Paniekaanval / Paniekstoornis - forum lotgenoten

Hallo sinds paar maanden heftige paniekaanvallen gehad. Ik heb dit vroeger wel eens gehad maar daarna niet meer. Afgelopen half jaar enorm veel overlijdens meegemaakt waaronder mijn moeder. Eerst ging mijn moeder daarna een vriend daarna een collega en als laatst onze poes. Nu denk ik altijd als ik iets voel dat ik ernstig ziek ben of dood ga. Dan schiet ik in paniek en wil ik rennen heel de dag misselijk en blijft gaan. Heb verder geen pijn toch denk ik dat ik wat heb. Ik neem oxezapam dan word ik wat rustiger maar zodra dat uitgewerkt is ,ga ik weer piekeren en ga ik de cirkel weer rond . Gedachte angst paniek enz. Ik zoek iemand die dit ook ervaart en mijn lotgenoot wil zijn om te praten hierover. Reageer maar. Groetjes Eldo

Goededag allemaal, ik lees veel dezelfde verhalen en heel herkenbaar ook. Heb heel veel last gehad van paniekaanvallen en begin er langzaam uit te klimmen. Ik zou wel wat tips willen geven voor mensen die het heel moeilijk hebben.

1. Omarm en vecht niet tegen de paniekaanvallen. Je hebt het meerdere keren gehad en je bent er nog steeds hoe moeilijk het ook is. Probeer het te accepteren en wees lief tegen jezelf.

2. Magnesium bisglycinaat werkt zo goed tegen stress en angst. 20 euro bij de kruitvat voor 1 pot, ze hebben nu een actie 1+1 haha. Doe zelf onderzoek wat het doet tegen paniek klachten maar echt een aanrader.

3. Vlucht nooit! Kijk het altijd recht in de ogen aan, want anders maak je linkjes in je brein dat je bang moet zijn voor de sensaties en dat moet je zeker niet want je bent veel sterker dan je bent.

4. En de laatste tip is SPORT. Hoe gezonder en sterker je lichaam word hoe sterker je mentaal word. Bij paniek klachten die ik heb ervaren had ik veel last van spierklachten en die zijn verdwenen nadat ik weer lekker aan het sporten ben.

Ik weet hoe moeilijk het soms lijkt als je in die spiraal zit maar je bent er nog steeds en je bent niet alleen. Moet je huilen? HUIL! Gooi alles er uit, hielp bij mij ook.

Wens jullie allemaal succes in het terug vinden van de weg naar boven! Liefde

Paar uur geleden heb ik weer een paniekaanval gehad. Dat gebeurt wel vaker, maar dit keer was het heel heftig. Ik voel nou mn benen niet meer en kan niet lopen. Ik heb hartkloppingen en ben nog aan het trillen. Heeft iemand anders hier ook last van? En heeft iemand tips?

Groetjes

Als dagen een dof gevoel in het hoofd. Net werd het me teveel ik liep en ineens werd ik ontzettend duizelig alles was angstig. Ik resette mezelf en liep door totdat Ik in de auto zat (als bijrijder) ineens giga giga duizelig en extreme intense angst, benauwd, hele slappe benen ik riep zet de auto stil. Dus de bestuurder zette de auto aan de kant en raampje open toen kwam kk kets bij. Het was dood en dood eng.
Nu ben ik alleen nog moe, slappe zere benen en wat dof hoofd en duizelig bij staan de paniek is weg.

Wie herkent dit?

Ano

Hallo ik wil even zeggen dat ik helemaal gek word van de paniek of angstaanvallen. Bij mij gebeurd het als ik een lichamelijke sensatie krijg bijvoordbeeld steken op me borst of raar gevoel in me lichaam alsof ik langszaam aan het doodgaan ben… of een steek in mijn hart ik word er helemaal hek van hierdoor zit ik de heledag in paniek en ansgt omdat ik niet weet wat ik moet doen de lessen hij de psycholoog werken volgens mij ook niet en ben bang dat ik nooit meer kan genieten van mijn leven kan er iemand mij helpen of zijn er meer mensen die dit gevoel ook hebben ?

Ik heb sinds begin dit jaar last van paniek/angst aanvallen, dit was in het begin heel heftig en ik was altijd bang dat er wat ging gebeuren waar ik ook heen ging. Op een gegeven moment werd het minder maar in de maand augustus van dit jaar verloor mijn vrouw haar moeder en ik mijn schoonmoeder en dit was een vreselijk harde klap. Daarna is het weer van voor af aan begonnen en leef ik iedere dag weer in angst.
Ik word op momenten uit het niets hartstikke duizelig en daarna krijg ik last van hartkloppingen, kortademigheid en druk op mijn borst en heb dan altijd het gevoel alsof er iets heel ernstigs met mijn lichaam staat te gebeuren. Ik gebruik af en toe oxazepam en loop bij een psycholoog maar het lijkt er nog niet beter op te worden. In het weekend drink ik ook wel eens alcohol om te relaxen maar merk dat dit toch ook vaak averechts werkt. Is dit voor veel mensen herkenbaar? Ik hoop het want het is om gek van te worden

Al enige tijd loop ik met een burnout/angststoornis. Op het moment heb ik heel erg veel last gevoelloosheid. Het idee dat ik gewoon niet echt leeft en dat mijn lichaam maar wat doet. Dit is heel angstig. Ik kan bijvoorbeeld ergens lopen en gewoon het gevoel hebben of je ergens op een planeet zit en dit op de wereld gewoon nep is. Wie herkent zich daarin?

Al sinds twee jaar heb ik enorm veel last van opvliegertjes in de zin van aanvallen die plots opkomen gedurende dag. Het is een onaangenaam gevoel die je leven op stil zet.

Het begint altijd met een (diepe)vermoeidheid die alsmaar zwaarder wordt. Vervolgens krijg ik het gevoel dat er iets zwaars op mijn hart drukt en dan denk ik natuurlijk dat het mijn einde is! Direct naar 112 bellen of racen naar de eerste hulp. Voor het ziekenhuis voel ik me weer ‘veilig’ en opgelucht, ‘want nu word ik toch direct gered’ door de eerste hulp medewerkers.

Alle soorten onderzoeken ondergaan en gelukkig niets uitgekomen, maar nog steeds dat rare gevoel in me die maar niet weg gaat.

Het is moeilijk en moeizaam, maar ik weet dat we er allemaal van af zullen komen! Ik zie het als iets dat er voor zorgt dat je fysiek en mentaal sterker zal terug bouncen in het leven en dat gaat gebeuren ook! Everything happens for a reason..

Ik zit alweer een poosje met angstige gedachtes. Heel erg herkenbaar hoe de meeste mensen hier hun angsten en paniek ervaren. Ik heb het idee dat mijn angst rond deze tijd altijd toeneemt, bang om iets te krijgen rond de feestdagen. Van elke steekje of pijntje in mijn lichaam word ik onrustig. Ik voel me erg eenzaam met mijn mijn angst en deel dit ook niet met mijn patner, ik ga het gevecht met mezelf aan. Omdat ik me er voor schaam en niemand ermee wil lastig vallen. Het gaat goed met mij voor de buitenwereld maar eigenlijk voel ik mij heel erg onrustig. Ik probeer me rustig te krijgen en realistisch te blijven maar dat lukt niet altijd. Ik ken mijn triggers, maar de kunst is hoe ontkom ik aan ze. Hoe ga ik er mee om? Ik worstel met de vraag om de huisarts te bellen. Kan hij mij weer geruststellen? Door bijv een hartfilmpje te maken. Ik weet even niet wat ik moet doen, hoop dat het nare gevoel weer verdwijnt mijn raders staan altijd wel op scherp, nu zijn ize ets te heftig afgesteld.

Begin 2020 met hartstilstand opgenomen in ziekenhuis. Na 18 dagen coma, wakker
geworden in een vreemde wereld, waar ik alles weer moest leren, spreken, lezen, schrijven, gelukkig herkende ik iedereen nog wel. Met veel inzet en doorzettingsvermogen krabbelde ik weer op. Lichamelijk gaat het redelijk goed.
Heb echter een behoorlijke angst en paniekstoornis overgehouden.
Doodsbang voor artsen, specialisten, onderzoeken en uitslagen. Beheerst mijn leven en beperkt mijn zelfvertrouwen, geluk en sociale leven. Ook reeds latente hypochondrie speelt en rol.
Herkennen jullie iets en hoe gaan jullie hier mee om.
Dank voor eventuele reactie

Hoi iedereen, wat fijn om te zien dat er een forum bestaat waar je je verhaal kan delen, zodat je kan zien dat je niet de enige bent! (Want wat kan je je alleen voelen op zo’n moment!!!)
Ik zou graag in contact komen met iemand die ongeveer dezelfde klachten heeft als ik, om elkaar te mailen, appen of wat dan ook om elkaar te ondersteunen op moeilijke momenten, om te sparren, tips te delen en elkaar te begrijpen. Want ik denk zo vaak dat ik de enige ben die dit voelt…
Een korte samenvatting:
Ik ben een jonge vrouw van 35 jaar, onwijs gelukkig getrouwd, een zoon (7 jaar) en een dochter (3 jaar)
Sinds mijn 14e heb ik een paniekstoornis en dat gaat met ups en downs.
Ik heb moeite met nieuwe dingen (plekken waar ik nog nooit ben geweest, nieuwe activiteiten, ver van huis, vakantie). Ik bouw een spanning op die dan tot een paniekaanval leidt. Maar soms zo erg dat ik er niet meer zelf uitkom.
Ik ben bij psychologen geweest en slik als dat nodig is oxazepam. Maar dat voelt dan weer als falen en ik kom heel snel weer in die negatieve spiraal.
Als ik er middenin zit, kan ik moeilijk alle tools toepassen die ik heb geleerd en zie ik alles zo somber in.

Herken je je in mijn verhaal en zou je graag contact willen om elkaar te begrijpen en ondersteunen, dan hoor ik graag van je!

