken van de paniek maar dit gevoel is allemaal in mezelf. Ik vertel het mijn man wel maar verder merkt niemand het aan mij. Nu ben ik zo bang geworden dat dit een epileptische aanval is geweest. Gelukkig ben ik niet out geweest en kan ik nog alles navertellen, en duurde deze paniekaanval een half uur, maar herkent iemand zich hierin?
Ook heb ik regelmatig op de dag een soort paniekpiek van een paar seconde dan zet ik mn gedachte op iets anders en zakt het ook wel weer maar ook dat geeft dan weer angst..

Soms weet ik me echt geen raad meer met mezelf en denk ik echt dat ik gek wordt… is er iemand die dit met me kan delen?

Groetjes Ro

Wie heeft er ook veel last van tintelingen in zijn haar armen. Dit vaak in combinatie met druk op de borstspieren. Wordt hier zo onzeker van.

Hoi iedereen, wat fijn om te zien dat er een forum bestaat waar je je verhaal kan delen, zodat je kan zien dat je niet de enige bent! (Want wat kan je je alleen voelen op zo’n moment!!!)
Ik zou graag in contact komen met iemand die ongeveer dezelfde klachten heeft als ik, om elkaar te mailen, appen of wat dan ook om elkaar te ondersteunen op moeilijke momenten, om te sparren, tips te delen en elkaar te begrijpen. Want ik denk zo vaak dat ik de enige ben die dit voelt…
Een korte samenvatting:
Ik ben een jonge vrouw van 35 jaar, onwijs gelukkig getrouwd, een zoon (7 jaar) en een dochter (3 jaar)
Sinds mijn 14e heb ik een paniekstoornis en dat gaat met ups en downs.
Ik heb moeite met nieuwe dingen (plekken waar ik nog nooit ben geweest, nieuwe activiteiten, ver van huis, vakantie). Ik bouw een spanning op die dan tot een paniekaanval leidt. Maar soms zo erg dat ik er niet meer zelf uitkom.
Ik ben bij psychologen geweest en slik als dat nodig is oxazepam. Maar dat voelt dan weer als falen en ik kom heel snel weer in die negatieve spiraal.
Als ik er middenin zit, kan ik moeilijk alle tools toepassen die ik heb geleerd en zie ik alles zo somber in.

Herken je je in mijn verhaal en zou je graag contact willen om elkaar te begrijpen en ondersteunen, dan hoor ik graag van je!

Veel liefs,
Sabrina

Hee lieve mensen,

Ik heb dus twee paniekaanvallen gehad, waarvan de tweede het hevigst en waarbij ik gelukkig met iemand was. Ik begin met de eerste.

Ik was op t eiland Tenerife en leerde een dame kennen. Het begon leuk maar na een paar dagen bleek dat het niet werkte tussen ons. Het verhaal eindigde met dat ze me overal blokkeerde en het hostel verliet zonder dat ik ooit nog wat van haar heb vernomen.

Dit was teveel voor mijn systeem. De paniekaanval zou ik als volgt beschrijven. Ik stond alleen in de kamer van het hostel, en ik voelde de spanning in mn lijf toenemen. Dan met name tintelingen in m'n voeten en een versnelde ademhaling. Het was alsof ik buiten mezelf trad, in die zin dat ik de controle niet meer had. Steeds sneller en sneller ademhalen, volgens mij noem je dit hyperventileren?

Het verhaal eindigt met dat ik de ambulance bel, en een medewerker me gerust stelt door te vertellen dat ik geen hartaanval heb (ik ben nog geen 40 jaar oud), daarentegen een paniekaanval. Hij adviseert een glaasje water te drinken. De wetenschap alleen al op dat moment, dat het een paniekaanval is, kalmeert me en na het gesprek kan ik al vrij snel weer verder met mijn leven en de pijn verwerken van het verlies van deze dame uit mijn leven.

Paniekaanval 2:

Deze kwam door een extreme overbelasting van mijn systeem. Ik had de nacht zeer slecht geslapen en besloot in de ochtend om als een bezetene te gaan volleyballen aan het strand. In de middag kwam ik thuis en ik herinner me dat ik haast mijn kleren niet meer uitkreeg en rechtstreeks op bed, naast m'n inmiddels ex-vriendin ging liggen, die verbaasd of wat dan ook moet zijn geweest over mijn gedrag. Ik kwam namelijk de slaapkamer binnen, zei geen woord en ging op bed liggen.

Daar was het weer, de versnelde ademhaling. Een poging van mijn lichaam om de controle te krijgen maar in plaats daarvan zorgde mijn versnelde ademhaling, denk ik, juist voor hyperventilatie en mijn hele systeem sloeg op hol. Mijn hart ging als een razende tekeer en gelukkig heeft m'n ex ervaring met paniekaanvallen. Het was heel heftig: ik dacht dat mijn laatste uur geslagen had en in mijn eigen gedachten kon ik mezelf van buitenaf zien op mijn sterfbed. M'n lichaam begon haast te schokken, spasmen kan je dit denk ik noemen. Gelukkig wist ik dit nog wel te controleren, te voorkomen.

Het was zo hevig. Ik herinner me allerlei sensaties tot zelfs pijn in m'n hartstreek. Ik was ervan overtuigd dat ik wederom een hartaanval had en ondanks de liefde van m'n ex, heb ik later toch de ambulance gebeld want ik zat nog steeds in de attack. Die namen geen moeite (ik ben ontzettend slecht, gewoon niet, geholpen), maar gelukkig door de zorg van m'n ex werd ik uiteindelijk kalm en na een aantal uur rust was ik weer min of meer oké.

Rest mij de wetenschap dat het mijn persoonlijke taak is mijn eigen grenzen goed te bewaken en zonodig te verdedigen. Ik ben verantwoordelijk voor het reguleren van mijn gevoelens.

Love,

J

Hallo,
Vandaag was ik op een event. Ik heb een hekel aan drukte.. dacht het redelijk onder controle te hebben totdat ik plots wazig begon te zien en mijn linker arm begon te tintelen en hem niet herkende..

Hap gebeld omdat ik bang was voor een beroerde. Eenmaal thuis zakte her af en als een blok in slaap gevallen. Herkend iemand het wazig zien en vaag gevoel in arm en het niet herkennen?

Zijn er mensen die ook een vieze smaak hebben maar alles kunnen eten

Hallo ik wil even zeggen dat ik helemaal gek word van de paniek of angstaanvallen. Bij mij gebeurd het als ik een lichamelijke sensatie krijg bijvoordbeeld steken op me borst of raar gevoel in me lichaam alsof ik langszaam aan het doodgaan ben… of een steek in mijn hart ik word er helemaal hek van hierdoor zit ik de heledag in paniek en ansgt omdat ik niet weet wat ik moet doen de lessen hij de psycholoog werken volgens mij ook niet en ben bang dat ik nooit meer kan genieten van mijn leven kan er iemand mij helpen of zijn er meer mensen die dit gevoel ook hebben ?

Wie herkent dit?

Wie herkent zich in het feit dat angst- en paniek klachten verergeren in het voorjaar?
Als de zon maar onafgebroken schijnt en je gezellig MOET doen?

Hallo, ik ben 62 en bijna 2 jaar met pensioen. Waar ik zo naar uitkeek. Maar voel me nog ongelukkiger. Voel me eenzaam en heb ook veel paniekaanvallen , misselijk, hartkloppingen (-overslagen) ben eigenlijk bang van alles, zelfs om medicijnen te nemen. Want ik denk dat ik daarvan dood kan gaan.Als ik kon zat ik bijna iedere dag bij de dokter. Is geen leven zo. Alleen mijn hobby(diamondpainten) geeft me wat verstrooiing en mijn poezen. Maar anders kan of durft ik niks. Moet mezelf hard forceren om iets te doen. Ben niet gewoon om te klagen maar lucht alleen mijn hart maar.

Heb sinds een tijdje klachten als pijn op de borst, steken in de hartstreek, zere armen, duizelig worden, misselijk worden, gebeurt al als ik s'morgens wakker wordt. Verschillende keren op de spoedeisende hulp gelegen, door de hele molen gegaan maar telkens komt er niks uit.
Aan de ene kant wel mooi maar wat is het dan wel. Want de kwaliteit van het leven gaat hard achteruit.

Wie weet raad?

Groetjes Corstiaan

Hallo iedereen ik ben Edwin 53 jaar en mijn hele leven las van Paniekaanvallen en het gevoel er niet te zijn of te leven, ook wel Derealisatie en Depressief, dit jaar is het behoorlijk erg gewoon, niet te doen, naar mijn werk is een grote opgaven
Ga begin augustus weer naar de spiheloog

Mijn vraag zijn er ook lotgenoten die hier ook last van heeft maar gaat nog wel naar het werk, en hoe hou je dit vol, en hoe doe je dat of zijn er ook mensen die hier door niet meer werk en wat doe je dan
Ik lees het graag

Iedereen heel veel sterkte

Hoi allemaal.
Ben eerder deze maand een traject online, op aanraden van mijn psycholoog, aangegaan
6 modules die ik thuis eerlijk moest invullen en inleveren. Zij kon mijn antwoorden en voorbeelden van wat er in mijn leven speelt en waar ik mee worstel meelezen en feedback geven. Dit gebeurde niet, ik had daar wel behoefte aan want je gaat met je spreekwoordelijke billen bloot.
Vanmorgen had een afspraak na 4 weken.
Ze vond dat ik erg mijn best!!! gedaan had en we bespraken in het halfuurtje nog wat dingen die onlangs waren gebeurt.
Daarna zei ze dat ik gezien mijn complexiteit beter weer medicijnen moest gaan slikken en daarnaast praten met mensen die me lief zijn en vooral wandelen.
Huilend kwam ik thuis, na al die weken van hard aan mezelf werken en de confrontatie aangaan met mezelf kreeg ik als raad, medicijnen, praten en wandelen.
Dank je wel psycholoog, nu ga ik het wel redden

Begin 2020 met hartstilstand opgenomen in ziekenhuis. Na 18 dagen coma, wakker
geworden in een vreemde wereld, waar ik alles weer moest leren, spreken, lezen, schrijven, gelukkig herkende ik iedereen nog wel. Met veel inzet en doorzettingsvermogen krabbelde ik weer op. Lichamelijk gaat het redelijk goed.
Heb echter een behoorlijke angst en paniekstoornis overgehouden.
Doodsbang voor artsen, specialisten, onderzoeken en uitslagen. Beheerst mijn leven en beperkt mijn zelfvertrouwen, geluk en sociale leven. Ook reeds latente hypochondrie speelt en rol.
Herkennen jullie iets en hoe gaan jullie hier mee om.
Dank voor eventuele reactie

In 2000 mijn vader plotseling overleden, in 2017 mijn oudste zoon overleden op 14 jarige leeftijd, vorig jaar dubbele hartinfarct gehad en afgelopen april geopereerd aan een liesbreuk. Nu last van paniekaanvallen dat ik zelfs mijn werk als vrachtwagenchauffeur heb moeten stoppen omdat ik onder het rijden een aanval heb gehad. Hulp is onderweg,

Groetjes Constant

Hallo,

Ik ben Steven, bijna 31 jaar,
sinds 2jaar geleden kreeg ik mijn eerste paniek/angstaanval. Dit komt soms voor in mijn slaap, nachtelijk zweten.. koud zweet noem maar op.. dit is zo angstig, het lijkt of je hart gaat stoppen met kloppen.(hartaanval)..Plots een steek rond de borstkast.. misselijk soms duizelig.. verschillende keren op spoed geweest, mijn hart is normaal alsook tijdens controle van mijn bloed.. ik vraag mij nu af ben ik de enige die dit gevoel heeft of zijn er nog mensen hier met dit gelijkaardig gevoel?.. ik heb al kine gedaan voor oefeningen alsook psycologische hulp, is er iemand die hier ook zijn verhaal in vind? Dankjewel alvast.

