Sinds pesten op school is het een sociale angststoornis geworden

Ik ben al van jongs af aan een verlegen temperament, maar sinds pesten op school is het een sociale angststoornis geworden. Dat is inmiddels 14 jaar geleden, en ik heb veel stappen gemaakt, maar het blijft nog altijd een ding waar ik dagelijks mee vecht. Op sommige dagen is het beter dan andere. Maar ik blijf heel gevoelig voor de (vernomen..) 'afwijzende blik' in de ogen van de ander, en dan word ik stil, en ga ik me terugtrekken. Ik zou willen dat ik wat steviger in m'n schoenen kon staan, of met andere woorden, wat meer schijt kon hebben.
Mensen denken vaak dat ik afstandelijk ben, en gereserveerd, maar van binnen is dat allesbehalve zo.
M'n vriendinnen en vrienden hebben geen last van het soort verlegenheid dat ik heb, en ik mis het wel eens om me daarin begrepen te voelen. Het lijkt mij fijn om lotgenotencontact te hebben. Wie zich geroepen voelt om eens te kletsen, let me know :)