Veel liefs,
Sabrina

Hallo,

Ik ben een mama van 36 van 3 kids. Sinds een jaar kamp ik met heftige somatische klachten nadat ik op de vliegveld in elkaar stortte voor mijn vlucht. Heftig trillend op de grond met spiertrekkingen half bewusteloos. Kromme handen mond ik dacht het is klaar!. Uitendelijl bleek dat ik dus een hetifge paniekaanval heb gehad. Vanaf die dag heb ik elke dag somatische klachten en paniek aanvallen.
Mijn klachten

Soort van bubbels die ploffen inde hartstreek
Heftig stekende pijn in me ribbenkast langs me hart
Gevoel van vastzitten keel
Druk op de borst
Gevoel dat iemand je ribbenkast uit je lijf probeert te trekken
Pijn linkerarm
Lam gevoel linker rechter arm
Lamg gevoel rechrer hand vingers benen
Tintelingen mondhoeke tong hoofd wangen kaak
Pijn aan de kaak
Steken hoofd, ogen borststreek
Maagpijn bovenste gedeelte. Echt dat stuk tussen borsten.
Benauwd gevoel
Koude warme trillingen
Zweten
Constant een antstgevoel in de borststreek dat maar niet weggaat
Draaiduizeligheid wazig zien
Migraine aanvallen heel heftig

Elke dag maak ik weer wat nieuws mee t went
gewoon niet. Check ups gehad alles bleek goed te zijn.mri van hoofd ook goed, maag bekeken bleek een gastritis te hebben
Ik heb citalopram gehad 10 mg deed me niet goed dus heb het gelaten(schijnt bij andeee goed te werken)
Ik heb een oberon scan gehad bij een alternatieve geneeswijze kliniek.daaruit bleek dat ik veels te lage viramine waardes had en ijzer tekort wat volgens huisarts allemaal wel oke was.
Gluten allergie wat volgens huisarts niet zo was
Anyway. Die vitamine supplementen en gluten vrije dieet had me heel goed gedaan, maar i kheb moeite met een gluten vrij dieet. Sinds ik dat heb gelaten weer super slecht. Overigens een detox van lichaam zal echt helpen! Geen suiker geen rotzooi dat je symptomen verergert.
Binnen kort begin ik ook met een tms behandeling. Schij t goed te werken maar is niet zoveel in daglicht 1 omdat het een medicijn vrije behandeling is
2 omdat het je veel meer geld kost

Voor geinteresseerden doe onderzoek naar die overon en tms behandeling mischien hebben jullie er ook baat bij. Overigens zeker viramine supplementen
Graag hoor ik jullie ervaringen en tips!

Groet

E

Sinds nu bijna een jaar heb ik last van paniek/angst aanvallen. Vanuit het niets een soort koud gevoel over je heen krijgen en het idee dat je gaat flauwvallen. Vorig jaar bij de cardioloog en neuroloog geweest omdat ik niet echt in de diagnose van de huisarts geloofde, gewoon omdat ik nooit last van stress of paniek heb gehad. Het is ook zo ineens van t ene op het andere moment op komen zetten. Afijn, fietstest, echo en hartfilmpje laten maken alsmede bij de neuroloog een emg. Hier kwam allemaal niets bijzonders uit.

Uiteindelijk ben ik bij een psycholoog terecht gekomen waar ik een half jaar heb gelopen. Dit leidde eigenlijk tot niets. Aangezien dit niet werkte raadde de huisarts mij een antidepressiva aan (citalopram) hier nu een week of 5 mee bezig. Ik merk denk ik wel dat de aanvallen minder worden. Ik ben nu via de huisarts wel bij een psychosomatische fysio terecht gekomen, kijken of ik daar iets mee kan.

Helaas heb ik ook gewoon last van een hoop lichamelijke klachten, wat volgens de huisarts gewoon bij paniek/angst hoort. Maar is dit dan ook dagelijks?!

-plotseling een onwel gevoel (zeker 1x per week)
-kramp/spierpijn in kaken en mondbodem
- gevoel dikke/gespannen tong
-soms lichte gevoelloosheid in kin
-duizeligheid (had ik, is nu veel minder)
-kleine vervelende spiertrekkingen in kuiten
-een paar gevoelloze tenen rechtervoet

Herkent iemand zich in deze symptomen?

Meestal word ik rond 4 uur wakker met angst en paniek en het vreselijke gevoel van onheil en dat ik de dag door moet zien te komen.
Mezelf tot rust brengen lukt niet en ik blijf een paar uur heel angstig en onrustig. Pas in de loop van de dag word ik wat rustiger.
De avond is de beste tijd, kan niets doen om iets op te lossen, kan ook niemand op dat tijdstip bellen voor hulp en vertellen hoe bang ik ben, en die wetenschap geeft me tijdelijk rust.
Voor ik ga slapen weet ik al dat bij wakker worden het weer begint, moedeloos vraag ik om hoe ik verder moet, voel me zo alleen.

Hee lieve mensen,

Ik heb dus twee paniekaanvallen gehad, waarvan de tweede het hevigst en waarbij ik gelukkig met iemand was. Ik begin met de eerste.

Ik was op t eiland Tenerife en leerde een dame kennen. Het begon leuk maar na een paar dagen bleek dat het niet werkte tussen ons. Het verhaal eindigde met dat ze me overal blokkeerde en het hostel verliet zonder dat ik ooit nog wat van haar heb vernomen.

Dit was teveel voor mijn systeem. De paniekaanval zou ik als volgt beschrijven. Ik stond alleen in de kamer van het hostel, en ik voelde de spanning in mn lijf toenemen. Dan met name tintelingen in m'n voeten en een versnelde ademhaling. Het was alsof ik buiten mezelf trad, in die zin dat ik de controle niet meer had. Steeds sneller en sneller ademhalen, volgens mij noem je dit hyperventileren?

Het verhaal eindigt met dat ik de ambulance bel, en een medewerker me gerust stelt door te vertellen dat ik geen hartaanval heb (ik ben nog geen 40 jaar oud), daarentegen een paniekaanval. Hij adviseert een glaasje water te drinken. De wetenschap alleen al op dat moment, dat het een paniekaanval is, kalmeert me en na het gesprek kan ik al vrij snel weer verder met mijn leven en de pijn verwerken van het verlies van deze dame uit mijn leven.

Paniekaanval 2:

Deze kwam door een extreme overbelasting van mijn systeem. Ik had de nacht zeer slecht geslapen en besloot in de ochtend om als een bezetene te gaan volleyballen aan het strand. In de middag kwam ik thuis en ik herinner me dat ik haast mijn kleren niet meer uitkreeg en rechtstreeks op bed, naast m'n inmiddels ex-vriendin ging liggen, die verbaasd of wat dan ook moet zijn geweest over mijn gedrag. Ik kwam namelijk de slaapkamer binnen, zei geen woord en ging op bed liggen.

Daar was het weer, de versnelde ademhaling. Een poging van mijn lichaam om de controle te krijgen maar in plaats daarvan zorgde mijn versnelde ademhaling, denk ik, juist voor hyperventilatie en mijn hele systeem sloeg op hol. Mijn hart ging als een razende tekeer en gelukkig heeft m'n ex ervaring met paniekaanvallen. Het was heel heftig: ik dacht dat mijn laatste uur geslagen had en in mijn eigen gedachten kon ik mezelf van buitenaf zien op mijn sterfbed. M'n lichaam begon haast te schokken, spasmen kan je dit denk ik noemen. Gelukkig wist ik dit nog wel te controleren, te voorkomen.

Het was zo hevig. Ik herinner me allerlei sensaties tot zelfs pijn in m'n hartstreek. Ik was ervan overtuigd dat ik wederom een hartaanval had en ondanks de liefde van m'n ex, heb ik later toch de ambulance gebeld want ik zat nog steeds in de attack. Die namen geen moeite (ik ben ontzettend slecht, gewoon niet, geholpen), maar gelukkig door de zorg van m'n ex werd ik uiteindelijk kalm en na een aantal uur rust was ik weer min of meer oké.

Rest mij de wetenschap dat het mijn persoonlijke taak is mijn eigen grenzen goed te bewaken en zonodig te verdedigen. Ik ben verantwoordelijk voor het reguleren van mijn gevoelens.

Love,

J

Hoi allemaal,

Ik dacht oprecht dat ik de enige was die hier last van had en zo voelt het soms ook echt. Ik ben 20 jaar en hoor nu in de bloei van m’n leven te zitten maar in plaats van dat schommel ik met paniek/ angstaanvallen. Het begon allemaal in september 2023. Ik had plots hartkloppingen uiteindelijk bleek het door ondergewicht te komen. Door dit vertouw ik m’n lichaam amper. Ik heb enorm veel last van stress gehad waardoor ik nu allemaal symptomen heb door de hoeveelheid stress, denk aan hartkloppingen, duizeligheid , constante hoofdpijn, kloppingen in m’n pols etc. Soms heb ik ook het gevoel alsof ik niet op de wereld ben of in mn eigen lichaam ben en elke dag voelt alles heel gek. Ik blijf denken dat er iets met m’n lichaam aan de hand is ondanks dat ik volop in controle ben in het ziekenhuis . En er op dit moment nog niks is uitgekomen. De ene week gaat het goed en dan heb ik opeens een enorme terug val. Iemand tips om hier beter mee om te gaan ?

Liefs Gioia

Hoi,
Ik ben "gezegend" met een angst en paniekstoornis, ik ben een intelligente vrouw met een goede opleiding.
Wat mij enorm stoort en pijn doet is dat aangenomen wordt, door je omgeving, dat als je zo'n stoornis hebt je kwetsbaar en eigenlijk niet helemaal goed bij je hoofd bent.
Dus naast die nare stoornis moet ik constant iedereen ervan overtuigen en laten merken dat ik een normaal mens ben met een veel
voorkomende aandoening. Ik wil daar niet op worden afgerekend en anders worden beoordeeld.
Heb mijn hart gelucht, en weer verder:)

Goedemorgen,

Ik las een paar verhalen hierboven en de klachten die bij komen kijken het is zo herkenbaar. Ik probeer de klachten en emotie heel erg uit de weg te gaan, omdat ik het gevoel en de emotie die ik ervaar erg eng vind. Ik krijg al veel hulp van de psycholoog, alleen één ding vind ik denk ik wel het naarst. Dat ik het gevoel heb dat ik niet aanwezig ben op deze wereld en leef in een droom. Het klinkt heel zweverig, maar ik weet niet goed hoe ik het anders kan omschrijven. Veel mensen zeggen ook dat je in je hoofd zit en jezelf niet goed genoeg aardt. Hebben anderen hier ook last van? Zoja, wat doe jij of jullie hier tegen?

Liefs, Liss

Hallo allemaal,

Heel bizar om al deze verhalen te lezen en te weten dat ik niet de enige ben.