Even schetsen,
Vriendin heeft tijdje paniekaanvallen gehad, deanxit gekregen en kon terug normaal leven , door zware stressperiode toch hervallen, deanxit werkte niet meer, zeer snel in een vicieuze cirkel van paniek en angst geraakt die niet meer houdbaar was met 2 kleine kinderen in huis.
Crisisopname van 4 weken gehad, hoop medicatie, na 4 weken mocht ze naar huis en werd haar nog paroxetine voorgesteld omdat het niet veel beter werd.
Omdat ze extreem heftig reageert op alle soorten van medicatie werd voorgesteld om in stapjes van 5:Mg per week omhoog te gaan. Dus begonnen met 5 Mg. Na een week naar 10mg. Maar ze werd enkel angstiger, onrustiger, extreem duizelig, overgeven enz..
Op aanraden van psychiater terug een week moeten afbouwen van 10 naar 5 en daarna onmiddellijk naar fluoxetine overgezet omdat dit veel minder heftige bijwerkingen zou moeten hebben.
In totaal heeft ze dus maar 2-3 weken paroxetine geslikt maar ze trekt het niet meer van de angst en bijwerkingen. Ze kan gewoon niets meer. Durft zelfs de kinderen niet meer zien.. iemand met soortgelijke ervaring of iemand die weet of die bijwerkingen lang kunnen duren? Want op deze manier ziet haar zelf niet lang volhouden.
Bedankt alvast voor je reactie
Lees meer

Hallo allemaal,

Op vakantie afgelopen september met mijn man. En twee jonge kinderen (3,5 en 1,5) kreeg ik een soort van TIA: kon ineens niet meer goed praten en iets later viel het gevoel in mijn rechterarm uit. In ziekenhuis ct en 2 dagen later mri gehad (ook mra aderen) en niks te zien. Sindsdien heb ik enorme angst en paniekaanvallen.
Na ongeveer 3 weken kreeg ik ook elke nacht slapende ledematen rechts, op de kant waar ik niet op lag en nu ook als ik op mijn rug lig. Ook hier een mri gehad (geen mra).
Ik heb daarnaast rare tintelingen in mijn hoofd die ook steeds vaker aanwezig zijn. Eerst in vlagen, toen af en aan dag wel dag niet en trekt door naar mijn schouders en nek. Soort van koude tintelingen maar dan anders… val over mijn hele hoofd van slaap tot slaap.
Verder heb ik tintelingen in mijn rechter hand en gevoelloosheid in mijn rechtervoet. Bij paniek de bekende hartkloppingen en raar gevoel. Ben ook veel duizelig. Soms zit het ook links. Heb hyperventilatie cursus gedaan en doe ademoefeningem die allleen lijken te werken als ik een beetje tintelingen heb maar niet in volledige paniekmodus… iemand dezelfde rare klachten?
Ik slik alprazolam 2x daags, oxazepam als nodig ‘s middags (en is nodig helaas) en sinds 3 weken 50mg sertraline. Ben 40 jaar oud.

Liefs Anne

Goedenavond,

Ik ben bezig in een traject voor wat mentale stoornissen inclusief stress.
Ik heb constant een vervelend gevoel op mijn borst, soort vlinder/zenuwen gevoel op het midden van de borst.
De ene dag is het minder dan de andere.
Heeft iemand enige tips hoe je dit onder controle kan krijgen/weg krijgt?

Groetjes

Na een hele tijd mijn angst en paniekaanvallen te hebben verborgen en weg te hebben gestopt in januari begonnen met praten met een psycholoog. Het gaf me in het begin zoveel angst en tijdens elke sessie blokkeerde ik zo erg dat ik de paniekaanvallen bleef houden en ze steeds heftiger en erger werden. Na een aantal sessies het vertrouwen gevonden in de pyscholoog en langzaamaan dingen durven te vertellen ben ik daar nu “uitbehandeld” dit vind ik heel naar want dit was echt mijn veilige plek die ik al zo lang niet ken.. Dat betekend dat ik nu met een doorverwijzing door kan, de stap om nu weer opnieuw naar iemand nieuw toe te gaan is zo zwaar dat ik het idee heb dat alles wat ik geleerd heb en wat beter ging in 1 keer is ingestort. Ik ben zo onwijs bang om nu weer naar een nieuw iemand toe te gaan en steek eigenlijk weer m’n kop in het zand en excuses te vinden om niet te gaan.. Ik wil heel graag maar de angst houd me tegen. Ik wil zo graag me minder bang voelen maar het idee om nu weer naar een nieuw iemand te moeten gaan geeft me zo extreem veel angst dat alle fysieke klachten weer zo extreem opspelen..

Goededag allemaal, ik lees veel dezelfde verhalen en heel herkenbaar ook. Heb heel veel last gehad van paniekaanvallen en begin er langzaam uit te klimmen. Ik zou wel wat tips willen geven voor mensen die het heel moeilijk hebben.

1. Omarm en vecht niet tegen de paniekaanvallen. Je hebt het meerdere keren gehad en je bent er nog steeds hoe moeilijk het ook is. Probeer het te accepteren en wees lief tegen jezelf.

2. Magnesium bisglycinaat werkt zo goed tegen stress en angst. 20 euro bij de kruitvat voor 1 pot, ze hebben nu een actie 1+1 haha. Doe zelf onderzoek wat het doet tegen paniek klachten maar echt een aanrader.

3. Vlucht nooit! Kijk het altijd recht in de ogen aan, want anders maak je linkjes in je brein dat je bang moet zijn voor de sensaties en dat moet je zeker niet want je bent veel sterker dan je bent.

4. En de laatste tip is SPORT. Hoe gezonder en sterker je lichaam word hoe sterker je mentaal word. Bij paniek klachten die ik heb ervaren had ik veel last van spierklachten en die zijn verdwenen nadat ik weer lekker aan het sporten ben.

Ik weet hoe moeilijk het soms lijkt als je in die spiraal zit maar je bent er nog steeds en je bent niet alleen. Moet je huilen? HUIL! Gooi alles er uit, hielp bij mij ook.

Wens jullie allemaal succes in het terug vinden van de weg naar boven! Liefde

Wat is er gisteren gebeurd.
Ik kwam thuis ik was op de hockey geweest was wel gezellig.
Eenmaal thuis heb ik mila op bed gelegd en vive de fles gegeven en ook die kon naar bed.
Ik ging ook slapen teun was nog niet thuis.
Ik voelde een koud gevoel op mijn borst heel naar gevoel. Dus ik dacht even een rennie innemen maar dat werd een pepermuntje want rennies had ik niet.
Vive had nog niet veel zin om te slapen en had gespuugd. Toen ze eenmaal sliep dacht ik ligt ze niet te warm of wellicht te koud? En dat zelfde gevoel werd erger. Ik maakte teun wakker om te vertellen dat ik benauwd was teun had gedronken en reageerde heel raar dus ik dacht laat maar even een peuk en dan zal het zo wel weg zijn.
Teun kwam buiten om te vragen of het ging en ik stuurde hem weer naar boven. Ik had brenda geappt want ik dacht dat ik een panniek aanval zou krijgen. Dus toch brenda even gebeld. Ik moest huilen want me lippen en gezicht waren heel doof en leek alsof ze sliepen. Het duurde even voor brenda er was dus ik belde maria op. Ik had nu iemand nodig.
Nero blafte en maria was bij mij ik heb brenda nog horen binnenkomen en toen voelde het alsof mijn hele lichaam ging slapen. Een heel warm maar toch koud tintelend gevoel. Ik probeerde me ogen open te doen maar ik kon niet meer recht kijken ik zag dubbel. Maar er viel zo'n rust over mijn heen heel raar.
Volgende moment waren de ambulance mensen er en werden er testjes gedaan. Mijn spraak begon weer beter te worden en de tintelingen minder.
Ik bleef wel dubbel zien dus heb me ogen de hele tijd dicht gehad.
Toen ze weg waren ben ik naar bed gegaan met teun en heb ik als een blok geslapen.
Nu vandaag voel ik af en toe de tintelingen in mijn handen. En heb ik het idee dat ik nog een beetje benauwd ben en dat het iedere keer weer kan gebeuren. Ik ben bang voor vanavond maar ik probeer positief te denken

Wie herkent dit als panniekaanval? Ambulance personeel vertelde dat dit een panniekaanval was

Hallo,

Ik ben een mama van 36 van 3 kids. Sinds een jaar kamp ik met heftige somatische klachten nadat ik op de vliegveld in elkaar stortte voor mijn vlucht. Heftig trillend op de grond met spiertrekkingen half bewusteloos. Kromme handen mond ik dacht het is klaar!. Uitendelijl bleek dat ik dus een hetifge paniekaanval heb gehad. Vanaf die dag heb ik elke dag somatische klachten en paniek aanvallen.
Mijn klachten

Soort van bubbels die ploffen inde hartstreek
Heftig stekende pijn in me ribbenkast langs me hart
Gevoel van vastzitten keel
Druk op de borst
Gevoel dat iemand je ribbenkast uit je lijf probeert te trekken
Pijn linkerarm
Lam gevoel linker rechter arm
Lamg gevoel rechrer hand vingers benen
Tintelingen mondhoeke tong hoofd wangen kaak
Pijn aan de kaak
Steken hoofd, ogen borststreek
Maagpijn bovenste gedeelte. Echt dat stuk tussen borsten.
Benauwd gevoel
Koude warme trillingen
Zweten
Constant een antstgevoel in de borststreek dat maar niet weggaat
Draaiduizeligheid wazig zien
Migraine aanvallen heel heftig

Elke dag maak ik weer wat nieuws mee t went
gewoon niet. Check ups gehad alles bleek goed te zijn.mri van hoofd ook goed, maag bekeken bleek een gastritis te hebben
Ik heb citalopram gehad 10 mg deed me niet goed dus heb het gelaten(schijnt bij andeee goed te werken)
Ik heb een oberon scan gehad bij een alternatieve geneeswijze kliniek.daaruit bleek dat ik veels te lage viramine waardes had en ijzer tekort wat volgens huisarts allemaal wel oke was.
Gluten allergie wat volgens huisarts niet zo was
Anyway. Die vitamine supplementen en gluten vrije dieet had me heel goed gedaan, maar i kheb moeite met een gluten vrij dieet. Sinds ik dat heb gelaten weer super slecht. Overigens een detox van lichaam zal echt helpen! Geen suiker geen rotzooi dat je symptomen verergert.
Binnen kort begin ik ook met een tms behandeling. Schij t goed te werken maar is niet zoveel in daglicht 1 omdat het een medicijn vrije behandeling is
2 omdat het je veel meer geld kost

Voor geinteresseerden doe onderzoek naar die overon en tms behandeling mischien hebben jullie er ook baat bij. Overigens zeker viramine supplementen
Graag hoor ik jullie ervaringen en tips!

