Hoogtevrees - forum lotgenoten

Terwijl ik dit schrijf ben ik op vakantie in Italië samen met mijn vrouw. Het is onze 2e huwelijksreis die ik zelf heb uitgezocht: een mooi vakantiehuis via air B&B met zwembad op een heuvel met werkelijk een betoverend uitzicht zo ver we kunnen kijken over Toscane. Met de auto ruim 1400 kilometer. Vooraf geinformeerd of de weg er naar toe wel te doen is voor iemand met hoogtevrees en of er boven makkelijk geparkeerd en gedraaid kan worden. Dan zou het uitzicht dat ik op de foto's zag mij gedurende 2 weken wel helpen mijn hoogtevrees te verminderen of misschien nog wel beter.... Het was erg makkelijk en zeker niet steil volgens de eigenaresse via de chat en makkelijk om boven rond te rijden.

Echter eenmaal aangekomen...het weggetje omhoog werd steiler en steiler. Mijn vrouw reed gelukkig maar het ging hoger en hoger, het weggetje werd smaller en smaller en de bochten steeds scherper en de diepte aan 1 kant steeds gapender. 1 bocht was zo scherp dat mijn vrouw moest stoppen en even achteruitsteken waar nauwelijks ruimte was.

Toen nog steiler en verder omhoog volgens de navigatie nog 800 meter, eventueel tegemoetkomend verkeer zou er onmogelijk langskomen. Slechts ruimte voor 1 auto. Gelukkig gebeurde dat niet want dan zou ik echt een zenuwinzinking hebben gehad daar waar ik nu volledig verstijfd in de auto zat met bonkend hart en angstzweet.

Eenmaal boven het adembenemende uitzicht bij het schitterende zwembad en huis voor ons alleen. Maar...heel erg te veel te hoog. Keren met de auto op de parkeerplaats gaat niet. We moeten achteruit de poort uit, dan de heuvel verder op en dan bovenaan kunnen we, zij het met enige moeite, keren zo hadden we uitgevogeld.

En daar zit je dan. De komende 2 weken met een weersvooruitzicht van 35 - 40 graden en voor 2 dagen eten. En het idee dat je ook weer regelmatig naar beneden en weer naar boven moet voor de supermarkt en dagtripjes. Pure horror.

Vandaag, na 2 dagen weer naar beneden geweest om boodschappen te doen. Eenmaal beneden overlegt; we hebben besloten onze reis in te korten naar anderhalve week en voor deze hele periode boodschappen gehaald. Alle dagtripjes laten we achterwege. We zijn nog 1 keer naar boven gereden en volgende week hoeven we dan ook nog maar 1 keer naar beneden.

Gisteren ging het wel. Met ontspanningsoefeningen en alles werd ik rustig en zelfs een beetje overmoedig sprong ik in het zwembad waar vlak achter de diepte en het uitzicht zijn. Vandaag, na de rit, heb ik weer een terugslag en voel ik me zeer naar in de buurt van het zwembad. Hopelijk vanaf morgen weer wat rustiger, want gezellig samen in het zwembad zit er zo niet in. Terwijl dat nou juist het enige is dat nog een beetje rest aan plezier voor we weer de lange terugreis gaan maken.

Ik heb sinds mijn jeugd al behoorlijk last van hoogtevrees. Ondanks dat ik daar prima mee kon leven ging het zich steeds verder uitbreiden in verschillende vormen. Na het behalen van mijn rijbewijs kreeg ik opeens ook angst voor het rijden op vlakke wegen met weinig beschutting (snelwegen), maar op een gegeven moment ook als bijrijder. Hierdoor durfde ik jaren niet op de snelweg meer te rijden doordat ik dan behoorlijk in paniek ging.

