Sociale angst / Sociale fobie - forum lotgenoten

Ik heb een sociale fobie. Als ik in een omgeving ben waar andere mensen zijn, ben ik bang dat zij me afkeuren. Ik ben bang dat ze me niet leuk vinden en ik voel me onhandig in sociale situaties.

Ik ben zo'n beetje alle sociale situaties aan het vermijden: vriendschappen, een relatie, mijn vrije tijd. Ik ben bang dat er een oordeel over me wordt uitgesproken. Dat is beangstigend voor mij.

Ik vind het heel spannend om in het openbaar met iemand te praten, omdat ik dan heel bang ben wat mensen van me vinden.

Zodra ik het gevoel heb dat iemand een praatje met me wil beginnen pak ik snel m’n telefoon en doe ik alsof ik heel druk bezig ben. Handig, zo’n telefoon om je achter te verstoppen, maar ik zou graag meer contact met andere mensen willen.

Als ik maar zou durven…

Ik ben een man van in de 40. Waarschijnlijk als je me zou zien zou je denken dat ik een stoere vent ben, kale kop en altijd mijn woorden klaar.

Realiteit is echter anders. In sociale omgevingen ben ik angstig. Verjaardagen vind ik vreselijk. Ik probeer altijd als eerste te zijn zodat mensen mij gedag moeten zeggen. En liever blijf ik niet te lang. Voor borrels heb ik altijd een excuus. Uit eten in drukke restaurants doe ik wel maar ik ga zo zitten dat ik alles in de gaten kan houden.

Met therapie wordt gaat het inmiddels beter. Ik heb handvatten gekregen en we hebben achterhaald waar de angst vandaan komt. Het helpt om het te snappen. Nu nog toepassen in de praktijk. Volgende week weer een verjaardag.

Op aanraden van iemand heb ik een EMDR-sessie gedaan. Dit heeft mijn sociale fobie verminderd.

Zo ben ik al een stuk minder bang bij mijn schoonfamilie. Wat eerst ontzettend veel energie kostte, voel ik me nu een stuk relaxter en kan ik meer mezelf zijn (zonder dat het zweet me uitbreekt en ik paniek voel). Ik wordt een stuk minder getriggerd. Dat geeft wel rust.

Daarnaast zijn er nog meer situaties waarin ik nu minder angst voel en minder bezig ben met wat een ander van mij vindt.

Ik ben er nog zeker niet, en ga nog een een aantal emdr-sessies doen.

Na jaren slecht slapen een slaaponderzoek gehad. Daar kwamen ze er snel achter dat ik een depressie had. In therapie voor de depressie, therapeute kwam er snel achter dat ik een sociale angst stoornis en een negatief zelf beeld heb.

Ik voel mij alleen in gezelschap, vooral bij mensen die heel dichtbij staan. Ik wordt dan stil of ga juist uitbundig lachen, waardoor ik me dan weer angstig en stom voel.

Ik ben bang voor afwijzing en stom gevonden worden. Hierdoor vermijd ik sociaal contact. Als ik mensen in vertrouwen neem en vertel waar ik last van heb zeggen ze het te begrijpen maar er niets aan te kunnen doen.

Dat ik het nu hier schrijf is een hele stap.

Ik heb sociale angst vooral bij mensen die ik ken en die verwachtingen van mij hebben... De ene keer gaat het beter dan de andere keer, maar als ik weer een teruggetrokken moment heb, dan voel ik me ellendig.

Hallo,
Ik ben 42 jaar en heb al m'n hele leven het gevoel dat ik nergens bijhoor. Op school stond ik altijd aan de kant, ik was aan de stille kant, en ik voelde me uitgesloten.

Nu heb ik nog steeds problemen op feestjes of in groep. Ik weet nooit iets interessants te vertellen , en als ik al iets vertel heb ik het gevoel dat niemand luisterden of het interessant vind. Ik blijf dan ook meestal aan de kant zitten.

Hallo, ik heb bijna heel mn leven last van sociale angst ik heb hier bijna mijn hele leven al last van gehad maar de laatste tijd is het erger geworden.

Ik heb in het verleden als secretaresse werk maar vond het dan ook al moeilijk om me "gewoon"te gedragen omdat ik extreem verlegen ben en daardoor het gevoel had dat ik niet veel te vertellen had en ik niet mee kon doen met grapjes daardoor werd ik vaak buitengesloten.

Ik heb ook een paar keer een suicidepoging gedaan omdat ik het gewoon niet meer een uitweg zag, daarna ben ik ook nog eens ontslag gekregen op mn werk en ik zit nu echt in een sociaal isolement.

Ik heb geen vrienden meer over en heb alleen mn familie nog om op terug te vallen, ik denk vaak of het niet beter is als ik er niet meer zou zijn.

Ik hoop dat iemand zich een beetje herkend in mijn verhaal want zou graag in contact willen komen met mensen die dit ook meemaken en ik wil niet langer alleen zijn met mn gevoel, dat heb ik al lang genoeg gedaan.

Ik ben extreem verlegen dus zou best kunnen dat het in het begin moeilijker gaat dat wil ik er wel even zeggen van tevoren want ik wil niet dat die persoon die hier op reageert denkt dat het aan hem ligt.

Ik hoop echt dat er iemand zit in mijn situatie en dan we eventueel verhalen kunnen uitwissellen dat zou ik echt heel fijn vinden. Ik zit ook vaak met suicidale gedachten herkent iemand dit ook?

Ik word ook vaak gespannen en angstig in sociale situaties. Ondanks dat ik weet dat er niks kan gebeuren, andermans mening niet uit moet maken, etc. draait mijn lichaam volle toeren: hoge hartslag, zweten en nervositeit.

Vaak ben ik erg bang voor wat mijn lichaam gaat doen, en dan schrik ik van de zenuwachtige reactie die mijn lichaam geeft. Doordat dit voortdurend weer opkomt voel ik me steeds vaker ongemakkelijk en angstig in sociale situaties.