Groet

E

Beste lezers, ik hoop dat er iemand is die zich hierin herkent en een reactie kan geven. Ik heb een grote sociale angst stoornis en nu na jarenlang gebruik van benzodiazepinen, ik zit bij de ggz heeft men nu de medicatie stopgezet en willen ze dat ik antidepressiva ga slikken. Dat is iets wat mij veel bijwerkingen geeft o.a rusteloze benen. Dan lig je de hele nacht met schokkende benen dus slapen nee dus. Daarnaast zijn mijn angsten nog verder toegenomen en zie de toekomst dus somber in
Zonder dat ik een benzo kan nemen die mij juist verder normaal kan laten leven, nu durf ik het huis niet meer uit. Alles is nu zeer onzeker en ze geven liever antidepressiva wat nog ongezonder is en minder goed werkt. Hoe kom ik weer een beetje aan een normaal leven met een anti angst pil, als ze hardvochtig weigeren dit voor te schrijven, gebruikte het al 35 jaar en dan ineens weten ze wel wat goed voor je is, ze snappen niet wat ik doormaak. Ik zit daar nu 2 jaar en aldoor andere artsen, waardeloos, ik kan zo niet langer in onzekerheid doorgegaan is er iemand die hetzelfde heeft meegemaakt en daar uit is gekomen en op welke manier? Hoe kan ik overtuigen dat ik een benzo zo hard nodig heb, ook veel cognitieve therapie gehad, maar zonder resultaat, ik heb een psychiater gehad die zei, het zit bij mij zo diep kom er nooit meer vanaf. Ik zou graag horen of iemand zich hierin herkent. Hoe maak ik aan die artsen duidelijk dat alleen dus een benzo voor mij een oplossing is. Aub een reactie. Groet Hendrik

Hallo sinds paar maanden heftige paniekaanvallen gehad. Ik heb dit vroeger wel eens gehad maar daarna niet meer. Afgelopen half jaar enorm veel overlijdens meegemaakt waaronder mijn moeder. Eerst ging mijn moeder daarna een vriend daarna een collega en als laatst onze poes. Nu denk ik altijd als ik iets voel dat ik ernstig ziek ben of dood ga. Dan schiet ik in paniek en wil ik rennen heel de dag misselijk en blijft gaan. Heb verder geen pijn toch denk ik dat ik wat heb. Ik neem oxezapam dan word ik wat rustiger maar zodra dat uitgewerkt is ,ga ik weer piekeren en ga ik de cirkel weer rond . Gedachte angst paniek enz. Ik zoek iemand die dit ook ervaart en mijn lotgenoot wil zijn om te praten hierover. Reageer maar. Groetjes Eldo

Ik heb dit ook heel lang gehad, enigste wat ik kan zeggen het is verschrikkelijk en het word alleen maar erger. Je moet er per direct mee stoppen elke keer dat een gedachte komt wat met de dood te maken heeft jezelf met een elastiek op je pols pijn doen. Je gedachten moeten direct aan iets anders denken.
Verder heb ik dit dagelijks gehad dacht dat ik dood ging in me slaap, of vaak als ik even aan het liggen was dacht ik ineens dat ik dood ging. hartkloppingen en paniekerig worden waren onder ander de symptonen wat ik kreeg. Praten hierover met je omgeving helpt ook veel, voor de rest een goede dagbesteding sporten en gezond eten. En oja stoppen met roken, roken verergert paniek.
Hoop dat je er snel van af komt !
Gr

Paar uur geleden heb ik weer een paniekaanval gehad. Dat gebeurt wel vaker, maar dit keer was het heel heftig. Ik voel nou mn benen niet meer en kan niet lopen. Ik heb hartkloppingen en ben nog aan het trillen. Heeft iemand anders hier ook last van? En heeft iemand tips?

Groetjes

Als dagen een dof gevoel in het hoofd. Net werd het me teveel ik liep en ineens werd ik ontzettend duizelig alles was angstig. Ik resette mezelf en liep door totdat Ik in de auto zat (als bijrijder) ineens giga giga duizelig en extreme intense angst, benauwd, hele slappe benen ik riep zet de auto stil. Dus de bestuurder zette de auto aan de kant en raampje open toen kwam kk kets bij. Het was dood en dood eng.
Nu ben ik alleen nog moe, slappe zere benen en wat dof hoofd en duizelig bij staan de paniek is weg.

Wie herkent dit?

Ano

Al enige tijd loop ik met een burnout/angststoornis. Op het moment heb ik heel erg veel last gevoelloosheid. Het idee dat ik gewoon niet echt leeft en dat mijn lichaam maar wat doet. Dit is heel angstig. Ik kan bijvoorbeeld ergens lopen en gewoon het gevoel hebben of je ergens op een planeet zit en dit op de wereld gewoon nep is. Wie herkent zich daarin?

Ik zit alweer een poosje met angstige gedachtes. Heel erg herkenbaar hoe de meeste mensen hier hun angsten en paniek ervaren. Ik heb het idee dat mijn angst rond deze tijd altijd toeneemt, bang om iets te krijgen rond de feestdagen. Van elke steekje of pijntje in mijn lichaam word ik onrustig. Ik voel me erg eenzaam met mijn mijn angst en deel dit ook niet met mijn patner, ik ga het gevecht met mezelf aan. Omdat ik me er voor schaam en niemand ermee wil lastig vallen. Het gaat goed met mij voor de buitenwereld maar eigenlijk voel ik mij heel erg onrustig. Ik probeer me rustig te krijgen en realistisch te blijven maar dat lukt niet altijd. Ik ken mijn triggers, maar de kunst is hoe ontkom ik aan ze. Hoe ga ik er mee om? Ik worstel met de vraag om de huisarts te bellen. Kan hij mij weer geruststellen? Door bijv een hartfilmpje te maken. Ik weet even niet wat ik moet doen, hoop dat het nare gevoel weer verdwijnt mijn raders staan altijd wel op scherp, nu zijn ize ets te heftig afgesteld.

Sinds nu bijna een jaar heb ik last van paniek/angst aanvallen. Vanuit het niets een soort koud gevoel over je heen krijgen en het idee dat je gaat flauwvallen. Vorig jaar bij de cardioloog en neuroloog geweest omdat ik niet echt in de diagnose van de huisarts geloofde, gewoon omdat ik nooit last van stress of paniek heb gehad. Het is ook zo ineens van t ene op het andere moment op komen zetten. Afijn, fietstest, echo en hartfilmpje laten maken alsmede bij de neuroloog een emg. Hier kwam allemaal niets bijzonders uit.

Uiteindelijk ben ik bij een psycholoog terecht gekomen waar ik een half jaar heb gelopen. Dit leidde eigenlijk tot niets. Aangezien dit niet werkte raadde de huisarts mij een antidepressiva aan (citalopram) hier nu een week of 5 mee bezig. Ik merk denk ik wel dat de aanvallen minder worden. Ik ben nu via de huisarts wel bij een psychosomatische fysio terecht gekomen, kijken of ik daar iets mee kan.

Helaas heb ik ook gewoon last van een hoop lichamelijke klachten, wat volgens de huisarts gewoon bij paniek/angst hoort. Maar is dit dan ook dagelijks?!

-plotseling een onwel gevoel (zeker 1x per week)
-kramp/spierpijn in kaken en mondbodem
- gevoel dikke/gespannen tong
-soms lichte gevoelloosheid in kin
-duizeligheid (had ik, is nu veel minder)
-kleine vervelende spiertrekkingen in kuiten
-een paar gevoelloze tenen rechtervoet

Herkent iemand zich in deze symptomen?

Hoi allemaal,

Ik dacht oprecht dat ik de enige was die hier last van had en zo voelt het soms ook echt. Ik ben 20 jaar en hoor nu in de bloei van m’n leven te zitten maar in plaats van dat schommel ik met paniek/ angstaanvallen. Het begon allemaal in september 2023. Ik had plots hartkloppingen uiteindelijk bleek het door ondergewicht te komen. Door dit vertouw ik m’n lichaam amper. Ik heb enorm veel last van stress gehad waardoor ik nu allemaal symptomen heb door de hoeveelheid stress, denk aan hartkloppingen, duizeligheid , constante hoofdpijn, kloppingen in m’n pols etc. Soms heb ik ook het gevoel alsof ik niet op de wereld ben of in mn eigen lichaam ben en elke dag voelt alles heel gek. Ik blijf denken dat er iets met m’n lichaam aan de hand is ondanks dat ik volop in controle ben in het ziekenhuis . En er op dit moment nog niks is uitgekomen. De ene week gaat het goed en dan heb ik opeens een enorme terug val. Iemand tips om hier beter mee om te gaan ?

Liefs Gioia

Hoi,
Ik ben "gezegend" met een angst en paniekstoornis, ik ben een intelligente vrouw met een goede opleiding.
Wat mij enorm stoort en pijn doet is dat aangenomen wordt, door je omgeving, dat als je zo'n stoornis hebt je kwetsbaar en eigenlijk niet helemaal goed bij je hoofd bent.
Dus naast die nare stoornis moet ik constant iedereen ervan overtuigen en laten merken dat ik een normaal mens ben met een veel
voorkomende aandoening. Ik wil daar niet op worden afgerekend en anders worden beoordeeld.
Heb mijn hart gelucht, en weer verder:)

Goedemorgen,

Ik las een paar verhalen hierboven en de klachten die bij komen kijken het is zo herkenbaar. Ik probeer de klachten en emotie heel erg uit de weg te gaan, omdat ik het gevoel en de emotie die ik ervaar erg eng vind. Ik krijg al veel hulp van de psycholoog, alleen één ding vind ik denk ik wel het naarst. Dat ik het gevoel heb dat ik niet aanwezig ben op deze wereld en leef in een droom. Het klinkt heel zweverig, maar ik weet niet goed hoe ik het anders kan omschrijven. Veel mensen zeggen ook dat je in je hoofd zit en jezelf niet goed genoeg aardt. Hebben anderen hier ook last van? Zoja, wat doe jij of jullie hier tegen?

Liefs, Liss

Hallo allemaal,

Heel bizar om al deze verhalen te lezen en te weten dat ik niet de enige ben.

Ik ben 20 jaar en heb sinds ik klein was altijd al last gehad van mn hart. Vaak naar de huisartsen en ziekenhuizen, die zeiden elke keer dat er niks aan de hand was. Uiteindelijk toen ik 17 was, met de ambulance naar het ziekenhuis gegaag. 3 jaar geleden heb ik een ablatie gehad, bleek dat ik geboren was met een hartritmestoornis. Hierdoor vertrouw ik niet meer wat de dokters tegen me zeggen.
De hartritmestoornis is verholpen, maar sinds een jaar ben ik bang.
Ik ben gestopt met school, ik ben gestopt met werken.
Ik zit gewoon thuis, want ik durf niks. Loop al een jaar bij de psycholoog maar het helpt niet.

Nu kom ik geregeld bij de dokter omdat ik bevestiging nodig heb dat mijn hart in orde is, zodra ik weer thuis ben vertrouw ik niet wat ze me vertellen.

Ik ben enorm bang om dood te gaan, elke dag wel een paar keer een aanval van pijn ( de dokter denkt datik syndroom van tietze heb), hartkloppingen, misselijk na alles wat ik eet, koud gevoel bij mn hart, hartoverslagen, zweten, huilen.
Ik weet niet meer wat ik ermee moet. Ik voel me echt niet serieus genomen door de dokter.
Weet nooit zo goed hoe ik alles moet verwoorden, en ze gooien alles op stress.
Ik heb inderdaad stress, door deze klachten. Dus waar komt het dan vandaan?
In ieder geval, iedereen die het leest, bedankt voor de tijd. En veel sterke allemaal.

Hallo allemaal,

Ik heb ook van die hele heftige die als een tsunami over je heen komen en je niks anders kan dan ademhalen en wachten tot je hartslag daalt....

Ik ben het vooral zat dat je er zo moe van wordt en dat mensen die dit niet hebben zich slecht kunnen voorstellen hoe dit is en daardoor soms zeggen ga je weer dat ik denk hé ik doe dit niet met opzet...

Nu heb ik van de huisarts anti depressiva gekregen maar die durf ik niet te nemen omdat ik niet weet hoe ik er op reageer en dat maakt me angstig... ik wil eigenlijk heel graag in de hoop dat t stopt..

Kan iemand mij vertellen wat je voelt of merkt en ervaart ervan?

Ik heb de laatste tijd dat als ik bijna slaap ik wakker schrik en dan vliegt mijn hartslag omhoog (is dit voor iemand herkenbaar?) heb ook alle testen al gehad en 3 jaar therapie in alle vormen dus ik wil ook graag dat er iets is waardoor ik weer eens rust kan ervaren...

Gelukkig zijn hier mede strijders
We will survive this one day! And over grow this!

