Onzekerheid - forum lotgenoten

Hallo allemaal,
Ik ben afgelopen week 21 jaar geworden en dan zou je denken dan ben volwassenen voor de wet.
Maar ik merk gewoon dat ik op werk nog steeds onzeker ben ondanks dat ik net mij diploma heb behaald . Het geloven in mij zelf blijft moeilijk . En ik weet dat ik moeilijk tijd heb gehad . Ik heb over mij opleiding het dubbele gedaan omdat ik onzekere houding had. Ben 2 keer afsgestroomd was begonnen als verpleegkundige en toen naar Verzorgende ig en nu helpende . Ik vindt dit heel erg zonde vooral omdat mij denkniveau op minimaal niveau 3 zit dus verzorgende ig. Maar door mij onzekere uitstraling heb ik nu de helpenden moeten afronden. En ik weet ik ben nog jong en kan altijd nog doorgroeien maar heel vervelend. Daarnaast heb ik mij zelf echt wel zien groeien maar ook weer achterui zien gaan door begeleiders die mij tijdens stages klein hebben gemaakt door te zeggen je kan dit niet en als je niet luistert of grote mond heb wil ik begeleider niet meer zijn. En wat ze bedoelen met onzekere houding is bijvoorbeeld recht op zitten en lopen en duidelijk praten. Maar het gebeurt bij mij automatisch zijn er mensen in deze groep die hier tips voor hebben.

Wat ben ik ontzettend onzeker.
Over mijzelf als persoon, over mijn uiterlijk, over alles. Ik heb alleen maar negatieve gedachtes en ik krijg ze niet uit mijn hoofd.
Ik weet niet meer wie ik ben, ken mezelf niet meer terug. Al maanden zit ik niet zo lekker in mijn vel en ik vraag me af of ik ooit weer de lieve, zorgzame, sociale vrouw ga worden die ik was :(
Ik wil het zo graag, maar het lukt me niet en het wordt alleen maar erger. Ik vergelijk mezelf met I E D E R E E N. Ik ben jaloers op de levens van anderen. Ik voel me schuldig naar mijn familie toe. Weinig vrienden, waarschijnlijk ook door mijn onzekerheid want ik durf niet eens meer met mensen af te spreken. Hoe vind ik mezelf terug?

Ik heb heel erg veel last van onzekerheden. Ik laat mijn dag heel erg bepalen door wat mijn vriendinnen doen en het lukt me niet om dat uit me hoofd te zetten. Ik ben heel erg snel bang dat ik er niet meer bij hoor en heb daar moeite mee. Ik heb het al heel erg lang en heb er al vaak hulp bij gehad maar het gevoel komt steeds weer terug en ik kan het niet uit mijn hoofd zetten. Ik heb de laatste tijd ook heel erg het gevoel dat ik niet meer goed van de momenten kan genieten die eigenlijk hartstikke leuk zijn. Ik huil elke dag en het lukt gewoon niet meer.

Ik voel me regelmatig onzeker.
- Onzeker of ik wel goed genoeg ben...
- Onzeker of ik mijn werk goed genoeg doe.
- Onzeker of ik wel leuk genoeg ben, en mijn vriend niet weggaat.

Ik heb dit al vanaf jonge leeftijd. Ik was goed in atletiek. Als ik tweede werd, dan vond ik mezelf niet goed genoeg. En als ik eerste werd, dan deed ik alsof dat niets voorstelde en kon ik daar niet trots op zijn.

Ik zou me graag zekerder willen voelen.