Ik denk dat ik medicatie ga proberen om minder lichamelijke angst te ervaren. In combinatie met cognitieve gedragstherapie zou ik dan ook psychisch rustiger moeten worden en de boel weer op de rit kunnen krijgen. Ik wil mezelf niet laten belemmeren door deze fobie en wil er dan ook alles aan doen het op te lossen (of te verminderen!)

Ik heb goeie therapie gehad tegen mijn sociale fobie, maar voel me er verdrietig onder dat het mij bijna niet lukt om nieuwe contacten aan te gaan. Juist doordat ik door de fobie in een sociaal isolement terecht ben gekomen vind ik het zwaar om dit te veranderen. Terwijl ik het juist zo graag zou willen. Een groep mensen bij wie ik mij veilig voel en mezelf kan zijn..

Hallo

Ik heb een sociale angststoornis, alleen is dit nog niet bevestigd. Maar ik weet het gewoon. Ik bloos snel, ik mijd sociale situaties, ik durf amper naar de bakker, een supermarkt vind ik al helemaal eng.. Zelf bij mijn eigen vrienden ben in angstig.. Dit is begonnen zo'n jaar of 4 geleden, ik ben nu 26. Ik heb een enorme moeilijke periode achter de rug van depressies. Ik nam zware medicatie. ik ben nu 3 jaar gestopt met medicatie en ben mijn leven gaan aanpassen. Ik heb soms het gevoel dat ik mezelf niet meer ken als ik in de spiegel kijk. Ik weet soms niet meer wie ik ben en ik wil graag mezelf terug zijn van toen ik bv 17 jaar was. Ik ben al naar psychologen geweest maar heb nog nooit verteld dat ik angstig ben in alle situaties.... ik weet er echt geen raad meer mee

Tot enkele weken geleden had ik het gevoel dat ik in mijn broek zou plassen wanneer ik in sociale situaties terecht kwam. Voor een jongen van 20 jaar is dit best vervelend.

Ik durfde er met niemand, buiten mijn vriendin, over praten. Mijn vriendin begreep me gelukkig wel, maar wat als het uit zou geraken? Zou ze dan overal gaan vertellen wat ik heb?

Uiteindelijk ben ik professionele hulp gaan zoeken. En sinds een week kan ik zeggen dat ik het onaangename gevoel niet meer heb gehad. Ik heb leren focussen op de dingen die goed gaan, de dingen die ik WEL kan, in plaats van de dingen die ik NIET kan.

Hoewel ik nog heel voorzichtig ben in contacten, voel ik me al een pak beter in mijn vel!

Ik heb enorm last van bloosangst.
Vooral bij taboe onderwerpen of in situatie waarin iets is gebeurd en ik bang ben om de schuld te krijgen en rood te worden, zodat mensen denken die heeft het vast gedaan! Dit belemmerd mij vaak in mijn werk en in het sociale leven. Verder ben ik gewoon een sociaal iemand en niet bang om contacten aan te gaan. Iemand tips hoe hier vanaf te komen/te behandelen?

Ik voel me vaak gevangen in mijn gevoel. In contacten met mijn baas weet ik niet wat ik moet zeggen. Het zweet breekt me uit en ik wil dan letterlijk vluchten. Ik voel me dan dom, etc.

Hey,
Een aantal jaren geleden begon het... Opeens moest ik ontzettend blozen om alles wat anderen tegen me zeiden of aan mij vroegen. Hierbij had ik ook last van trillende handjes en voelde ik mij enorm ongemakkelijk worden in sociale situaties. In eerste instantie had ik geen idee wat mij overkwam, totdat ik er last van kreeg en ging speuren op het internet naar de symptomen die ik ervoer in sociale situaties. Meteen als één van de eerste hits, las ik iets over een sociale fobie/sociale angst. Ik las verder en verder...
Het verhaal paste precies bij de klachten die ik ook ervoer. Had ik dan ook een sociale fobie/sociale angst? Ik durfde er met niemand over te praten en probeerde via internet te zoeken naar forums die aangemaakt waren en waar ze in spraken over dezelfde problematiek, waar ik ook mee worstelde. Het was een erg lange periode van strijden en op dit moment heb ik nog steeds last van mijn klachten die ik ervaar in sociale situaties. Ik begin zelfs situaties te vermijden en ik merk dat het steeds drukker wordt in mijn hoofd, omdat ik me telkens maar weer afvraag wat anderen van mij vinden of van mij denken.
Nu heb ik wel gedurfd om in gesprek hierover te gaan met een psycholoog op school en heb ik voor mezelf een online dagboek aangemaakt om mijn gedachtes en gevoelens daarin op te schrijven en op die manier mijn hart te luchten. Het helpt enigszins, maar het is nog niet hetgeen waar ik naar opzoek ben. Ik ben opzoek naar dingen die mij kunnen helpen bij mijn sociale fobie/sociale angst en waardoor ik mij minder ongemakkelijk voel in sociale situaties. Die zoektocht zet ik vooralsnog voort en gaat ook nog wel een tijdje duren, ben ik bang...

Ik ben als 5 jarig jongetje op een vreselijke manier gepest geweest waardoor ik angsten heb gecreëerd en me ook vaak heb afgezonderd. Heb dus nooit vrienden gehad omdat ik altijd bang was dat er weer wat zou gaan gebeuren. Ik merk dat in veel situaties met mensen angst om de hoek kan kijken en dan heb ik mezelf niet onder controle. Ben nu 41 en alles gaat ineens zo snel voorbij waarbij de angst ervoor zorgt dat ik erg blijf stilstaan en nog steeds in mijn eenzame cocon zit. Wil graag contacten hebben of zekerder voelen maar dat kost een hoop energie. Ik hoop dat ik hier leuke gesprekken kan hebben.