Ps meditatie werkt soms periodes wel

Anneke

Hoi hoi, mijn therapeut wil samen met mij exposure doen. Maar ik voel weerstand. Ik denk dan: dat heb ik toch al de hele tijd geprobeerd... Hoewel ik paniekaanvallen had, bleef ik moedig en dapper zijn en toch gaan werken en toch naar buiten. Hij zegt dat de angst zou moeten uitdoven door je bloot te stellen. Ik vroeg hem hoe het dan komt, dat het bij mij erger werd? Daar had hij geen duidelijk antwoord op. Hij zegt ook dat het met vertrouwen te maken heeft. Geloven in jezelf. Hmm, die uitspraak heeft me lang bezig gehouden... Heb ik dan paniekaanvallen omdat ik geen vertrouwen heb in mezelf? Hoe kweek je vertrouwen? Door exposure? Ik vind het allemaal zo ingewikkeld. Ik neem nu anti-depressiva en de angstpieken zijn nu weg, wat al een hele verbetering is. Mijn vraag is... Wat is jullie ervaring met exposure? Moest ik mezelf dan blijven exposuren ??? :-)

Hallo iedereen hier, fijn dat ik m'n verhaal kan delen. Ik ben 44 en vroeger onaangepast aangeraakt door m'n vader meerdere jaren. Ik ben verslaafd geweest aan cocaïne. Gelukkig is dit meer dan tien jaar geleden ondertussen. Ik drink niet, rook niet. Ik leef gezond. Enkele jaren geleden m'n eerste paniekaanval gehad in de sauna. Tijdens m'n drugsgebruik had ik er ook, maar was me toen niet bewust dat het een paniekaanval was. Het had natuurlijk ook met het middel te maken, dat m'n hart heel erg opjoeg. Omdat de paniekaanvallen erger en vaker werden, ben ik aan de Escitalopram gegaan. Ik was ten einde raad. Ik was heel erg tegen medicatie, maar ik wist het ook anders niet meer. Het heeft me ontzettend geholpen. Ik bouwde m'n leven weer op en deed leuke dingen. Op een keer dacht ik te stoppen. Ik bouwde heel langzaam af en na een tijdje deed ik opnieuw een paniekaanval. Hetzelfde verhaal. Ik wou weer geen medicatie slikken, maar het beterde niet en dan toch terug aan de medicatie. Het stoppen met medicatie heeft me een stap achteruit gezet. Ondertussen is de medicatie redelijk goed ingewerkt, heb enkel nog lichte angst af en toe, maar ik leef weer opnieuw. Soms heb ik spijt dat ik toen gestopt ben met de medicatie. Anderzijs wou ik het natuurlijk ook een keer proberen. Ik ben bij een psycholoog geweest, maar daar moest ik oefeningen doen. Ik dacht: dit gaat 'm niet worden. Het voelde te oppervlakkig. Ik heb al zo veel geleerd, gedaan om te herstellen, van mindfulness, tot bewegen, tot ademhaling, tot helemaal niks proberen, tot overgave, tot bidden,... Nu ben ik op zoek naar een therapeut of psychiater die alles met mij in zijn geheel wil bekijken. Ik blijf ervan overtuigd dat de paniek zijn oorsprong vindt tijdens het misbruik. Ik ben toen verlamd van angst en ik was niet in mijn lichaam. Ik onderdrukte elke emotie, en zeker de angst, omdat ik het anders mss niet zou overleven. Op die leeftijd kon ik die angst niet aan. Mijn drugsgebruik was ook een gevolg van niet willen voelen, de angst onderdrukken. De cocaïne gaf me zelfvertrouwen, maar keerde zich uiteindelijk tegen mij. Ja, de angel van mijn angst zit echt in het misbruik denk ik. Een therapeut die niet bang is om alles te bekijken en mij helpen groeien, daar ben ik nog naar op zoek. Iemand met ervaring. Op een dag komt hij/zij wel. Nu lukt het best goed zo en ik heb veel steun van familie en vrienden. Ik wil iedereen een hart onder de riem steken. Voor iedereen is weer iets anders zinvol. En iedereen heeft zijn unieke pad. Maar ik geloof wel dat er voor iedereen wel wat bestaat dat hem kan helpen. Hou vol. Blijf moed houden. Alleen jij weet wat je precies voelt en wat je behoeften zijn. Veel liefs, Lies

Heel graag wil ik iets positiefs delen.

kamp zelf al jaren met regelmaat aan paniekaanvallen.
Heb hier hulp bij, die het volgende voorstelden.

De paniek noemen we het MONSTER, die aan de ene kant staat, en jij aan de andere kant. Hier tussen zit een enorm diep ravijn. Er ligt een lang touw, waar het MONSTER aan trekt, om jou het ravijn in te trekken. Jij blijft proberen uit alle macht het touw aan jou kant te krijgen (wat een gevecht)het put je uit. Denk je dit in........... wat zouden we kunnen doen????
HET TOUW LOSLATEN. Stop met trekken, laat los.
Probeer dit te visualiseren .

Laat het MONSTER maar trekken, wij zijn sterker.

Heel veel sterkte allemaal.

Groetjes, elisabeth

Toen ik 21/22 jaar was kreeg ik mijn eerste paniekaanval en zat ik thuis met agorafobie. Daar ben ik destijds met therapie goed uitgekomen. Echter ging ik de zorg in en kwam ik in een burn out terecht waar mijn angst en paniek weer langzaam terug kwam. Na weer langzaam opbouwen en opnieuw therapie koos ik ervoor om de zorg uit te gaan en met kinderen te gaan werken. Dit leek een goede keuze tot ik met covid thuis kwam te zitten en de paniekklachten opnieuw terug kwamen. Hier heb ik doorheen gezet en de diagnose ADD gekregen met ADD medicatie. Het leek weer even goed te gaan, ondanks mijn verhuizing naar een andere stad dus ik stopte met die medicatie. Echter bleven mijn paniekaanvallen zo nu en dan terugkomen. Hierdoor ging ik sommige routes even uit de weg, maar pakte die later weer op. Helaas werd ik twee weken geleden zien met een buikgriep en werd ik ineens overspoeld door angst en paniek. Mijn agorafobieklachten zijn weer aanwezig. Ik ga sinds deze week weer volledig naar werk om erdoorheen te zetten en probeer mijn angst weer opnieuw onder controle te krijgen. Echter heeft mijn huisarts nu voorgesteld om Citalopram te gaan proberen. Ik wil mij namelijk graag weer oke voelen en zonder zorgen moeder kunnen worden één deze jaren. Heeft iemand ervaring met dit medicijn? Ik weet dat Lisa Loeb er veel baat bij heeft, maar ben erg benieuwd naar andere verhalen.
Ook zit ik te denken om mijn therapie van 8 jaar geleden weer op te pakken met exposure. Hebben mensen hier nog tips of goede ervaringen met therapeuten/coachen/Wouter Manders etc?
Laatste vraag: ik ben nu nieuw in een stad en voel mij soms erg alleen en onbegrepen met mijn klachten. Door internet weet ik dat ik echt niet de enige ben. Het lijkt mij fijn om wellicht ook lotgenoten in de buurt te ontmoeten die elkaar willen helpen door leuke dingen te doen of spannende dingen aan te gaan met elkaar. Zijn hier goede websites voor?

Alvast bedankt voor al het meedenken!

Hoi allemaal,
Ik heb 4 jaar geleden een heftige burnout gehad. Ik at niet meer, durfde h e l e m a a l niets meer. Zelfs niet alleen thuisblijven. Ik woon in mijn eentje. Ben inmiddels 67 jaar.
Dus ik werd opgenomen in het rk.
Ik begon weer te eten. En bleef onder behandeling. De paniek is nooit helemaal weggegaan. Kreeg escitalopram 10 mg. Meer wil ik ook niet. Kreeg verleden jaar hartritmestoornis. Dus weer medicatie erbij. Ik heb om de zoveel weken , weken weer paniekerig gevoel , zweten, heftig dromen etc. Dan ineens is het weer weg. Ik denk dat de bijwerkingen van de medicatie voor mijn hart ook meespelen. Wel onder controle van de cardioloog. Zal binnenkort wel weer een oproep krijgen. En daar krijg ik ook al weer paniek van,pfffff.

Hoi,

Ik zit inmiddels al een aardig poosje in een burnou/angststoornis.
Momenteel ontzettend veel last van mijn ogen. De druk op mijn ogen is enorm. Soms zo erg dat ik met al me laatste krachten mijn ogen open kan houden. Soms is het ineens dagen weg en dan is het er weer. Wel merk ik als ik bijvoorbeeld werk (is achter de computer) ik meer last heb. Of als ik iets intensief aan doen ben zoals autorijden/kleuren/puzzelen is het ook erger.

Wie herkent dit en wat kan ik er aan doen?

Paniek en ruimtes

Momenteel loop ik met een burnout/angstoornis. Hierdoor heb ik paniekaanvallen en derealisatie. Is het normaal dat je in de ruimtes waar je ooit een paniekaanval heb gehad dit gevoel constant weer krijg. Ik heb dat dus. Zodra ik die ruimte binnen loopt krijg is slappe benen en voelt en ziet de wereld er raar uit en krijg ik het idee flauw te vallen. Zodra ik dan uit die ruimte ben verdwijnt dat gevoel en blijven nog wel lichamelijke klachten maar de angst is dan weg.
Zijn er mensen die dat herkennen?

Hoi allemaal,

Ik kamp al jaren met zeer zware paniekaanvallen. Altijd met ups en downs maar de downs zijn tegenwoordig allesoverheersend. Ik kan niets meer, zelf de korte autorit van ong 15 min naar mijn werk lukt niet meer, op slechte dagen die ik hier soms 2 uur over omdat ik dicht bij het werk wil blijven waar ik weet dat er 'hulp' is als ik zou flauwvallen of een hartaanval krijg. dus vanaf ik naar mijn gevoel te ver van de veilige zone ben draai ik terug. En zo rij ik dan 2 uur toertjes rond mijn werk tot ik mezelf zo beu ben dat ik erdoor boks en tot thuis ga, vaak ondertussen hypertventilerend bellend met mijn vriend of een vriendin die mij er dan doorpraat.

Nu ben ik een week thuis geschreven hierdoor om even terug op adem te komen, maar ik voel nog steeds koude ledematen en de 'bal' paniek vormen in mijn buik als ik denk aan de autorit van morgen.

Mijn eigenlijke vraag is, ik heb eigenlijk nooit de diagnose 'paniekstoornis' in vraag gesteld. Maar er is gewoon geen enkele vorm van beterschap, hoewel ik medicatie pak (escitalopram al 4 jaar), rescue drops van bach, sediplus relax, ik blijf altijd opnieuw buitenkomen en opnieuw proberen dus die héél veel 'exposure' , ik ben gestopt met roken al bijna een jaar, ik drink amper nog alcohol, alleen nog water met kalmeringsdruppels in of kalmeringstheetjes. Ik doe yoga, mediteer, lees boeken over paniek, ben bij een psycholoog in begeleiding.... En het wordt alleen maar erger.

Zijn hier mensen die lang dachten dat ze een paniekstoornis hadden maar waarvan achteraf bleek dat het bijvoorbeeld ADHD of autisme of OCD of.... was en je dus eigenlijk het foute behandelt? Want al die dingen hebben als symptoom ook angst/paniek. Is het denken jullie het waard om dit eens te laten onderzoeken en zo ja, waar laat je dit best doen?

Ik hoop dat mijn vraag een beetje duidelijk is, alvast bedankt om de tijd te nemen mijn lang verhaal te willen lezen!

Groetjes,
Roos

Als ik iets inspannend heb gedaan. denk hierbij aan autorijden, puzzelen, werken achter de computer enz. Heb ik daarna fikse druk om mijn ogen en op mijn hoofd, hoofdpijn, en de wereld voelt niet helemaal zoals het voelde voor mijn burnout. Heb het idee dat als ik veel doet/ spannende dingen doe (autorijden ben ik sinds kort weer langzaam aan het opbouwen) ik meer last hiervan heb. Ook hele slappe benen. Wie herkent dit?

Duizelig, moe, hoofdpijn en zware ogen.