Nu heb ik sinds 2 jaar ook last van vliegtuigen, waar ik tot zover nooit last van had. Hiervoor ga ik nu voor het eerst oxazepam voor gebruiken. Ik ben vooral benieuwd of iemand de angsten voor vlakke plekken (soort pleinvrees) in de auto kent en mij adviezen kan geven? Ik heb Cogn. therapie en hypno therapie gedaan, maar het heeft niet geholpen helaas.

Tja, ik zit met bibberde te schrijven. Want ik heb al verschillende therapieën gedaan tegen hoogte vrees / dieptevrees oa bij Valk. Org en ik héb gevlogen! Verweg 2x heen en terug met steeds een kind. Toen was het klaar . Ik heb het gedaan en ik gereisd. Ook op een berg geweest.
Proefgedraaid met een therapeut van Valk. Org.

Dus dat heb ik gedaan. Het is nog geen grote passie en zal het nooit worden.

Dan hier en nu. Mijn zoon heeft sinds een maand een appartement op 33 hoog !!!
Het is erg hoog en nu ik het schrijf bibberen mijn benen en raar in maag. Zondag viert hij zijn verjaardag. En dat zal de eerste keer ( en ws volgen er meer keren. Ooow) zijn dat ik in zijn appartement zou zijn.
Als tip heb ik nu : bekijk foto’s. Kijken kijken kijken
naar het uitzicht. Maak het vertrouwd! Ik vind het enger dan in een vliegtuig. Ik geef niu wel vrolijk deze kijktip maar …

Afijn mijn tip is ook ( dat doe ik nu al) schrijf 464 op je hand. Dat is vier tellen inademen. Zes tellen uitademen ( loslaten) en vier tellen de adem nog vasthouden en vervolgens weer vier, zes, vier tellen, dat kalmeert het parasympathische zenuwstelsel.
Tussendoor beweeg ik a la EMDR mijn ogen naar beide kanten. En huil ik mij regelmatig het apekriek en vul daarna het losgelaten zoute water aan met zoet water.
Mijn cardioloog adviseerde mij EMDR therapie. Heb het opgezocht en de therapeuten die ik vond stellen hokjes vragen. Bij mij past het in veel hokjes.
Een belangrijk hokje is ook dat mijn broer zich jaren terug van het leven benam door bij mijn moeder van negen hoog van haar flat te springen.

Dat is opeens ook erg dichtbij! Soit.
Maar ja, ik had al hoogte en dieptevrees als kind. Grond onder de voeten hebben bij zwemmen. Ik houd nu eenmaal van voeten
op de grond. Niets mis mee en ben een
Buitenmens. Geen stadsmens . Het torentje ( ik maak het in mijngedachten kleiner. (De 33ste is niet de hoogste verdieping. )waar zoonlief
nu woont heeft geen bomen vlakbij. Dus worteltjes aan mijn voeten
Visualiseren is eng zonder bomen. Er is beton dus tip : ik ga mij bewust gronden met dat beton hopende op sterkte benen en maag.
Afijn , ik zit dit allemaal te schrijven maar ik ben nog niet boven geweest behalve in mijn gedachten. Mijn tip / plan is dat zoonlief mij beneden opkomt halen. Dan samen de lift in. Als we boven zijn ( ik voel de lift al in mijn benen) gaan we het gangetje van zijn appartement in ( nog geen ramen) en dan ga ik op de wc zitten ademen en z’n ontspannend huilen. Afijn mij stukmaken. Dat is de tip.

En dan visualiseer ik nu dat ik vervolgens uit de wc kom en de woonkamer binnenkom waar je wham het panorama uitzicht voorgeschoteld krijgt via ramen tot de grond. Oké ontspannen blijven en dan ga ik met de rug naar het uitzicht zitten een paar uur. Of ik ga een dansje doen. Oh de rest van het appartement moet ook bekeken worden. Oh ja en tip: ogen van links naar rechts.
Onthouden te ademen en verstarren voorkomen.

