Bindingsangst - forum lotgenoten

Hoi allemaal,

Al meer dan een jaar draaien een vrouw en ik rondjes om elkaar heen. Er heerst een chemie tussen ons die ik met niemand anders voel, een gedeelde emotionele basis waarvan ik weet dat ik die voor altijd bij me wil houden, en waar ik op kan bouwen. Los daarvan, is ze ook nog eens prachtig om te zien. Alle randvoorwaarden waar ik altijd naar zocht bij anderen, vallen weg bij haar. De innerlijke connectie is puur en dit is alles wat ik ooit heb gewild. Toen we allebei toegegeven hadden aan het feit dat we gek op elkaar zijn, spatte de verliefdheid er vanaf. Zij was/(is) mijn wereld en alles leek op zijn plek te vallen. We werden intiemer en intiemer en leken in een achtbaan van extase te zitten. En nu, zo maar ineens, klap ik dicht. Het patroon dat zich al jaren herhaald bij verschillende dates/flirts doet zich nu wéér voor, en dat had ik niet verwacht. Opeens ben ik bang, wil ik vluchten, rennen, erger ik me aan haar lieftalligheid (waar ik een week geleden nog van smulde), zoek ik naar imperfecties/contraindicaties voor het aangaan van de relatie. Ik weet dat het woord “bindingsangst” te snel op tafel wordt gelegd, maar ik kan het niet anders omschrijven. Ik wil koste wat het kost deze gevoelens omzeilen of wegdrukken, met als gevolg dat het groeit en erger wordt. Wat je veroordeeld, zal groeien. Mijn hele denken slaat om in angst en ik heb het gevoel compleet gek te worden. De zelf-afwijzing voor het hebben van deze gevoelens is immens sterk aanwezig. Ik weet dat ik pas weer liefde kan gaan voelen en geven zodra ik ook mijn angsten omarm en accepteer dat ik zo ben, maar het schrijnt aan alle kanten. Tegen haar ben ik eerlijk en open hierover. Zij begrijpt dit totaal, en zegt zelfs van me te houden vanwege mijn diepgang en eigenaardigheden zoals deze. Ze snapt me, en weet dat er onder dit deken van angst en paniek liefde zit, ook al kan ik dat nu niet voelen. Wegrennen is voor mij geen optie meer. Ik zal dan immers exact hetzelfde gaan meemaken bij een volgend slachtoffer. Het zit in mij, en daar moet het opgelost worden, maar het lukt me niet.

Ik ben 27 jaar, en ben gebrand om mijn demonen onder ogen te komen en aan mijzelf te werken, want ook al voelt het nu niet zo; diep van binnen wil ik een liefdevolle relatie. En zij kan mij die geven, dat weet ik gewoon. Af en toe komt een stukje liefde door de nevel van verwarring heen en dan weet ik voor paar seconde weer: ja, zij is het. Om vervolgens weer onder angst bedolven te worden.

Ik wilde even mijn verhaal kwijt. Wellicht herkennen mensen zich en kunnen we elkaar helpen. Professionele hulp heb ik nog niet ingeschakeld, maar ik denk er wel over na.

Ik hoop dat iemand dit leest en eventueel wil reageren met zijn/haar gedachten.

Veel geluk allen.