Hallo allemaal,
Ik herken veel dingen die hier staan , het verdriet, de pijn en
angst. Daar leef ik iedere dag mee, die onzekerheid beheerst heel je leven. Dingen die ik vroeger leuk vond en nu niet. Soms weet ik zefs niet wat ik wel of niet leuk vind, twijfel overal over en kan geen beslissingen nemen over de simpelste dingen.
Het er hierover lezen maakt me al verdrietig omdat ik er zoveel in herken. Verschillende therapieen gehad, op het moment ook in behandeling bij een psychoterapuit.
Maar wat ik vooral heb, is eenzaamheid alleen voelen, ik ben getrouwd 44 jaar maar heb jammer genoeg geen kinderen, iets wat er ook in hakt. Alles geprobeerd maar niet gelukt. Verder heb ik een broer die verstandelijk gehandicapt is.
Verdere broers en zussen heb ik niet, vrienden of kennissen ook niet. Mijn man probeert me wel te begrijpen maar naar mijn gevoel helpt me dat niet. Ik voel me zo eenzaam, en verdrietig.
Ook ik moet er op uit zeggen ze dan niet thuis blijven dingen ondernemen, maar soms lukt me dat niet en heb ik daar helemaal geen behoefte aan, op het moment ben ik blij dat ik mijn werk kan doen, dat is al meer dan genoeg. Al deze gevoelens zorgen ervoor dat ik me alleen nog maar meer onzekerder voel en daar door weer verdrietig en zo is de cirkel weer rond.
Wat zou ik graag een goede vriendin hebben waar mee ik alles zou kunnen delen.
Andere mensen snappen dat vaak ook niet zijn alleen maar met zichzelf bezig een echte vriend of vriendin heeft ook oog voor een ander en praat niet alleen maar over hun eigen leven.
Ik wil jullie allemaal veel sterkte toe wensen en hou vol.
(Probeer ik ook)...

Verlegen en onzeker
Ik ben ondertussen al 58 jaar en altijd ben ik verlegen en onzeker geweest, ik weet in feite niet hoe dit komt misschien door mijn opvoeding.
Ik hoopte altijd dat het wel beterde met de jaren, maar helaas, ik zit er regelmatig erg mee verveeld, kom vrij weinig buiten, en zeker niet waar veel volk is.
Ik wil heel graag met lotgenoten in contact komen maar ik vind dat er weinig mensen in mijn situatie zitten.
Hopelijk via deze weg toch wat reactie.
Groetjes

Ik heb geen idee hoe ik hier ben terecht gekomen maar ik moet dit ergens uiten omdat ik hierover met niemand kan spreken, niemand zal mij begrijpen.
Het is vandaag mijn verjaardag, ik heb zo een leuke dag gehad en nu zit te huilen om 2 uur s’nachts omdat ik gewoon zo moe ben om onzeker te zijn. Het is ZO vermoeiend om iedere keer naar mijzelf te kijken en niet tevreden te zijn. Mijn onzekerheden spoken de hele dag door mijn hoofd en het stopt echt niet. Iedereen zegt mij altijd dat ik mooi ben en dat ze niet begrijpen waarom ik zo onzeker ben maar zij weten niet dat ik heel veel imperfecties heb die ik zo hard verberg bv door makeup.. baggy kleren..
wanneer ik thuis kom moet ik iedere keer huilen als ik zie hoe ik eruit zie. wanneer iemand een foto neemt van mij sta ik er altijd afschuwelijk op. Ik weet niet eens meer hoe ik eruit zie. Wanneer ik een foto wil trekken van mijzelf, MOET het met een filter zijn. Ik ben zo jaloers van mijn beste vriendin en elke keer dat ik buiten met haar kijken er zoveel mannen naar haar en ze geven haar zoveel aandacht wat mij nog meer onzeker maakt, waardoor ik denk dat ik echt lelijk ben. Ik hou zoveel van mijn beste vriendin en ik BEGRIJP die mannen volledig dat ze haar knap vinden want ze is ook PRACHTIG maar ik kan niet liegen en zeggen dat ik mij niet onzeker voel daardoor. UGHHHHHH IK BEN HET ZO BEU IK BEN ZO MOE MOE MOE
Ik ben zo teleurgesteld in mijzelf dat ik tot dit punt ben gekomen.
Ik heb onlangs iets cosmetisch ondergaan aan mijn gezicht, iets waar ik al zo lang mee struggelde, het ergste van al is dat ik nog steeds niet tevreden met de resultaten, ik vind mijzelf nog steeds niet wat mooier daardoor, ik denk dat het echt iets is in mijn hoofd. Wat ik ook zal ondergaan, wat ik ook zal veranderen aan mij zelf, ik zal nogsteeds onzeker zijn, ik heb het gevoel dat hier nooit een einde aan zal komen en dat maakt mij zo bang. Constant vergelijken met andere meisjes, mij zelf nooit goed genoeg vinden, social media.... etc het is allemaal te veel
Omg ik kan niet geloven dat ik dit allemaal heb getypt en gewoon zal versturen op een site dat ik gewoon random heb gevonden wanneer ik intypte ‘onzekerheden blabla’ ik ben te sad om te letten op mijn grammatica, ik heb 100% ZOVEEL type fouten gemaakt en wss kloppen mijn zinnen niet eens maar tbh ik ben gewoon alles wat in mijn hoofd zit aan het uiten hierop en wauw het helpt echt om je gevoelens op te schrijven ipv alles op te kroppen van binnen. Dit deed deugd en niemand gaat dit zelf lezen, ik ga dit wss gewoon verwijderen of ik ga ballen hebben en dit echt gewoon versturen maar neen ik denk van niet oke bye

