Faalangst doet mij bevriezen

Het is eigenlijk iets dat is ontstaan in mijn jeugd. Ik ben nooit een durf al geweest. En ik doe niets waarvan ik niet zeker weet dat ik het heeeeel goed kan. Ik neem geen risico's en ik probeer niets uit. Zeker niet in het bijzijn van anderen....eigenlijk ook niet in het bijzijn van mijzelf.

Er is een stemmetje in mij dat me tegen houd; jij kan het toch niet. En dat stemmetje dat word ronduit gemeen bij falen. Ik ben mijn ergste vijand.

Toch weet ik ook; als je nooit iets nieuws probeert...dan leer je nooit iets nieuws. En gelukkig ben ik ook nieuwsgierig. En dus werkt het voor mij om die nieuwsgierigheid soms kleine stapjes te laten zetten. Dan doe ik nog niet altijd wat ik wil, maar ik doe niet meer niets. Ik doe een innimini stapje. Dat is eng genoeg. En lukt vaak toch.

Hmmm ik doe dus nog steeds alleen wat ik zeker te weten aan kan, maar dans soms op de grens. Dat is voor mij al erg moedig.