Sinds 2018, het eerste jaar van de middelbare heb ik altijd angst voor sociale situaties. Ik was dat jaar ook depressief en geen een van mijn vrienden maakte het iets uit en ze maakten het alleen maar erger. Daardoor bleef het nog veel langer en had ik nooit meer ergens zin in. In de 2e klas kwam ik erachter dat ik misschien niet alleen verlegen ben, maar dat ik ook een sociale angststoornis heb. Het leek me niet ok dat elke keer als ik langs iemand fietste en diegene naar me keek ik er dagen erna nog steeds over na dacht of diegene me lelijk of raar vond. Bij gym is het ook altijd een drama want ik maak me er de week van te voren al druk om. Wat nou als ik iets raars doe? Vinden mensen me raar? Straks val ik wat dan? Ik probeerde altijd ziek te zijn op de dag van gym. Op dit moment ben ik erachter gekomen dat de enige manier om eraf te komen is in rustige stapjes steeds meer durven. Het zal altijd eng blijven, maar ooit word het minder. Ik heb het nu nog steeds maar zit in het proces naar een beter leven :)

Hallo, ik ben een jongen van 18 jaar en heb al zo'n 6 jaar last van sociale angst. Waar ik me het meest beperkt in voel is het ontmoeten van nieuwe mensen en mezelf zijn in groepen, in nieuwe groepen bevries ik en weet ik niks meer te zeggen.

En als ik dan thuis kom is dit heel vervelend want dan kan ik wel gewoon mezelf zijn.

Wat ik het meest vervelend vind, is dat mensen mij zo niet echt leren kennen, ze kennen eigenlijk alleen mij + de sociale angst die ik heb, maar niet de vrije Boris. En zo is het ook erg lastig voor mij om goed contact te maken en vrienden te maken.

Onlangs is er een oude vriend van me gestorven. Ik heb er vroeger fantastische tijden mee beleefd. Maar in het afgelopen jaar ben ik hem 2 keer tegengekomen en heb ik hem volledig genegeerd. Waarom? Uit angst... Als ik nu terugblik op de afgelopen jaren doe ik dit heel erg veel. Mensen waar ik fantastische tijden mee beleefd heb negeren. Niet in hun gezicht maar ik doe alsof ik hen niet zie. Dit zorgt vaak voor heel ongemakkelijke situaties want hou dit maar eens vol... En ik wil dit niet meer! Ik heb vanzelfsprekend weinig tot geen vrienden omdat ik iedereen die ooit belangrijk was in mijn leven negeer. Herkent nog iemand dit? Ik heb me nu voorgenomen om dit niet meer te doen, hoe moeilijk dit ook voor mij is... Maar zo leven gaat niet meer. Achteraf fantaseer ik dan heel leuke gesprekken. Bizar he. :-(

Ik ben al van jongs af aan een verlegen temperament, maar sinds pesten op school is het een sociale angststoornis geworden. Dat is inmiddels 14 jaar geleden, en ik heb veel stappen gemaakt, maar het blijft nog altijd een ding waar ik dagelijks mee vecht. Op sommige dagen is het beter dan andere. Maar ik blijf heel gevoelig voor de (vernomen..) 'afwijzende blik' in de ogen van de ander, en dan word ik stil, en ga ik me terugtrekken. Ik zou willen dat ik wat steviger in m'n schoenen kon staan, of met andere woorden, wat meer schijt kon hebben.
Mensen denken vaak dat ik afstandelijk ben, en gereserveerd, maar van binnen is dat allesbehalve zo.
M'n vriendinnen en vrienden hebben geen last van het soort verlegenheid dat ik heb, en ik mis het wel eens om me daarin begrepen te voelen. Het lijkt mij fijn om lotgenotencontact te hebben. Wie zich geroepen voelt om eens te kletsen, let me know :)

Ik deel mijn verhaal onder een andere naam. Ik hoop alleen gewoon in contact te komen met mensen die hetzelfde denken en voelen. Of mij in iedergeval echt kunnen begrijpen. Ik heb zo veel lieve mensen om me heen. Maar ik ben ook zo bang om hun kwijt te raken. Ik ben zo bang om dingen fout te doen. Ik ben heel de dag bezig met wat mensnen van me vinden. Ik ben bij de psycholoog ik krijg dus hulp. Maar zou t tof vinden om met iemand die hetzelfde heeft in contact te komen

Hallo

Alvast excuses voor de lap tekst! Ik heb het gevoel soms angstig te zijn in sociale situaties en wil graag mijn verhaal doen om te zien of mensen dit herkennen en of dit normale uitingen zijn of er meer aan de hand is :D

Mijn gevoel:
Vaak angstig voor sociale situaties. Sociale situaties soms vermijden. Angstig op vooral georaniseerde/gemaakte sociale evenementen zoals verjaardagen en bijvoorbeeld personeelsuitjes. Angst voor onbekenden, wanneer er iemand bij is die ik niet ken, een nieuwe collega of invaller komt werken en etc. Ook veel sociale angst bij bekenden zoals familie en vrienden, verschilt per keer. Het is erger als ik zelf moe ben en weinig in te brengen heb. Ik voel mij niet interesant genoeg, ben bang van wat mensen van mij denken en wil anderen pleasen (ben ook erg onzeker en denk dat ik niets goed kan, negatief zelfbeeld en perfectionistisch?). Ik krijg intense angst bij stiltes en wil dan het liefst vluchten. Vroeger rookte ik als afleiding nu niet meer, wel veel alcohol gebruik bij vrienden om wat meer te ontspannen. Door de angst soms domme dingen zeggen of onprettige opmerkingen maken en sociaal wat lomp zijn, waardoor ik me weer nog stommer voel. Vaak de focus op hoe ik er bij sta, wat ik wil zeggen, waardoor je wat de ander doet/zegt niet meekrijgt en sociale situaties nog lastiger worden. Dan krijg ik een soort van blackout/vaag gevoel, waardoor ik er niet bij bent (angst?). Dingen vaak overdenken, soms scenarios al helemaal van te voren uitdenken. Of achteraf peinzen over iets wat ik heb gedaan/gezegd. Verder soms juist last van angsten die 'zomaar' aanwezig te lijken zijn zoals voor het slapen gaan of als ik boodschappen ga doen of misschien over bepaalde dingen nadenk.