Groet,

Giel

Beste allemaal,

Ik hoop dat ik mijn verhaal mag delen in de hoop dat jullie het herkennen? Ik ben de wanhoop nabij.
Waar we begonnen als flirt 2 jaar geleden, wilde ik het stoppen toen het een jaar geleden veel meer was dan fwb. We deden leuke dingen en maakten plannen. Hij liet altijd merken dat hij geen relatie wilde, op een gegeven moment merkte ik dat mijn gevoel te sterk was en wilde ik ermee stoppen. Een week later belde hij, ik heb nagedacht, ik wil niet dat het stopt. Ik wil samen zijn. Een fantastische tijd brak aan, uitstapjes, lol van alles. Tot ik na een verjaardag (4 maand samen) woorden kreeg met mijn dochter in het bijzijn van hem en zij zonen. Een week later kwam de mededeling, sorry maar ik voel niets meer voor je. Een bom ging af. Ik snapte er niets van. Kon deze ruzie de aanleiding zijn? Hij kon niets toelichten helemaal niets. Na veel googlen kwam ik steeds weer bij bindingsangst. Eerst verbraken we het contact maar al snel spraken we weer af. Hij was heel duidelijk, hij wilde geen relatie meer, maar een poging tot vriendschap werd weer fwb. Ik wist dat ik dit niet wilde en toen ik na 3 maand wilde zeggen dit wil ik niet kwam hij; ik wil echt samen met je zijn. Ik weet het zeker, 100%, ja 1000% zelfs. Afspraken gemaakt, wanneer je dit weer voelt wilt je dan alsjeblieft praten dan hoef je niet weer te vluchten. 6 weken verder…. Ik voel niets meer voor je. Ik ben kapot van verdriet, niet alleen door het verlies van mijn vriend maar ook van de vriendschap maar ook door het verraad. Want wederom, praten kan hij niet. Er zijn geen antwoorden, berichten over en weer , lange teksten maar van zijn kant zonder inhoud. Want eigenlijk ben ik perfect, hij voelt het niet.
Hoe dan? 6 weken geleden wist je het zeker…
Kan dit bindingsangst zijn?
Ik hoor graag ervaringen/herkenning.
Liefs.

Mijn ouders zijn beide mensen die nooit kinderen hadden moeten krijgen. Mijn vader was altijd agressief. Hij sloeg me, riep en vernielde alles. Toen ik 12 werd en wat mondiger werd is dit alles gestopt omdat ik dreigde naar de politie te gaan en het heel eerlijk ook meende. De agressie is nooit weg gegaan. Het roepen gebeurd nog steeds en alles kapot maken ook. Mijn moeder maakte me dan weer gek op mentaal vlak. Ze liegt enorm vaak en ook echt over alles. Iets klein zoals iets dat ze vergeten is in de winkel dan zal ze zeggen dat het niet meer in voorraad was. Maar dus ook over grotere dingen. Als ze met mij alleen is praat ze alleen maar slecht over mijn papa en mijn zus en wanneer ze bij 1 van hen is doet ze dit omgekeerd. Mijn ouders hebben nooit een liefdevolle relatie gehad en ik kon nooit vertrouwen op hen. Mijn zus is bipolair waardoor ik ook met haar nooit een veilige hechting heb gekend. Hier is het allemaal begonnen. Geen vertrouwen en geen liefde dit heel mijn jeugd lang. Ondertussen ben ik een jong 20er en nog nooit een relatie gehad. De gedachte alleen al maakt mij onzeker en bang. Soms zelfs echt een afkeer er van. Ondertussen wil ik mezelf wel graag eens openstellen voor iemand en heb ook het gevoel dat die ene keer een kleine stap kan zijn om dit ook in de toekomst makkelijker te maken. Ik leer oprecht goede mannen kennen waarvan ik weet dat ze mij met alle goeie bedoelingen op date vragen en heel goed zouden zijn voor mij maar dan neemt de angst over en zeg ik nee. Niet enkel mijn gevoelens zijn er dan maar ik wil niemand hier in meesleuren. Ten eerste dat ik ze zeker niet in het begin die zekerheid kan geven. Plus dan moet ik ze ooit eens voorstellen aan mijn familie, de oorzaak van mijn problemen en vooral ook de mensen waar ik zelf niet achter sta. Ik woon nog steeds thuis dus ze voorstellen en daarna amper bezoeken gaat helaas ook niet. Alle tips en opmerkingen zijn meer dan welkom. Soms zit ik een beetje vast in mijn gedachten en angsten.

