Angstfobietherapie
Netwerk van therapeuten
bij angst en fobie
Angstfobie therapie

Zijn dit normale uitingen?

Hallo

Alvast excuses voor de lap tekst! Ik heb het gevoel soms angstig te zijn in sociale situaties en wil graag mijn verhaal doen om te zien of mensen dit herkennen en of dit normale uitingen zijn of er meer aan de hand is :D

Mijn gevoel:
Vaak angstig voor sociale situaties. Sociale situaties soms vermijden. Angstig op vooral georaniseerde/gemaakte sociale evenementen zoals verjaardagen en bijvoorbeeld personeelsuitjes. Angst voor onbekenden, wanneer er iemand bij is die ik niet ken, een nieuwe collega of invaller komt werken en etc. Ook veel sociale angst bij bekenden zoals familie en vrienden, verschilt per keer. Het is erger als ik zelf moe ben en weinig in te brengen heb. Ik voel mij niet interesant genoeg, ben bang van wat mensen van mij denken en wil anderen pleasen (ben ook erg onzeker en denk dat ik niets goed kan, negatief zelfbeeld en perfectionistisch?). Ik krijg intense angst bij stiltes en wil dan het liefst vluchten. Vroeger rookte ik als afleiding nu niet meer, wel veel alcohol gebruik bij vrienden om wat meer te ontspannen. Door de angst soms domme dingen zeggen of onprettige opmerkingen maken en sociaal wat lomp zijn, waardoor ik me weer nog stommer voel. Vaak de focus op hoe ik er bij sta, wat ik wil zeggen, waardoor je wat de ander doet/zegt niet meekrijgt en sociale situaties nog lastiger worden. Dan krijg ik een soort van blackout/vaag gevoel, waardoor ik er niet bij bent (angst?). Dingen vaak overdenken, soms scenarios al helemaal van te voren uitdenken. Of achteraf peinzen over iets wat ik heb gedaan/gezegd. Verder soms juist last van angsten die 'zomaar' aanwezig te lijken zijn zoals voor het slapen gaan of als ik boodschappen ga doen of misschien over bepaalde dingen nadenk.

Mensen zien dit niet aan mij, soms kom ik ook heel sociaal over. Het is makkelijker als ik in een rol zit, bijvoorbeeld op mijn werk (dan gaan die gedachtes uit). Ook tijdens een drama stuk of presentatie op school kon ik in mijn element zitten en had ik er geen problemen mee. Ik ervaar dit probleem (bewust) al vanaf de middelbare school waar ik het gevoel had er nooit bij te horen, moeilijk contact te maken, mensen te vermijden (heb toen een sociale cursus gevolgt, maar wist niet waarom ik dit moest doen). Bij mijn eerste vriendinnetje werd het duidelijk toen ik elk afspraakje met angst tegemoet ging en scenarios al helemaal uitdacht over wat ik kon zeggen. Ik probeer als ik die gedachten nu krijg, het los te laten en blanco in situaties te stappen, maar ik houd nog wel problemen over zoals geen initiatief nemen in sociaal contact (investeren), één op één contact vermijden en dingen met anderen doen die ik graag wil doen, wat toch wel resulteert in het alleen voelen. Niet te voelen ergens bij te horen en je niet (altijd) op je gemak voelen bij anderen.
Persoonlijke eigenschappen:
Mijn tweelingbroer heeft hier ook last van. Hij (en mijn oudere broer) zijn gediagnostiseerd met ADD en de kans dat mijn andere oudere broer en ikzelf dat hebben is ook vrij groot. Misschien dat dit ook invloed kan hebben op hoe ik ben, denk en mij gedraag. Verder ben zie ik mij meer als een introvert, ben ik vaak serieuzer ingesteld, besteed ik graag tijd alleen, waarin ik soms op ga in (creative) dingen en de wereld om mij heen vergeet. Ik vind het soms moeilijk om dingen te verwoorden met spraak, vooral op het moment zelf. Ik heb tijd nodig om over dingen na te denken en er later op terug te komen. Ik vind het veel makkelijker/prettiger om dingen uit te schrijven (dat is misschien wel te zien :P).
Hier wat specifieke voorbeelden waarin mensen zich misschien wel herkennen?
- Niet in de trein eten (bang dat anderen de geluiden horen)
- Niet opstaan in de trein om bv naar de WC te gaan (bang dat mensen kijken, misschien dat ik raar loop)
- Zorgen dat mijn oordopjes in het openbaar nooit te hard staan, dat anderen mijn muziek horen (wat zouden ze van mijn muziek vinden)
- Niet bellen in de trein of andere plekken waar mensen zijn. (Ik houd sowieso niet van bellen. Soms bewust niet opnemen en negeren, omdat ik er geen zin in heb).
- Bekenden op het perron of ergens op straat vermijden, zodat je niet het contact aan hoeft te gaan en dan bv de hele reis opgescheept zit (bang zijn om niet te zeggen te hebben)
- Nooit met één iemand afspreken (de focus ligt dan op mij waarin ik gezellig moet zijn en wat te zeggen moet hebben, prettiger in een groep met soms specifieke extraverte personen. Ook in een groep soms angstig voelen, bang voor stiltes).
- Precies op tijd bij het lokaal aankomen om wachtende klasgenoten te omzuilen en in de pauzes mijn eigen weg gaan.
- Op tijd op verjaardagen komen, zodat de focus niet om mij ligt als ik binnen kom. Op feestjes als het zo uit komt, juist later komen, zodat het al gaande is en de soms eerste ongemakkelijk uurtjes al weg (gedronken) is.
- Tijdens een vergadering notuleren zodat ik daarop kan focussen in plaats van te vergaderen.
- Als iemand de flat binnen gaat voor mij, slomer lopen/post pakken om te vermijden om samen de lift in te stappen.