Ik ben 20 jaar en heb sinds ik klein was altijd al last gehad van mn hart. Vaak naar de huisartsen en ziekenhuizen, die zeiden elke keer dat er niks aan de hand was. Uiteindelijk toen ik 17 was, met de ambulance naar het ziekenhuis gegaag. 3 jaar geleden heb ik een ablatie gehad, bleek dat ik geboren was met een hartritmestoornis. Hierdoor vertrouw ik niet meer wat de dokters tegen me zeggen.
De hartritmestoornis is verholpen, maar sinds een jaar ben ik bang.
Ik ben gestopt met school, ik ben gestopt met werken.
Ik zit gewoon thuis, want ik durf niks. Loop al een jaar bij de psycholoog maar het helpt niet.

Nu kom ik geregeld bij de dokter omdat ik bevestiging nodig heb dat mijn hart in orde is, zodra ik weer thuis ben vertrouw ik niet wat ze me vertellen.

Ik ben enorm bang om dood te gaan, elke dag wel een paar keer een aanval van pijn ( de dokter denkt datik syndroom van tietze heb), hartkloppingen, misselijk na alles wat ik eet, koud gevoel bij mn hart, hartoverslagen, zweten, huilen.
Ik weet niet meer wat ik ermee moet. Ik voel me echt niet serieus genomen door de dokter.
Weet nooit zo goed hoe ik alles moet verwoorden, en ze gooien alles op stress.
Ik heb inderdaad stress, door deze klachten. Dus waar komt het dan vandaan?
In ieder geval, iedereen die het leest, bedankt voor de tijd. En veel sterke allemaal.

Hallo allemaal,

Ik heb ook van die hele heftige die als een tsunami over je heen komen en je niks anders kan dan ademhalen en wachten tot je hartslag daalt....

Ik ben het vooral zat dat je er zo moe van wordt en dat mensen die dit niet hebben zich slecht kunnen voorstellen hoe dit is en daardoor soms zeggen ga je weer dat ik denk hé ik doe dit niet met opzet...

Nu heb ik van de huisarts anti depressiva gekregen maar die durf ik niet te nemen omdat ik niet weet hoe ik er op reageer en dat maakt me angstig... ik wil eigenlijk heel graag in de hoop dat t stopt..

Kan iemand mij vertellen wat je voelt of merkt en ervaart ervan?

Ik heb de laatste tijd dat als ik bijna slaap ik wakker schrik en dan vliegt mijn hartslag omhoog (is dit voor iemand herkenbaar?) heb ook alle testen al gehad en 3 jaar therapie in alle vormen dus ik wil ook graag dat er iets is waardoor ik weer eens rust kan ervaren...

Gelukkig zijn hier mede strijders
We will survive this one day! And over grow this!

Ps meditatie werkt soms periodes wel

Anneke

Hoi hoi, mijn therapeut wil samen met mij exposure doen. Maar ik voel weerstand. Ik denk dan: dat heb ik toch al de hele tijd geprobeerd... Hoewel ik paniekaanvallen had, bleef ik moedig en dapper zijn en toch gaan werken en toch naar buiten. Hij zegt dat de angst zou moeten uitdoven door je bloot te stellen. Ik vroeg hem hoe het dan komt, dat het bij mij erger werd? Daar had hij geen duidelijk antwoord op. Hij zegt ook dat het met vertrouwen te maken heeft. Geloven in jezelf. Hmm, die uitspraak heeft me lang bezig gehouden... Heb ik dan paniekaanvallen omdat ik geen vertrouwen heb in mezelf? Hoe kweek je vertrouwen? Door exposure? Ik vind het allemaal zo ingewikkeld. Ik neem nu anti-depressiva en de angstpieken zijn nu weg, wat al een hele verbetering is. Mijn vraag is... Wat is jullie ervaring met exposure? Moest ik mezelf dan blijven exposuren ??? :-)

Hallo iedereen hier, fijn dat ik m'n verhaal kan delen. Ik ben 44 en vroeger onaangepast aangeraakt door m'n vader meerdere jaren. Ik ben verslaafd geweest aan cocaïne. Gelukkig is dit meer dan tien jaar geleden ondertussen. Ik drink niet, rook niet. Ik leef gezond. Enkele jaren geleden m'n eerste paniekaanval gehad in de sauna. Tijdens m'n drugsgebruik had ik er ook, maar was me toen niet bewust dat het een paniekaanval was. Het had natuurlijk ook met het middel te maken, dat m'n hart heel erg opjoeg. Omdat de paniekaanvallen erger en vaker werden, ben ik aan de Escitalopram gegaan. Ik was ten einde raad. Ik was heel erg tegen medicatie, maar ik wist het ook anders niet meer. Het heeft me ontzettend geholpen. Ik bouwde m'n leven weer op en deed leuke dingen. Op een keer dacht ik te stoppen. Ik bouwde heel langzaam af en na een tijdje deed ik opnieuw een paniekaanval. Hetzelfde verhaal. Ik wou weer geen medicatie slikken, maar het beterde niet en dan toch terug aan de medicatie. Het stoppen met medicatie heeft me een stap achteruit gezet. Ondertussen is de medicatie redelijk goed ingewerkt, heb enkel nog lichte angst af en toe, maar ik leef weer opnieuw. Soms heb ik spijt dat ik toen gestopt ben met de medicatie. Anderzijs wou ik het natuurlijk ook een keer proberen. Ik ben bij een psycholoog geweest, maar daar moest ik oefeningen doen. Ik dacht: dit gaat 'm niet worden. Het voelde te oppervlakkig. Ik heb al zo veel geleerd, gedaan om te herstellen, van mindfulness, tot bewegen, tot ademhaling, tot helemaal niks proberen, tot overgave, tot bidden,... Nu ben ik op zoek naar een therapeut of psychiater die alles met mij in zijn geheel wil bekijken. Ik blijf ervan overtuigd dat de paniek zijn oorsprong vindt tijdens het misbruik. Ik ben toen verlamd van angst en ik was niet in mijn lichaam. Ik onderdrukte elke emotie, en zeker de angst, omdat ik het anders mss niet zou overleven. Op die leeftijd kon ik die angst niet aan. Mijn drugsgebruik was ook een gevolg van niet willen voelen, de angst onderdrukken. De cocaïne gaf me zelfvertrouwen, maar keerde zich uiteindelijk tegen mij. Ja, de angel van mijn angst zit echt in het misbruik denk ik. Een therapeut die niet bang is om alles te bekijken en mij helpen groeien, daar ben ik nog naar op zoek. Iemand met ervaring. Op een dag komt hij/zij wel. Nu lukt het best goed zo en ik heb veel steun van familie en vrienden. Ik wil iedereen een hart onder de riem steken. Voor iedereen is weer iets anders zinvol. En iedereen heeft zijn unieke pad. Maar ik geloof wel dat er voor iedereen wel wat bestaat dat hem kan helpen. Hou vol. Blijf moed houden. Alleen jij weet wat je precies voelt en wat je behoeften zijn. Veel liefs, Lies

Heel graag wil ik iets positiefs delen.

kamp zelf al jaren met regelmaat aan paniekaanvallen.
Heb hier hulp bij, die het volgende voorstelden.

De paniek noemen we het MONSTER, die aan de ene kant staat, en jij aan de andere kant. Hier tussen zit een enorm diep ravijn. Er ligt een lang touw, waar het MONSTER aan trekt, om jou het ravijn in te trekken. Jij blijft proberen uit alle macht het touw aan jou kant te krijgen (wat een gevecht)het put je uit. Denk je dit in........... wat zouden we kunnen doen????
HET TOUW LOSLATEN. Stop met trekken, laat los.
Probeer dit te visualiseren .

Laat het MONSTER maar trekken, wij zijn sterker.

Heel veel sterkte allemaal.

Groetjes, elisabeth

Toen ik 21/22 jaar was kreeg ik mijn eerste paniekaanval en zat ik thuis met agorafobie. Daar ben ik destijds met therapie goed uitgekomen. Echter ging ik de zorg in en kwam ik in een burn out terecht waar mijn angst en paniek weer langzaam terug kwam. Na weer langzaam opbouwen en opnieuw therapie koos ik ervoor om de zorg uit te gaan en met kinderen te gaan werken. Dit leek een goede keuze tot ik met covid thuis kwam te zitten en de paniekklachten opnieuw terug kwamen. Hier heb ik doorheen gezet en de diagnose ADD gekregen met ADD medicatie. Het leek weer even goed te gaan, ondanks mijn verhuizing naar een andere stad dus ik stopte met die medicatie. Echter bleven mijn paniekaanvallen zo nu en dan terugkomen. Hierdoor ging ik sommige routes even uit de weg, maar pakte die later weer op. Helaas werd ik twee weken geleden zien met een buikgriep en werd ik ineens overspoeld door angst en paniek. Mijn agorafobieklachten zijn weer aanwezig. Ik ga sinds deze week weer volledig naar werk om erdoorheen te zetten en probeer mijn angst weer opnieuw onder controle te krijgen. Echter heeft mijn huisarts nu voorgesteld om Citalopram te gaan proberen. Ik wil mij namelijk graag weer oke voelen en zonder zorgen moeder kunnen worden één deze jaren. Heeft iemand ervaring met dit medicijn? Ik weet dat Lisa Loeb er veel baat bij heeft, maar ben erg benieuwd naar andere verhalen.
Ook zit ik te denken om mijn therapie van 8 jaar geleden weer op te pakken met exposure. Hebben mensen hier nog tips of goede ervaringen met therapeuten/coachen/Wouter Manders etc?
Laatste vraag: ik ben nu nieuw in een stad en voel mij soms erg alleen en onbegrepen met mijn klachten. Door internet weet ik dat ik echt niet de enige ben. Het lijkt mij fijn om wellicht ook lotgenoten in de buurt te ontmoeten die elkaar willen helpen door leuke dingen te doen of spannende dingen aan te gaan met elkaar. Zijn hier goede websites voor?

Alvast bedankt voor al het meedenken!