Sinds enkele maanden last van burnout/angst/piekerstoornis.
Hierbij ontzettend veel klachten.
- Drukkende pijn op ogen.
- hoofdpijn
- Duizelig
- Moe
- Pijntjes door hele lichaam
- Koud
- Gevoel of je hoofd ontploft
- Bang voor allerlei ziektes
- Depri periodes
- Angstig

Wie herkent dit?

Autorijden met Paniek/angststoornis

Op dit moment zit ik al 4 maanden in een angst/paniekstoornis met derealisatieklachten. Al vanaf het begin is autorijden voor mij moeilijk. Sinds enkele weken kruip ik langzaam weer is achter het stuur. Maar het ene moment gaat het heel goed en het andere moment lijkt het alsof ik gevangen zit in me hoofd. Heb het gevoel dat ik niet ver weg kan kijken (dromerig) terwijl ik alles gewoon ziet en ook gewoon reageert. Hoe kan het dat het de ene dag goed gaat en de andere dag niet?

Goedendag Iedereen!

Ik heb een periode veel paniekaanvallen gehad. Denk aan permanent in een aanval zitten. Dus soms 4 aanvallen op een dag. Gevoel hebben dat het ieder moment klaar is. Nu heb ik dit al een paar jaar en weet ik gebeurd toch niets
toch gebeurd. Als ik nu geen aanval heb wat gelukkig maar maandelijks nu voor komt heb ik last van allemaal vage klachten denk aan
- Draai Duizeligheid
- Steken in de nek
- Zuchten
- Misselijkheid
- Het gevoel brak te zijn ( was het maar zo een feest )
- Wazig zien
- Spinnetjes in oog
- steken in long als ik ineens meer lucht ophaal
- Druk achter ogen
- Extreme vermoeidheid
- Onwerkelijk gevoel
- Pijn links boven buik
- Trillen
- Gevoelig voor geluid
- Pleinvrees
- overslaand hart in buik of nek
Nou zo kan ik dus wel doorgaan. Nu was alles dus even een periode weg tot ik ineens weer een aanval had. Ik zie al twee jaar mijn familie niet meer en geen vrienden en kan ik op slechte dagen geneens de deur uit.
Ik heb bloedtesten gedaan en het zal je niet verbazen maar ik ben kern gezond. Ik ben 23 jaar en kan ondertussen zelf wel huisarts worden.
En voor Antidepressiva denk aan citalopram, Seroxat ben ik allergisch. Het is bizar want hiervoor leefde ik alsof er geen morgen was. Nu voel ik mij 70 terwijl ik nu de wereld hoor over te gaan. Ik kan echt geen moer. Maar het komt vast allemaal wel weer goed!
Heel veel sterkte vriendelijke groet,
Ricky!

Ik heb een vraagje ik heb last van paniekaavallen en angststronisses en eetstorenis en ben laaste zieknhuis gehaan en hart was inorde.


Maar mijn vraagje is ik zit vaak rustig op de bank of in bed en dan plots komt het huis onregelmatige verhoogde hartslag duizelig koude handen zweten koude rillingen maar onwel voelen en hart dan heel onregelmatig heel veel en dan duurt dat heel lang voor het weg gaat en ik ben dan bang dat ik doodga of iets zal krijgen of flauwvallen omdat het soms lijkt alsof het niet weg wil gaan. En ik snao niet waarom dat naar mijn gevoel zonder oorzaak start herkend iemand zich hierin alvast bedankt

Ik heb al 2 jaar paniek aanvallen.
Dat ik anderhalf uur lang helemaal slecht ga. Is dit herkenbaar dat je dagen erna nog steeds een beetje duizelig bent? En beetje hoog in de angst?

Hoi,

Ik kamp al een poos met paniekaanvallen en angst.

1. Gevoel dat je duizelig bent terwijl je nog wel dingen kunt lezen
2. Gevoel buiten mijn lichaam te leven de wereld voelt eng en raar.
3. Wazig zien gevoel alsof je scheel kijkt.
4. Gevoel dat je langzaam verdwijnt in je hoofd.
5. Licht niet kunnen verdragen (gevoel alsof je in de lamp getrokken wordt.
6.Drukkend gevoel in hoofd en achter ogen. (alsof er water in zit)
7. Soms het gevoel dat er water in me hoofd zit.
8. Hartkloppingen (soms uit het niks)
9. Erg moe
10. Gevoel dat je heel de dag droomt
11. Koude voeten
12. Zere spieren
13. Hoofdpijn
14. Zware armen en benen (alsof de kracht eruit verdwijnt)
15. Benauwd
16. Schrikken van elk geluidje
17. Autorijden lukt niet of lastig.
18. Opgejaagd
19. Bang dat ik iets ernstigs heb

Soms komen al deze klachten ook gewoon als ik rustig op de bank ligt of aan het werk ben. Ik heb dan echt het idee dat ik dood aan een hartaanval of gek wordt in me hoofd.

Wie herkent zich hierin?

Burn-out / angststoornis

Sinds een paar weken zit ik thuis van werk. Na een intensieve werkperiode lijkt het erop dat ik ben ingestort, men noemt het een burn-out? Al lijkt mijn burn-out niet een gebruikelijke burn-out. Ik ervaar de gehele dag een intense angst. Een buitensporige angst. Vooral angst voor mensen die eventueel voor gevaar zouden kunnen zitten. Soms neemt die angst zo toe dat ik misselijk word en in het ergste geval ook moet overgeven.
Ook heb ik nu 3x voor het slapen een paniekaanval gehad.
Het is heel vervelend, de angst overheerst bij alles wat ik doe. Ik sla helemaal dicht.
Is dit gebruikelijk bij een burn-out of is hier toch wat anders aan de hand?

Heeft iemand gouden tips hoe nu verder?
Ik heb oxazepam wat ik kan slikken en krijg gesprekken met een psycholoog... maar dat duurt nog even! Ik zou zo graag willen dat het wat dragelijker wordt. Alle tips zijn dus welkom!
En herkennen mensen dit?

Ik hoor het graag, liefs.

10 jaar geleden kreeg ik last van paniekaanvallen, dit heeft een tijd geduurd en nam langzaam weer af. Daarbij had ik klachten als, licht in het hoofd worden, gevoel van flauwvallen en hartkloppingen.

Nou heb ik sinds 12 april dagelijks paniekaanvallen. Alleen dit keer is het vele malen erger. Als ik geen aanval heb dan heb ik constant last van allerlei vreemde lichamelijke klachten. Ik zal ze hieronder neerzetten.

1.Draaiduizeligheid
2.Vertraagt reactievermogen & niet helder kunnen denken
3.Moeite met spreken
4.Gevoel buiten lichaam te leven
5.Wazig zien/dubbel zien
6.Voorwerpen lijken verder weg/ dichterbij dan ze staan
7.Alles hard maar dof horen
8.Elektrische schokjes in hoofd
9.Enorm schrikken van geluid (bovenbuurman die zijn tuinstoel aanschuift)
10.Fel licht niet verdragen
11.Licht in hoofd en bijna flauwvallen
12.Drukkend gevoel achter ogen & neus
13.Non-stop hartkloppingen/versnelde hartslag
14.Kortademig soms happen naar lucht
15.Druk op keel en borst
16.Tintelingen in armen
17.Spasmes in armen en benen (in bed)
18.Wanneer ik ogen sluit om te slapen, bewegen ze alle kanten op, trillerig en ongecontroleerd
19.Veel kwijl aanmaken (net als vlak voor overgeven)
20.Handen en voeten zweten maar voelen koud
21.Altijd moe

Zijn er mensen die dit soort klachten herkennen en past dit bij een paniekstoornis? Morgen ga ik naar de huisarts voor een lichamelijk onderzoek. Ik ben ten einde raad.

Ik kamp nu al 2 jaar op en af met paniekaanvallen en algeheel ellendig voelen. Prikkelbare darm, benauwdheid, hoofdpijn, moe, pijn/steken op de borst, hartkloppingen, pgejaagd voelen, en zo voort... jullie kennen het waarschijnlijk wel.
Soms heb ik periodes dat het wekenlang goed gaat (en meestal zijn het dan periodes waar het een paar weken wat minder gaat. Echte hevige paniekaanvallen zelf heb ik al een hele tijd niet meer gehad, nou tot de laatste paar weken dan.

Het vervelende is dat ik niet begrijp waar ik nou zo bang voor ben. Ik heb eigenlijk gewoon een luizenleven, doe gewoon mijn studie op de uni, waar velen ook nog de stress van werk, schulden, en op zichzelf wonen bij hebben. En dat gaat me allemaal wel goed af. Vaak genoeg ga ik prima door een stressvolle periode heen, met wat hoofdpijn, buikpijn en niet lekker zijn, maar dat is voor mij nu wel vaste kost. Maar nu zijn de klachten opeens zo erg dat ik het vertrouwen in mijn lichaam kwijt ben.

Mijn lichaam doet nu gewoon de hele dag door pijn, mijn rug, zij borst, nek is zo erg verkrampt dat ik moeilijk adem krijg. Ik leef de hele dag in angst dat ik weer een paniekaanval krijg, of wat dat ellendige gevoel ook mag zijn. De angst dat de pijn nog erger wordt is groter, dan de angst om dood te gaan. En het stomme is dan nog de realisatie dat ik het mezelf aan doe.

Ik zwem normaal gesproken 2 keer in de week, maar merk dat ik dit steeds vaker oversla door de ellende die ik voel, en als ik ga dan erger ik me aan hoe ik me voel. Voorheen voeldee ik me wel beter naar het sporten, maar nu is het meer een extra stresspost dan ontspanning.

Ben (ongv een jaar geleden) bij de psycholoog geweest, maar wat ik daar leerde was om gewoon door te gaan ook al voel je je ellendig en niet goed. En wat oefeningen die angst moesten opwekken zodat ik er beter mee om leerde gaan (werd niet bang van de oefeningen). En dat het dan vanzelf beter zou gaan (nou niet dus). Ben ook vaak genoeg bij dokter geweest, ( nu wordt ik ook weer onderzocht dus maak je daar geen zorgen over)

Heb wel eens gelezen dat wandelen of lekker afleiding zoeken helpt bij een paniekaanval. Maar als ik er een heb begin ik helemaal te shaken en kan ik amper lopen, daarnaast kan ik gewoon niet meer concentreren op de tv of een boek. Wat voor mij het beste helpt is gewoon met iemand kletsen (het liefst iemand die je gerust stelt en niet mee in paniek raakt). Ademhalingsoefeningen helpen bij mij alleen als ik me redelijk voel, niet meer als ik al in paniek ben en niet meer weet hoe ik moet ademhalen.

Iemand die zich herkend in mijn verhaal of misschien tips heeft? Ik overweeg nu alternatieve geneeswijzen te proberen, ook al geloof ik er niet zo in.

Sorry dat het zo'n jankverhaal geworden is. Zeker voor degene die net als ik zich alleen maar meer zorgen maken als ze lezen dat mensen hier al 5/10/20 of meer jaar last van hebben met soms nog ergere klachten dan ik. Voor deze personen eindig ik met een positieve noot. Deze 2 jaar was zeker niet alleen maar ellende, ik heb ook genoeg leuke dingen gedaan, dagjes weg, gezellige feestjes, lekker op vakantie (in NL, maar was toch leuk). Ik heb zelfs meerdere keren een zwemmarathon gedaan, de laatste nog een paar weken terug en dat ging eigenlijk prima. Deze zomer heb ik gewoon hele weken gewerkt (was super stressvol, nog erger dan nu eigenlijk, maar toen ging het wel goed op een enkele migraine aanval na dan).
Dus voor de mensen die denken dat het nooit meer goedkomt (mezelf), kom op overleef deze periode even, het wordt vanzelf weer een keer beter. (Verassend genoeg luchte het schrijven van dit verhaal een beetje op)

Hallo allemaal,

Ik ben een meisje van 24 jaar en struggle met hypochronie. Ik heb 2 weken geleden voor het eerst een paniekaanval gehad.. sinds die dag ben ik bang voor een hartaanval. Ik weet niet zeker of het een paniekaanval is geweest, ookal zegt de dokter me dit aan de telefoon.