Mijn grootste wens is: mijn leven delen met een leuke vent bij wie ik mezelf kan zijn, waarmee ik kan lachen en avonturen mee kan beleven. Sinds een jaar heb ik zo'n man aan de haak geslagen. Het eerste jaar ging werkelijk als in een droom. Heel veel leuke dingen samen gedaan, vakanties en andere leuke uitstapjes.
Op een gegeven moment kwam "samenwonen" ter sprake... in eerste instantie was ik 100% voor en ben zelfs op zoek gegaan naar een baan dichter in de buurt van zijn woonplaats. Want voor hem zou verhuizen de minste optie zijn. Dus heb ik besloten dat ik de persoon zou zijn om te gaan verhuizen... baan gevonden en naarmate de overstap van baan dichterbij kwam (november 2020) de stress van het werk opliep en ik steeds meer vragen kreeg over: wanneer ga je dan samenwonen en ga je je huis verkopen of verhuren begon de hele situatie me steeds meer te benauwen... ook merkte ik heel sterk dat ik eigenlijk mijn huisje waar ik voor gestreden heb, nog niet op durf te geven en niet ui mijn geboortestad durf te verhuizen. Al deze stress, negatieve gedachten en een depressie verleden hebben er toe geleid dat ik geen vlinders of verliefdheid meer kan voelen terwijl die gevoelens er in aug 2020 nog wel gewoon in overvloed aanwezig waren...

Ik ben zo ontzettend bang dat die gevoelens niet meer terug komen en dat we het niet gaan redden. Dat mij angst zo de overhand krijgt... dat ik me voor alles heb afgesloten... Het liefst loop ik weg, zet ik er een punt achter zodat ik maar van die negatieve energie en angsten af ben. Gatver, wat is dit een ellende...

Heb ook bindingsangst waardoor ik verval in een knipperlicht relatie.....

Ik vind het doodseng om iemand dichtbij te laten en te geloven dat iemand voor mij gaat......
Ik geloof eerder dat mensen als ze me echt leren kennen weggaan.....

Terwijl ik heel graag een liefdevolle relatie wil ....eentje waarbij geloof het belangrijkste is .....
Waarbij er respect is voor elkaar..... waarbij er ruimte is voor mijn studie of dat je elkaar voorleest en je helpt ..... intimiteit kan groeien en er veel van is .... we veel de natuur in gaan ..... lekker het warme water op zoeken of de sauna.... waarbij je samen kan koken of samen kan eten.... je wordt gewaardeerd om wie je bent ..ook als het even niet lukt ....samen muziek luisteren en lol maken.... maar ook tijd om even alleen te zijn ...
Spontaan afspreken ...... het tot heerlijk laat maken in de avond. Elkaar met briefje of kaartjes laten zien dat je aan elkaar denkt ....

Allemaal hebben we een mooi plaatje in ons hoofd en verlangen we naar liefde en vriendschap ....

Waarom kan de onderstroom van bindingsangst dan zo bepalend zijn ......

Hoe kom je daar vanaf?
Welke therapie volgen jullie ?

Door negatieve ervaringen in mijn vorige relatie vind ik het heel lastig om opnieuw een relatie aan te gaan.Steeds wanneer ik iemand echt leuk vindt, merk ik dat ik hem uit ga testen hoe leuk hij mij vindt. Of ik ga kritiek geven.

Hier had ik echt last van en ben in therapie gegaan. Hierin is mij veel duidelijk geworden. Ten eerste dat ik weer bang ben om verlaten te worden en daardoor zelf als eerste de ander ga afstoten. Dat was onbewust net wat beter te verdragen dan weer verlaten te worden.

In mijn therapie ben ik vooral aan de slag gegaan met mijn eigenwaarde. Door meer te leren houden van mijzelf kan ik gelijkwaardiger een nieuwe relatie aan. Het blijft wel spannend en ik ben blij dat ik nu gezondere relaties aan kan gaan.

Zoals mijn therapeut vertelde: met 1 been bij mezelf en met 1 been in de relatie!

Mijn relatie is verbroken omdat onze kindpijnen werden aangeraakten waarbij onze angsten het overnamen. Mijn partner met bindingsangst heeft uiteindelijk de relatie verbroken. Gaat hij VOOR ALTIJD die muur tegenover mij hebben? Na 4 maanden heeft hij ze alleszins nog altijd staan. Ik geraak er echt ni door... Ik wil perspectief op de toekomst.