Mensen zien dit niet aan mij, soms kom ik ook heel sociaal over. Het is makkelijker als ik in een rol zit, bijvoorbeeld op mijn werk (dan gaan die gedachtes uit). Ook tijdens een drama stuk of presentatie op school kon ik in mijn element zitten en had ik er geen problemen mee. Ik ervaar dit probleem (bewust) al vanaf de middelbare school waar ik het gevoel had er nooit bij te horen, moeilijk contact te maken, mensen te vermijden (heb toen een sociale cursus gevolgt, maar wist niet waarom ik dit moest doen). Bij mijn eerste vriendinnetje werd het duidelijk toen ik elk afspraakje met angst tegemoet ging en scenarios al helemaal uitdacht over wat ik kon zeggen. Ik probeer als ik die gedachten nu krijg, het los te laten en blanco in situaties te stappen, maar ik houd nog wel problemen over zoals geen initiatief nemen in sociaal contact (investeren), één op één contact vermijden en dingen met anderen doen die ik graag wil doen, wat toch wel resulteert in het alleen voelen. Niet te voelen ergens bij te horen en je niet (altijd) op je gemak voelen bij anderen.
Persoonlijke eigenschappen:
Mijn tweelingbroer heeft hier ook last van. Hij (en mijn oudere broer) zijn gediagnostiseerd met ADD en de kans dat mijn andere oudere broer en ikzelf dat hebben is ook vrij groot. Misschien dat dit ook invloed kan hebben op hoe ik ben, denk en mij gedraag. Verder ben zie ik mij meer als een introvert, ben ik vaak serieuzer ingesteld, besteed ik graag tijd alleen, waarin ik soms op ga in (creative) dingen en de wereld om mij heen vergeet. Ik vind het soms moeilijk om dingen te verwoorden met spraak, vooral op het moment zelf. Ik heb tijd nodig om over dingen na te denken en er later op terug te komen. Ik vind het veel makkelijker/prettiger om dingen uit te schrijven (dat is misschien wel te zien :P).
Hier wat specifieke voorbeelden waarin mensen zich misschien wel herkennen?
- Niet in de trein eten (bang dat anderen de geluiden horen)
- Niet opstaan in de trein om bv naar de WC te gaan (bang dat mensen kijken, misschien dat ik raar loop)
- Zorgen dat mijn oordopjes in het openbaar nooit te hard staan, dat anderen mijn muziek horen (wat zouden ze van mijn muziek vinden)
- Niet bellen in de trein of andere plekken waar mensen zijn. (Ik houd sowieso niet van bellen. Soms bewust niet opnemen en negeren, omdat ik er geen zin in heb).
- Bekenden op het perron of ergens op straat vermijden, zodat je niet het contact aan hoeft te gaan en dan bv de hele reis opgescheept zit (bang zijn om niet te zeggen te hebben)
- Nooit met één iemand afspreken (de focus ligt dan op mij waarin ik gezellig moet zijn en wat te zeggen moet hebben, prettiger in een groep met soms specifieke extraverte personen. Ook in een groep soms angstig voelen, bang voor stiltes).
- Precies op tijd bij het lokaal aankomen om wachtende klasgenoten te omzuilen en in de pauzes mijn eigen weg gaan.
- Op tijd op verjaardagen komen, zodat de focus niet om mij ligt als ik binnen kom. Op feestjes als het zo uit komt, juist later komen, zodat het al gaande is en de soms eerste ongemakkelijk uurtjes al weg (gedronken) is.
- Tijdens een vergadering notuleren zodat ik daarop kan focussen in plaats van te vergaderen.
- Als iemand de flat binnen gaat voor mij, slomer lopen/post pakken om te vermijden om samen de lift in te stappen.

Hallo,
Ik zou graag hier even mijn verhaal willen delen want ik heb nu echt het gevoel alsof ik helemaal alleen op de wereld ben. Dat komt door mijn sociale fobie. Ik ben heel mijn leven al eenzaam. Ik vermijd ongeveer alles wat te maken heeft met sociale interactie. Het kost me zoveel energie om bv een vriendschap te onderhouden En nieuwe aan te gaan. Ik walg van verjaardagen en vermijd dus ongeveer alles. Nu ben ik 41 en heb heel mijn leven zeg maar geworsteld met dit probleem. Toen ik 24 was heb ik een jaar in een kliniek gezeten voor deze angststoornis en depressieve klachten. Ook automutilatie was mijn uitlaatklep. Nu ik ouder ben merk ik jee ik heb straks niemand die mij zou missen.
Kanttekening ik heb een dochter en een lieve vriend. Mijn vriend heeft vrienden zat en telkens als er dus een verjaardag aankomt van zijn vriendengroep levert dat zoveel spanning bij mij op dat ik hem dus wegduw.
En vind dat hij maar iemand moet zoeken die wel dat soort dingen kan delen met hem.
Ik vind het echt soms een opgave om te leven.
Maar ik heb Dus een dochtertje waarvoor ik door moet gaan. Zij heeft ook geen vader dus ze heeft mij alleen.
Herkennen mensen dit?
Liefs
G

Hoi!
Ik ben 19 jaar. Kortgeleden heb ik de diagnose sociale angst gekregen. Omdat ik het gevoel heb dat er niet veel mensen zijn in mijn omgeving die mij begrijpen ben ik opzoek naar lotgenoten van ongeveer dezelfde leeftijd.
Groetjes

Altijd al ben ik heel angstig geweest, vanaf de kleuterschool al. Later heb ik verschillende therapieën gevolgd en heb ik verschillende medicijnen geprobeerd, maar niets helpt.

Angst beheerst mijn leven en ik moet mijzelf echt elke dag naar buiten dwingen. Wie herkent dit en heeft iemand een goede ervaring wat kan helpen?