Hoi medepaniekers!
Ik zou graag m'n verhaal met jullie willen delen, ik heb al vanaf m'n 11e (op en af) last van paniekaanvallen en dan vooral buiten als ik "ver" van huis ben, ver... ik vind op het moment 500 meter al ver van huis. Wat ik zo idioot naar vind is mijn idioot hoge hartslag, als ik iets spannends ga doen merk ik al dat ik ongv op de 115 pm zit, maar bij een echte flinke paniekaanval redt ik makkelijk een hartslag van 150 al dan niet hoger. Ik heb veel gesproken hier over met mijn psycholoog & huisarts en die zeggen dat dit geen kwaad kan, opzich ben ik dan wel even gerust gesteld maar zodra er paniek bij komt kijken geloof ik er weer helemaal niets van, omdat het zo rot voelt ! Soms lees ik wel eens dat mensen met een paniekaanval al schrikken van een hartslag van 110, en dan vind ik mijne toch echt idioot hoog, wat zijn jullie ervaringen hiermee? Ik vind het hartstikke eng als hij zo op hol slaat! Ik hoor graag jullie eigen ervaringen op dit gebied! Groetjes van Linda!

Hoi allemaal,
Ik heb 4 jaar geleden een heftige burnout gehad. Ik at niet meer, durfde h e l e m a a l niets meer. Zelfs niet alleen thuisblijven. Ik woon in mijn eentje. Ben inmiddels 67 jaar.
Dus ik werd opgenomen in het rk.
Ik begon weer te eten. En bleef onder behandeling. De paniek is nooit helemaal weggegaan. Kreeg escitalopram 10 mg. Meer wil ik ook niet. Kreeg verleden jaar hartritmestoornis. Dus weer medicatie erbij. Ik heb om de zoveel weken , weken weer paniekerig gevoel , zweten, heftig dromen etc. Dan ineens is het weer weg. Ik denk dat de bijwerkingen van de medicatie voor mijn hart ook meespelen. Wel onder controle van de cardioloog. Zal binnenkort wel weer een oproep krijgen. En daar krijg ik ook al weer paniek van,pfffff.

Hoi,

Ik zit inmiddels al een aardig poosje in een burnou/angststoornis.
Momenteel ontzettend veel last van mijn ogen. De druk op mijn ogen is enorm. Soms zo erg dat ik met al me laatste krachten mijn ogen open kan houden. Soms is het ineens dagen weg en dan is het er weer. Wel merk ik als ik bijvoorbeeld werk (is achter de computer) ik meer last heb. Of als ik iets intensief aan doen ben zoals autorijden/kleuren/puzzelen is het ook erger.

Wie herkent dit en wat kan ik er aan doen?

Paniek en ruimtes

Momenteel loop ik met een burnout/angstoornis. Hierdoor heb ik paniekaanvallen en derealisatie. Is het normaal dat je in de ruimtes waar je ooit een paniekaanval heb gehad dit gevoel constant weer krijg. Ik heb dat dus. Zodra ik die ruimte binnen loopt krijg is slappe benen en voelt en ziet de wereld er raar uit en krijg ik het idee flauw te vallen. Zodra ik dan uit die ruimte ben verdwijnt dat gevoel en blijven nog wel lichamelijke klachten maar de angst is dan weg.
Zijn er mensen die dat herkennen?

Hoi allemaal,

Ik kamp al jaren met zeer zware paniekaanvallen. Altijd met ups en downs maar de downs zijn tegenwoordig allesoverheersend. Ik kan niets meer, zelf de korte autorit van ong 15 min naar mijn werk lukt niet meer, op slechte dagen die ik hier soms 2 uur over omdat ik dicht bij het werk wil blijven waar ik weet dat er 'hulp' is als ik zou flauwvallen of een hartaanval krijg. dus vanaf ik naar mijn gevoel te ver van de veilige zone ben draai ik terug. En zo rij ik dan 2 uur toertjes rond mijn werk tot ik mezelf zo beu ben dat ik erdoor boks en tot thuis ga, vaak ondertussen hypertventilerend bellend met mijn vriend of een vriendin die mij er dan doorpraat.

Nu ben ik een week thuis geschreven hierdoor om even terug op adem te komen, maar ik voel nog steeds koude ledematen en de 'bal' paniek vormen in mijn buik als ik denk aan de autorit van morgen.

Mijn eigenlijke vraag is, ik heb eigenlijk nooit de diagnose 'paniekstoornis' in vraag gesteld. Maar er is gewoon geen enkele vorm van beterschap, hoewel ik medicatie pak (escitalopram al 4 jaar), rescue drops van bach, sediplus relax, ik blijf altijd opnieuw buitenkomen en opnieuw proberen dus die héél veel 'exposure' , ik ben gestopt met roken al bijna een jaar, ik drink amper nog alcohol, alleen nog water met kalmeringsdruppels in of kalmeringstheetjes. Ik doe yoga, mediteer, lees boeken over paniek, ben bij een psycholoog in begeleiding.... En het wordt alleen maar erger.

Zijn hier mensen die lang dachten dat ze een paniekstoornis hadden maar waarvan achteraf bleek dat het bijvoorbeeld ADHD of autisme of OCD of.... was en je dus eigenlijk het foute behandelt? Want al die dingen hebben als symptoom ook angst/paniek. Is het denken jullie het waard om dit eens te laten onderzoeken en zo ja, waar laat je dit best doen?

Ik hoop dat mijn vraag een beetje duidelijk is, alvast bedankt om de tijd te nemen mijn lang verhaal te willen lezen!

Groetjes,
Roos

Als ik iets inspannend heb gedaan. denk hierbij aan autorijden, puzzelen, werken achter de computer enz. Heb ik daarna fikse druk om mijn ogen en op mijn hoofd, hoofdpijn, en de wereld voelt niet helemaal zoals het voelde voor mijn burnout. Heb het idee dat als ik veel doet/ spannende dingen doe (autorijden ben ik sinds kort weer langzaam aan het opbouwen) ik meer last hiervan heb. Ook hele slappe benen. Wie herkent dit?

Duizelig, moe, hoofdpijn en zware ogen.

Sinds enkele maanden last van burnout/angst/piekerstoornis.
Hierbij ontzettend veel klachten.
- Drukkende pijn op ogen.
- hoofdpijn
- Duizelig
- Moe
- Pijntjes door hele lichaam
- Koud
- Gevoel of je hoofd ontploft
- Bang voor allerlei ziektes
- Depri periodes
- Angstig

Wie herkent dit?

Autorijden met Paniek/angststoornis

Op dit moment zit ik al 4 maanden in een angst/paniekstoornis met derealisatieklachten. Al vanaf het begin is autorijden voor mij moeilijk. Sinds enkele weken kruip ik langzaam weer is achter het stuur. Maar het ene moment gaat het heel goed en het andere moment lijkt het alsof ik gevangen zit in me hoofd. Heb het gevoel dat ik niet ver weg kan kijken (dromerig) terwijl ik alles gewoon ziet en ook gewoon reageert. Hoe kan het dat het de ene dag goed gaat en de andere dag niet?

Goedendag Iedereen!

Ik heb een periode veel paniekaanvallen gehad. Denk aan permanent in een aanval zitten. Dus soms 4 aanvallen op een dag. Gevoel hebben dat het ieder moment klaar is. Nu heb ik dit al een paar jaar en weet ik gebeurd toch niets
toch gebeurd. Als ik nu geen aanval heb wat gelukkig maar maandelijks nu voor komt heb ik last van allemaal vage klachten denk aan
- Draai Duizeligheid
- Steken in de nek
- Zuchten
- Misselijkheid
- Het gevoel brak te zijn ( was het maar zo een feest )
- Wazig zien
- Spinnetjes in oog
- steken in long als ik ineens meer lucht ophaal
- Druk achter ogen
- Extreme vermoeidheid
- Onwerkelijk gevoel
- Pijn links boven buik
- Trillen
- Gevoelig voor geluid
- Pleinvrees
- overslaand hart in buik of nek
Nou zo kan ik dus wel doorgaan. Nu was alles dus even een periode weg tot ik ineens weer een aanval had. Ik zie al twee jaar mijn familie niet meer en geen vrienden en kan ik op slechte dagen geneens de deur uit.
Ik heb bloedtesten gedaan en het zal je niet verbazen maar ik ben kern gezond. Ik ben 23 jaar en kan ondertussen zelf wel huisarts worden.
En voor Antidepressiva denk aan citalopram, Seroxat ben ik allergisch. Het is bizar want hiervoor leefde ik alsof er geen morgen was. Nu voel ik mij 70 terwijl ik nu de wereld hoor over te gaan. Ik kan echt geen moer. Maar het komt vast allemaal wel weer goed!
Heel veel sterkte vriendelijke groet,
Ricky!

Hallo allemaal graag zou ik met mensen in contact willen komen die aanvallen hebben ik heb het nu 7 jaar en het wil maar niet over gaan het gaat om benauwdheid hartkloppingen eng in het hoofd misselijk denken dat je dood gaat en van alles mankeer na vele onderzoeken in het ziekenhuis zonder resultaat dus het is allemaal paniek /angst ik hoop hier echt vanaf te komen wie herkent dit?? Groetjes Amy

Ik heb een vraagje ik heb last van paniekaavallen en angststronisses en eetstorenis en ben laaste zieknhuis gehaan en hart was inorde.


Maar mijn vraagje is ik zit vaak rustig op de bank of in bed en dan plots komt het huis onregelmatige verhoogde hartslag duizelig koude handen zweten koude rillingen maar onwel voelen en hart dan heel onregelmatig heel veel en dan duurt dat heel lang voor het weg gaat en ik ben dan bang dat ik doodga of iets zal krijgen of flauwvallen omdat het soms lijkt alsof het niet weg wil gaan. En ik snao niet waarom dat naar mijn gevoel zonder oorzaak start herkend iemand zich hierin alvast bedankt

Ik heb al 2 jaar paniek aanvallen.
Dat ik anderhalf uur lang helemaal slecht ga. Is dit herkenbaar dat je dagen erna nog steeds een beetje duizelig bent? En beetje hoog in de angst?