Ik lig in bed en voel dat een steek in mijn linkerborst en denk dan dat dit doortrekt. Ik word duizelig en begin te zweten.. druk op de borst voel ik niet echt. Ik ben echt constant bezig met dit gevoel en vooral in de avonduren.. als ik geen afleiding meer heb. Hierna begin ik heel hard te huilen en kom ik niet uit de angst.

Wie kan mij helpen?

De laatste maanden na mijn bevalling heb ik last van paniekaanvallen. Gewoon als er familie op bezoek komt heb ik er vaak last van. Durf soms niet te drinken van mijn glas omdat ik dan begin te trillen. Paar weken geleden ging ik naar de bakker en daar kreeg ik het ook. Ik probeer zo weinig mogelijk nog naar de winkel te gaan. Dit is heel frustrerend en vermoeiend. Ik heb 6 jaar nachtwerk gedaan, nu ben ik begonnen met een strijkpunt thuis om voor mijn dochtertje te kunnen zorgen. Dus veel sociaal contact heb ik niet meer. Bij mijn vorige 2 zwangerschappen heb ik dit nooit gehad. Ben al verschillende keren bij de dokter geweest, zij schreef mij escitalopram voor maar na meer dan 3 maand niks van effect. Eergisteren terug geweest bij haar en nu moet ik afbouwen en sedistress erbij nemen. Hopelijk doet dit iets uit. Zit al maanden met bloedverlies na het plaatsen van een spiraal en bloedend tandvlees soms zo heftig dat ik gewoon aan het praten ben en het bloed zo in mijn mond loopt. Bloed laten testen en kwamen tot conclusie dat ik factor von willebrand zou hebben maar bij een professor geweest en ik kan dit niet hebben. Normaal gezien zou ik terug testen moeten doen maar zie dit niet zitten. Volgende week moet ik een darmonderzoek ook laten uitvoeren want zit al maanden met diarree. Heb overal gewrichtspijnen hoofdpijn dagelijks 😞. Mijn huishouden kan ik gelukkig nog doen en voor mijn gezin zorgen ook. Ik ben ten einde raad. Ben altijd zo welgezind geweest en opgewekt en nooit geen angsten gehad. De dokter sprak van een psycholoog maar zie dit echt niet zitten. Antidepressiva wil ze mij niet voorschrijven omdat ze daar blijkbaar heel streng op geworden zijn. Zijn er nog mensen die zich hierin herkennen en hoe gaan jullie daarmee om? Want ik weet het voor het moment niet meer. Alvast bedankt voor jullie reacties of goeie raad

Hallo allemaal,

Na 12/13 jaar geen paniekaanvallen gehad te hebben, lijkt het nu toch terug te zijn.

Ik heb het niet dagelijks, maar het komt vooral 's avonds als ik in bed lig.
Dan voelt het alsof mijn hart overslaat, krijg ik koude rillingen en tegelijkertijd breekt het zweet mij uit.
Vaak ook misselijk daarna, hartslag die omhoog gaat en "licht" in mijn hoofd.
Gevolg is dat ik niet durf te gaan slapen omdat ik bang ben dat ik niet meer wakker word.

Is dit herkenbaar bij iemand?

2 weken geleden bij de huisarts geweest.
Hartslag was goed, zuurstof ook.
Hij hoorde geen ruis of iets anders.
Als ik bleef twijfelen mocht ik bellen om een hartfilmpje te laten maken of een holster voor 1 of 2 dagen.
Ik wil dat eigenlijk wel, maar durf niet zo goed te bellen omdat ik bang ben dat ze mij voor gek verklaren.

Hey iedereen,

In februari 2013 werd mijn tweede zoon geboren.Hij had kwaaltjes zoals reflex en allergie waardoor mijn periode anders verliep dan dat ik in gedachten had.We bleven doorgaat en begon terug te werken tot in september 2013 …kreeg ik een enorme paniek.Ik kwam uit mijn bed recht in de zetel.Ik was heel de dag aan het overleven om mijn ademhaling onder controle te krijgen.(hyperventilatie) heil in mijn hoofd en ik kwam mijn deur niet meer uit.Zelfs bij het douche had ik iemand nodig op bij mij te blijven want ik zou flauwvallen.
De dokters hebben mij enorm moeten overtuigen om een anti - depressiva te nemen.Na weken toch moeten toegeven en het heeft mijn leven gered.In 2014 kregen we de verschrikkelijke diagnose van onze oudste zoon ;hij heeft een ongeneeslijke spierziekte en zal zeer snel achteruit gaan.Gelukkig nam ik toen al iets om mij wat rustiger te houden.
Ik had mijn leven terug wat op reels en we aanvaarden ,na een jaar,de diagnose van onze zoon en we gaan er het beste van maken.In 2022 schakelde ik over naar een andere depressiva.Mijn hyperventilatie kwam terug dus kreeg ik nog wat medicatie bij (die blijkt dat hij kortstondig gebruikt mocht worden)
Van 2022 tot juni 2023 liep alles terug vlotter.
In juli begon ik terug mijn paniekaanvallen te krijgen dit op reis….verschrikkelijk!
Sinds dien ben ik terug aan het vechten tegen paniek en hyperventilatie.
Op dit moment november 2023 heeft het zijn hoogtepunt bereikt…weer angst om buiten te komen,draaien,heil….Ik beslis om terug over te schakelen naar mijn vorige anti-depressiva die toch meer effect had dan degene die ik nu neem.
Je komt buiten en ervaart paniek…je krijgt paniek door de paniek en zo geraak je in de visuele cirkel.
Maar ik ben er van overtuigd dat er betere tijden aankomen en ik volle 💯 terug weer zoals voorheen zal worden.Dit is niet van vandaag op morgen.Door julie verhalen te lezen weet ik tenminste dat ik niet alleen ben en het even kunnen neerschrijven doet ook wel deugd.Never give up!yes,We can!!!Veel liefs

Goedemiddag, daar ben ik dan ik hoop dat jullie ook deze klacht hebben die ik momenteel heb waardoor ik helemaal gek word.
Ik heb een jaar lang met paniekaanvallen geworsteld die ik eindelijk voor me gevoel nu onder de knie heb. Alleen ik blijf een rare klacht houden ik heb steeds in mijn linkerhals pijn wat komt en weer gaat. Ben al 10x bij de huisarts geweest en die denk dat het niks lichamelijks is maar toch voel ik deze pijn en word ik er zo bang voor omdat ik het gevoel heb dat mijn hals slagader daar iets mee is hebben jullie ook deze klachten en hoor dit dan erbij dat ik dit eraan overhoud van al die paniek of moet ik toch naar de spoedpost gaan?

Ik heb nu 10 jaar geleden last gekregen van een plotse aanval van hyperventilatie. Dit was voor mij zo'n angstig gevoel. Het leek echt of mijn laatste dag aangekomen was.. nu nog steeds last van. Verleden zaterdag had ik een BBQ. Plots leek het of mijn zicht stilletjes aan wegging. Ik zag witte vlekken voor mijn ogen. Wss een migraineaanval dacht ik.. ik had dit nogmaals gehad, maar elke keer als ik dit krijg wordt ik zo angstig en komt de angstaanval vrijwel meteen opzetten. Deze keer was het zo heftig en eng dat ik nu al 4-5 dagen last van heb.. het lijkt een beetje aan te blijven slepen.. heel de tijd onrustig, angstige gedachten, moeilijk de juiste woorden kunnen vinden, de eerste dag na de aanval leek het echt of ik emotieloos was, dit is nu wel wat beter maar toch zijn er nog die andere dingen.. ik ben ook nog vrij veel afwezig omdat ik veel bezig ben met mezelf.. ik heb een zeer heftige controledrang, ben heel de dag bezig met informatie te herhalen om te zien of ik niets vergeet of dement word, heel de tijd mijn hartslag checken.. zeer vermoeiend! Ik hoop dat er nog mensen zijn die dit allemaal ervaren.. zou mij al een pak geruster stellen.

Wees sterk allemaal en goeie moed! Samen kunnen wij dit!

Veel liefs!

Ik zat bij de kapper en werd opeens niet lekker. Ik kreeg een enorm gloeiend gevoel in mijn borstkas en en op mijn rug het kwam als golven over me heen . Ik voelde me ook een beetje onwerkelijk mijn hartslag werd steeds hoger tot uiteindelijk 140. Daarna even buiten gezeten frisse lucht en iets zoets gedronken trillende handen. Daarna weer zo'n golf en daarna was het klaar Nu lichtjes angst wat is mij overkomen? is dit paniek? Ik Lee vaak druk op de borst maar ik had juist een heel heet gloeiend gevoel in de bortst en zweet gutste van mij af. Help is dit angst?

Hallo allemaal,

Mijn vriendin kampt met (wat ik denk) een angststoornis. Ze kan op de gekste momenten in paniek raken en begint te trillen en te huilen en soms zelf zelfmoord gedachtes. Ik weet niet meer wat ik moet doen want ze wilt geen hulp aannemen zolang ze er “nog niet klaar voor is”. Onze relatie lijdt er steeds meer onder en ik wil haar niet kwijt. Ze weigert hiermee te praten met naasten of familie omdat ze bang is dat ze een soort stempel krijgt waardoor mensen anders over haar gaan denken. Ze is een onwijze denker en dromer en zit continu in gedachte en trekt zich heel veel aan van wat andere mensen van haar vinden. Ik heb al meerdere pogingen gedaan om tot haar door te dringen dat piekeren geen zin heeft en dat ze schijt moet hebben aan wat anderen van der vinden maar het wil gewoon niet lukken..

Ik hoop dat iemand hier mij wat tips of trucjes kan vertellen hoe ik hiermee om moet gaan en hoe ik haar kan helpen. Ik wil haar niet ergens toe dwingen maar mijn ik heb al van alles geprobeerd en ik kan gewoon niet tot haar doordringen.

Mvg,

Rob.

Hoi lieve mensen

Jullie zijn zeker niet alleen.
Ik heb sinds 2017 ook de diagnose angststoornis gekregen. Bij mij uit het zich het ergste in het gevoel te stikken, niet diep kunnen inademen waardoor het lijkt dat je te weinig zuurstof krijgt en dan beginnen mijn benen slap te worden , mijn handen te tintelen, ik ga wazig zien en trillen en het lijkt alsof ik flauw ga vallen. De paniekaanvallen zijn heel lang "weg" (onder controle ) geweest tot ik april 2023 het ineens super heftig terug kwam en tot de dag van vandaag niet weg is gegaan . Ik heb bloed laten trekken en ben bij de longspecialist geweest die aan ademtest heeft gedaan en een longfoto...conclusie "hyperventilatie". Ik ben ondertussen opnieuw gestart met therapie, zowel bij een psycholoog als bij een ademhalingskinesist die ook somatische therapie doet. Ik kan zeggen dat er wel een kleine verbetering is want ik kom van dagelijks bijna continue in een paniekaanval te zitten naar ook nog dagelijks aanvalletjes maar niet meer continue en die zijn sneller onder controle . Maar het blijft zo frustrerend
. Vooral op restaurant gaan met een grote groep of het openbaar vervoer nemen is moeilijk. Ik krijg echt momenten dat ik precies aan het stikken ben en ondertussen weet ik wat het is maar het blijft het enigste gevoel ooit . Ik zit ondertussen ook thuis met een burnout omdat ik het minste stress gewoon niet meer aan kan . Het is zo lang weggeweest en nu al 5maanden continue aanwezig. Hoop er ooit vanaf te komen. Herkenbaar ? Ik hoop op reacties . Veel liefs

In oktober 2022 kreeg ik mijn eerste paniekaanval, het voelde als ik flauw ging vallen, in combinatie met hartkloppingen.