Hoi Ik ben een meisje van 23 jaar en ik worstel eigenlijk al best lang Met sociale angst alleen is het erger geworden toen ik begon Met mijn opleiding (nieuwe stad, nieuwe omgeving en allemaal verantwoordelijkheden) .

Het is vooral als ik stress ervaar en veel binnen Zit dan komt Die angst bij me opborrelen. En dan durf ik soms niet eens naar buiten omdat er continu negatieve gedachten naar me binnenstromwn en elke persoon Die ik tegen kom denk dat Hij iets slechts over me denkt ik ben super kritisch over mezelf en Ik voel me op zulke momenten gewoon niet "goed genoeg" .

Het verschilt ook per dag en soms per week hoe ik me voel. De ene dag voel ik me vrolijk en dan is de angst minder maar als ik me niet zo dit voel dan is de angst ook sterk aanwezig.

Ik houd dit al best lang voor me kan er eigenlijk niet echt Met iemand over hebben.. vandaar dar ik het maar hier doe + ik heb nog nooit op een forum gereageerd, tips zijn welkom.

Ik ben 51 jaar en tot mijn 16e had ik nergens last van. Ineens op een dag midden in een café vond ik dat mijn vriendinnen veel populairder en leuker overkwamen dan ik. Ik besloot daar iets aan te doen en dronk een fles likeur voor ik naar het café ging. Dat was een week later en ik was behoorlijk populair, zo bezopen dat 2 jongens mij meenamen en aanrandden. Ongeveer 3 maanden later kwamen de angstaanvallen, ik durfde niet meer in het openbaar te drinken, roken of eten. Ik kreeg een baan, maar als ik moest bellen trilde ik en ook iets aannemen trilden mijn handen. In de kantine eten durfde ik niet, ik sloot mij langzaam af van anderen. Op een dag was ik het zo moe, dat ik whisky kocht en een paar slokken nam alvorens ik ging werken. Met odol erbij. Het ging goed en langzaam moest ik wel meer slokken nemen om het in stand te houden. Ik werd overmoedig en begon te flirten met een collega, was eigenwijs etc. Uiteindelijk ging ik daar weg, denk dat niemand ooit iets geweten heeft, alcoholisten zijn slim. Ik sukkelde door de jaren heen en mijn man had ook geen respect meer voor me en idem dito. Toen kreeg ik een nieuwe vriend genaamd coke. Heerlijk was dat en niemand merkte het. Na 2 jaar recreatief gebruikt te hebben werd ik verslaafd en deed het iedere dag. We gingen scheiden en mijn ex-man kreeg alles, ik had niks meer en begon een relatie met mijn dealer. Na 1 1/2 jaar leerde ik een Belg via Internet kennen en trok bij hem in. Ik stopte met de drugs, van de ene op de andere dag. 11 jaar heeft de relatie geduurd, toen maakte ik er een einde aan want ik was behoorlijk geïndoctrineerd door hem met rare ideeën waar ik verder niet op in wil gaan. Heb nu een hele lieve man, maar ben veel depressief en wisselvallige buien, alles is zwaar, snel geprikkeld en moe. Ga na 2 gesprekken met Indigo naar Emergis en hoop dat het helpt.
Mensen met dezelfde klachten? Hoor het graag.

Hallo iedereen,

Ik heb vanaf mijn twaalfde last van een sociale fobie, omdat ik op de middelbare school ineens gepest werd. Nu, 20 jaar later, heb ik nog steeds vaak last van mijn sociale angst en ben dan ook sinds kort gediagnosticeerd met een sociale angststoornis en een depressieve stoornis.
Ik volg inmiddels therapie, dit heeft wel enigzins effect. Ook gebruik ik al enkele jaren antidepressiva. De therapie maakt dat ik minder down ben, want ik heb een poosje zo vreselijk de balen gehad van mijn sociale angst dat ik begon te denken dat de dood misschien de enige uitweg zou zijn. De therapie heeft mij uit dit dieptste dal getrokken. De angst gaat met ups and downs. Ik hoop dat ik ooit normaal kan gaan leven! Ik schaam mij erg voor mijn sociale angststoornis, alleen mijn partner weet dat ik hier momenteel therapie voor volg. Ik durf het mijn naaste familie nieteens te vertellen.....

Altijd als ik naar buiten ga voel ik mij gespannen. Of als ik met wat vrienden afspreek die ik lang ken ben ik bang dat ze me “vreemd” vinden. Ik krijg veel complimenten, maar denk altijd aan het negatieve over mijn eigen. Ik heb nooit het gevoel dat ik genoeg ben voor iemand. En dat ik niemand gelukkig zal kunnen maken

Ik ben angstig bij oogcontact. Bij telefonisch contact voel in mij zelden zenuwachtig. Als ik iemand in de ogen moet kijken voel ik mij in de meeste gevallen zo angstig.

Hi allemaal jullie gaan mij vast gek vinden
Maar ik ben constant bang om te moeten plassen en dat ik misschien lek in m’n broekje. Ookal gebeurt t nooit toch ben k er bang voor. Laatste dagen isnt zo erg geworden dat k niet alleen iets langer op t toilet zit of constant m’n onderbroekje controleer. Maar ik ben zelfs bang om t onder de douche te laten lopen of na t douchen bij t aantrekken van m’n slipje ben k zo ontzettend bang. Ik heb mijzelf deze angst aangepraat en er naar gehandeld en ben er nu helemaal verstrikt in geraakt. Iemand die me kan helpen? Iemand die hetzelfde meemaakt? Reageer aub.. ik heb nu medicijnen gekregen oxazepam maar werkt niet echt op m’n gevoel alleen dat m’n lichaam wat rustiger word..

En ja heb traumatische dingen meegemaakt.. ik snap dat t ergens vandaan komt.. het erge is dat k nu helemaal niet meer uit m’n bed kom.

Ik heb een angst (denk ik) het is niet dat ik heel bang ben maar als ik na denk over dat je maar 1 keer leeft en het leven opzich geeft het mij een heel naar gevoel van binnen. Ik weet niet meer wat ik eraan kan doen.