Ik lees hier voornamelijk verhalen waarbij men bindingsangst heeft in een relatie. Het probleem bij mij is dat ik zelfs zover niet geraak. Ik laat niemand toe in mijn leven. Zelfs in vriendschappen vind ik het moeilijk om diepgang te creëren en me echt open te stellen. Enerzijds voel ik niet snel een klik met iemand maar anderzijds ook omdat ik denk dat ik toch maar gewoontjes, niet goed genoeg ben en dat anderen beter, interessanter zijn. Ik ben ook al in therapie geweest maar daar heb ik het gevoel dat ik in toertjes draai. Mijn bindingsangst houdt mijn lage zelfbeeld in de greep en omgekeerd. Ik voel me niet geweldig in mijn job maar als alleenstaande een nieuwe job aangaan durf ik, ik heb weinig/geen familie en toch laat ik niemand toe in mijn leven,… ik denk nu aan psychoanalyse of hypnose omdat ik het gevoel heb dat ik er zelf niet uitgeraak. Iemand daar ervaring mee?

Mijn vriend is een schat, ik houd van hem en heb ruim 4 jaar een relatie. Hij wil graag op korte termijn samenwonen en kinderen en ik krijg het er Spaans benauwd van. Ik voel een zware steen in mijn maag. Een stemmetje in mij zegt: ik wil het niet! Is dat een stem vanuit angst? Of is het waar? Ik durf het niet te zeggen..

De twijfel en het negatief denken slaan toe, die altijd al op de achtergrond aanwezig waren. Is hij wel de ware? Ik ga vergelijken: Past X niet beter bij me of Y? Ik leg een vergrootglas onder de eigenschappen die ik niet zo leuk vind, tenminste dat denk ik en hang er zwaargewicht aan. Misschien passen we toch niet bij elkaar? Mijn hoofd zou het graag de relatie zien lukken (uiteraard gevrijwaard van vervelende gevoelens), maar mijn gevoel drukt keihard op de error-knop en gaat er niet in mee.

Wat veroorzaakt nou dat gevoel? Is het angst of klopt het (en passen we dus niet bij elkaar). En zo loop ik vast, en kom ik in een cirkel terecht, maar het nare gevoel blijft aanwezig.

Wanneer puntje bij paaltje komt, weet ik dat mijn gevoel het hoogste woord heeft. Het zou alleen doodzonde zijn, als deze vanuit angst geregeerd zou zijn...

Sinds kort heb ik iemand leren kennen,in mijn verleden heb ik het moeilijk gehad.moeilijkheden die ik nog niet echt durf te delen.ik vindt het moeilijk om mij te binden.soms moet je voor jezelf uit kijken hoe je de situatie opschrijft voor mijn gevoel want het is best confronterend.ik ben als meisje van drie maanden uit weggehaald bij mijn ouders dus me vader en me moeder hebben niet voor mijzelf kunnen zorgen.toen ging ik naar een pleeggezin in dordrecht.daar ben ik mishandeld en sexueel misbruikt.pas jaren later heb ik dat kunnen vergeven.op spiritueel vlak heb ik best een eigen leven.op latere leeftijd kreeg ik een psychose gevoeligheid.met verschillende opnames.tijdens die tijd heb ik iemand leren kennen...ik vindt het zo moeilijk om relaties aan te gaan.om mij te binden want ik heb een keer echt de ware ontmoet in mijn leven.en ik weet niet,ik heb hem kunnen loslaten.maar vanuit boosheid en angst wat voortkomt uit onzekerheid.heel apart want had Bart wel losgelaten,maar ik wordt dan gemeen niet tegen diegene die ik ontmoette soms een beetje kortaf.want merk toch wel dat Bart nog heel diep in mijn hart zit.ik vraag me af of er iemand is die weet hoe je de ware van je leven verwerkt.

Dat is waarom mijn gevoel steeds nee zegt een ik heel erg boos wordt van binnen.

