Extreme angst voor borstkanker

Vreselijk hè!!! Ik herken dit. Ik dacht ook iets te voelen. Uiteindelijk heb ik ZO hard gevoeld dat ik m’n eigen borsten blauw heb gedrukt en daardoor juist knobbels kreeg.
Mammo gehad en echo en niks aan de hand.
Radioloog zei: KAP MET VOELEN! Je doet jezelf meer kwaad dan goed met je eigen gedachten.

Hoi,
Zo herkenbaar, ik heb ook last van mijn borsten soms al 2 weken voordat ik ongesteld moet worden. Ze doen dan zo pijn, opgezwollen en voell dan van alles... Hobbels en bobbels, schijven etc
Nu heb ik dus een heel klein bultje/friebeltje aan de zijkant van mijn borst die ik alleen kan voelen als ik echt ga poeren met mijn vingers. Na de ongesteldheid is het friebeltje wel kleiner. Ik merk als ik stress heb dat ik vooral mijn borsten controleer, tegels, vorm etc steeds voelen en voelen en voelen. Heb zelfs mijn man laten voelen maar die voelt niets geks. Nu is het weer zo erg dat het denken en voelen me zo opslokt dat ik me het liefst wil verstoppen voor alles. Voel me zo bang, kwetsbaar en onveilig. Ik heb ook ptss en een gegeneraliseerde angststoornis. Herken dus zeker je verhaal.

Ik heb altijd knobbels in me borst en Minimaal 10 keer echo en mammografie gehad. Zijn altijd cystes voelbaar als gladde effen knobbels. Ben zelf ook altijd bang. Bij mij gaan en komen ze steeds opnieuw. Op verschillende plekken. Sommige vrouwen zijn daar gevoelig voor . Ze me overtuigend als je echt een steen voelt met scherpe hoeken of iets dus niet glad moet je wel nadenken. En een huisarts kan goed voelen of er wat zit die verwijst Bij twijfel zelfs al door. Maar heel veel vrouwen hebben dit. Schijven , gladde bulten opgezette klieren in de borst met menstruatie of tussendoor. Ieder jaar controle is niet raar als je niet vertrouwd .

En het groeit denk ik niet in een week naar uitgezaaide borstkanker

Ik herken de angst voor douchen heel erg! Ik ben ook altijd bang om iets te ontdekken. Ik ben zelfs bang om te voelen, dus dan voel ik heel snel iets per ongeluk en dan durf ik niet meer te voelen. Fijn om te lezen dat we niet alleen zijn

Ik zou dit kunnen schrijven

Ooo ik herken dit ook zo erg ik heb ongeveer 4 jaar geleden angsten gehad voor kanker en de dood zo erg dat ik bij alles wat ik voelde in paniek raakte bij mijn kinderen en man net zo ik heb toen escitalopram gekregen en ben daardoor er weer boven op gekomen en uiteindelijk van de medicijnen af... helaas is het vorige week terug genomen en zit io weer aan de escitalopram ik zit de hele dag te voren aan mijn borsten en maak mezelf helemaal angstig hen zo bang lig de hemel dag te slapen en heb knallende hoofdpijn van het piekeren.. fijn om te lezen dat ik noet de enige ben

Hey hoi
Ik kom graag met je in contact..
Lieve groet

Wat herkenbaar, ik verlies me soms in deze angst, en voel soms ook snel, om maar niks te hoeven voelen inderdaad. Zo vermoeiend ..

Hoi,

Zullen wij in contact komen?

Wauw, alsof ik dit verhaal zelf heb geschreven. As we speak wacht ik op een echo volgende week nadat mijn huisarts me vanmiddag uitgebreid onderzocht heeft en me verzekerde dat er inderdaad iets te voelen is, maar het allemaal volledig onschuldig voelt. Toch verwijst ze me door, voor mijn eigen gemoedsrust. Dit gaat nu al dik 8 jaar op en af zo. Pech is ook dat mijn borsten van jongs af aan heel gevoelig en hobbelig zijn dus ik denk ook altijd iets te voelen. Oh wat een verademing om te lezen dat ik niet alleen ben

Bedankt voor jullie voorbeelden , herkenbaar

Jee wat een herkenning!!! En wat voel ik me nu minder alleen hierin!!!
Ik kon het zelf allemaal opgeschreven hebben.
Ik durf zelfs niet eens naar mijn borsten te kijken, bang dat ik iets zie waardoor mijn angst weer getriggerd wordt. Heb al zo vaak een mammografie en echo gehad, en altijd alles goed! 6 maand geleden nog, maar door de stress val ik af en worden mijn borsten slapper waardoor ik allemaal deuken zie. En kan mijn gedachten niet de baas. Ben blij dat ik nu ook jullie verhalen lees, en ik niet de enige ben.