Ik stelde een doktersbezoek uit omdat ik dacht, ik heb een appelflauwte. Ondanks die gedachte had ik mij nog nooit zo gevoeld.

Een week later, opnieuw hetzelfde op dezelfde plaats mijn werk. Flauw voelen, vermoeid. Vanaf toen kreeg ik het in mijn hoofd. Er is iets mis met mij en ik ben bang om naar de dokter te gaan. Die week er na was de ergste week uit mijn leven. Ik begon te hyperventileren, vanaf ik wandelde had ik het gevoel dat ik niet meer goed kon ademenden. Warmte aanvallen, alsof er warm water vanuit je hoofd naar je benen gaan in combinatie met hartkloppingen. Ik kon niet meer verder en dan naar de huisdokter gegaan.

Die gaf me eerste een sedistress pilletje, dit hielp niet. De week er na bloed getrokken. Alles ok. Dit was een geruststelling maar toch was de angst voor angst gecreëerd.

Ik heb verschillende onderzoeken gedaan: cardioloog, neuroloog, pneumoloog, NKO arts, oogarts (last van spinnetjes voor mijn ogen sinds dan) alles was in orde.

Door de neuroloog heb ik beginnen aan xanax retard. Eerst op 1mg dan snel verhoogd naar 1,5 mg.

De xanax heeft m’n stoornis iets beter gemaakt. Tot ik ben beginnen afbouwen. Ik zit nu 2 maand op 1mg en alle symptomen kwamen terug. Nu nog altijd. Hartkloppingen, ijlheid, duizeligheid..

Mijn leven is niet meer zoals voordien. Ik wil af van de xanax maar ik weet niet of het wel verstandig is. Ik ga bijna om de 2 weken naar de dokter. Altijd de angst: is mijn bloeddruk ok? Hart ok?

Mijn meeste symptomen: ijlheid , licht hoofd, zweverig lopen, hart klopping, steken, constante angst, slapeloosheid (bang om te slapen) …

Iemand die mijn verhaal kan beamen?
Iemand tips om andere stappen te ondernemen?

Bedankt,

Ik heb sinds een jaar last van hartkloppingen en (ik denk) angstaanvallen/hyperventilatie. Vrijwel elke dag (vaak tegen de avond) ook last van benauwdheid/verkeerde ademhaling. Ik heb inmiddels al veel homeopathische kruiden geprobeerd, maar die hebben geen duidelijke verbetering gegeven. Van de dokter heb ik oxazepam gekregen (1/2 per keer), maar deze pilletjes vind ik best spannend om te nemen. Iemand die ervaring heeft met deze pilletjes?

Nu kwam ik op de website van runnersworld een artikel tegen die beweert dat hardlopen kan bijdragen aan het verminderen van een angststoornis.

Op dit moment sport ik niet. Heeft iemand ervaring met het verminderen van hartkloppingen/angst/hyperventilatie door sport/hardlopen? En hoe bouw je dit op?

Poe ik ben nog steeds aan het bijkomen ik ben enorm uitgeput. Maar toch klim ik in mijn telefoon om mijn verhaal te delen. Ik ben een 40 jarige vrouw met een complexe ptss stoornis in combinatie met angst en paniek. Ik heb al ruim 20 jaar last van paniekaanvallen maar de afgelopen jaren werden ze gelukkig milder en kon ik het redelijk hendelen. De afgelopen weken neemt het helaas toe. Ik vind auto rijden heerlijk en gebruik auto rijden soms om even te ontspannen. En begrijp mij niet verkeerd ik rij geen auto als ik kort van te voren een paniekaanval heb gehad of zou hebben. Maar tot afgelopen nacht dus. Niets vermoedend reed ik op de snelweg en vanuit het niets kreeg tintelingen in mijn armen benen het gevoel alsof je bloed heel hard stroomt door je lichaam. Ik begon te hyperventileren en dat alles tijdens het auto rijden op de snelweg. Helaas geen parkeerplaats of benzine pomp in de buurt. Dus ik moest de rit uitzitten. Ik draaide mijn raam open en kreeg veel frisse lucht. Ik zei tegen mezelf ik heb de controle het is een paniek en ik ga niet dood. Ik bleef gefocust op het veilig auto rijden wat erg lastig was want alles tintelde en ik kreeg geen lucht. Uiteindelijk zag ik een bordje benzine pomp hoppa reed er op en ging ergens afgezonderd op een parkeer plek staan. Oh wat was de paniek hevig. Sinds lange tijd niet meer mee gemaakt. Duizeligheid snel ademen stijve spieren etc. Bang dat ik ieder moment kon flauw vallen. Toen werd ik zo boos en verdrietig tegelijk ik zei ik ben verdomme de baas waarom flikt mn lichaam dit verdomme. Ik probeerde te tellen en rustig te ademen. Ik zocht buiten naar een steentje om te kunnen overgooien van mn ene hand naar de andere hand voor afleiding. Dat hielp. Ps normaal kun je dit met een balletje doen. Gooi het ronde balletje van je rechter naar je linkerhand en volg het met je ogen dan kun je niet meer aan de paniek denken. Gelukkig zakte de paniek weg. Ik stapte de auto in en haalde een keer diep adem en starte de auto. Ik moest nog 10 minuten rijden dan was ik thuis. Eenmaal thuis ja hoor slappe benen en duizelig. En hup weer een paniek en tegelijkertijd uitgeput van de paniek van zojuist. Ik trok het niet en belde de ggz crisisdienst. Omdat ik oxacepam kreeg via huisarts stond het niet in mn ggz dossier en kon ze me niet helpen. Lekker dan weer heb ik weer dacht ik. Ze zei ik laat een arts je bellen. Helaas heb ik een uur moeten wachten op het telefoontje en gelukkig was de paniek redelijk weg. Hij heeft mij gerustgesteld en me er door heen begeleid. Hele fijne arts zo midden in de nacht. Ik voelde me daarna (nu nog steeds) uitgeput en alsof me suiker laag was of zo. Dus heb ff lepel honing genomen en wat water gedronken. En nu lig ik in bed mijn verhaal te typen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik best wel schrik van de vele mensen op dit forum die ook een paniekstoornis of aanvallen hebben. Dat maakt mij verdrietig. Maar aan de andere kant stelt het me gerust dat ik niet de enige ben. Dat had ik ook wel niet verwacht maar zoveel? Maak ik me toch best zorgen over. Is toch een teken dat er veel mensen zijn met geestelijke problemen en of mensen die de maatschappij van nu niet meer trekken. Dat laatste ben ik er één van. Hoe de maatschappij en samenleving tegenwoordig is ingericht is niet meer mijn wereld. Voel me soms een vreemde verdwaalde eend. Ondanks dat ik de paniekaanvallen al jaren heb en kamp met depressieve periodes vond ik het in de jaren 90 beter. Ook toen had ik problemen hoor maar toen was het nog niet verhard zoals nu. Om het een beetje aan te kunnen ben ik een paar maanden geleden gestopt met social media. Dat geeft zoveel meer rust. Want om elke mening wordt je nu afgemaakt of bedreigd op het internet. Dat is online niet de samenleving waar ik bij wil horen. Ik wil iedereen die leest zeggen je bent niet alleen en er komt een tijd dat je weer paniek vrij door het leven kunt gaan alleen het kost heel veel tijd en een lange adem. Ps mediteren helpt mij. Zoek eens op youtube naar de oude Cheng. tip. Dat helpt mij en hopelijk helpt het jou. En dan het filmpje het geheim van de gouden sleutel. Mij helpt het. Lieve groet en liefs
Sas

Ik zou heel graag met anderen willen praten over paniek en onrust die het ook hebben of hebben gehad .
Ik heb alle psychologen dokters voodoo mensen helderzienden en wat er maat ook bestaat bezocht helaas zonder resultaat , het enige wat ik niet ben tegen gekomen is iemand die hetzelfde heeft .
Zijn er mensen die met mij hierover willen praten ? Dat zou voor mij top zijn want hebt dat namelijk nooit gedaan alleen met professionals gesproken maar die hebben het niet .
Die hebben ook maar alles uit boeken .

Alvast bedankt

Ik heb 4 jaar geleden de Helicobacter pylori bacterie gehad, en heb daar ontzettend veel buikpijn van gehad. Volgens de huisarts heb ik hier wel iets te lang mee door gelopen (maar ik dacht het gaat vanzelf wel over). Om van deze bacterie vrij te komen heb ik antibiotica voor geschreven gekregen. Maar hierna heb ik nog veel last gehad, wel een gewone werkweek werken maar in het weekend lag ik alleen maar op bed met pijn. Maar dit was meer een regel dan een uitzondering. Het ging in mijn hoofd zitten en mijn vrouw gaf aan dat het moest stoppen omdat de bacterie weg is en dat ik nergens last van kan hebben. Na heel lang wikken, wegen en heel veel emoties heb ik het bed achter me gelaten en weer proberen te leven. Het was midden in de corona tijd dus we konden ons nog niet voegen bij grote gezelschappen.

Na de corona hebben we een etentje van de familie gehad en ik kreeg tijdens het eten een paniek aanval. Het enigste wat ik wilde was vluchten en de toilet was mijn grootste vriend. Het etentje heb ik afgebroken met de reden dat ik niet fit was (ik dacht ook dat ik dit niet was). Maar sinds deze gebeurtenis is het me vaker gebeurd en krijg ik al spanning en stress van het idee dat ik morgen/volgende week/ over 2 maanden uit eten ga (of iets heb waar eten bij komt). Ik slaap hier slecht door en ben dan best emotioneel dat het mij niet lukt. Voorheen was ik altijd degene die graag uit eten wilde en lang wilde tafelen. Ik heb al professionele hulp van een psycholoog en dit helpt mij redelijk op weg, echter gaat het mij niet snel genoeg. De reden van dit bericht is: zijn er meer mensen die dit hebben en zo ja ben je er van afgekomen en hoe?

Hallo
Sinds mijn zwangerschap van isn dochtertje 5 jaar geleden kreeg ik paniekaanvallen ik dacht dit gaat wel weer over als ze geboren is dan kan ik de grip er op hebben als er wat met haar is maar helaas nu is ze 4 jaar en nu heb ik d8e paniekaanvallen nog steeds.Momenteel hebben we padenstoelen in onze nieuwe tuin staan en ik raak ze niet kwijt ik ben ban galstenen ze straks naar school gaat en naar de bso dat ze als nog aan gaat raken ze heeft nog geregeld haar vingers is haar mond en ben gewoon als de dood dat haar wat overkomt. Ik ben behoorlijk boos dat ik paniekaanvallen heb en dat ik er maar niet vanaf kom.

Hallo iedereen,
Wil ook even iet kwijt. In 2020 heb ik tussen 2 covid positief, openhart operatie 54j moeten laten doen.nadien zijn nadien, 4 keer moeten komen met ambulance
Door erg veel pijn op borst rondom,arm. Paar keer terug in hospitaal op hartcontrole.
Maar alles lijkt in orde.sinds kort kan ik terug meerdere dingen.
Maar krijg ik ineens zweetaanvallen.en een overweldigend gevoel,beklemming op de borst. Dus weer angsten denk ik dan.
Heb wel erg storre maar zieke ouders.
Nooit echt gerust gevoel.
Is nu 2023. Deze verschijnselen had ik ook vorig jaar iets feller
Moet 29 aug. op controle bij cardioloog.
Mijn cholestrol waarden zijn weer hoog
Heb ik al jaren beetje aanleg.
Wil dit gewoon even kwijt
Precies of er nijpt iet aan de borst en gewoonlijk in late namiddag
Ben bezig met mindfull te denken, maar de angst overheerst.
Heeft hier iemand ook zulke ervaring.
Veel sterkte ook aan alle lotgenoten.