Hallo allemaal,

Op vakantie afgelopen september met mijn man. En twee jonge kinderen (3,5 en 1,5) kreeg ik een soort van TIA: kon ineens niet meer goed praten en iets later viel het gevoel in mijn rechterarm uit. In ziekenhuis ct en 2 dagen later mri gehad (ook mra aderen) en niks te zien. Sindsdien heb ik enorme angst en paniekaanvallen.
Na ongeveer 3 weken kreeg ik ook elke nacht slapende ledematen rechts, op de kant waar ik niet op lag en nu ook als ik op mijn rug lig. Ook hier een mri gehad (geen mra).
Ik heb daarnaast rare tintelingen in mijn hoofd die ook steeds vaker aanwezig zijn. Eerst in vlagen, toen af en aan dag wel dag niet en trekt door naar mijn schouders en nek. Soort van koude tintelingen maar dan anders… val over mijn hele hoofd van slaap tot slaap.
Verder heb ik tintelingen in mijn rechter hand en gevoelloosheid in mijn rechtervoet. Bij paniek de bekende hartkloppingen en raar gevoel. Ben ook veel duizelig. Soms zit het ook links. Heb hyperventilatie cursus gedaan en doe ademoefeningem die allleen lijken te werken als ik een beetje tintelingen heb maar niet in volledige paniekmodus… iemand dezelfde rare klachten?
Ik slik alprazolam 2x daags, oxazepam als nodig ‘s middags (en is nodig helaas) en sinds 3 weken 50mg sertraline. Ben 40 jaar oud.

Liefs Anne

Hoi,

Ik kamp al een poos met paniekaanvallen en angst.

1. Gevoel dat je duizelig bent terwijl je nog wel dingen kunt lezen
2. Gevoel buiten mijn lichaam te leven de wereld voelt eng en raar.
3. Wazig zien gevoel alsof je scheel kijkt.
4. Gevoel dat je langzaam verdwijnt in je hoofd.
5. Licht niet kunnen verdragen (gevoel alsof je in de lamp getrokken wordt.
6.Drukkend gevoel in hoofd en achter ogen. (alsof er water in zit)
7. Soms het gevoel dat er water in me hoofd zit.
8. Hartkloppingen (soms uit het niks)
9. Erg moe
10. Gevoel dat je heel de dag droomt
11. Koude voeten
12. Zere spieren
13. Hoofdpijn
14. Zware armen en benen (alsof de kracht eruit verdwijnt)
15. Benauwd
16. Schrikken van elk geluidje
17. Autorijden lukt niet of lastig.
18. Opgejaagd
19. Bang dat ik iets ernstigs heb

Soms komen al deze klachten ook gewoon als ik rustig op de bank ligt of aan het werk ben. Ik heb dan echt het idee dat ik dood aan een hartaanval of gek wordt in me hoofd.

Wie herkent zich hierin?

Burn-out / angststoornis

Sinds een paar weken zit ik thuis van werk. Na een intensieve werkperiode lijkt het erop dat ik ben ingestort, men noemt het een burn-out? Al lijkt mijn burn-out niet een gebruikelijke burn-out. Ik ervaar de gehele dag een intense angst. Een buitensporige angst. Vooral angst voor mensen die eventueel voor gevaar zouden kunnen zitten. Soms neemt die angst zo toe dat ik misselijk word en in het ergste geval ook moet overgeven.
Ook heb ik nu 3x voor het slapen een paniekaanval gehad.
Het is heel vervelend, de angst overheerst bij alles wat ik doe. Ik sla helemaal dicht.
Is dit gebruikelijk bij een burn-out of is hier toch wat anders aan de hand?

Heeft iemand gouden tips hoe nu verder?
Ik heb oxazepam wat ik kan slikken en krijg gesprekken met een psycholoog... maar dat duurt nog even! Ik zou zo graag willen dat het wat dragelijker wordt. Alle tips zijn dus welkom!
En herkennen mensen dit?

Ik hoor het graag, liefs.

10 jaar geleden kreeg ik last van paniekaanvallen, dit heeft een tijd geduurd en nam langzaam weer af. Daarbij had ik klachten als, licht in het hoofd worden, gevoel van flauwvallen en hartkloppingen.

Nou heb ik sinds 12 april dagelijks paniekaanvallen. Alleen dit keer is het vele malen erger. Als ik geen aanval heb dan heb ik constant last van allerlei vreemde lichamelijke klachten. Ik zal ze hieronder neerzetten.

1.Draaiduizeligheid
2.Vertraagt reactievermogen & niet helder kunnen denken
3.Moeite met spreken
4.Gevoel buiten lichaam te leven
5.Wazig zien/dubbel zien
6.Voorwerpen lijken verder weg/ dichterbij dan ze staan
7.Alles hard maar dof horen
8.Elektrische schokjes in hoofd
9.Enorm schrikken van geluid (bovenbuurman die zijn tuinstoel aanschuift)
10.Fel licht niet verdragen
11.Licht in hoofd en bijna flauwvallen
12.Drukkend gevoel achter ogen & neus
13.Non-stop hartkloppingen/versnelde hartslag
14.Kortademig soms happen naar lucht
15.Druk op keel en borst
16.Tintelingen in armen
17.Spasmes in armen en benen (in bed)
18.Wanneer ik ogen sluit om te slapen, bewegen ze alle kanten op, trillerig en ongecontroleerd
19.Veel kwijl aanmaken (net als vlak voor overgeven)
20.Handen en voeten zweten maar voelen koud
21.Altijd moe

Zijn er mensen die dit soort klachten herkennen en past dit bij een paniekstoornis? Morgen ga ik naar de huisarts voor een lichamelijk onderzoek. Ik ben ten einde raad.

Ik kamp nu al 2 jaar op en af met paniekaanvallen en algeheel ellendig voelen. Prikkelbare darm, benauwdheid, hoofdpijn, moe, pijn/steken op de borst, hartkloppingen, pgejaagd voelen, en zo voort... jullie kennen het waarschijnlijk wel.
Soms heb ik periodes dat het wekenlang goed gaat (en meestal zijn het dan periodes waar het een paar weken wat minder gaat. Echte hevige paniekaanvallen zelf heb ik al een hele tijd niet meer gehad, nou tot de laatste paar weken dan.

Het vervelende is dat ik niet begrijp waar ik nou zo bang voor ben. Ik heb eigenlijk gewoon een luizenleven, doe gewoon mijn studie op de uni, waar velen ook nog de stress van werk, schulden, en op zichzelf wonen bij hebben. En dat gaat me allemaal wel goed af. Vaak genoeg ga ik prima door een stressvolle periode heen, met wat hoofdpijn, buikpijn en niet lekker zijn, maar dat is voor mij nu wel vaste kost. Maar nu zijn de klachten opeens zo erg dat ik het vertrouwen in mijn lichaam kwijt ben.

Mijn lichaam doet nu gewoon de hele dag door pijn, mijn rug, zij borst, nek is zo erg verkrampt dat ik moeilijk adem krijg. Ik leef de hele dag in angst dat ik weer een paniekaanval krijg, of wat dat ellendige gevoel ook mag zijn. De angst dat de pijn nog erger wordt is groter, dan de angst om dood te gaan. En het stomme is dan nog de realisatie dat ik het mezelf aan doe.

Ik zwem normaal gesproken 2 keer in de week, maar merk dat ik dit steeds vaker oversla door de ellende die ik voel, en als ik ga dan erger ik me aan hoe ik me voel. Voorheen voeldee ik me wel beter naar het sporten, maar nu is het meer een extra stresspost dan ontspanning.

Ben (ongv een jaar geleden) bij de psycholoog geweest, maar wat ik daar leerde was om gewoon door te gaan ook al voel je je ellendig en niet goed. En wat oefeningen die angst moesten opwekken zodat ik er beter mee om leerde gaan (werd niet bang van de oefeningen). En dat het dan vanzelf beter zou gaan (nou niet dus). Ben ook vaak genoeg bij dokter geweest, ( nu wordt ik ook weer onderzocht dus maak je daar geen zorgen over)

Heb wel eens gelezen dat wandelen of lekker afleiding zoeken helpt bij een paniekaanval. Maar als ik er een heb begin ik helemaal te shaken en kan ik amper lopen, daarnaast kan ik gewoon niet meer concentreren op de tv of een boek. Wat voor mij het beste helpt is gewoon met iemand kletsen (het liefst iemand die je gerust stelt en niet mee in paniek raakt). Ademhalingsoefeningen helpen bij mij alleen als ik me redelijk voel, niet meer als ik al in paniek ben en niet meer weet hoe ik moet ademhalen.

Iemand die zich herkend in mijn verhaal of misschien tips heeft? Ik overweeg nu alternatieve geneeswijzen te proberen, ook al geloof ik er niet zo in.

Sorry dat het zo'n jankverhaal geworden is. Zeker voor degene die net als ik zich alleen maar meer zorgen maken als ze lezen dat mensen hier al 5/10/20 of meer jaar last van hebben met soms nog ergere klachten dan ik. Voor deze personen eindig ik met een positieve noot. Deze 2 jaar was zeker niet alleen maar ellende, ik heb ook genoeg leuke dingen gedaan, dagjes weg, gezellige feestjes, lekker op vakantie (in NL, maar was toch leuk). Ik heb zelfs meerdere keren een zwemmarathon gedaan, de laatste nog een paar weken terug en dat ging eigenlijk prima. Deze zomer heb ik gewoon hele weken gewerkt (was super stressvol, nog erger dan nu eigenlijk, maar toen ging het wel goed op een enkele migraine aanval na dan).
Dus voor de mensen die denken dat het nooit meer goedkomt (mezelf), kom op overleef deze periode even, het wordt vanzelf weer een keer beter. (Verassend genoeg luchte het schrijven van dit verhaal een beetje op)

Hallo allemaal,

Ik ben een meisje van 24 jaar en struggle met hypochronie. Ik heb 2 weken geleden voor het eerst een paniekaanval gehad.. sinds die dag ben ik bang voor een hartaanval. Ik weet niet zeker of het een paniekaanval is geweest, ookal zegt de dokter me dit aan de telefoon.

Ik lig in bed en voel dat een steek in mijn linkerborst en denk dan dat dit doortrekt. Ik word duizelig en begin te zweten.. druk op de borst voel ik niet echt. Ik ben echt constant bezig met dit gevoel en vooral in de avonduren.. als ik geen afleiding meer heb. Hierna begin ik heel hard te huilen en kom ik niet uit de angst.

Wie kan mij helpen?