Op internet staan allerlei fobieën en angsten maar ik zie nergens mijn angsten. Heeft u raad voor mij? Hoor het graag ik ben trouwens 16 jaar

Ik ben een 17 jarig meisje en ik kamp al 4 jaar met een sociale angststoornis. Dit is officieel vastgesteld.
Ik heb een jaar lang een relatie gehad, maar sinds dat uit is, is alles verder bergafwaarts gegaan.

Ik voel me ongemakkelijk op feestjes. Hoe meer onbekenden, hoe erger. Ook als ik alleen naar een supermarkt moet, ben ik bang dat mensen me zien, veroordelen en vervolgens afkeuren.

Wat me vooral belemmert in het dagelijks leven is het feit dat ik niet met jongens af kan spreken. Tenzij ik met ze ben opgegroeid, of ze al heel lang ken. Er kan totale paniek uitbreken als iemand me pusht om af te spreken. Of als ik iemand ongepland op straat tegen kom.

Het lijkt me super fijn om iemand te vinden die (deels) het zelfde heeft en behoefte heeft om er over te praten! Je kunt mailen naar denisevdkroon@gmail.com

Hallo iedereen,
ik ben 26 jaar en weet pas sinds kort dat er zoiets als bloosangst/sociale fobie bestaat. Ik ben juist altijd een heel extravert persoon geweest, de meeste mensen zien mij nog steeds zo. Ik maak makkelijk nieuwe contacten, lijk goed een weg te vinden bij groepen en lijk het prima voor elkaar te hebben - ook qua vriendschappen. Ook heb ik juist altijd gekozen voor werk waarbij ik veel in contact sta met andere mensen en juist ervoor kies om in de schijnwerpers te staan - acteren, theater, rondleidingen geven.
Maar hier komt de keerzijde die eigenlijk niemand weet en waarvan ik het met niemand erover durf te hebben. Het begon plotseling vanaf mijn 22ste ongeveer, ineens kreeg ik steeds meer kleine paniekaanvalletjes als ik met mensen aan het praten was. Het overviel me altijd. Soms bij mensen die ik kende, soms ineens terwijl ik aan het werk was met gasten, het gebeurde gewoon en er was geen rode draad in te vinden. Ik werd me ineens overmatig bewust van hoe ik overkwam en ik kreeg ineens de angst dat ik onbegrepen werd, of dom werd gevonden. Het liefste wilde ik dan door de grond zakken. Deze aanvallen kwamen steeds vaker, waardoor ik minder zelfverzekerd werd en niet wist wat mij overkwam. Soms kon ik het onder controle krijgen en dan beschreef ik het als 'een vreemde opvlieger', op andere momenten kon ik mezelf niet meer herpakken en ging het pas weg als ik weg kon van die persoon, of groep, waarbij het op dat moment gebeurde. Ik ken niemand die hetzelfde gevoel heeft als ik en daardoor voel ik me vaak erg eenzaam in mijn angst. Ook omdat mensen het juist totaal niet van mij verwachten. Ik vermijd wel hierdoor af en toe steeds meer contact - vooral met vreemden - of ik durf steeds minder snel met nieuwe groepen mensen in aanraking te komen. En als, dan wil ik vaak toch een glaasje alcohol naar binnen werken om mezelf over de drempel te helpen. Ditzelfde heb ik ook met daten. Afgewezen worden voelt ook steeds zwaarder, het voed mijn diepe onzekerheid en ik begin steeds meet het gevoel te krijgen dat ik gek ben ofzo, of een dramaqueen, of slap.

Hoe gaan jullie hiermee om?

Ik heb last van sociale angst in bepaalde situaties. Het grootste probleem is dat ik in paniek raak/angst gevoelens bij mij op komen wanneer ik mijn schoonmoeder zie. Ze heeft me jaren geleden een x aantal keer gekwetst. Ik zie mijn schoonmoeder al een hele lange tijd niet meer. Ik ben hiervoor al eens bij een praktijkondersteuner ggz via de huisarts geweest, alleen was dit niet de juiste persoon om mij te helpen. Ze zei letterlijk dat ze niet kon begrijpen dat ik mij zo druk maakte om mijn schoonmoeder.

Hoi, ik heb last van sociale angst. Ik heb hier al best een tijdje last van. Ik ben altijd best verlegen geweest maar op de basisschool was dit altijd prima. Op de middelbare school trok ik op met meiden die wat uitbundiger waren en die me uiteindelijk links lieten liggen. De combinatie van wat verlegen zijn en er niet bij horen zorgde ervoor dat ik steeds angstiger werd. Ik werd angstig op school, werk en op de sportclub. De enige momenten waarop ik geen last heb van angst is wanneer ik met familie ben (want die verlaten je sowieso niet) en wanneer ik op vakantie ben (want je weet dat je de mensen die je op vakantie tegenkomt waarschijnlijk toch niet meer zult zien). Ik heb het gevoel alsof ik altijd in een soort van bubbel zit waardoor ik nooit echt volledig dingen beleef. Ik ben nu 23 en tijdens mijn studentenleven is het probleem alleen maar erger geworden. Ik heb niet meer een familie als thuisbasis omdat ik op kamers woon en ik ben constant omringt door nieuwe huisgenootjes. Super leuk natuurlijk maar ook erg lastig. Vooral omdat ik nu ook constant het idee heb dat mijn huisgenoten me beoordelen bijvoorbeeld. Ik zou graag nieuwe mensen ontmoeten maar ik durf niet naar borrels, feestjes, sportclubs, etc waardoor ik bijna altijd alleen thuis ben. Zijn er meer mensen die hier mee te maken hebben?

