Als kind was ik al bang om te worden afgewezen

Als kind was ik al bang. Ik werd op school gepest en kon niet tegen de pesters op. Als reactie speelde ik alleen, zonderde ik me af. Ik durfde geen andere kinderen te vragen om met me te spelen uit angst te worden afgewezen.

Later in mijn huwelijk kwam de angst terug en daarmee ook mijn manier van reageren. Ik zonderde me af, ging problemen en confrontaties uit de weg en heb uiteindelijk mijn vrouw en gezin op een nare manier verlaten door in het geheim een relatie met iemand anders aan te gaan.

Ik heb de stap naar mijn dochters niet durven zetten uit angst door hen te worden afgewezen. Mijn eerste kleinkind heb ik nog nooit gezien.

Ik zie nu in dat ik zo met mij zelf bezig was dat ik niet in de gaten had wat mijn gedrag voor gevolgen had voor anderen. Ik ben in therapie gegaan om te leren hoe anders. En het enige dat ik te doen heb is: mijn angst onder ogen te komen en me er niet door te laten leiden.

Ik laat me niet meer leiden door mijn eigen doel 'me weer goed voelen, zorgen dat ik niet word afgewezen' en kies niet meer de strategie 'vermijden'. Ik zie de realiteit onder ogen en kies voor het doel: de relatie met mijn dochter versterken en onderhouden.

Ik ben net op weg en heb nog heel wat te doen. Maar ik ben op weg en dat is al heel wat. Binnenkort ga ik mijn kleindochter leren kennen. Ik zie er wel tegen op maar ja, dat is ook weer een logisch gevolg van de huidige situatie die ik mede zelf veroorzaakt heb.