De laatste maanden na mijn bevalling heb ik last van paniekaanvallen. Gewoon als er familie op bezoek komt heb ik er vaak last van. Durf soms niet te drinken van mijn glas omdat ik dan begin te trillen. Paar weken geleden ging ik naar de bakker en daar kreeg ik het ook. Ik probeer zo weinig mogelijk nog naar de winkel te gaan. Dit is heel frustrerend en vermoeiend. Ik heb 6 jaar nachtwerk gedaan, nu ben ik begonnen met een strijkpunt thuis om voor mijn dochtertje te kunnen zorgen. Dus veel sociaal contact heb ik niet meer. Bij mijn vorige 2 zwangerschappen heb ik dit nooit gehad. Ben al verschillende keren bij de dokter geweest, zij schreef mij escitalopram voor maar na meer dan 3 maand niks van effect. Eergisteren terug geweest bij haar en nu moet ik afbouwen en sedistress erbij nemen. Hopelijk doet dit iets uit. Zit al maanden met bloedverlies na het plaatsen van een spiraal en bloedend tandvlees soms zo heftig dat ik gewoon aan het praten ben en het bloed zo in mijn mond loopt. Bloed laten testen en kwamen tot conclusie dat ik factor von willebrand zou hebben maar bij een professor geweest en ik kan dit niet hebben. Normaal gezien zou ik terug testen moeten doen maar zie dit niet zitten. Volgende week moet ik een darmonderzoek ook laten uitvoeren want zit al maanden met diarree. Heb overal gewrichtspijnen hoofdpijn dagelijks 😞. Mijn huishouden kan ik gelukkig nog doen en voor mijn gezin zorgen ook. Ik ben ten einde raad. Ben altijd zo welgezind geweest en opgewekt en nooit geen angsten gehad. De dokter sprak van een psycholoog maar zie dit echt niet zitten. Antidepressiva wil ze mij niet voorschrijven omdat ze daar blijkbaar heel streng op geworden zijn. Zijn er nog mensen die zich hierin herkennen en hoe gaan jullie daarmee om? Want ik weet het voor het moment niet meer. Alvast bedankt voor jullie reacties of goeie raad

Hallo allemaal,

Na 12/13 jaar geen paniekaanvallen gehad te hebben, lijkt het nu toch terug te zijn.

Ik heb het niet dagelijks, maar het komt vooral 's avonds als ik in bed lig.
Dan voelt het alsof mijn hart overslaat, krijg ik koude rillingen en tegelijkertijd breekt het zweet mij uit.
Vaak ook misselijk daarna, hartslag die omhoog gaat en "licht" in mijn hoofd.
Gevolg is dat ik niet durf te gaan slapen omdat ik bang ben dat ik niet meer wakker word.

Is dit herkenbaar bij iemand?

2 weken geleden bij de huisarts geweest.
Hartslag was goed, zuurstof ook.
Hij hoorde geen ruis of iets anders.
Als ik bleef twijfelen mocht ik bellen om een hartfilmpje te laten maken of een holster voor 1 of 2 dagen.
Ik wil dat eigenlijk wel, maar durf niet zo goed te bellen omdat ik bang ben dat ze mij voor gek verklaren.

Hey iedereen,

In februari 2013 werd mijn tweede zoon geboren.Hij had kwaaltjes zoals reflex en allergie waardoor mijn periode anders verliep dan dat ik in gedachten had.We bleven doorgaat en begon terug te werken tot in september 2013 …kreeg ik een enorme paniek.Ik kwam uit mijn bed recht in de zetel.Ik was heel de dag aan het overleven om mijn ademhaling onder controle te krijgen.(hyperventilatie) heil in mijn hoofd en ik kwam mijn deur niet meer uit.Zelfs bij het douche had ik iemand nodig op bij mij te blijven want ik zou flauwvallen.
De dokters hebben mij enorm moeten overtuigen om een anti - depressiva te nemen.Na weken toch moeten toegeven en het heeft mijn leven gered.In 2014 kregen we de verschrikkelijke diagnose van onze oudste zoon ;hij heeft een ongeneeslijke spierziekte en zal zeer snel achteruit gaan.Gelukkig nam ik toen al iets om mij wat rustiger te houden.
Ik had mijn leven terug wat op reels en we aanvaarden ,na een jaar,de diagnose van onze zoon en we gaan er het beste van maken.In 2022 schakelde ik over naar een andere depressiva.Mijn hyperventilatie kwam terug dus kreeg ik nog wat medicatie bij (die blijkt dat hij kortstondig gebruikt mocht worden)
Van 2022 tot juni 2023 liep alles terug vlotter.
In juli begon ik terug mijn paniekaanvallen te krijgen dit op reis….verschrikkelijk!
Sinds dien ben ik terug aan het vechten tegen paniek en hyperventilatie.
Op dit moment november 2023 heeft het zijn hoogtepunt bereikt…weer angst om buiten te komen,draaien,heil….Ik beslis om terug over te schakelen naar mijn vorige anti-depressiva die toch meer effect had dan degene die ik nu neem.
Je komt buiten en ervaart paniek…je krijgt paniek door de paniek en zo geraak je in de visuele cirkel.
Maar ik ben er van overtuigd dat er betere tijden aankomen en ik volle 💯 terug weer zoals voorheen zal worden.Dit is niet van vandaag op morgen.Door julie verhalen te lezen weet ik tenminste dat ik niet alleen ben en het even kunnen neerschrijven doet ook wel deugd.Never give up!yes,We can!!!Veel liefs

Goedemiddag, daar ben ik dan ik hoop dat jullie ook deze klacht hebben die ik momenteel heb waardoor ik helemaal gek word.
Ik heb een jaar lang met paniekaanvallen geworsteld die ik eindelijk voor me gevoel nu onder de knie heb. Alleen ik blijf een rare klacht houden ik heb steeds in mijn linkerhals pijn wat komt en weer gaat. Ben al 10x bij de huisarts geweest en die denk dat het niks lichamelijks is maar toch voel ik deze pijn en word ik er zo bang voor omdat ik het gevoel heb dat mijn hals slagader daar iets mee is hebben jullie ook deze klachten en hoor dit dan erbij dat ik dit eraan overhoud van al die paniek of moet ik toch naar de spoedpost gaan?

Ik heb nu 10 jaar geleden last gekregen van een plotse aanval van hyperventilatie. Dit was voor mij zo'n angstig gevoel. Het leek echt of mijn laatste dag aangekomen was.. nu nog steeds last van. Verleden zaterdag had ik een BBQ. Plots leek het of mijn zicht stilletjes aan wegging. Ik zag witte vlekken voor mijn ogen. Wss een migraineaanval dacht ik.. ik had dit nogmaals gehad, maar elke keer als ik dit krijg wordt ik zo angstig en komt de angstaanval vrijwel meteen opzetten. Deze keer was het zo heftig en eng dat ik nu al 4-5 dagen last van heb.. het lijkt een beetje aan te blijven slepen.. heel de tijd onrustig, angstige gedachten, moeilijk de juiste woorden kunnen vinden, de eerste dag na de aanval leek het echt of ik emotieloos was, dit is nu wel wat beter maar toch zijn er nog die andere dingen.. ik ben ook nog vrij veel afwezig omdat ik veel bezig ben met mezelf.. ik heb een zeer heftige controledrang, ben heel de dag bezig met informatie te herhalen om te zien of ik niets vergeet of dement word, heel de tijd mijn hartslag checken.. zeer vermoeiend! Ik hoop dat er nog mensen zijn die dit allemaal ervaren.. zou mij al een pak geruster stellen.

Wees sterk allemaal en goeie moed! Samen kunnen wij dit!

Veel liefs!

Ik zat bij de kapper en werd opeens niet lekker. Ik kreeg een enorm gloeiend gevoel in mijn borstkas en en op mijn rug het kwam als golven over me heen . Ik voelde me ook een beetje onwerkelijk mijn hartslag werd steeds hoger tot uiteindelijk 140. Daarna even buiten gezeten frisse lucht en iets zoets gedronken trillende handen. Daarna weer zo'n golf en daarna was het klaar Nu lichtjes angst wat is mij overkomen? is dit paniek? Ik Lee vaak druk op de borst maar ik had juist een heel heet gloeiend gevoel in de bortst en zweet gutste van mij af. Help is dit angst?

Hallo allemaal,

Mijn vriendin kampt met (wat ik denk) een angststoornis. Ze kan op de gekste momenten in paniek raken en begint te trillen en te huilen en soms zelf zelfmoord gedachtes. Ik weet niet meer wat ik moet doen want ze wilt geen hulp aannemen zolang ze er “nog niet klaar voor is”. Onze relatie lijdt er steeds meer onder en ik wil haar niet kwijt. Ze weigert hiermee te praten met naasten of familie omdat ze bang is dat ze een soort stempel krijgt waardoor mensen anders over haar gaan denken. Ze is een onwijze denker en dromer en zit continu in gedachte en trekt zich heel veel aan van wat andere mensen van haar vinden. Ik heb al meerdere pogingen gedaan om tot haar door te dringen dat piekeren geen zin heeft en dat ze schijt moet hebben aan wat anderen van der vinden maar het wil gewoon niet lukken..

Ik hoop dat iemand hier mij wat tips of trucjes kan vertellen hoe ik hiermee om moet gaan en hoe ik haar kan helpen. Ik wil haar niet ergens toe dwingen maar mijn ik heb al van alles geprobeerd en ik kan gewoon niet tot haar doordringen.

Mvg,

Rob.

Hoi lieve mensen

Jullie zijn zeker niet alleen.
Ik heb sinds 2017 ook de diagnose angststoornis gekregen. Bij mij uit het zich het ergste in het gevoel te stikken, niet diep kunnen inademen waardoor het lijkt dat je te weinig zuurstof krijgt en dan beginnen mijn benen slap te worden , mijn handen te tintelen, ik ga wazig zien en trillen en het lijkt alsof ik flauw ga vallen. De paniekaanvallen zijn heel lang "weg" (onder controle ) geweest tot ik april 2023 het ineens super heftig terug kwam en tot de dag van vandaag niet weg is gegaan . Ik heb bloed laten trekken en ben bij de longspecialist geweest die aan ademtest heeft gedaan en een longfoto...conclusie "hyperventilatie". Ik ben ondertussen opnieuw gestart met therapie, zowel bij een psycholoog als bij een ademhalingskinesist die ook somatische therapie doet. Ik kan zeggen dat er wel een kleine verbetering is want ik kom van dagelijks bijna continue in een paniekaanval te zitten naar ook nog dagelijks aanvalletjes maar niet meer continue en die zijn sneller onder controle . Maar het blijft zo frustrerend
. Vooral op restaurant gaan met een grote groep of het openbaar vervoer nemen is moeilijk. Ik krijg echt momenten dat ik precies aan het stikken ben en ondertussen weet ik wat het is maar het blijft het enigste gevoel ooit . Ik zit ondertussen ook thuis met een burnout omdat ik het minste stress gewoon niet meer aan kan . Het is zo lang weggeweest en nu al 5maanden continue aanwezig. Hoop er ooit vanaf te komen. Herkenbaar ? Ik hoop op reacties . Veel liefs

In oktober 2022 kreeg ik mijn eerste paniekaanval, het voelde als ik flauw ging vallen, in combinatie met hartkloppingen.

