Uren na de vergadering voel ik de spanning nog in mijn nekspieren

Groepsbesprekingen tijdens mijn werk kunnen erg beladen zijn. Hierbij spelen onderlinge relaties een grote rol en dingen die in het verleden zijn gebeurd.
Er is een onderliggende angst bij veel mensen voor represailles als ze zich te kritisch opstellen, ik voel die angst zelf ook.
Zodra de bespreking begint bevries ik en hoop ik maar dat het niet escaleert. Ik ben zelf dan geen actief deelnemer aan het gesprek, wat ik mezelf later kwalijk neem, want het is laf en vanuit mijn functie wordt eigenlijk verwacht dat ik me actiever opstel.
Uren na de vergadering voel ik de spanning nog in mijn nekspieren, en kan ik de gedachten en zelfverwijten maar niet van me af zetten.
Ik denk dat ik me in groepen ergens altijd een beetje onveilig voel, zelfs bij vrienden ben ik heel gespitst op de onderlinge relaties en gevoeligheden.
Zelf vermoed ik dat de kiem hiervoor ligt in de tijd dat ik op de middelbare school in een heel nare klas zat, waar een constante dreiging van geweld heerste en een giftige sfeer.
Maar misschien heeft die sociale angst er bij me altijd wel ingezeten.