Mijn broer met sociale fobie wil euthanasie

Dag Eva,


Wat vervelend dat je gebukt gaat onder sociale angst. Heb je enige vorm van hulp/steun hierin, familie, vrienden, partner of therapeut?


Lieve groet,



Dewi

Ik herken het verhaal van je broer heel goed en weet hoe hij zich voelt. Toen je schreef: 'Hij denkt voor niemand van waarde te zijn heeft naar eigen zeggen niets te bieden. Hij kan het niet opbrengen om te werken omdat hij constant bang is om beoordeeld te worden en dat ze toch niets aan hem hebben.' sprongen de tranen in mijn ogen want dit zijn exact de gedachten die ik ook ervaar.
Voor de buitenwereld lijkt het alsof ik een succesvolle intelligente knappe vrouw van 51 ben maar mijn destructieve gedachten geloven er niets van.
Ik ben zelf ook volop op zoek naar een oplossing maar je botst op zoveel onbegrip dat de moed/energie/hoop/vertrouwen volledig verdwijnt.
Volgens mij ligt de oplossing bij het vinden van begripvolle mensen die je stelselmatig terug doen geloven in je eigen kunnen door positieve ervaringen op te doen. Ik ben zeker dat die mensen er zijn, het probleem is ze vinden.
Ik hoop met heel mijn hart dat je broer blijft zoeken, ik doe dat ook (vele dagen lukt helemaal niet hoor en kom ik liefst niet buiten) maar vanaf ik terug een beetje energie heb probeer ik iets nieuws uit (al is het maar wat opzoekwerk of eens een mail sturen). Indien ik enige steun kan bieden, al is het dan als gelijkgestemden mag je het hier altijd laten weten. Liefs x

Als het niets meer uitmaakt, wat wil ik dan nog doen, dacht ik vaak. Dan wilde ik nog met een auto naar Zuid Frankrijk rijden over rustige wegen. Door Tijd, is het me duidelijk geworden dat het meeste echt helemaal uit jezelf moet komen Voor mij is er (ook) geen ander mogelijk door de omstandigheden. Ik ben veel alleen en word af en toe gek van de Dingen die ik nog doe om de tijd vol te maken. Wat ik werkelijk wilde delen met medemensen kan ik niet meer. Dit is een groot verdriet. Dat moet uw broer ook voelen. Anderen zijn echt niet vele met je bezig. Steeds maar relativeren, relativeren, heeft me geholpen. Gewend raken dat ik gewoon in mijn eentje mijn ongeluk zit te dragen, iedere dag. Minder emoties erover bij ieder jaar dat ik ouder word (52 nu) maar er komt ook meer stress bij ondertussen, weer een jaar erbij, met bijna niets opgebouw, alleen maar fake met mensen. Niet zoals ik het zag of graag zou zien bij aanvang van mijn leven. Dit is mijn leven. Het is veel waard en tegelijkertijd helemaal niets. Ik kom en ik ga op een dag. Steeds minder emotie over mijn leven. Ik ben er maar gewoon, ook al zie ik het niet meer zitten. Ik wil het het liefst natuurlijk uitzitten. Ik denk ook vaak aan zelfmoord. Na mijn 50ste dacht ik. Ik ben al 50. Ik heb ook nog een eetstoornis. Ik ga misschien sowieso wel eerder dood. Mijn leven is al bijna voorbij. Ik hoef geen zelfmoord meer te doen. Misschien kan het bij uw broer ook gaan en zo euthanasie worden voorkomen. Het mag natuurlijk wel, maar zelfmoord en euthanasie blijven meer hangen. Als iemand 'echt' doodgaat, kun je er verder niets meer aan doen en heb ik er meer vrede en rust over. Ik hoop dat ik vanzelf dood mag gaan. Als ik ziek word, zal ik zo min mogelijk behandeling willen en het aan de god van het leven overlaten. Dan wil ik zo snel mogelijk aan een evt. ziekte overlijden en dus bv. alleen pijnstilling. Ik hoop dat uw broer nog mag voelen hoeveel hij betekent voor heel veel mensen, misschien wel mensen die hij niet eens kent, als hij gewoon er maar is en wie weet wat er nog gaat of kan gebeuren. Mijn sociale angst is wel minder. Aan de buitenkant kan ik een persoon neerzetten. Privé niet door oa. een trauma en sociaal dus daarin ook niet ontwikkeld en grote angst wat waarschijnlijk niet meer overgaat en ik privé dus niet meer ook wens werkelijk met iemand nog om te gaan, maar ik ben alleen wel het gelukkigst naar de omstandigheden. Ik doe alsof mijn oma nog bij mij inwoont net zoals vroeger bij ons op de boerderij. Zij begroet mij iedere dag bij thuiskomst. Dat voelt zoveel minder eenzaam. Ik hoop dat uw broer een weg mag vinden en vooral dat tijd nog veel goeds en moois voor hem kan doen, dat het leven voor hem ondanks zijn situatie, zeker ook gelukkig en fijn kan zijn. Ik heb veel stadia doorlopen van depressie, ongelukkig zijn en angstig, maar eenmaal dingen daarin toch overwonnen geeft veel kracht en zekerheid er voor terug en toch weer meer .. iets van met zekerheid een persoon weten neer te zetten, hoeveel meer tijd het me ook kost dan iemand die dit niet heeft, het gaat om mijn leven en dat ik werkelijk wat heb bereikt of aan iets heb gewerkt. Als ik van mezelf weet dat ik echt aan iets heb gewerkt voelt het goed, ook al ben ik in dat werken, vaak ontzettend depri geweest en heb ik er niets aan gedaan. Dat hoorder er allemaal bij. Als het echt niet meer gaat, gaat het niet meer en deed ik ook niets. Tot ik weer voelde dat het moest.. wat dan ook, dingen doen of toch iets met mensen. Hopelijk is mijn tekst niet te lang, heel veel sterkte voor jullie allen.

Ben je al in Zuid Frankrijk gaan auto rijden ?
Ik hou van warmte, en ga nu in de winter naar Zuid Tenerife.

Zonnige groetjes,
André