ik DURF niet naar een dokter

Ik heb precies hetzelfde. Het beheerst mijn leven. Vooral in bed pieker ik me een ongeluk. Ik ben er ook helemaal klaar mee, maar ik denk niet dat ik er ooit af kom... Soms voel ik het zoals in het lied van Queen: "mama, I don't want to die, I sometimes wish I had never been born at all"

Ik heb hetzelfde als jou.ik heb nu na een jaar eindelijk de stap gezet naar de dokter te gaan om te praten over mogelijke hulp. Mijn grootste angst is long en keelkanker. Nu ik dit typ word ik al nerveus. Elke dag als ik opsta voelt t meteen benauwd en hele dagen bezig het uit m'n hoofd te zetten. Het erge is dat ik zoveel mogelijk stil zit, want als ik beweeg en sneller ga ademen slaat de angst gelijk toe.
Het gekke is dat ik vd week bijvoorbeeld ineens iets voelde in m'n borst en ik ben een aantal dagen met borstkanker bezig geweest. Op die momenten denk ik niet eens meer aan m'n ademhaling.

Ik heb een jong kindje van 2 thuis en ben constant bang dat ik doodga voordat hij me zich kan herinneren. Ik durf me absoluut niet te laten checken omdat ik bang ben een doodsvonnis te krijgen, maar omdat ik niet ga ben ik weer bang dat ik veel te laat ben als er toch wat aan de hand is.
Ondertussen ben ik er zo veel mee bezig dat ik de kinderen afsnauw wanneer ze me storen terwijl ik steeds maar bezig ben met de ziektes m'n hoofd uit proberen te krijgen.

Het is nu 15 jaar geleden dat ik voor het eerst zo bang werd. Het komt en gaat, soms is het jaren weg. Ik heb ook het idee dat het misschien door anticonceptie komt bij mij. Door de hormonen kun je angstklachten krijgen, dus ik ben van plan de implanon die ik op dit moment heb te laten verwijderen en kijken hoe dat gaat.
In de jaren dat ik er geen last van heb trouwens blijf ik wel de gedachtes houden maar word ik niet meer bang. Dan wint het verstand van het gevoel.

Het is gewoon zo zonde van de tijd.


Heb(ben) jij(jullie) ook weinig sociale contacten?
Ik merk dat nu ik zonder werk zit het ook slechter gaat. Ik heb geen echte vriendinnen waar ik wat afleiding aan heb, ik zit altijd maar alleen met de kinderen. Een jaar geleden werkte ik nog wel een aantal dagen per week en ik merk dat ik toen sowieso al door het werk het beter van me af kon zetten.

Herkenbaar , van de verschillende periodes waarin het beter gaat ( of in ieder geval het verstand wint) ik denk dat de hormonen er zeker mee te maken hebben , ik sta aan het begin van de overgang en alles wordt ook weer enorm versterkt . En bij mij is het ook alles of niets , kanker is ook meteen het einde en er zit niets tussen. Sociale contacten zijn er nog wel genoeg maar ik heb het er niet vaak over want de meeste mensen begrijpen het niet echt en kunnen ze gedachtengangen niet volgen. Het is heel eenzaam vind ik .

Hi allemaal,

Ik kom zomaar op dit forum terecht terwijl ik bezig ben met een onderzoek.

Nu ik dit lees wil ik ook graag mijn ervaring delen.

Zo ben ik ben ik jaren lang echt gebonden geweest aan de angst voor obesitas en suikerziekte. Zo dwangmatig bang dat het ook mijn leven beheerste. Ik stond op met deze angst en ging ermee slapen. Als iemand ook maar een kleine opmerking gaf over mijn eetpatroon kon ik mijzelf opnieuw uithongeren en dit ging van kwaad tot erger. Allemaal door die angst die ik maar niet kon vatten, vastgrijpen of weg kon sturen.

Ik werd er zo ontzettend moe van, tot stervens aan toe en ik wilde er zo graag vanaf, maar aan de andere kant gaf het mij een vorm van controle die mij het gevoel gaf mijn lichaam in de hand te houden, dus ik wilde er eigenlijk ook niet vanaf.
Ik had eigenlijk gewoon besloten dat deze angst maar ''bij mij hoorde'' en het werd een hele grote obsessie in mijn leven.

Deze angst werd zo echt en reëel voor mij dat ik het ook uit ging voeren. De angst om dik te worden was zo ontzettend groot dat het resulteerde in niet meer eten of uitkotsen wat ik wel at. Het ging steeds slechter en slechter en deze angst nam ook dwangmatigheden met zich mee.

Ik werd een wrak en wilde het leven eigenlijk niet meer.

Nu, twee jaar later, kan ik met alle zekerheid zeggen dat ik hier volledig van bevrijd ben. Waarvan ik dacht dat ik altijd aan gebonden zou blijven, werd ik losgemaakt. Vandaag de dag kan ik eten zonder zorgen en is de angst die mijn leven in de greep hield, compleet weg.

Ik heb van alles geprobeerd om het te stoppen, maar vanuit eigen kracht is het mij nooit gelukt.

Veel mensen nemen aanstoot aan wat ik vertel, maar ook al kan ik er maar 1 iemand een beetje mee bemoedigen, is het mij al genoeg. Voor mij is Jezus namelijk Degene geweest die mij echt echt heel vrijgemaakt van deze obsessie.

Ik weet hoe vreselijk het is om in angst te leven en wil jullie gewoonweg een Woord laten lezen dat jullie misschien mag bekrachtigen in deze strijd. Het is het Woord van God dat Hij als de Perfecte Vader die je nooit hebt gehad, tegen jou als Zijn geliefde schepsel, zegt:

''Want Ik, je Heer God,
grijp jou bij je hand.
Ik zeg tegen je:
Wees niet bang. Ik help je.'' - Jesaja 41:13

''Hij heeft Jezus gestuurd om mensen die een gebroken hart hebben, te genezen. Om gevangenen te vertellen dat ze vrij zijn. Om mensen die vastzitten, uit hun gevangenis te halen. '' -Jesaja 61:1-3

''Jij bent zo kostbaar in mijn ogen,
zo waardevol, en Ik houd zo veel van je
dat Ik de mensheid geef in ruil voor jou,
ja alle volken om jou te behouden.''
Jesaja 43:4

Liefs en kracht voor jullie allemaal in deze strijd.
Je bent geliefd. Vergeet dat nooit.

Hoihoi, ik zit met een soortgelijke situatie… ik heb de symptomen voor borstkanker en durf hoe dan ook NIET naar de dokter te gaan.. ik ben jong en ik ben bang dat mijn hele leven straks op de kop staat aangezien ik direct uitga van het ergste… ik wil het voorkomen om dat te laten gebeuren en om slecht nieuws te horen… ook heb ik angste voor naalden, operaties andere onderzoeken etc en dat erbovenop maakt het voor mij dus heel lastig om tegen ook maar iemand te zeggen waar ik mee zit… heeft iemand tips/advies voor mij hoe ik dit niet meer hoef te hebben?

Heel herkenbaar voor mij.Kost bakken energie