Ook ik had dit kunnen schrijven. Ik zit momenteel ook weer heel erg in doodsangst. Ik ben sws een hypochonder, en eigenlijk is mijn enige angst: kanker krijgen. Afgelopen naar een coloscopie gehad. Vorig jaar ook al met steekjes, pijntjes in mijn rechterborst naar de huisarts geweest. Alles na gevoeld en zo gerustgesteld. Ik mocht evt een mammografie laten maken maar heb er toen niet voor (durven) kiezen. Nu heb ik al 2 maanden last van mijn nek. Er was zo’n moment dat ik dacht ik ga even over de bank hangen achterover om mijn nek even naar achter te kunnen laten hangen. Vervolgens vielen mijn borsten natuurlijk beetje “op z’n kop”. Toen dacht ik, laat ik nu eens goed aan de onderkant voelen. En daar voelde ik aan de rechterborst linker onderkant een dikkere plek dan de andere borst. Mijn man laten voelen voelde het ook maar zei is rib en spier aanhechting volgens mij… af en toe wonderbaarlijk rustig en toen na het lezen van een rampscenario helemaal in paniek. Gisteren bij de huisarts geweest. Ze voelde het ook maar voelde niks verontrustends zei ze. De ene rib aan de rechterkant ligt wat hoger, steekt wat meer naar voren dan aan de linkerkant waardoor het borstweefsel iets meer naar boven komt. Daarna zei ze dat ze als protocol hebben dat als een vrouw iets gevoeld heeft dat ze dan voor de zekerheid een mammografie laten maken. Dus hier zit ik dan… ik moet wachten tot woensdag ivm het werk dat ik voor de mammografie kan gaan. Ik ben er doodsbang voor en heb al allerlei ernstige scenario’s in mijn toekomst gezien. Ik ben zo gestresst op het moment. Wil het mijn kinderen niet laten zien, hoop het niet over te brengen op ze. De huisarts heeft me nog op het hart gedrukt dat ze niks verontrustends gevoeld heeft, als dat wel zo geweest was dat ze dan meteen zelf gebeld zou hebben met het ziekenhuis om zsm terecht te kunnen. Ze zei maak een afspraak, het heeft geen haast. Maar goed… ondertussen ga ik zowat dood van de angst. Ik ben “blij”, hier veel herkenning te lezen. Jammer dat de communicatie hier maanden/jaren beslaat en dat je niet met elkaar in contact kunt komen.

Eens Maastricht , we zouden veel steun aan elkaar hebben

Ik heb hetzelfde euvel, onlangs kreeg een kennis van mij de diagnose en nu ben ik weer bang, ik schrik me helemaal kapot van elk prikje die ik voel. Zelfs het strengetje wat er al vanaf mijn 13e zit vind ik ineens eng.
Misschien is dit een tip voor iedereen, mijn psychiater vertelde me vorige week wanneer ik teveel prikkels heb gaat de hypochondrie met je aan de haal. Hij zoekt iets waar je bang voor bent en zorgt dat je daarover gaat piekeren ipv inzien dat je rust nodig hebt en teveel prikkels gehad hebt.

Sterkte allen, ik dacht dat ik de enige was..

Hoe gaat het inmiddels met jullie , hebben jullie nog steeds de angsten of is het minder geworden ?

Herkenbaar...

Herkenbaar... je hele dag staat in t teken van voelen. Google en de ergste gedachte...

Herkenbaar. Ik ben 35 jaar en het begon ongeveer 6 maanden geleden. Ik ben 3 jaar geleden mijn vader verloren aan longkanker.

Ook idd een knobbeltje hoog in de borst gevonden, huisarts geweest maar toen kon ik de knobbel niet vinden maar wel een borstonderzoek gedaan en bij de oksel gevoeld maar kon niks vinden. Het zat me toch niet lekker dus ben weer teruggegaan en toen was er een vervangende arts. Zij ook weer borstonderzoek + oksel gevoeld maar ook zij kon niks vinden. Ik kon het knobbeltje toen gelukkig wel vinden en ze zei direct, nee joh dat is niks. En dan borstkanker ook nooit zo hoog begint (het zat helemaal boven naast de oksel). Het bleek om een verbindingsknobbel te gaan. Het vreemde is is dat ik dit volgens mij een aantal jaar geleden ook al eens heb gevoeld.