Hallo, mijn naam is sebastiaan. Ik kamp met bindingsangst. Ik vertoon ook narcisme in mijn gedrag. Verstrikt in gedachten patronen. Ik heb heb een relatie met een vrouw die wel de binding aan wil gaan ondanks haar eigen bindingsangst. Ik raak steeds verwikkeld in patronen. Ik weet dat ik vroeger er niet bij hoorde, veel shit mee gemaakt. Sexueel misbruik, op straat geleefd, boze vader, mijn biologische vader is mijn oom ( familie geheim) Geen gezonde en veilige thuishaven gehad. Ik neig steeds naar destructieve gedachten patronen. Een onbewuste gedachte gevolgd door meerdere gedachten, op een gegeven moment raak ik verstrikt. Heb veel drugs gebruikt in het verleden ben nog niet zo lang van de drugs af. Ik weet dat ik een oude ziel ben met veel kennis. Het komt er alleen nog niet uit. Ik loop weg zodra mijn vriending haar emoties uit, ze heeft wel weerstand op huilen. Ik ben ook hooggevoelig, ga snel in aanpassing. Mijn vriendin heeft autisme en voelt alles. Ik doe het niet expres, maar het gebeurd steeds weer, terugvallen in oude patronen. Dan gaat het een poosje goed, alsof het niet goed mag gaan. Dit alles is zo vermoeiend. Ongeheeld trauma kan narcisme veroorzaken. gedrag dat narcisme wordt genoemd.ik hou teveel vast aan het oude/verleden. Ik heb veel verhalen gelezen over mensen die te makjen hebben gehad met narcisme en bindingangst. Nog geen verhaal van iemand die erkend dat ie er last van heeft van het narcisme en bindingangst zoals ik dat heb. Ik heb nog geen opkossing gevonden. Mijn vriendin praat vanuit "wij" en "ons" terwijl ik te vaak op mijn eigen eiland mijn "ego" stuk blijf zitten. Dit zijn patronen die lastig zijn te doorbreken, maar er zal toch wel een opening zijn deze te doorbreken? Vraag ik mijzelf af. Wil niet meer steeds in die patronen en zwaarte terecht komen. Mijn verleden mag geen excuus zijn voor mijn gedrag, er is een oorzaak waar gevolgen aan zitten totdat ik het geheeld heb.

Ongeveer een jaar geleden in juli een jonge leren kennen via dating site. Eerste indruk was hij niet echt mijn type maar hij had iets dus wilde hem beter leren kennen 2de keer mee naar festival gegaan en daar is wat gaan bloeien. We hebben elkaar 10 keer gezien met veel schommelingen vanuit de afstand en situatie konden we niet veel afspreken maar later zag ik ook in dat hij die keuze bewust had gemaakt. Omdat hij dus bindingsangst heeft. Wanneer we elkaar zagen was het koek en ei zodra we van elkaar weg gingen bouwde hij een hoge muur om zich heem en hoorde ik dagen nix van hem tot hij weer opdook en mij op snapchat berichtte. Elke keer weer contact maken zien en weer dagen nix horen en zich afsluiten tot dat ik het zat werd en hem op aan sprak en enigste wat hij zei was sorry ik weet het het is onzeker voor je maar verder kwam er niet uit. De laatste keren merkte ik ook dat hij onze afspraken op de dag zelf canselde vanwege werk of voelde hij zich niet zo lekker. En dan liet ik hem weer en als ik hem negeerde kwam hij weer contact zoeken tot ik door had dat ik aan een dode paard aan trekken was maar zo lastig om hard te zijn en hem te wissen. Hebben elkaar nu 4 maanden niet meer gezien maar hij bericht mij wanneer hij aan toe is en mijn aandacht wilt maar op moment dat ik wil praten op mijn eogen initiatief hoor ik uren nix van hem meneer moet het zelf bepalen wanneer hij behoefte heeft en heeft de controle daarop. Nu wilde hij me weer ontmoeten ik dacht prima ongeacht ik super pissig op hem ben dacht hou me in tot ik hem zie en in het echt hem duideliik ga maken maar hij heeft me weer laten zitten op de dag zelf snap niet waarom hij dit doet en waarom doet hij ineens zo agzeggen terwijl hij vroeger wel gewoon zijn afspraken nakwam? Alsnwe elkaar wilden zien.