Ben een vrouw van 40 jaar.
Al van kleins af aan heb ik angsten, en zoveel mensen die het niet begrijpen waarom ik niet durf te bellen, of naar een dokter durf te gaan, of wat dan ook. Uiteindelijk als het echt moet dan doe ik het wel maar met zoveel hartkloppingen, darm problemen zweethanden. Ik probeer alles op me man af te schuiven, hij doet het voor me of hij moet met mij meegaan. Heb totaal geen vertrouwen meer in de mens en durf ook totaal geen hulp te zoeken, want ik durf niet met die persoon te bellen voor een afspraak te maken of om erheen te gaan. Tegenwoordig dat beeldbellen pfff ik zeg liever dat me camera stuk is. Ik heb in de zorg gewerkt en heb het idee dat ik wel nu probeer om de stap te nemen om ergens heen te gaan of iemand aan te spreken maar als ik al weet dat het vreemd is, dan probeer ik eronder uit te komen. Zo bang on fouten te maken, zo zenuwachtig dat ik amper n woord durf te zeggen enz. Het duurt echt weken voor ik mezelf ben. Bij sommige mensen gaat het wat sneller als ik me op me gemak voel, maar zelfs bij bekende hoop ik niet dat ze me aanspreken, bellen of op bezoek komen.
Ze vragen zich juist af waarom ik niet gauw op bezoek kom of niet bel en ik durf niet te zeggen dat ik angsten heb en de mensen niet vertrouw.
Vorig jaar hartproblemen gekregen en geopereerd aan me hart en nog durf ik niet alleen naar het ziekenhuis te gaan en me klachten op tafel te gooien. Vraag me echt af zijn het nu nog wel hartklachten of juist de spanning voor alles wat ik heb en doe. Komen de hartklachten van al die stress van jaren dat ik die angsten heb?
Ik maak me zo gek met alles, heb geen zelfvertrouwen, en ik zie er zo tegen aan in alles wat ik nu doe en zeker in de corona tijd dat ik alleen naar de dokter moet, alleen dingen moet doen of telefonisch moet afhandelen pff. Ik durf niet naar vreemde mensen te gaan die mij zouden kennen helpen, want ohjee ik moet alleen met ze zijn of ik moet met ze bellen. Ik neem me man mee en laat hem liever het woord doen, en weet dat dat niet altijd kan. Hij helpt me veel en steunt me ook erin maar soms heb ik het idee dat hij het niet begrijpt waarom of hoezo...
Ben veel klein en dom gehouden bij mijn ouders, enigst meisje tussen 2 broers.
Heb in het verleden veel meegemaakt met pesten en traumas waar ik niet serieus voor werd gehouden, want alles was ik zelf schuld werd gezegd.
Veel belogen en bedrogen geworden.
En zelfs door me exen klein worden gehouden, ik was maar een domme geit.
Ik weet dat ik veel ken, kan en weet maar durf het gewoonweg niet.
Dit is me eerste stap om mijn verhaal te doen en kan uren blijven schrijven, dat is wat ik wel nog durf zonder mijn naam.

Hey! Ik ben J. Op een blauwe maandag at ik wat met mijn vriendin bij de Burger King. Ik voelde mij onbehaaglijk, er was iets vreemds aan de hand. Iemand die ik al erg lang kende en lief had, daar voelde ik mij ineens ongemakkelijk bij, onrustig. Ik schudde het van me af. Zocht er niets achter.

Een keer achter de kassa komt een goede kennis van mij bij de kassa waar ik achter zit afrekenen. Nou, dit was zweten geblazen. Om te zeggen dat ik zenuwachtig was, zou een understatement zijn. Ik was aan het zweten. Het gevoel was weer terug, alleen erger.

Op een dag wilde de manager bij mij afrekenen. Hij hield zijn kleding in de hand en wachtte keurig in de rij. Ik had hem inmiddels gespot en het zweet brak me uit.. Ik werd onwijs zenuwachtig, zodanig dat mijn benen hevig begonnen te trillen. Eerlijk gezegd was ik allang bij dat het niet mijn handen waren net als de vorige keer, of mijn lippen. Dit keer zag mijn manager het niet, dacht ik verheugd.

Op deze manier ben ik lang door gegaan. Het doen lijken alsof ik niet zenuwachtig ben of mij onzeker voel terwijl ik dat beiden ben.

Een paar jaar later heb ik een afspraak bij een psycholoog. Plots loopt er een ander medewerker binnen die ik nooit eerder heb gezien en die vraagt mij heel brutaal maar ook voor mijn gevoel beoordelend waarom ik er zo lang mee rondliep en niet eerder aan de bel heb getrokken. Dit samen met andere factoren hebben ervoor gezorgd dat ik niet door ben gegaan bij mijn psycholoog.

Sinds die tijd probeer ik mijn angsten zelf te overwinnen. Ik ken betere dagen en soms echt dagen vol intensieve angst die veel energie kosten.

Mijn angst begon bij mensen die mij kenden, die iets van mij verwachtte. Dit heeft zich helaas ontwikkeld tot een angst voor iedereen! Bekenden en onbekenden.

Zoals ik boven heb beschreven ken ik goede en slechte tijden. De ene ontmoeting gaat zo goed, ik ben wat meer ontspannen en het voelt zo goed daarna. Soms gaat het mis. Dan voel ik mij zenuwachtig en reageer ik op een dergelijke manier. Ik heb het gevoel (en weet wel zeker) dat andere mensen het door hebben.

Mijn beste vriendin zag een keer een paniekaanval van mij. Ze weet niet dat ik sociale angst heb. Maar ik neem aan dat ze zag dat ik zenuwachtig en angstig was omdat ze tegen mij zei “J, we kennen elkaar nou al zo lang. We zijn haast familie”. Ze zag het vermoed ik. Het is iets waar we het niet over hebben, nooit niet.

Ook op mijn werk hoorde ik 2 collega's zeggen "Zo, die J hé, die heeft van die zenuwachtige tikjes. Ze lijkt wel nerveus". Dit bevestigde voor mij dat anderen het doorhebben. Vooral de mensen doe vaak met je optrekken.