Ik stelde een doktersbezoek uit omdat ik dacht, ik heb een appelflauwte. Ondanks die gedachte had ik mij nog nooit zo gevoeld.

Een week later, opnieuw hetzelfde op dezelfde plaats mijn werk. Flauw voelen, vermoeid. Vanaf toen kreeg ik het in mijn hoofd. Er is iets mis met mij en ik ben bang om naar de dokter te gaan. Die week er na was de ergste week uit mijn leven. Ik begon te hyperventileren, vanaf ik wandelde had ik het gevoel dat ik niet meer goed kon ademenden. Warmte aanvallen, alsof er warm water vanuit je hoofd naar je benen gaan in combinatie met hartkloppingen. Ik kon niet meer verder en dan naar de huisdokter gegaan.

Die gaf me eerste een sedistress pilletje, dit hielp niet. De week er na bloed getrokken. Alles ok. Dit was een geruststelling maar toch was de angst voor angst gecreëerd.

Ik heb verschillende onderzoeken gedaan: cardioloog, neuroloog, pneumoloog, NKO arts, oogarts (last van spinnetjes voor mijn ogen sinds dan) alles was in orde.

Door de neuroloog heb ik beginnen aan xanax retard. Eerst op 1mg dan snel verhoogd naar 1,5 mg.

De xanax heeft m’n stoornis iets beter gemaakt. Tot ik ben beginnen afbouwen. Ik zit nu 2 maand op 1mg en alle symptomen kwamen terug. Nu nog altijd. Hartkloppingen, ijlheid, duizeligheid..

Mijn leven is niet meer zoals voordien. Ik wil af van de xanax maar ik weet niet of het wel verstandig is. Ik ga bijna om de 2 weken naar de dokter. Altijd de angst: is mijn bloeddruk ok? Hart ok?

Mijn meeste symptomen: ijlheid , licht hoofd, zweverig lopen, hart klopping, steken, constante angst, slapeloosheid (bang om te slapen) …

Iemand die mijn verhaal kan beamen?
Iemand tips om andere stappen te ondernemen?

Bedankt,

Ik heb sinds een jaar last van hartkloppingen en (ik denk) angstaanvallen/hyperventilatie. Vrijwel elke dag (vaak tegen de avond) ook last van benauwdheid/verkeerde ademhaling. Ik heb inmiddels al veel homeopathische kruiden geprobeerd, maar die hebben geen duidelijke verbetering gegeven. Van de dokter heb ik oxazepam gekregen (1/2 per keer), maar deze pilletjes vind ik best spannend om te nemen. Iemand die ervaring heeft met deze pilletjes?

Nu kwam ik op de website van runnersworld een artikel tegen die beweert dat hardlopen kan bijdragen aan het verminderen van een angststoornis.

Op dit moment sport ik niet. Heeft iemand ervaring met het verminderen van hartkloppingen/angst/hyperventilatie door sport/hardlopen? En hoe bouw je dit op?

Poe ik ben nog steeds aan het bijkomen ik ben enorm uitgeput. Maar toch klim ik in mijn telefoon om mijn verhaal te delen. Ik ben een 40 jarige vrouw met een complexe ptss stoornis in combinatie met angst en paniek. Ik heb al ruim 20 jaar last van paniekaanvallen maar de afgelopen jaren werden ze gelukkig milder en kon ik het redelijk hendelen. De afgelopen weken neemt het helaas toe. Ik vind auto rijden heerlijk en gebruik auto rijden soms om even te ontspannen. En begrijp mij niet verkeerd ik rij geen auto als ik kort van te voren een paniekaanval heb gehad of zou hebben. Maar tot afgelopen nacht dus. Niets vermoedend reed ik op de snelweg en vanuit het niets kreeg tintelingen in mijn armen benen het gevoel alsof je bloed heel hard stroomt door je lichaam. Ik begon te hyperventileren en dat alles tijdens het auto rijden op de snelweg. Helaas geen parkeerplaats of benzine pomp in de buurt. Dus ik moest de rit uitzitten. Ik draaide mijn raam open en kreeg veel frisse lucht. Ik zei tegen mezelf ik heb de controle het is een paniek en ik ga niet dood. Ik bleef gefocust op het veilig auto rijden wat erg lastig was want alles tintelde en ik kreeg geen lucht. Uiteindelijk zag ik een bordje benzine pomp hoppa reed er op en ging ergens afgezonderd op een parkeer plek staan. Oh wat was de paniek hevig. Sinds lange tijd niet meer mee gemaakt. Duizeligheid snel ademen stijve spieren etc. Bang dat ik ieder moment kon flauw vallen. Toen werd ik zo boos en verdrietig tegelijk ik zei ik ben verdomme de baas waarom flikt mn lichaam dit verdomme. Ik probeerde te tellen en rustig te ademen. Ik zocht buiten naar een steentje om te kunnen overgooien van mn ene hand naar de andere hand voor afleiding. Dat hielp. Ps normaal kun je dit met een balletje doen. Gooi het ronde balletje van je rechter naar je linkerhand en volg het met je ogen dan kun je niet meer aan de paniek denken. Gelukkig zakte de paniek weg. Ik stapte de auto in en haalde een keer diep adem en starte de auto. Ik moest nog 10 minuten rijden dan was ik thuis. Eenmaal thuis ja hoor slappe benen en duizelig. En hup weer een paniek en tegelijkertijd uitgeput van de paniek van zojuist. Ik trok het niet en belde de ggz crisisdienst. Omdat ik oxacepam kreeg via huisarts stond het niet in mn ggz dossier en kon ze me niet helpen. Lekker dan weer heb ik weer dacht ik. Ze zei ik laat een arts je bellen. Helaas heb ik een uur moeten wachten op het telefoontje en gelukkig was de paniek redelijk weg. Hij heeft mij gerustgesteld en me er door heen begeleid. Hele fijne arts zo midden in de nacht. Ik voelde me daarna (nu nog steeds) uitgeput en alsof me suiker laag was of zo. Dus heb ff lepel honing genomen en wat water gedronken. En nu lig ik in bed mijn verhaal te typen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik best wel schrik van de vele mensen op dit forum die ook een paniekstoornis of aanvallen hebben. Dat maakt mij verdrietig. Maar aan de andere kant stelt het me gerust dat ik niet de enige ben. Dat had ik ook wel niet verwacht maar zoveel? Maak ik me toch best zorgen over. Is toch een teken dat er veel mensen zijn met geestelijke problemen en of mensen die de maatschappij van nu niet meer trekken. Dat laatste ben ik er één van. Hoe de maatschappij en samenleving tegenwoordig is ingericht is niet meer mijn wereld. Voel me soms een vreemde verdwaalde eend. Ondanks dat ik de paniekaanvallen al jaren heb en kamp met depressieve periodes vond ik het in de jaren 90 beter. Ook toen had ik problemen hoor maar toen was het nog niet verhard zoals nu. Om het een beetje aan te kunnen ben ik een paar maanden geleden gestopt met social media. Dat geeft zoveel meer rust. Want om elke mening wordt je nu afgemaakt of bedreigd op het internet. Dat is online niet de samenleving waar ik bij wil horen. Ik wil iedereen die leest zeggen je bent niet alleen en er komt een tijd dat je weer paniek vrij door het leven kunt gaan alleen het kost heel veel tijd en een lange adem. Ps mediteren helpt mij. Zoek eens op youtube naar de oude Cheng. tip. Dat helpt mij en hopelijk helpt het jou. En dan het filmpje het geheim van de gouden sleutel. Mij helpt het. Lieve groet en liefs
Sas

Ik zou heel graag met anderen willen praten over paniek en onrust die het ook hebben of hebben gehad .
Ik heb alle psychologen dokters voodoo mensen helderzienden en wat er maat ook bestaat bezocht helaas zonder resultaat , het enige wat ik niet ben tegen gekomen is iemand die hetzelfde heeft .
Zijn er mensen die met mij hierover willen praten ? Dat zou voor mij top zijn want hebt dat namelijk nooit gedaan alleen met professionals gesproken maar die hebben het niet .
Die hebben ook maar alles uit boeken .

Alvast bedankt

Ik heb 4 jaar geleden de Helicobacter pylori bacterie gehad, en heb daar ontzettend veel buikpijn van gehad. Volgens de huisarts heb ik hier wel iets te lang mee door gelopen (maar ik dacht het gaat vanzelf wel over). Om van deze bacterie vrij te komen heb ik antibiotica voor geschreven gekregen. Maar hierna heb ik nog veel last gehad, wel een gewone werkweek werken maar in het weekend lag ik alleen maar op bed met pijn. Maar dit was meer een regel dan een uitzondering. Het ging in mijn hoofd zitten en mijn vrouw gaf aan dat het moest stoppen omdat de bacterie weg is en dat ik nergens last van kan hebben. Na heel lang wikken, wegen en heel veel emoties heb ik het bed achter me gelaten en weer proberen te leven. Het was midden in de corona tijd dus we konden ons nog niet voegen bij grote gezelschappen.

Na de corona hebben we een etentje van de familie gehad en ik kreeg tijdens het eten een paniek aanval. Het enigste wat ik wilde was vluchten en de toilet was mijn grootste vriend. Het etentje heb ik afgebroken met de reden dat ik niet fit was (ik dacht ook dat ik dit niet was). Maar sinds deze gebeurtenis is het me vaker gebeurd en krijg ik al spanning en stress van het idee dat ik morgen/volgende week/ over 2 maanden uit eten ga (of iets heb waar eten bij komt). Ik slaap hier slecht door en ben dan best emotioneel dat het mij niet lukt. Voorheen was ik altijd degene die graag uit eten wilde en lang wilde tafelen. Ik heb al professionele hulp van een psycholoog en dit helpt mij redelijk op weg, echter gaat het mij niet snel genoeg. De reden van dit bericht is: zijn er meer mensen die dit hebben en zo ja ben je er van afgekomen en hoe?

