Hoi allemaal,
Ik ben Kim en ik ben bang, bang om voor het leven. Al sinds ik een jaar of 10 ben. Het begon met de scheiding van mijn ouders, en gaandeweg leek ik er mee om te kunnen gaan of beter gezegd bouwde mijn muur en masker zich op. Helemaal na een verre verhuizing, en allerlei problemen die het samengestelde met zich mee brachten: heimwee, missen familie vooral mijn vader en zus, ruzie, geld problemen, drugs, een lastige stiefbroer en toen mijn eigen problemen.
De middelbare school leek zonder angst,
ik maakte vrienden. Wel begon hier het roken,
af en toe drinken en wiet roken.Heel veel wiet te roken. De laatste 10 jaar is de verslaving erin geramd. Ik rookte samen met mijn twee vrienden en apart. Ik woonde zelf vanaf mijn 19e een lange periode samen met een van hen. Zij zijn inmiddels succesvol gestopt met blowen.
Ik ben sinds een aantal maanden gestopt met blowen, met in mijn angstige periodes een terugval. Wat ik aan niemand durf te vertellen.
Op het moment komt ik voor de tweede keer in 6 jaar over de vloer bij een psycholoog en volg ik weer cognitieve gedragstherapie. Naast mijn eerdere vastgestelde ADD, angststoornissen ben ik nu ook nog eens depressief.
Ik heb eigenlijk een leuke baan in de zorg, met vast tijden en leuke collega's waar ik een goede band mee heb opgebouwd. Maar de laatste maanden begon de motivatie minder te worden. Vorig jaar is er een collega overleden en er waren kleine problemen in het team en veranderingen natuurlijk door corona.
Deze week is een slechte week ik heb mij door middel van een appje voor de zoveelste leren afgemeld, ik vind bellen doodeng als ik een slechte week heb. Het liefst slaap ik dan dagen af en aan. Maar mijn collega's bellen en appen de laatste twee dagen, ik heb hen vertelt over de kern waar ik mee worstel. Ze appen en bellen mij en ik word daar erg zenuwachtig van. Zo erg zelfs dat ik ze niet durf te beantwoorden, zowel via de telefoon als via de app. Ik vind het doodeng ze te beantwoorden? Wat zeg ik ze?
Ik ben Kim en ik ben bang, bang om voor het leven. Al sinds ik een jaar of 10 ben. Het begon met de scheiding van mijn ouders, en gaandeweg leek ik er mee om te kunnen gaan of beter gezegd bouwde mijn muur en masker zich op. Helemaal na een verre verhuizing, en allerlei problemen die het samengestelde met zich mee brachten: heimwee, missen familie vooral mijn vader en zus, ruzie, geld problemen, drugs, een lastige stiefbroer en toen mijn eigen problemen.
De middelbare school leek zonder angst,
ik maakte vrienden. Wel begon hier het roken,
af en toe drinken en wiet roken.Heel veel wiet te roken. De laatste 10 jaar is de verslaving erin geramd. Ik rookte samen met mijn twee vrienden en apart. Ik woonde zelf vanaf mijn 19e een lange periode samen met een van hen. Zij zijn inmiddels succesvol gestopt met blowen.
Ik ben sinds een aantal maanden gestopt met blowen, met in mijn angstige periodes een terugval. Wat ik aan niemand durf te vertellen.
Op het moment komt ik voor de tweede keer in 6 jaar over de vloer bij een psycholoog en volg ik weer cognitieve gedragstherapie. Naast mijn eerdere vastgestelde ADD, angststoornissen ben ik nu ook nog eens depressief.
Ik heb eigenlijk een leuke baan in de zorg, met vast tijden en leuke collega's waar ik een goede band mee heb opgebouwd. Maar de laatste maanden begon de motivatie minder te worden. Vorig jaar is er een collega overleden en er waren kleine problemen in het team en veranderingen natuurlijk door corona.
Deze week is een slechte week ik heb mij door middel van een appje voor de zoveelste leren afgemeld, ik vind bellen doodeng als ik een slechte week heb. Het liefst slaap ik dan dagen af en aan. Maar mijn collega's bellen en appen de laatste twee dagen, ik heb hen vertelt over de kern waar ik mee worstel. Ze appen en bellen mij en ik word daar erg zenuwachtig van. Zo erg zelfs dat ik ze niet durf te beantwoorden, zowel via de telefoon als via de app. Ik vind het doodeng ze te beantwoorden? Wat zeg ik ze?
Kim
> 2 jaar geleden
