Faalangst - forum lotgenoten

Ik heb last van faalangst.. en dit helpt me niet bepaald bij mijn HBO opleiding Voeding en Diëtetiek. Met mijn gesprekssimulatie toets had ik trillende handen en ging ik het tegen het einde heel erg ratelen met mijn stem. Ondanks dat heb ik het gelukkig wel voldoende afgerond, tot mijn verbazing. Niet alleen bij zulke toetsen maar bij allerlei projecten en toetsen heb ik de angst dat het niet goed genoeg is wat ik gemaakt heb, al heb ik er uuurren aan gezeten..
verder vind ik het nog steeds heel moeilijk om taken aan bepaalde mensen over te laten bij het maken van een project, als ik diegene vertrouw maakt dit het voor mij al een stuk makkelijker, maar zo niet is dit voor mij dus heel moeilijk.

Ik had last van faalangst of slaagangst, het is maar hoe je het bekijkt die mij heel erg in de weg zat bij de groei van mezelf en mijn bedrijf.

Door EMDR sessies ontdekte ik welke gedachtes mijn belemmering waren en hoe ik mijn eigen angst in stand hield. Door de EMDR draai ik nu niet meer in cirkels en sta ik stevig in mijn schoenen en presenteer ik mezelf en mijn bedrijf met veel meer zelfvertrouwen.

Soms heb ik het idee dat ik dingen niet doe, omdat ik bang ben dat ik ze niet goed genoeg ga doen. Ik wil dan niet falen.

Ik vind dat als ik iets doe, dat ik het dan ook heel goed moet doen. Ik doe dan liever niets, dan dat ik iets doe dat vervolgens niet goed is (volgens mijn eigen maatstaven).

Mijn faalangst hangt ook wel samen met mijn perfectionisme. Ook dat zorgt ervoor dat ik dingen soms niet doe, omdat ik bang ben dat het nog niet perfect is.

Het is eigenlijk iets dat is ontstaan in mijn jeugd. Ik ben nooit een durf al geweest. En ik doe niets waarvan ik niet zeker weet dat ik het heeeeel goed kan. Ik neem geen risico's en ik probeer niets uit. Zeker niet in het bijzijn van anderen....eigenlijk ook niet in het bijzijn van mijzelf.

Er is een stemmetje in mij dat me tegen houd; jij kan het toch niet. En dat stemmetje dat word ronduit gemeen bij falen. Ik ben mijn ergste vijand.

Toch weet ik ook; als je nooit iets nieuws probeert...dan leer je nooit iets nieuws. En gelukkig ben ik ook nieuwsgierig. En dus werkt het voor mij om die nieuwsgierigheid soms kleine stapjes te laten zetten. Dan doe ik nog niet altijd wat ik wil, maar ik doe niet meer niets. Ik doe een innimini stapje. Dat is eng genoeg. En lukt vaak toch.

Hmmm ik doe dus nog steeds alleen wat ik zeker te weten aan kan, maar dans soms op de grens. Dat is voor mij al erg moedig.

Op mijn opleiding heb ik heel erg last gekregen van angst op momenten waarop ik moet presteren. Door de zenuwen kan ik niet meer helder nadenken en bij de praktijktoetsen ben ik zo aan het trillen, dat ook dit moeizaam gaat.

Dit heeft ervoor gezorgd dat ik diverse toetsen niet hebt gehaald. Ik heb dit al meerdere malen besproken met mijn studieloopbaancoach, maar die weet niet goed wat ik er aan kan doen. En ik natuurlijk ook niet.

Binnenkort ga ik stage lopen en ik ben bang dat ik dan door de zenuwen weer allerlei dingen fout ga doen. Ik hoop dat er misschien een goede tip kan komen, zodat ik wat rustiger wordt op belangrijke momenten, zodat ik goed kan presteren.