R.
> 2 jaar geleden

6
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reageer:

Echt heel bizar (of eigenlijk niet) maar je omschrijft op enkele punten na mijn gevoelens en ervaringen.

Vooral ruim op tijd op feestjes komen zodat iedereen mij bij binnenkomst moet begroeten en niet andersom (de aandacht ligt dan niet op mij, maar de binnenkomers). Eén op één vermijd ik omdat ik bang ben niets te vertellen te hebben, of niet gezellig/interessant/grappig genoeg te zijn. Het gebeurt mij dan wel eens meer dan één keer dat ik me ineens in een gesprek bevind met één persoon en zodra ik het doorheb begin ik ongemakkelijk te doen (voor mijn gevoel). Weet mij geen houding te nemen en zeg soms wanneer er stiltes vallen van die hele rare dingen.. waarvan ik achteraf liever had dat ik het niet gezegd had en gewoon de stilte had opgevuld met: stilte.. of de ander een gespreksonderwerp laten bedenken.

Vroeger was ook bezig in mijn hoofd met waar ik mijn handen moest plaatsen en mijn algehele houding, zelfs mijn ademhaling. Daar ben ik nu gelukkig vanaf.

You are not alone.

Het komt volgens mij op hetzelfde neer. We zien onszelf als onwaardig, minderwaardig. We zijn teveel bezig met onszelf in onze koppie waardoor we soms de schoonheid van de wereld en de mensen waarmee we in contant zijn niet meekrijgen zoals wij en zij dat verdienen.

Dan zeg ik tegen mezelf: vanaf vandaag ga ik niet meer zenuwachtig zijn in sociale situaties.. en bij het eerst volgende contact besef ik hoe erg ik het telkens onderschat.

Maar goed.. We komen er wel hoor. Jij en ik! We zullen een angst vrije sociale leven hebben.


Jessica
> 2 jaar geleden
Reageer:
Herkenbaar dit (uiteraard)! Wat is het toch ook een onhandige fobie, sociale fobie. Dat waar we bang voor zijn (mensen), omringt ons de hele tijd en we worden er voortdurend mee geconfronteerd en moeten er wat mee. Hoe anders is dat met een fobie voor slangen bv... hebben jullie er weleens medicatie tegen genomen? Ik ben me daar, na meerdere boeken over social anxiety gelezen te hebben, in aan het verdiepen en het klinkt best veelbelovend.

Greet
> 2 jaar geleden

Jouw reactie:




Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen




Zoek een therapeut

 
Druk op de plaatsnaam om te kijken welke therapeuten in de buurt zitten:


Staat jouw stad er niet bij? Zoek dan vrij op plaatsnaam >>


© Angstfobietherapie.com - Therapie bij angst, fobie en paniek
| Disclaimer | Privacy verklaring | Reviews | Login |