Al drie keer ben ik opgebrand en ervaar dan veel angst en depressieve gevoelens. Deze gevoelens komen voort uit moeilijke ervaringen uit mijn heel vroege jeugd.

 

Dit heeft er voor gezorgd dat ik me vooral op anderen en de buitenwereld heb gericht. Ik vertoon "please-gedrag" naar anderen toe, werk hard en perfectionistisch.

 

Dit vooral om maar te voorkomen dat ik iets fout doe en daardoor afgewezen kan worden. Ik voel me regelmatig net een klein kind dat er alles aan doet om goed gevonden te worden.

 

Doodvermoeiend en nu ik weer opgebrand ben zijn de klachten helemaal niet te doen. Ik ben bang om alleen te zijn, ben jaloers op anderen, wil niks en kom maar niet in beweging.

 

Nu ik een kalmeringstabletje genomen heb, ben ik vrij van angst en lacht de wereld me weer toe. Zo bizar! 😢

Het is voor het eerst dat ik hierover wat ga delen..... Het is iets waarvoor ik me schaam. Waarom voel ik me niet ' normaal '. Tja wat is daar de definitie van?.... Ik ben 40 jaar. Ik ben altijd onzeker geweest, heb verschillende angsten. Ik dacht altijd ik groei hier wel overheen. Helaas is dat niet gebeurd. Ik pieker me suf, heb alleen maar negatieve gedachten..... Hoe kom ik uit die negatieve spiraal ? Aan de buitenkant zie je niks. Ik ben die sociale, vrolijke vrouw met veel vrienden en een lieve partner. Heb altijd een masker op. Maar van binnen voel ik me zo eenzaam. Zo alleen met mijn gedachten... Ik leef mijn leven, doe alles op de automatische piloot, het voelt meer als overleven. Soms denk ik, ben ik depressief maar zelfs dat weet ik niet. Zolang ik nog naar mijn werk kan denk ik van niet... Waarom ik dit hier nu zo opschrijf weet ik eigenlijk ook niet. Ik moest het even kwijt. Ik schaam me, ik heb alles om gelukkig te zijn, alleen dat ben ik niet....

Ik raak altijd onzeker als ik in een relatie zit of verliefdheids gevoelens voor een persoon ervaar en ik snap er helemaal niks van. Onzeker is misschien een verkeerd woord: ik raak mezelf helemaal kwijt en ik krijg dat stukje niet veranderd. Relaties lopen hierdoor de mist in.