Hoi,
Sinds een jaar heb ik angst medicatie zoloft maar deze beginnen steeds minder te werken. Ik sta nu bij het punt dat ik bijna niet meer onder de mensen durf te komen, zonder een aanval te krijgen. Vroeger dronk ik veel maar daar sta ik ook een jaar droog mee, dus dit als vervanging gaat niet meer. Ik heb 100mg zoloft
Eerst 50 in het begin maar toen ik merkte dat dit niet genoeg was heb ik 100 gekregen. Ik weet niet meer zo goed wat ik moet doen. Ik slaap slecht krijg steeds aanvallen . Terapie zit pas aan de inthake

hallo. na 22 jaar huwelijk ben ik gescheiden en leerde ik ik in 2021 november iemand kennen . er ging een wereld voor me open ik dacht dit heb ik nog nooit meegemaakt.
ze vertelde dat ze bindingsangst had en dacht lees even stukje op internet
klein stukje in dacht zal wel loslopen niet wetend dat bindingsangst erg is.
hele leuke tijd gehad met deze vrouw ze gaf me zoveel vertrouwen dat ik dacht klopt er iets niet.....zelfs mijn onzekerheid ging weg....nog geen 2 weken later zette ze er een punt achter...naar een kleinigheidje...
ben gaan lezen en zelfs een coach in handen genomen om maar te willen begrijpen wat door haar mooie koppie heen zal gaan.
heeft maar 7 maanden geduurd deze mooie tijd.
ben bang als ze weer contact opneemt ik weer voor bijl ga .
is ook zo'.n leuke vrouw enorm.
weet soms niet meer wat te doen...
en weet je ik ging zelfs van haar houden ze gaf me alles wat een man nodig heeft....

Ik heb een vriend gehad en inmiddels is het 12 dagen uit...
Hij leidde een dubbel leven toen ik hem in september 2017 leerde kennen. Ik dacht dat hij het helemaal was en ik voor hem, maar damn wat een pijn als opeens een andere vrouw het gordijn opendoet in haar lingerie. Daar sta je dan naar binnen te gluren door het slaapkamerraam waar hij snel achter het bed gaat staan.
Daarna nog op en af in relatie gezeten totdat hij zei een nachtje naar een maat te gaan. De taxichauffeur vertelde waar hij naartoe ging en meteen heb ik hem buiten gegooid. Na 4 weken werd hij opgepakt omdat hij voortvluchtig was. Dat ander wijf heeft hem gestuurd dat ze een nieuwe vriend had en jawel... Toen nam hij contact op met mij. Hij leek 180 graden te zijn veranderd, maar ik was hier niet meteen van onder de indruk. Hij belde me iedere dag en heb hem 2 jaar gesteund toen hij gevangen zat. Ik was alles voor hem en heb zelfs zijn familie in het buitenland leren kennen. Hij vroeg zijn moeder om samen met mij daar voor trouwjurken te kijken dus ja... Dat zag er veel belovend uit.
Twee jaar later kwam hij vrij. Ik heb in die 2 jaar tijdens detentie werkelijk ALLES voor hem gedaan wat je je maar kan bedenken. Mijn kinderen waren ook zo gek op hem en belde dagelijks.
Toen hij vorig jaar vrij kwam kreeg alles snel een andere wending. Hij zocht stiekem contact met andere en wilde opeens ergens anders naartoe. Hij verbleef bij zijn moeder of bij zijn zusje, maar ging verder nergens naartoe. De weekenden was hij bij mij. De laatste tijd ging hij wel alleen de hort op en heeft hij mij 4 weken genegeerd. Inmiddels 12 dagen geleden krijg ik een mail dat hij alleen door het leven wil gaan. Ik en mijn kinderen zijn er kapot van en kunnen het niet begrijpen. Ik had al eerder het vermoeden dat hij bindingsangst had en ook vaker tegen hem gezegd niet zijn vrijheid af te willen pakken of op zijn huid te zitten. Hij is bijna 51 heeft de helft van zijn leven vastgezeten en extreme bindingsangst. Ik weet zeker dat hij de rest van zijn leven ook niet gelukkig zal zijn met zichzelf, maar alleen hij kan daar iets aan doen. Ik ben nog steeds kapot van verdriet en zal hier hopelijk op redelijk korte termijn overheen zijn. Volgende week emdr proberen...
Dus echt, als je iemand hebt ontmoet met bindingsangst maak dit dan direct bespreekbaar. De pijn die je zal ervaren is niet te verteren kan ik je zeggen. Voor allebei is het moeilijk, maar als een van de twee denkt emotioneel verbonden te zijn en je krijgt dan te horen dat het over is, is hier ècht moeilijk mee te dealen. Je blijft met 100 vragen zitten en de stiltebehandelingen zijn echt emotioneel niet te doen en hebben een lange nasleep...
Sterkte voor iedereen die op welke manier dan ook hiermee te maken heeft!