Hier loop ik nu zo'n 9 jaar mee rond. Ik was ooit een zeer sociale dame die graag in het middelpunt stond. Een contrast van wie ik nu ben.. Mensen behandelen mij als het meisje die van aandacht hield. Dat maakt samenkomsten nog meer beangstigender. Ik vermijd feestjes, bijeenkomsten, werkuitjes en vriendinnen. Ik heb het geluk dat mij vriendinnen daadwerkelijk om mij geven en ondanks dat ik altijd excuses heb om niet af te spreken behouden ze het contact en investeren ze in onze vriendschap.

Bij mijn eigen gezin voel ik af en toe angst tijdens momenten. Mijn vriend die heeft niets in de gaten vermoed ik. Ik heb hem ongeveer verteld waar ik mee zit, maar hij snapt het niet.

Tot slot wil ik nog even vertellen in welke situatie ik angst voel en ben benieuwd wie dat ook ervaart of in welke situatie jij het ervaart.

Ik ervaar de meeste angst in 1 (kleine) ruimte met een persoon. Als ik samen op bezoek ben en de gene met wie ik ben gekomen bijv even de gezamenlijke ruimte vertaal en ik alleen ben met iemand voel ik mij meteen angstig.

Ik probeer bewust te blijven en dit op te lossen mawr zit met mijn handen in mijn haar.

Ik hou btw van zingen en kan het toevallig ook. Speel je een instrument en kamp je ook met angsten, reageer ajb.

Groetjes,
j

Hoi hoi, Ik ben Anthony en ik heb een probleem.
Ik heb vanaf jongs af aan al veel sociale problemen gehad, deze heb ik echter in mijn tienerjaren grotendeels overwonnen.
Tegenwoordig ben ik iemand die je hoogst waarschijnlijk van afstand al ziet aankomen, ik praat graag met mensen en sta altijd met mijn kop overal vooraan.
Nu is het echter zo dat ik in de sales ben terechtgekomen, en een groot gedeelte van mijn werk bestaat uit anderen over te halen om het vak ook een kans te geven, mits mijn huidige probleem; Ik heb er moeite om mensen aan te spreken met het gevoel dat ik ze lastig val.
Dit is iets wat mijn potentieel om door te groeien binnen de sales extreem in de weg zit, angst om niet aardig gevonden te worden is überhaupt een groot probleem voor mij, zelfs als het gaat om afwijzing door vreemden.
iemand die tips heeft?
Mvg, Anthony.

Hallo ook ik heb een soort van sociale fobie...ik weet niet of dat het is. Heb het hele internet al afgezocht wat ik nu heb en eigenlijks kan ik het geen naam geven. Ik leef dagelijks in een hel van angst en paniek. Ik slik al 20 jaar antidepressiva wat ik nooit had moeten krijgen. Ik vervloek de dag dat ik dit middel heb voorgeschreven gekregen! En ik vervloek ook de dokter die dit heeft gedaan! Ik kom er helaas nooit weer van af! Maar wat ik het ergste momenteel vind is dat ik angstig word als ik bij mensen thuis kom. Ik begin dan te zweten en met mn neus te snuiven..bang dat mij iets ergs gaat overkomen. Bang om dood te gaan. Dit is toch niet normaal! Ik heb dit al jaren en het wordt steeds erger! Dit is geen leven zo.

Heeii,

Ik wil oook even mijn verhaal kwijt.
Ik ben al heel mijn leven wat verlegen en dat werd ietsje beter toen ik naar de middelbare school ging... maar toen kwamen de feestjes en het uitgaan en ik voelde me altijd al onprettig en onzeker en ging dus naar alleen naar de plekken waarvan ik vond dat het nog wel ging. Wel altijd heel veel stress voordat ik erheen ging. Tot op een punt dat ik zoveel stress en paniek voelde dat ik besloot minder naar feeestjes enz te gaan. Dat ging zo door tot ik mijn vriend kreeg vanaf dat moment werd het alleen nog maar erger. Ik ga nu helemaal nergens meer heen. Ik heb nu zoiets van ik ga niet elke keer mezelf zo stressen dus ik ga gewoon helemaal niet meer. Door te tijd heen ben ik hierdoor veel vrienden kwijt geraakt en loopt mijn relatie ook niet lekker maar ik het lukt me niet om wel al die leuke dingen te doen.

Ik heb vanaf mijn 18e ongeveer erg last van een sociale angststoornis. Ik ben nu 22. Ik heb het gevoel dat ik niet eens kan uitleggen hoe erg het is. Dat ik het nooit echt onder woorden kan brengen. Ik voel me onbegrepen en alsof ik de enige ben. En zelfs als ik al jullie verhalen lees, voel ik me nog steeds zo.

Gesprekken ervaar ik vaak als ongemakkelijk. Ik heb ook altijd het idee dat ik de ander ongemakkelijk laat voelen of dat ik bijvoorbeeld op een verjaardag, de hele sfeer verpest door hoe zenuwachtig ik over kom.

Hierdoor komen suïcidale gedachtes bij mij naar boven. Er gaan gedachtes in mijn hoofd rond zoals: ik voel me nergens op mijn gemak en niemand voelt zich op hun gemak bij mij. Ik kan geen vrienden meer maken. Ik ben dom, niet grappig, saai. Ik wil dit niet meer.

Ik doe mijn best deze gedachtes te laten en door te vechten, maar soms zou ik willen dat niet het hele leven 1 grote uitdaging is. Telefoon oppakken? Uitdaging. Onverwachts een nieuw persoon ontmoeten? Uitdaging. Bij mijn vader eten die hartstikke lief is, maar die ik niet zo vaak zie? Uitdaging. Ik voel me eigenlijk maar bij 1 persoon echt op mijn gemak. Dat is de reden dat ik er nog ben. En zolang ik er nog ben zal ik hiermee moeten leren leven.

Ik ben al bij meerdere instellingen geweest en denk nu eindelijk de goeie gevonden te hebben. Daar ga ik hopelijk snel aan de slag kunnen. Daarbij wil ik EDMR gaan proberen aangezien ik daar veel positieve verhalen over heb gehoord en ook hier lees ik dat weer.