Ik kan niet eens uitleggen hoe erg het is

Lieve Nina,

Ik zag je berichtje en zie dat er geen reacties op zijn binnengekomen dus ik dacht laat ik je een reactie sturen. Om te beginnen wil ik kwijt dat je echt niet de enige bent! Ik voel me vaak net zo en ook vaak onbegrepen, want het is ontzettend moeilijk aan anderen uit te leggen. En ik mijn directe omgeving heb ik geen mensen die hier in zulke extreme mate last van hebben. Dan voelt het natuurlijk al snel alsof je de enige bent, maar dat is niet zo. Ook zijn er ontzettend veel (!) mensen die hier in meer of mindere mate last van hebben.

Ik herken de uitdagingen die je noemt, alhoewel het uiteindelijk toch een kwestie is van gewoon blijven doen en "oefenen" en jezelf blootstellen aan je angst. Praat er ook over met je omgeving, ook al begrijpen ze je niet altijd. Het is wel fijn om te weten dat anderen weten wat er in je koppie omgaat. En wees alsjeblieft niet te streng voor jezelf. Je bent maar een mens en je bent nog hartstikke jong en je gaat nog zoveel meemaken waardoor je beeld hierop nog zal veranderen. Gun jezelf die kans.

Het maakt me verdrietig om te lezen dat je niet meer verder zou willen leven. Omdat je angst een hoofdrol speelt is het inderdaad goed om goede hulp te zoeken. Zijn je problemen dieper van aard? Zoek een goede therapeut waarmee je bijvoorbeeld schematherapie kunt gaan doen en exposure. Als je daar hulp bij nodig hebt (bij je zoektocht naar een goede therapeut), kun je altijd aankloppen bij je huisarts. Heb ik ook gedaan.

Wat tot slot helpt is je tijdens sociale situaties goed te focussen op de ander en wat diegene te vertellen heeft in plaats van te luisteren naar dat gemene stemmetje in je hoofd. Het is maar een gedachte. Wel een hele negatieve! Maar het is maar een gedachte. Neem hem niet voor waarheid aan. Probeer echt in het moment zelf te blijven en ervan te genieten. Het leven gebeurt nu en om je heen en niet in je hoofd. Leer ruimte maken voor het nu en de zorgen over het verleden en wat er komen gaat los te laten door bijv. te gaan mediteren.

Wat mij ook heeft geholpen is dat ik tot de conclusie kwam dat ik niet bang ben voor de mensen om me heen (want ook ik heb hier last van bij de mensen die dichtbij me staan) , maar voor mijn eigen reactie op zo een sociale situatie. Uiteindelijk ben ik gewoon bang voor mezelf, omdat ik bang ben dat ik me niet weet te redden. Ik heb uiteindelijk altijd zelf de touwtjes in handen en ben geen weerloos wezen en jij ook niet. Ga de uitdaging aan door dingen te blijven ondernemen, in het moment zelf proberen te blijven en jezelf nooit te straffen als het een keertje anders uitpakt dan je zou willen. Ik weet zeker dat er een punt komt waarop je terugkijkt en ziet dat je echt wel wat stapjes hebt gemaakt en dat is waar je je kracht uit zal halen.

Ik heb met mezelf afgesproken dat ik gewoon de uitdaging aan ga en hier goed mee wil leren omgaan. Misschien helpt jou dat ook? Het leven is veel te mooi en te kort om je te laten leiden door je angsten. Het verschilt natuurlijk per persoon wat helpt en wat niet maar ik hoop oprecht dat je hier iets aan hebt. Luister bijv podcasts zoals "Met z'n allen de podcast" van Gwen en "Kukuru" van Giel. Laat je inspireren. Maar voel je vooral niet alleen en de enige want je bent echt niet alleen in dit.

Heel erg veel liefs!