Hoor ik er eigenlijk wel bij

Ja, Toch even mijn hart luchten. Wat zijn veel verhalen toch herkenbaar. Al voelt het soms alsof ik de enige ben die zich soms zo eenzaam voelt. Hoor ik er eigenlijk wel bij, vroeg een cliënt vaak aan mij. Tuurlijk zeg ik, maar ik voel het soms zelf ook dacht ik toen. Om me heen praat iedereen honderd uit op feestjes van familie, buurt, vrienden en school. Ik voel daar regelmatig mijn onhandige sociale, stille kant ineens opkomen. Ik ga bij groepjes staan die na mijn verhaal uit een valt en ergens anders verder gaan praten. Soms denk ik laat maar zitten en knoop ik verder geen praatjes meer aan. De spanning bouwt op en ook geen mensen die je even aanspreken. Dat voelt raar. Ik blokkeer. Ben niet iemand die op zo'n moment een nieuw item aanknoopt of mensen aanklampt. Of ze lopen na mijn "hai" meteen door. Dat doet wat met je zelfvertrouwen. Ben geen grote grapjesmaker. Geniet wel van de energie van andere vrolijke mensen. Ik loop niet dagelijks doen rond ofzo.Zo wordt mijn onzekerheid echter toch steeds vaker gevoed. Het is voor anderen altijd makkelijk om achter grappige mensen aan te lopen. Als eerlijk en rustig persoon ben je een geschenk voor de leerkracht op de basisschool, maar sta je er buiten de klas toch vaak alleen voor. Kennissen storten hun bak ellende bij jou uit omdat ik toch niks doorverteld, waarna ze op het schoolplein bij de populaire ouders gaan staan en je later laten vallen. O ja, en schoolpleinen daar word ik helemaal ongelukkig van. Gevoelens van er niet bij horen zijn daar het meest zichtbaar. Ouders gaan staan bij de vriendjes van jouw kinderen. Als je kind niet zo veel vriendjes heeft sta je al gauw alleen. En geen vrienden op het schoolplein die uit hetzelfde dorp komen.
Ik heb denk ik een introvert karakter.
Na de basisschool gepest en mijzelf meer gaan afsluiten. Gebroken gezin. Narcisme wellicht in de familie, daar was ook spanning en huiselijk geweld. En toen las ik laatst in het dossier van de huisarts, na een doktersconsult, dat ik ook nog een angststoornis zou hebben. Huh? Die was nieuw. Mijn hoofd zit vol met alles wat niet lekker loopt. En alles wat ik nog moet doen. Chaos zeg maar. Ik sport, werk en ga weer studeren binnenkort. Heb hobby's en voel me echt niet zielig. Toch baal ik er flink van. Waarom ben ik niet de lolbroek waar iedereen bij wil gaan staan? Mensen weten helemaal niet hoe ik echt in elkaar zit. Of ze begrijpen niet wat ik bedoel. Dat voelt heel eenzaam. Schaamte, omdat ik niet de sociale ouder ben die ik wil uitstralen. Mensen in mijn omgeving krijgen er steeds meer kennissen bij. In mijn beleving wordt het hier steeds stiller. Het gevoel van er niet bij horen met regelmaat weer terug.. Zou de huisarts dan toch gelijk hebben 🙄😏