Hey allemaal,
Ik zou graag mijn verhaal willen delen met jullie. Ik voel me namelijk vaak de enige die hiermee rondloopt, alsof iedereen om mij heen hier geen last van lijkt te hebben en ik de enige ben die hierop vastloopt... Na het lezen van sommige verhalen besef ik mij een beetje dat ik lang niet de enige ben die hiermee rondloopt.
In de coronatijd merkte ik dat mijn sociale angst veel minder werd en ik dacht er zelfs vanaf te zijn. Ik merkte namelijk op dat ik minder vaak last had van buikpijn wanneer ik naar sociale activiteiten moest en minder last had van angstiggevoelens en nare gedachten over mijzelf. Nu bijna alle maatregelen er weer af gaan kom ik erachter dat de sociale angst totaal niet weg is, maar simpelweg minder was doordat ik in de coronatijd weinig nieuwe mensen heb leren kennen en mijn sociale leven heel overzichtelijk was en bestond uit mensen die ik al kende. Hier baal ik ontzettend van, want ik wil helemaal niet constant in mijn gedachten vastzitten en sociale activiteiten zoals borrels, verjaardagen, bruiloften en verenigingen vermijden...
Het is nu zelfs zo erg dat ik niet meer naar mijn lessen durf te gaan, uit angst dat mensen me raar vinden en niks met me te maken willen hebben.
Herkennen jullie je hierin?
Ik zou graag mijn verhaal willen delen met jullie. Ik voel me namelijk vaak de enige die hiermee rondloopt, alsof iedereen om mij heen hier geen last van lijkt te hebben en ik de enige ben die hierop vastloopt... Na het lezen van sommige verhalen besef ik mij een beetje dat ik lang niet de enige ben die hiermee rondloopt.
In de coronatijd merkte ik dat mijn sociale angst veel minder werd en ik dacht er zelfs vanaf te zijn. Ik merkte namelijk op dat ik minder vaak last had van buikpijn wanneer ik naar sociale activiteiten moest en minder last had van angstiggevoelens en nare gedachten over mijzelf. Nu bijna alle maatregelen er weer af gaan kom ik erachter dat de sociale angst totaal niet weg is, maar simpelweg minder was doordat ik in de coronatijd weinig nieuwe mensen heb leren kennen en mijn sociale leven heel overzichtelijk was en bestond uit mensen die ik al kende. Hier baal ik ontzettend van, want ik wil helemaal niet constant in mijn gedachten vastzitten en sociale activiteiten zoals borrels, verjaardagen, bruiloften en verenigingen vermijden...
Het is nu zelfs zo erg dat ik niet meer naar mijn lessen durf te gaan, uit angst dat mensen me raar vinden en niks met me te maken willen hebben.
Herkennen jullie je hierin?
Mara
> 2 jaar geleden