Hoi, ik voel ook de behoefte mijn verhaal te delen.
Het begon allemaal 4 jaar geleden tijdens het festival Lowlands.
Dag 3 van het festival werd ik wakker en kreeg ik een paniekaanval.. ik kwam er niet uit en ben in mijn tentje blijven liggen terwijl mijn vrienden op pad gingen.
Ik voelde dat het allemaal te groots en te heftig was, uiteraard flink aan de borrel etc geweest 2 dagen dus ik was niet echt stabiel meer. Na zo'n 8 uur lang lieve vrolijke filmpjes te hebben gekeken gecombineerd met bezoekjes aan het toiletgebouw om mn gezicht te wassen en water te drinken gaf ik het op. Ik moest hier weg! Heb mijn moeder gebeld en die is mij komen halen rond 11 savonds. Na bij haar thuis gekomen te zijn en wat te hebben gegeten ben ik met de nodige worstelingen in slaap gevallen om de volgende dag mijn auto op te halen en naar huis te rijden. Toen ging het pas echt mis! Ik kreeg een ongekend heftige paniekaanval op de snelweg tijdens het autorijden! Ik verloor dusdanig de controle over mijn hoofd, lichaam en doen en laten dat ik de eerstvolgende afslag heb gepakt om vervolgens een uur in een weiland te gaan liggen. Gebeld met moeders en na wat gekalmeerd te zijn, kreeg ik het benauwd omdat ik zo ver van huis was. Ik heb elke benzinepomp bezocht tijdens de rit naar huis en zat met mijn linkervoet stampend en met mijn rechterhand op mijn linkerarm krabbend in de auto tot ik thuis was. Eenmaal thuis in de foetushouding in bed gaan liggen om daar vervolgens 2 dagen te blijven.. het was helemaal mis en ik had geen idee hoe er uit te komen.
Ik was 30/31 toen dit gebeurde en nu inmiddels 35. De afgelopen jaren heb ik alle vormen van therapie tot aan EMDR gevolgd en ben ik nog maar een schim van wie ik was. Na anderhalf jaar dagelijks te worstelen met paniek alles opgegeven. Autorijden (lange afstanden), koffie drinken, normaal werken, alcohol en uitgaan kwamen eigenlijk niet meer voor in mijn woordenboek. Het was tijd voor antidepressiva. Ik was vreselijk oordelend naar dat middel maar na anderhalf jaar zelf proberen er vanaf te komen zei de psych letterlijk 'je bent zo koppig! Je hebt het nu anderhalf jaar op jouw manier geprobeerd, dat werkt duidelijk niet. Vertrouw mij nou en probeer dit!' ik kon het niet langer negeren en ben akkoord gegaan. Het werd Escitalopram. Uiteindelijk bleek 10mg voldoende te zijn voor mij en potverdorie, het deed precies wat het doen moest! Ik had een stuk kwaliteit van leven terug. Kon zelfs weer een kop koffie of een biertje drinken. Het enige waar ik een beetje op moest inleveren was mijn libido. Nu was dat voor mij een behoorlijk hoge prijs want ik hou er wel van! Maar dat nam ik dan maar voor lief. Na weer zo'n anderhalf jaar dit dagelijks te slikken en weer voor zo'n 85% te functioneren vond ik het wel tijd om te bekijken hoe het zou gaan als ik af ging bouwen. Begrijp me niet verkeerd, ik had mijn leven en leefstijl 180° gedraaid en moest dit ook echt blijven doen. Ik was gewoon niet meer dezelfde isja en het was mij duidelijk dat ik dat ook nooit meer ging worden. Het afbouwen met de Escitalopram ging goed. Tot de laatste mg.. ik was inmiddels van pillen overgegaan op druppels want een pil was niet te doseren. Dus 1 druppel Escitalopram elke dag. Dit heb ik uiteindelijk nog wel een half jaar moeten doen, tot ik op een dag griep kreeg. Ik dacht 'ik ben ziek thuis, veilig op mijn plekje. Ik probeer gewoon weer de druppel niet te nemen'. En waarempel, dit lukte! Ik was er helemaal vanaf en op zo nu en dan een paniek/ hyperventilatie aanvalletje bij het in slaap vallen savonds na kon ik eigenlijk bijna alles wel weer met mate. Alleen nuchter drukke plekken bezoeken mijd ik nog een beetje, maar ach ik ben inmiddels 35 en dat soort dingen trekt me sowieso niet meer zo. Heb enorm veel gewerkt aan zowel mijzelf als daadwerkelijk werk. Ik ben stucadoor en werken geeft mij rust. En het verdient leuk dus overdag en gemiddeld 3 avonden in de week aan de bak! Prima. Vakantie in het verschiet, heeerlijk! Tot nu.. mijn vakantie is afgelopen vrijdag ingegaan en Vanaf zaterdagavond tot heden is het 1 groot drama! Paniekaanvallen, de hele dag door hoog in de spanning, tintelende onderbenen tot pijnlijk aan toe, druk op mijn borst, kortademig. Heb diazepam besteld bij de ha. (Want dat helpt me enorm) ik kan wel janken! Zo machteloos en moedeloos.. ik vraag mij af of ik ooit weer mens zal zijn.. en ik word vader. Hoe dan?! HOE DAN!

Sinds ongeveer 2 maanden heb ik last van paniekaanvallen en heb ik dus ook een paniekstoornis ontwikkeld. Mijn eerste paniekaanval kwam na het gebruik van drugs. Dit was een zeer traumatische ervaring en ik raakte compleet in paniek ervan. Ik had last van hartkloppingen, koude handen, tintelingen, pijn op de borst, angst om dood te gaan en noem het maar op. In alle paniek had ik de ambulance gebeld. Zij kwamen ook meteen met de conclusie dat ik een paniekaanval had gepaard met hyperventilatie.
In de maand erna had ik er totaal geen last meer van gehad en ook niet meer aan gedacht. Tot dat een dierbare van mij overleden was. Dit vond (vind) ik ontzettend moeilijk, vooral ook omdat ik er niet met iemand echt goed over kon praten. Een paar weken daarna kreeg ik een paniekaanval in de trein. Ik wist niet wat mij overkwam, want waarom krijg ik “uit het niets” een paniekaanval? Ik was meegenomen naar het ziekenhuis en ook daar kwamen ze weer tot de conclusie dat ik een paniekaanval had met hyperventilatie. Sindsdien heb ik elke dag de angst dat ik weer een paniekaanval ga krijgen, of zit ik heel de dag met m’n gedachte bij allerlei negatieve situaties; het voelt gewoon alsof ik heel de dag aan het dromen ben en alles heel onwerkelijk lijkt; wat als ik weer een nachtmerrie krijg. Noem het maar op.
Ik heb van de huisarts oxazepam gekregen. Deze kan ik slikken als de paniek mij te veel wordt. Ik probeer het zo min mogelijk te gebruiken. Ik heb de afgelopen periode een “goed” aantal weken gehad waarin ik wel vaak in paniek raakte van mijn gedachtes en angst, maar mezelf wel rustig kon houden en geen paniekaanval kreeg. Tot op de laatste paar dagen. Ik krijg ontzettend veel last van een zenuwachtig gevoel in m’n buik en weer de ontzettend enge sensatie dat alles onwerkelijk is. Super eng vind ik dit en hier blijf ik maar van in paniek raken en uiteindelijk dus toch een paniekaanval krijg. Hierdoor merk ik ook dat ik super somber ben en heel de dag eigenlijk alleen maar thuis wil blijven. Toch probeer ik wel zo veel mogelijk te doen, soms lukt dit niet altijd. Het ene moment sta ik wel optimistisch erin en het andere moment ben ik ontzettend somber en zakt de moed mij echt in de schoenen.
Ook het slapen ging de afgelopen weken maar moeizaam. Net voordat ik in slaap val wakker schrikken, of rare nachtmerries waardoor mijn angst om te slapen toeneemt. Gelukkig heb ik ook wel eens dagen dat ik goed slaap, behalve nu dan. De moed zakt mij dan toch weer in de schoenen.
Het zou heel fijn zijn als mensen zich hier ook in kunnen herkennen. Vooral in dat gevoel van onwerkelijkheid en de angst daarvoor. Voor mijn gevoel ben ik de enige die daar last van heeft. En hoe zorg ik ervoor dat ik hier niet meer/minder bang voor ben of dit in ieder geval niet erger maak door in paniek te raken?

Ik maak mijzelf helemaal gek. Voortdurend zo gefocust op mezelf dat ik strak sta van de spanning. Slapen is een drama. Wie geeft mij wat positieve tips.

Ik heb in het verleden wel eens vaker last gehad van paniekaanvallen maar dat waren er dan maar een paar per dag en gingen meestal ook na een paar dagen weer over. Nu heb ik sinds 2 weken bijna 24/7 paniekaanvallen en het ergste daaraan vind ik nog wel de enorme wanhoop die ik dan voel richting de toekomst. Ik kan dan totaal niet meer ratio eel denken en zie dan totaal geen toekomst meer. Iemand hier ook ervaringen mee en zo ja wat hebben jullie hieraan gedaan. Ik hou dit echt niet lang meer vol. Heb nu voor de nacht lorazepam gekregen zodat ik tenminste weer wat slaap krijg

Hallo allemaal,

Een jaar geleden was ik op vakantie met vriendinnen. Voor dat we op vakantie gingen had ik al weinig geslapen en was ik niet goed voorbereid weggegaan. Maar daar maakte ik me destijds nooit druk om. De eerste avond op vakantie was leuk maar toen we op stap waren voelde ik een onrustig gevoel en dit had ik nog nooit eerder ervaren. Die nacht heb ik maar een uurtje geslapen en dacht ik dat dit kwam omdat ik in een nieuwe omgeving was. En wetende dat ik vaker op vakantie ben geweest in een andere omgeving dan thuis.
De dag erna bleef het gevoel en dachten we dat het misschien mijn schildklier was (In Nederland dit laten testen maar dit bleek niet zo te zijn). De tweede nacht ging ik weer mee op stap maar het gevoel bleef aanhouden en werd erger. Ik ben toen naar de hotelkamer gegaan. En toen kreeg ik een hele heftige paniek aanval.

Ik weet nu pas dat het een paniek aanval was, maar op dat moment had ik geen idee wat me overkwam. Ik dacht dat ik dood ging, dat ik gek werd, ik buiten mezelf stond. Ik kon niet rustig worden, ik was radeloos en ik kon geen kant op. Mijn vriendinnen kregen me niet kalm en ik heb de hele nacht enorme paniek gehad en, heen en weer gelopen.
De volgende dag kon ik ook niks meer eten want alles wat ik at braakte ik weer uit. En ook al at ik niks bleef ik braken. Alsof alles uit mijn lichaam moest. Mijn lichaam dacht dat er gevaar zou zijn dus ik kon niet slapen of eten.

Ik stond helemaal ‘aan ‘ en ben na enkele dagen alleen terug gevlogen naar Nederland, niet wetende wat er aan de hand is. Thuis werd het niet beter en heb ik weken amper iets kunnen eten of slapen. Mijn lichaam wou niet ‘uit ‘ en ik kreeg toen medicatie. Hierdoor kon ik weer slapen maar dat onrustige gevoel verdween nooit.
Ik kreeg de diagnose angst -en paniekstoornis en na therapie volledig afgerond te hebben en online cursussen gevolgd te hebben dacht ik begin van 2023 dat het weer oké was. Ik ben toen helemaal afgebouwd van de medicatie. Maar sinds 2 weken is de paniek weer heftig aanwezig. Ik word er hopeloos van en ik kan mijn rust niet vinden. Ik ben momenteel een aantal weken gestopt met werken omdat, ik ook paniek aanvallen kreeg op mijn werk. Ik maak mij continu druk om ‘slapen’, slaap ik wel genoeg? , kom ik dan wel tot rust? Dit is een grote obsessie geworden omdat de paniek van vorig jaar voornamelijk kwam uit slaap te kort. Helaas begrijpt mijn directe omgeving hier niks van en kan ik geen steun vinden. Het voelt alsof ik er alleen voor sta.