Bedankt voor het lezen van mijn verhaal!

Jarenlang ben ik van relatie naar relatie gehopt. Telkens weer kwam ik in een fascinerende aantrekkingskracht met verschillende vrouwen terecht. Na het aangaan van een relatie kwam er verwijt dat ik niet een open ben en teveel mijn eigen weg ga.

Ik had er niet zoveel last van, maar met de 5de relatie liet ik me verleiden om in therapie te gaan.
Poeh wat pijnlijk om geconfronteerd te worden met mezelf. Ik wist niet dat er zoveel meer is in mezelf.

 

Wat ben ik blij met deze stap. Ik kan nu (meestal) contact houden met mezelf. Vanuit mezelf kan ik tegen mijn partner zeggen wat er in me speelt, waardoor ik warm contact ervaar en ook beter kan luisteren.

Bij één relatie woonde zij aan de andere kant van het land, en zagen we elkaar in het weekend of één keer in de twee weken. Ondanks dat ze zo ver weg woonde, kreeg ik het nog benauwd, en voelde ik weinig ruimte.

 

Ik heb bijna een jaar lang chronische stress gehad. Als ik wakker werd voelde ik nog heel even ruimte, en daarna kwam de stress (van de relatie). Omdat ik het ook moeilijk vond om de relatie te beëindigen (ik wilde haar niet kwetsen), bleef ik erin zitten. Ik voelde op dat moment niet de kracht en vrijheid om eruit te stappen. Het voelde alsof ik het verdrinken was in een oceaan.

 

Uiteraard werd ook de kwaliteit van de relatie slechter. Gelukkig beëindigde zij de relatie, en was ik weer vrij. Ook na de relatie heb ik nog bijna een jaar lang de chronische stress gevoeld.

Steeds weer val ik op niet-beschikbare mannen. Of ze zijn getrouwd en/of ze wonen aan de andere kant van het land of in het buitenland, enz.

Ik weet nu dat dat geen toeval is. Het is een beschermingsmechanisme om mij niet echt te hoeven binden. Het patroon verkleint de kans dat men mij niet meer wil, het verkleint de kans op afwijzing. Dus eigenlijk gaat het bij mijn bindingsangst om mijn verlatingsangst.

Door de therapie die ik heb gehad bij een integratief psychotherapeute, ben ik mijn patronen gaan zien, begrijp ik nu waar ze vandaan komen (de onveilige hechting in m'n kindertijd) en heb ik contact leren maken met mijn verlangens.

Want diep van binnen wil ik wel degelijk een relatie met een beschikbare partner! Hoe spannend dat ook is. Ik ben blij met de stappen die ik nu durf te nemen op het pad van de liefde.

Sinds kort ben ik er achter dat ik bindingsangst heb. Ik heb een lieve partner, maar het benauwt me regelmatig hoe hij mij de hemel in prijst!

Inmiddels ben ik ook een paar keer vreemd gegaan en dat weet hij. Het gaat me echter niet om die ander, maar ik voel steeds weer die angst om me vast te leggen.

 

Inmiddels zijn we samen in therapie gegaan om allebei en samen een manier te vinden hiermee om te gaan.