Altijd bang om kanker te krijgen

Altijd bang om kanker te krijgen.

Ik lees al jullie verhalen en ze komen mij allemaal zo bekend voor, aan de ene kant fijn om te lezen dat ik niet de enige ben, aan de andere kant helemaal niet fijn dat zoveel mensen hiermee rondlopen.
Bij mij is het zo dat ik altijd bang ben om kanker te krijgen. Laatst had ik een verkeerde beweging gemaakt waardoor er een spiertje verrekt was in mijn boven rug. Eerst kon ik mezelf nog rustig houden en wist ik met mijn gezonde verstand heus wel dat het niks ergs was. Maar na een tijdje ging ik toch twijfelen en heb ik mezelf zo gek gemaakt dat ik er op den duur van overtuigd was dat de pijn in mijn bovenrug veroorzaakt werd door longkanker (ik rook ook nog eens dus dat maakt het er ook niet beter op met de angsten) Ik een afspraak gemaakt bij de huisarts en uitgelegd waar ik zo bang voor was. De arts had toen naar mijn longen geluisterd en aan de spieren in de bovenrug gevoeld, en inderdaad, er zat gewoon een spier bekneld door die verkeerde beweging. Helemaal geen longkanker. Ik liep opgelucht de huisartsenpraktijk uit, maar helaas niet voor lang. Al snel gaan mijn gedachtes dan van “maar wat nou als ze het niet goed gehoord en gezien heeft, wat nou als ze me te snel naar huis heeft gestuurd en ik dus nu alsnog met longkanker rondloop” En zo gaat het met alles. Ik heb vaak last van gevoelige borsten, logisch dat dit een gevolg kan zijn van de anticonceptie pil die ik slik. Maar nee hoor, in mijn hoofd is dit borstkanker. Ik heb 2 moedervlekken op mijn rug zitten en ik overtuig mezelf ervan dat dit melanomen zijn en dat ik ernstige huidkanker heb. Wanneer ik hoofdpijn heb weet ik zeker dat het goed mis is en dat ik een hersentumor of een hersenbloeding heb. En ga zo maar door. Hele dagen zoek ik vanalles en nog wat op op internet. Ik word zo gek van hoe overtuigd ik ben dat ik echt ziek ben. Soms is het zo erg dat ik me er ook echt gewoon ziek door ga voelen. Het liefst zou ik binnenkort weer naar de dokter willen om die moedervlekken te laten nakijken, maar ik mag van mezelf niet gaan omdat ik diep vanbinnen weet dat het niks is. Maar dan spookt het weer door mijn hoofd “maar wat nou als het wél wat is en ik blijf er te lang mee rondlopen zonder dat er een dokter naar heeft gekeken” en zo gaat het maar door, elke dag weer…verschrikkelijk