Nou ja, mijn tips stellen nog niets voor als ik het nog niet gedaan heb. Alles in mii schreeuwt: ik wil niet. Doch de moeder in mij koppelt zich steeds los en heeft echt de intentie om bij haar zoonlief op verjaardagsbezoek te gaan.
Het is een hele bevalling voor mij. Doch de intentie is er. Maar ja mijn broers sprong gaat ook door mij heen.


Nog meer tips zijn van harte welkom.
Het is nu dinsdag en ik heb nog 3,5 dagen voordat het torentjes dag is.
Wish me luck! ah ik wens het mijzelf energie gewoon door maar deels voel ik mij een
Slecht mens dat ik mijzelf zo push, terwijl ik al moeite heb met op een ladder te staan.

Ik dacht altijd dat ik hoogtevrees had, maar het blijkt diepte- en constructievrees. Dieptevrees bleek toen ik wel ff wilde gaan snorkelen in Thailand. Nooit zo'n ding op gehad, maar ook al 5 jaar niet meer gezwommen. Uberhaupt nog niet eerder in open water. Dus ik stapte van de boot af, zwom een paar meter in het heldere water en keek toen voorzichtig eens onder water: ik raakte meteen in paniek en begon te hyperventileren.

Snel terug naar de boot en niet meer in het water geweest. Afgelopen zomer op Zakynthos durfde ik ineens ook niet meer in het diepe gedeelte van het zwembad. Dus ik ben eigenlijk wel op zoek naar tips om me daar weer wat comfortabeler bij te voelen.

Het vreemde is dat ik regelmatig behoefte heb aan een spectaculaire achtbaan. Die hoeft niet noodzakelijk over de kop te gaan, maar ze kan me niet snel en hoog genoeg zijn.
Daarnaast ben ik 20 jaar kraanmachinist geweest, waarvan 4 jaar op een mobiele torenkraan. Oké, ik heb niet vaak helemaal bovenin gezeten. Ik kon met de cabine naar boven en op elke gewenste hoogte stoppen. En zo hoog was het ook niet, maximaal 26 meter. Maar als het hard waaide en zeker met de mast in de hoogste stand (47 meter) zwiepte dat ding alle kanten op en zat ik met zweethanden in de cabine.

Ik heb ook wel eens in een werkbak gestaan (nou ja...op de grond. Eenmaal in de lucht, zat ik op mijn knieën. Anders ging ik er wel doorheen) Toch zou ik graag eens van die angst afkomen, zodat ik ook in een hoogwerker durf. Of om te beginnen op mijn achterste balkon. Ik woon hier al 11 jaar en maar 3 hoog, maar durf niet op het balkon.

Ik heb in 2011 via Psyq in Rotterdam een hoogtevrees-exposure training gehad. Dit werkte prima met het opzoeken van de hoogte en het relativeren. Echter, toen ik 3 maanden in een kabelbaan stapte was de angst weer helemaal terug. Klamme handen, zweet, geen vertrouwen in het materiaal, alles kwam weer terug. Ik durf zelfs niet meer van de glijbaan in het zwembad.

Ik zit vast in de negatieve gedachten en wil echt weten hoe ik hier nu vanaf kom.

Als ik dze verhalen al les reekt het zweet mij uit, mijn maag gaaat op en neer en mijn benen worden slap. binnenkort moet ik naar een logeerwoning ivm met renovatie van de flat. ik moet dan op de vierde verdieping logeren het is een galerijwoning. Ik kan s'naachts niet meer slapen val steeds van de galerij althans dat gevoel heb ik, ik probeer mij te verzettn maar lukt niet. Ik ben doodsbenauwd , Ik eet ook minder de angst heeft mij in zijn greep. Ik heb dit al heel mijn leven, van alles geprobeerd maar niets helpt. Okk bewust de confrontatie aangegaan.Ik heb de woingbouw vereniging op de hoogte gesteld en hebben mijn adres 2 eteges naar benden gezet, maar dat iee helpt ook niet echt, mede ook om dat ik daar allen zit, vergroot de angst. Wat nu nog te doen?