Toen was dat klaar, was mijn oksel weer raar en dacht ik iets te voelen of zien. Was van alles mis mee. Toch die borst niet goed, uitzaaing etc... Dat losgelaten (dacht ik), voelde de linkerkant van mijn nek ineens zomaar op een dag gezwollen aan en ik voel een soort druk. Ja hoor lymfeklier dacht ik, weer die cirkel met die borst... Toen heb ik gegoogled en ik kwam op een website waar stond dat gezwollen lymfeklieren ook wel eens verward worden met spierspanning. Dus kik naar de fysio en dat bleek idd want het zat helemaal vast. En hij kon helemaal geen zwelling zien terwijl ik nadrukkelijk zei dat ik dat gevoel heb. En als het dan toch een lymfeklier was geweest had hij dat direct gezegd tegen me "joh je moet hier even mee naar de dokter want dit is geen spier" ofzo.

Het was ook een opstapeling van dingen, vader verloren (toen was ik ook net 4 weken zwanger van de tweede) en met de diagnose zwanger van de eerste, kindje die heel veel schreeuwde (blijkt een licht verstandelijke beperking te hebben) die dan ook nog eens half 12 thuis kwam van school, 3 jaar lang thuiswerken (deze tijd 4 maanden in de ziektewet gezeten vanwege dit allemaal), aan een slechte te hoge tafel (ook tijdens de weekendden en dag dat ik vrij was?), weinig beweging, overgewicht (had 2 kinderen gekregen) en 2 x gestopt met de pil en ook 2 x weer begonnen (schommeling hormonen).

Nou dat ging prima, toen voelde ik ineens balletjes in mijn nek... Nou nou... meer hoef ik niet te vertellen. Ook gevraagd aan fysio want dacht ook aan spierknopen. Maar die zei niet echt van nee het zijn geen spierknopen maar ook niet dat het lymfeknopen waren. En hij weet dondersgoed het verschil.
Fysio ben ik dus een paar behandelingen geweest en zei nu moet je het verder doen. Ik had inmiddels ook een zit sta bureau. Hij zei ook dat hij sommige klanten naar de huisarts stuurt voor verdere onderzoek maar dat vond hij in mijn geval niet nodig want hij voelde niks raars in mijn nek of iets wat er niet zou moeten zitten. Dus ik was weer even gerustgesteld voor 3 weken.

Ik heb inmiddels een koper spiraal voor de hormonen genomen (en ben begonnen (aanraden van de acupuntuur) met magnesiumglycerofosfaat - MetaRelax zakjes) die de huisarts heeft ingebracht waarbij ik dacht ik ben er toch, kan je even naar die balletjes kijken. Hij heeft alle lymfeklieren rond het hoofd nagekeken en zei toen je hoeft je geen zorgen te maken hoor, het zijn gewoon je aanwezige kliertjes. Die heb je ontdekt, waarschijnlijk omdat je zo met je nek bezig bent. Ze zijn zelfs nog kleiner dan een erwt.

Toch wel eens vaak de gedachten van komt die druk niet van die kliertjes en is het dus toch niet goed maar dat is nu wel weg want ik beweeg nu veel en zit nu wel goed aan een bureau en niet te lang. En ik denk dat die zakjes ook goed helpen. Door stress nemen je spieren veel magnesium en die vulde ik dus weinig of niet aan.

Nu kom ik alleen weer ineens terug op een punt wat ik ook al heb gehad. Ik voel aan de binnenkant van mijn bovenbeen (echt het zitgedeelte zeg maar) aan de linkerkant een stukje weefsel wat harder is dan de rest. An de buitkant geen zwelling maar ik kan het vastpakken via de buitenkant en bewegen. Het voelt echt als weefsel maar dan niet zoals een vetbult ofzo. Sowieso voelt het weefsel aan de linkerkant op sommige plekken wat steviger aan dan aan de andere kant. Maar ik heb dit vorig jaar dus al met mijn moeder besproken en die zei ook al nee joh het voelt prima aan joh, dat kan. Nu dus weer een ander dilemma pff..

Jeetje meiden wat een ontzettende moeilijke maar ook rustgevende antwoorden!
Ik heb nu al sinds een half jaar gevoelige linker tepel. Inderdaad continu aan het voelen, woelen en drukken.

Ook mijn linkeroksel voelt soms wat stroef. Maar als de poh zegt “ Mies ga is een massage nemen” dan doe ik dat niet. Iets met eigenwijs zijn?

Is af en aan ook echt wel weg! Maar de acceptatie is er dan niet. Ik ga het zo nog 1x laten controleren. Volgende week eindelijk die massage geboekt!