Ben zoekende waarom ik zo bezig ben om het andere ( op het werk) naar hun zin te maken en mezelf constant te verliezen). omdat ik zo onzeker ben dat als ik ergens nieuw komt te werken de druk zo erg voel dat ik werkzaamheden snel moet doen en ik daardoor fouten maak. Ik heb een soort sprieten (of noem het grote oren) ontwikkeld dat alles wat ik hoor wat aan werkzaamheden niet goed is gegaan mijn fout is. Hoop hier nu eens vanaf te komen. Ben er achter dat ik het niet alleen kan en niet zelf op kan lossen en er dus hulp bij wel/ moet gaan zoeken.

Als kind was ik al bang. Ik werd op school gepest en kon niet tegen de pesters op. Als reactie speelde ik alleen, zonderde ik me af. Ik durfde geen andere kinderen te vragen om met me te spelen uit angst te worden afgewezen.

Later in mijn huwelijk kwam de angst terug en daarmee ook mijn manier van reageren. Ik zonderde me af, ging problemen en confrontaties uit de weg en heb uiteindelijk mijn vrouw en gezin op een nare manier verlaten door in het geheim een relatie met iemand anders aan te gaan.

Ik heb de stap naar mijn dochters niet durven zetten uit angst door hen te worden afgewezen. Mijn eerste kleinkind heb ik nog nooit gezien.

Ik zie nu in dat ik zo met mij zelf bezig was dat ik niet in de gaten had wat mijn gedrag voor gevolgen had voor anderen. Ik ben in therapie gegaan om te leren hoe anders. En het enige dat ik te doen heb is: mijn angst onder ogen te komen en me er niet door te laten leiden.

Ik laat me niet meer leiden door mijn eigen doel 'me weer goed voelen, zorgen dat ik niet word afgewezen' en kies niet meer de strategie 'vermijden'. Ik zie de realiteit onder ogen en kies voor het doel: de relatie met mijn dochter versterken en onderhouden.

Ik ben net op weg en heb nog heel wat te doen. Maar ik ben op weg en dat is al heel wat. Binnenkort ga ik mijn kleindochter leren kennen. Ik zie er wel tegen op maar ja, dat is ook weer een logisch gevolg van de huidige situatie die ik mede zelf veroorzaakt heb.

Twee emdr sessies en mijn dochter heeft weer vertrouwen in het maken van toetsen en proefwerken.

Wat is mijn dochter opgelucht en blij nu ze weer met vertrouwen haar toetsen maakt!

Mijn dochter ontwikkelde op de middelbare school in korte tijd een (faal)angst voor het maken van toetsen. Het ging even wat minder op school waardoor er druk op het halen van goede cijfers kwam te liggen aan het einde van het schooljaar.

En tegen deze druk was ze niet opgewassen. Zwetend en trillend zat ze boven haar toetsen waardoor ze niet meer in staat was om op zichzelf te vertrouwen en rustig aan een proefwerk te beginnen.

Twee korte sessies emdr therapie en een sessie "inkloppen" hebben haar geholpen. Als ouder heb ik even getwijfeld of we deze therapie wel zouden moeten inzetten voor een probleem wat er nog maar zo kort was. Emdr wordt immers veel toegepast voor zware trauma's en dit was maar een licht 'trauma'.

Mijn dochter vond het natuurlijk ook erg spannend maar wilde wel graag verlost worden. De sessies kon mijn dochter goed aan. Na afloop was ze wel erg moe en had een leeg hoofd.

Jaren heb ik last van faalangst gehad.
Vooral in situaties waarin anderen nog al zeker van zichzelf zijn of zelfs intimiderend en veroordelend overkomen.

Kleine tip voor iedereen die er mee worstelt: stel je voor dat de ander een baby is met een luier om. Iedereen is hetzelfde begonnen, allemaal met een luier en allemaal wiebelig op de benen.

Dit beeld heeft me vaak over de eerste drempel heen geholpen als ik mijn mening wilde geven in het team en er tegen opzag.

De hardste schreeuwers doen ook maar hun best, de meeste mensen bedoelen het niet verkeerd. We lijken meer op elkaar dan we denken.