Ik heb hoogtevrees gehad. Niet heel extreem, maar ik werd er niet blij van als ik op bezoek ging bij mensen die in een hoog appartement woonden, waarbij je over de galerij naar het appartement moet lopen.

 

Mijn benen voelden altijd trillerig als ik boven de derde verdieping ergens heen moest en ik bleef zo dicht mogelijk bij de muurkant. Alleen al naar beneden kijken zorgde ervoor dat mijn maag zich omdraaide. 

 

Waarom ben ik bang?

 

Die vraag stelde ik mezelf. Want gebouwen zijn vrij stevig gebouwd en storten niet zomaar in elkaar. Eigenlijk is er geen reden om bang te zijn, en toch was ik bang.

Ik wilde dat niet meer, dus ik heb een vriend gebeld die in een appartement op tien hoog woonde. Samen liepen we over de gallerij en keken naar beneden. Mij maag draaide zich om , mijn benen begonnen te trillen en alles in mij schreeuwde om te vluchten. Ik bleef echter. Ik moest me vasthouden aan de railing, want mijn benen luisterden niet meer. Ik bleef naar beneden kijken. Tegelijkertijd vroeg ik mezelf af "waarom ben ik bang?"

 

Mijn vriend bleef een half uurtje bij mij en toen zei ik tegen hem dat hij kon gaan. Ik bleef er staan. Urenlang. Ik keek naar beneden en onderzocht mijn gedachten. 

 

Mijn vriend kwam een paar keer checken hoe het met me ging. Blijkbaar werd ik steeds minder bleek of angst elke keer als hij checkte. 

De ochtend werd middag, en de middag werd avond. Mijn vriend bracht me wat eten en drinken. Ik bleef er, op dezelfde plek. Langzaamaan werden mijn benen sterker, en mijn buik stopte met schreeuwen om aandacht. Mijn handen werden minder bezweet. De nacht kwam. Ik ging op de grond zitten . Soms viel ik even in slaap. De volgende morgen stond ik op en keek naar beneden en... er gebeurde niets. Geen buikpijn, geen trillende benen. Ik had mijn gedachten overwonnen. Ik had mezelf bewezen dat er geen reden was om bang te zijn. Ik stond langzaam op en liep heen en weer over de gallerij, terwijl ik naar beneden keek. Toen ging ik naar huis.

 

's middag ging ik nog één keer terug naar de gallerij op de tiende verdieping. Ik keek naar beneden en ik voelde niets...

best gek..
ik ben nu 45 jaar, nooit echt gek geweest op hoogtes maar geen vrees gehad.
zelfs aan wandklimmen gedaan en tot 12 meter en hoger geklommen.
ik merk dat het onprettig gevoel erger wordt.
op nieuw gaan wandklimmen..langs de rand van de verdieping naar 12 meter geklommen en naar beneden gekeken wel 22 meter om laag..spannend maar niks geks.
toch mee gestopt..niet leuk meer...door mijn onderbuik gevoel.
toen we verhuisden van ons appartement naar een woonhuis, merkte ik dat ik niet graag de ladder op ging om de dakgoot schoon te maken.
ik ben me daar tegen in gegaan..ik wil dat gevoel niet.
en dat werkt best goed..nog niet altijd tof maar oke.
in het dagelijks leven geen problemen mee.
nu ben ik bij een bedrijf gaan werken waar ik vaak op plekken kom die wat hoger zijn..denk aan 6 tot 8 meter en soms wel veel hoger.
bij mijn gesprek gelijk gezegd dat ik daar wel wat last van heb.
het gaat langzaam beter.
echter sta ik op een rooster vloer of in een hoogwerker gaat dat minder goed..
soms sta ik op 10 meter en is er niet veel aan de hand en vervolgens op 2 meter wel.
afgelopen vrijdag sta ik op ca 10 meter op een roostervloer, waar je dus naar beneden kijkt..
ik wil kijken maar dat doe ik niet omdat dat eng is... toch durf ik niet verder nee nee..ik sta hier best..mijn lichaam druk zich tegen de machine aan ik wil weg, nee ik wil verder, nee ik wil weg.ik zeg tegen mijn collega ik durf niet verder..hij begint te lachen.. nee niet uitlachen... sorry maat ik heb er niet over na gedacht..ik ook niet..we lachen nog wat en ik gaan naar 1 verdieping lager op een betonvloer en sta daar nog wat te ontspannen.