Mensen die mij kennen zullen dit niet snappen. Ik krijg heel veel positieve reacties voor de foto's van mijzelf en mijn werk op sociale media (ik ben artiest), maar als ik in een relatie zit dan voel ik mij helemaal niks tegenover die persoon. Het voelt alsof ik er niet mag zijn. Mijn stem gaat automatisch een paar octaven hoger en ik probeer er alles aan om het goed te doen voor diegene. Ten koste van mijzelf uiteraard. Ik denk dan ook dat anderen veel beter zijn dan mij. Ook al weet ik dat die gedachtes niet kloppen, het gevoel blijft. En mijn gedrag blijft hetzelfde. Duizenden mensen kunnen tegen mij zeggen dat ik er mooi uit zie, maar van binnen voel ik mij een lelijke oude heks.
Ik gooi mijzelf dan in mijn werk. Maar ik merk dat het een soort escapisme is om mijzelf te overtreffen ofzo.

En ik baal hier enorm van, want ik wil wel gewoon een goede en gezonde relatie met iemand kunnen aangaan. Met rust in mijn kop.

Ik kom uit een relatie met mijn beste vriendin. Als vrienden waren we perfect we begrepen elkaar en we kenden elkaar. Mijn ex vriendin was een heel onzeker persoon over zichzelf. Ik wist dit van het begin en was er telkens op momenten het niet goed ging. En omgekeerd was dit ook. Naar het einde van de vriendschap en begin van de relatie bemerkte ik dat ik de perfecte vriend wou zijn. Zodat ze zeker was van mij. Ze wou geen kinderen of trouwen. Ik vertelde dat ik dit ook niet wou. Ze wou de wereld zien en reizen. Ik vertelde dat ik dit ook wou. Terwijl ik eigenlijk het huisje tuintje kindje wil. Ik wou zo graag de perfecte partner zijn omdat ik zelf onzeker werd dat als ze zag dat we verschilden op deze belangrijke zaken ze me zou verlaten. Ook was ze zeer op haar gemak dat ze me alles vertelde tt de kleinste ergernis. Ik hield me vaak in omdat ik haar onzekerheid niet wou vegroten. Maar merkte na een tijd dat ik door alle puntjes van opmerkingen zelf onzeker werd. Dat ikzelf zo perfect probeerde zijn en dat zij toch zoveel kon zeggen zonder echt te merken wat het met mijn zelfvertrouwen doet. We zijn nu uit elkaar en ik kan niet teruggaan naar vrienden want ik voel nog veel te veel. Heb dit geprobeerd maar we bleven botsen omdat mijn intentie de verkeerde is. Ik bemerk dat ik me telkens in een relatie aanpas aan mijn partner omdat ik telkens bang ben verlaten te worden. En op vriendschap niveau ben ik dan wel zeer geliefd en zonder angst.

Ik voel mij dom! Heel dom! En dat komt voort uit een extreme onzekerheid die ik maar niet van mij afgeschud krijg.

Gisteren nog, we zijn bij vrienden op bezoek en ik verspreek mijzelf wel een keer of 3 gedurende de dag. Zeg bamboe wat riet blijkt te zijn, ik heb het over paragliden in plaats van parachute springen en nog een aantal dingen. Heel erg vervelend. Zeker als andere hier sneaky op reageren naar de ander zonder mij hierin mee te nemen. Ik ben hier super gevoelig voor en had meteen door dat het over mij ging en ik iets doms gezegd had. Als ik er dan naar vraag dan wordt er niet gereageerd of achter mijn rug om. Als ik ergens niet tegen kan dan is het dat wel. Ik voel mij zo dom! Ik merk dat ik er de hele middag, avond en nacht (het is nu 4:06u) al mee zit. Ik kan het niet loslaten. Een ‘normaal’ mens zou misschien meelachen en denken oh ja het is natuurlijk riet en daarmee is het klaar maar nee, helaas is dat voor mij niet weggelegd. Ik ben beter in het afbranden van mijzelf en mij terugtrekken in mijn isolement. Zucht. Hoe kom ik hier ooit uit.

Ik zit een fijne relatie, maar we hebben beiden exen met wie we kinderen hebben.

