Paniekstoornis ontwikkeld

Sinds ongeveer 2 maanden heb ik last van paniekaanvallen en heb ik dus ook een paniekstoornis ontwikkeld. Mijn eerste paniekaanval kwam na het gebruik van drugs. Dit was een zeer traumatische ervaring en ik raakte compleet in paniek ervan. Ik had last van hartkloppingen, koude handen, tintelingen, pijn op de borst, angst om dood te gaan en noem het maar op. In alle paniek had ik de ambulance gebeld. Zij kwamen ook meteen met de conclusie dat ik een paniekaanval had gepaard met hyperventilatie.
In de maand erna had ik er totaal geen last meer van gehad en ook niet meer aan gedacht. Tot dat een dierbare van mij overleden was. Dit vond (vind) ik ontzettend moeilijk, vooral ook omdat ik er niet met iemand echt goed over kon praten. Een paar weken daarna kreeg ik een paniekaanval in de trein. Ik wist niet wat mij overkwam, want waarom krijg ik “uit het niets” een paniekaanval? Ik was meegenomen naar het ziekenhuis en ook daar kwamen ze weer tot de conclusie dat ik een paniekaanval had met hyperventilatie. Sindsdien heb ik elke dag de angst dat ik weer een paniekaanval ga krijgen, of zit ik heel de dag met m’n gedachte bij allerlei negatieve situaties; het voelt gewoon alsof ik heel de dag aan het dromen ben en alles heel onwerkelijk lijkt; wat als ik weer een nachtmerrie krijg. Noem het maar op.
Ik heb van de huisarts oxazepam gekregen. Deze kan ik slikken als de paniek mij te veel wordt. Ik probeer het zo min mogelijk te gebruiken. Ik heb de afgelopen periode een “goed” aantal weken gehad waarin ik wel vaak in paniek raakte van mijn gedachtes en angst, maar mezelf wel rustig kon houden en geen paniekaanval kreeg. Tot op de laatste paar dagen. Ik krijg ontzettend veel last van een zenuwachtig gevoel in m’n buik en weer de ontzettend enge sensatie dat alles onwerkelijk is. Super eng vind ik dit en hier blijf ik maar van in paniek raken en uiteindelijk dus toch een paniekaanval krijg. Hierdoor merk ik ook dat ik super somber ben en heel de dag eigenlijk alleen maar thuis wil blijven. Toch probeer ik wel zo veel mogelijk te doen, soms lukt dit niet altijd. Het ene moment sta ik wel optimistisch erin en het andere moment ben ik ontzettend somber en zakt de moed mij echt in de schoenen.
Ook het slapen ging de afgelopen weken maar moeizaam. Net voordat ik in slaap val wakker schrikken, of rare nachtmerries waardoor mijn angst om te slapen toeneemt. Gelukkig heb ik ook wel eens dagen dat ik goed slaap, behalve nu dan. De moed zakt mij dan toch weer in de schoenen.
Het zou heel fijn zijn als mensen zich hier ook in kunnen herkennen. Vooral in dat gevoel van onwerkelijkheid en de angst daarvoor. Voor mijn gevoel ben ik de enige die daar last van heeft. En hoe zorg ik ervoor dat ik hier niet meer/minder bang voor ben of dit in ieder geval niet erger maak door in paniek te raken?