ik weet dat er niks kan gebeuren...het stort niet in, als ik val zak ik er niet doorheen als een aardappel door een frietsnijder.

ik bel mijn baas op..
sorry dit gaat nooit goed komen, voor je in mij gaat investeren moeten we hier over praten.. of stoppen of alleen op de grond of in een hoogwerker tot max 6 meter hoog.

hhh nee jongen, het zit tussen je oren..
hier gaan we aan werken, je gaat training krijgen.
we willen jou echt niet kwijt..
de knoop in mijn maag worden vlinders..mijn baas gaat mij helpen om van mijn hoogte vrees af te komen hoe tof is dat.

ik heb nog wel een weg te gaan...en kan me niet voorstellen dat dit gaat lukken..
toch ga ik er voor.

groetjes piedro

ben ook bijna 70.
sinds dit jaar wordt het extreem.
bv, greppels naast fietspad, liften utrecht cs.
oxazepam geprobeerd, geen reactie.
advies; verzin alternatieve oplossingen,
andere routes, geduld etc.

ben een man van 70.
ik ervaar mijn hoogtevrees als zeer belemmerend, vrienden bezoeken
in Italië met wegen langs dieptes en ravijnen is voor mij echt niet te doen.
Elke weg langs een diepte of afgrond veroorzaakt zoveel stress dat ik liever
stop. of erger ik ga levensgevaarlijk aan de verkeerde kant van de weg rijden.
hoogtevrees in een flat,,,,ik woon op zes hoog,,,,,heb ik een klein beetje.
Het gaat vooral om rijden in voornoemd land.
Ik besef dat ik lijd aan een extreme hoogtevrees.
dank dat ik dat even met jullie mag delen.
ik woon in Zwolle en ga op zoek naar een therapeut,,,,,,,,,,,

Ik kon in openbare gebouwen niet alleen van een hoge trap naar beneden. Gelukkig had ik een creatieve therapeut die de tijd nam om de proef op de som te nemen.

We gingen naar een bibliotheekgebouw met trappen. We namen de lift, dat lukt me goed. Eenmaal uitgestapt op de derde verdieping heb ik niet meer naar buiten gekeken. Samen liepen we naar de trap.

Hij heeft eerst geobserveerd wat ik deed. Ik was me er niet van bewust dat ik al voor ik de trap bereikt had, langs de muur ging lopen, met mijn hand streek ik langs de muur. Toen bij de trap nam ik de bocht al heel nauw, bleef in contact met de stalen platen van de trapleuning voor ik durfde kijken. Het zweet liep langs mijn rug.

Ik hoefde gelukkig niet meteen naar beneden. Hij maakte me bewust van mijn gedrag.

Samen trainden we dit te veranderen, herhalen, herhalen, herhalen, net zolang totdat ik me goed bewust was van het rustig worden van mijn ademhaling en ik zonder aanraken van de muur en de stalen platen tot aan de bovenkant van de trap durfde gaan.

En ineens liep ik naar beneden. Nog wel met het zweet op mijn rug, maar ik ging. Wauw. Dat was super. Ik ben er nog dankbaar om dat we dit gewoon bij een hoge trap hebben kunnen oefenen i.p.v. theoretisch op een stoel in zijn kamer.

Dus als je last hebt, zoek een fijne therapeut! Dat helpt echt, zonde om je tijd te verspillen in je eentje en bang te zijn voor de angst.