 

We genieten van alle momenten samen, maar ik merk aan mezelf dat zodra hij iets over ex zegt, ik hier nog steeds niet goed mee om kan gaan.

 

Wanneer hij een gesprek voor, vraag ik me al af of het wellicht met haar is, wanneer er een app binnen komt, vraag ik me af of het van haar is. Hij heeft even getwijfeld het weer te proberen voor zijn kids, maar uiteindelijk zijn we zes jaar verder en zijn we samen.

Mijn contact met zijn ex is gewoon goed ,maar soms, heel soms, nee misschien nog veels te vaak, borrelen er dingen van vroeger naar boven en heb ik een onzeker gevoel....

 

Ik heb het idee dat ik niet goed bij mijn hoofd ben; ik merk aan alles dat hij gek van mij is, maar door een nare voorgeschiedenis blijft het soms nog eens aan mij knagen.

Ik wil daar vanaf... soms denk ik dat ik er sterker in ben, en dan bam.... overvalt het me weer....

Voor mijn partner niet leuk; ik kan en wil dit gevoel niet meer hebben, maar ook zeker niet meer uiten naar mijn partner, want dat maakt hem alleen maar verdrietig.

 

Hij gaat voor mij; heeft totaal geen behoefte aan een ander.... en eigenlijk weet ik dat ook, maar het goede contact met zijn ex kan me soms een rotgevoel geven, temeer omdat ik dat niet met mijn ex heb. Terwijl ik ook weet dat dat wel de betere manier van omgang is....

Pffff.. .moest het van me afschrijven en wie weet denken jullie wel... wat een drama-queen.

Hoofd en hart... ik ben helaas zo'n malertje.... grrrrr

Ik ben altijd al onzeker geweest maar de laatste tijd loopt het de spuigaten uit en heb ik hulp gezocht. Iedere ochtend wakker worden met paniek was de druppel. Ik schrijf hier omdat ik me inmiddels erg opgelucht voel en blij ben dat ik hulp heb gezocht.

Het delen en praten over mijn onzekerheid heeft me in eerste instantie al geholpen. Het was al direct niet meer zo vreselijk groot, had weer een normale hanteerbare grootte. Het voelde alsof ik mijn onzekerheid had opgeblazen door er over te piekeren en niet over te praten.

Ik heb ervaren hoe ik mijn blikveld onbewust heb verkleind en de onzekerheid had uitvergroot. Daardoor heb ik veel dingen niet gedaan die ik eigenlijk wel zou willen doen.

Inmiddels doe ik steeds meer dingen die ik eerst niet deed. Ik voel me dan nog best wel onzeker maar weet nu ook dat ik verder wil kijken dan alleen mijn onzekerheid en angst iets fout te doen of af te gaan in de ogen van anderen. Dan ben ik maar raar of apart, ik leef tenminste.

Mijn therapeut noemt dat moedig. Ze zegt dat moedige mensen, mensen zijn die besluiten dat er iets anders belangrijker is dan angst. En dat is precies wat ik nodig had. Daar denk ik aan als ik weer ergens onzeker van wordt of tegen op zie.

Beste Allemaal....

Voor het eerst ben ik in 32 jaar stapelverliefd geworden met echt kriebels in mijn buik nu bijna 2 jaar verder..

Ze is zo onzeker, en heeft een laag zelfbeeld.... Ze wil het zo goed doen , dat het ook echt niet beter kan, ze is zo geweldig en ook zo mooi...

Maar het doet me zo pijn als ze me niet geloofd, ook dat ze denkt dat ik andere vrouwen lekker vind... Ik weet er niet mee op te gaan, na een half uur of langer wordt ik gek...

wat moet ik doen of zeggen... Ik heb mezelf dan niet meer in de hand..... Ze is nu 4 dagen lang weggelopen nadat ze mijn dagboek had gelezen over de dag na onze eerste ontmoeting..... Ik had haar gevragen om mijn dagboek te laten over vroeger