Hallo
Sinds mijn zwangerschap van isn dochtertje 5 jaar geleden kreeg ik paniekaanvallen ik dacht dit gaat wel weer over als ze geboren is dan kan ik de grip er op hebben als er wat met haar is maar helaas nu is ze 4 jaar en nu heb ik d8e paniekaanvallen nog steeds.Momenteel hebben we padenstoelen in onze nieuwe tuin staan en ik raak ze niet kwijt ik ben ban galstenen ze straks naar school gaat en naar de bso dat ze als nog aan gaat raken ze heeft nog geregeld haar vingers is haar mond en ben gewoon als de dood dat haar wat overkomt. Ik ben behoorlijk boos dat ik paniekaanvallen heb en dat ik er maar niet vanaf kom.

Hallo iedereen,
Wil ook even iet kwijt. In 2020 heb ik tussen 2 covid positief, openhart operatie 54j moeten laten doen.nadien zijn nadien, 4 keer moeten komen met ambulance
Door erg veel pijn op borst rondom,arm. Paar keer terug in hospitaal op hartcontrole.
Maar alles lijkt in orde.sinds kort kan ik terug meerdere dingen.
Maar krijg ik ineens zweetaanvallen.en een overweldigend gevoel,beklemming op de borst. Dus weer angsten denk ik dan.
Heb wel erg storre maar zieke ouders.
Nooit echt gerust gevoel.
Is nu 2023. Deze verschijnselen had ik ook vorig jaar iets feller
Moet 29 aug. op controle bij cardioloog.
Mijn cholestrol waarden zijn weer hoog
Heb ik al jaren beetje aanleg.
Wil dit gewoon even kwijt
Precies of er nijpt iet aan de borst en gewoonlijk in late namiddag
Ben bezig met mindfull te denken, maar de angst overheerst.
Heeft hier iemand ook zulke ervaring.
Veel sterkte ook aan alle lotgenoten.

Hoi, ik voel ook de behoefte mijn verhaal te delen.
Het begon allemaal 4 jaar geleden tijdens het festival Lowlands.
Dag 3 van het festival werd ik wakker en kreeg ik een paniekaanval.. ik kwam er niet uit en ben in mijn tentje blijven liggen terwijl mijn vrienden op pad gingen.
Ik voelde dat het allemaal te groots en te heftig was, uiteraard flink aan de borrel etc geweest 2 dagen dus ik was niet echt stabiel meer. Na zo'n 8 uur lang lieve vrolijke filmpjes te hebben gekeken gecombineerd met bezoekjes aan het toiletgebouw om mn gezicht te wassen en water te drinken gaf ik het op. Ik moest hier weg! Heb mijn moeder gebeld en die is mij komen halen rond 11 savonds. Na bij haar thuis gekomen te zijn en wat te hebben gegeten ben ik met de nodige worstelingen in slaap gevallen om de volgende dag mijn auto op te halen en naar huis te rijden. Toen ging het pas echt mis! Ik kreeg een ongekend heftige paniekaanval op de snelweg tijdens het autorijden! Ik verloor dusdanig de controle over mijn hoofd, lichaam en doen en laten dat ik de eerstvolgende afslag heb gepakt om vervolgens een uur in een weiland te gaan liggen. Gebeld met moeders en na wat gekalmeerd te zijn, kreeg ik het benauwd omdat ik zo ver van huis was. Ik heb elke benzinepomp bezocht tijdens de rit naar huis en zat met mijn linkervoet stampend en met mijn rechterhand op mijn linkerarm krabbend in de auto tot ik thuis was. Eenmaal thuis in de foetushouding in bed gaan liggen om daar vervolgens 2 dagen te blijven.. het was helemaal mis en ik had geen idee hoe er uit te komen.
Ik was 30/31 toen dit gebeurde en nu inmiddels 35. De afgelopen jaren heb ik alle vormen van therapie tot aan EMDR gevolgd en ben ik nog maar een schim van wie ik was. Na anderhalf jaar dagelijks te worstelen met paniek alles opgegeven. Autorijden (lange afstanden), koffie drinken, normaal werken, alcohol en uitgaan kwamen eigenlijk niet meer voor in mijn woordenboek. Het was tijd voor antidepressiva. Ik was vreselijk oordelend naar dat middel maar na anderhalf jaar zelf proberen er vanaf te komen zei de psych letterlijk 'je bent zo koppig! Je hebt het nu anderhalf jaar op jouw manier geprobeerd, dat werkt duidelijk niet. Vertrouw mij nou en probeer dit!' ik kon het niet langer negeren en ben akkoord gegaan. Het werd Escitalopram. Uiteindelijk bleek 10mg voldoende te zijn voor mij en potverdorie, het deed precies wat het doen moest! Ik had een stuk kwaliteit van leven terug. Kon zelfs weer een kop koffie of een biertje drinken. Het enige waar ik een beetje op moest inleveren was mijn libido. Nu was dat voor mij een behoorlijk hoge prijs want ik hou er wel van! Maar dat nam ik dan maar voor lief. Na weer zo'n anderhalf jaar dit dagelijks te slikken en weer voor zo'n 85% te functioneren vond ik het wel tijd om te bekijken hoe het zou gaan als ik af ging bouwen. Begrijp me niet verkeerd, ik had mijn leven en leefstijl 180° gedraaid en moest dit ook echt blijven doen. Ik was gewoon niet meer dezelfde isja en het was mij duidelijk dat ik dat ook nooit meer ging worden. Het afbouwen met de Escitalopram ging goed. Tot de laatste mg.. ik was inmiddels van pillen overgegaan op druppels want een pil was niet te doseren. Dus 1 druppel Escitalopram elke dag. Dit heb ik uiteindelijk nog wel een half jaar moeten doen, tot ik op een dag griep kreeg. Ik dacht 'ik ben ziek thuis, veilig op mijn plekje. Ik probeer gewoon weer de druppel niet te nemen'. En waarempel, dit lukte! Ik was er helemaal vanaf en op zo nu en dan een paniek/ hyperventilatie aanvalletje bij het in slaap vallen savonds na kon ik eigenlijk bijna alles wel weer met mate. Alleen nuchter drukke plekken bezoeken mijd ik nog een beetje, maar ach ik ben inmiddels 35 en dat soort dingen trekt me sowieso niet meer zo. Heb enorm veel gewerkt aan zowel mijzelf als daadwerkelijk werk. Ik ben stucadoor en werken geeft mij rust. En het verdient leuk dus overdag en gemiddeld 3 avonden in de week aan de bak! Prima. Vakantie in het verschiet, heeerlijk! Tot nu.. mijn vakantie is afgelopen vrijdag ingegaan en Vanaf zaterdagavond tot heden is het 1 groot drama! Paniekaanvallen, de hele dag door hoog in de spanning, tintelende onderbenen tot pijnlijk aan toe, druk op mijn borst, kortademig. Heb diazepam besteld bij de ha. (Want dat helpt me enorm) ik kan wel janken! Zo machteloos en moedeloos.. ik vraag mij af of ik ooit weer mens zal zijn.. en ik word vader. Hoe dan?! HOE DAN!

Sinds ongeveer 2 maanden heb ik last van paniekaanvallen en heb ik dus ook een paniekstoornis ontwikkeld. Mijn eerste paniekaanval kwam na het gebruik van drugs. Dit was een zeer traumatische ervaring en ik raakte compleet in paniek ervan. Ik had last van hartkloppingen, koude handen, tintelingen, pijn op de borst, angst om dood te gaan en noem het maar op. In alle paniek had ik de ambulance gebeld. Zij kwamen ook meteen met de conclusie dat ik een paniekaanval had gepaard met hyperventilatie.
In de maand erna had ik er totaal geen last meer van gehad en ook niet meer aan gedacht. Tot dat een dierbare van mij overleden was. Dit vond (vind) ik ontzettend moeilijk, vooral ook omdat ik er niet met iemand echt goed over kon praten. Een paar weken daarna kreeg ik een paniekaanval in de trein. Ik wist niet wat mij overkwam, want waarom krijg ik “uit het niets” een paniekaanval? Ik was meegenomen naar het ziekenhuis en ook daar kwamen ze weer tot de conclusie dat ik een paniekaanval had met hyperventilatie. Sindsdien heb ik elke dag de angst dat ik weer een paniekaanval ga krijgen, of zit ik heel de dag met m’n gedachte bij allerlei negatieve situaties; het voelt gewoon alsof ik heel de dag aan het dromen ben en alles heel onwerkelijk lijkt; wat als ik weer een nachtmerrie krijg. Noem het maar op.
Ik heb van de huisarts oxazepam gekregen. Deze kan ik slikken als de paniek mij te veel wordt. Ik probeer het zo min mogelijk te gebruiken. Ik heb de afgelopen periode een “goed” aantal weken gehad waarin ik wel vaak in paniek raakte van mijn gedachtes en angst, maar mezelf wel rustig kon houden en geen paniekaanval kreeg. Tot op de laatste paar dagen. Ik krijg ontzettend veel last van een zenuwachtig gevoel in m’n buik en weer de ontzettend enge sensatie dat alles onwerkelijk is. Super eng vind ik dit en hier blijf ik maar van in paniek raken en uiteindelijk dus toch een paniekaanval krijg. Hierdoor merk ik ook dat ik super somber ben en heel de dag eigenlijk alleen maar thuis wil blijven. Toch probeer ik wel zo veel mogelijk te doen, soms lukt dit niet altijd. Het ene moment sta ik wel optimistisch erin en het andere moment ben ik ontzettend somber en zakt de moed mij echt in de schoenen.
Ook het slapen ging de afgelopen weken maar moeizaam. Net voordat ik in slaap val wakker schrikken, of rare nachtmerries waardoor mijn angst om te slapen toeneemt. Gelukkig heb ik ook wel eens dagen dat ik goed slaap, behalve nu dan. De moed zakt mij dan toch weer in de schoenen.
Het zou heel fijn zijn als mensen zich hier ook in kunnen herkennen. Vooral in dat gevoel van onwerkelijkheid en de angst daarvoor. Voor mijn gevoel ben ik de enige die daar last van heeft. En hoe zorg ik ervoor dat ik hier niet meer/minder bang voor ben of dit in ieder geval niet erger maak door in paniek te raken?

Ik maak mijzelf helemaal gek. Voortdurend zo gefocust op mezelf dat ik strak sta van de spanning. Slapen is een drama. Wie geeft mij wat positieve tips.

Ik heb in het verleden wel eens vaker last gehad van paniekaanvallen maar dat waren er dan maar een paar per dag en gingen meestal ook na een paar dagen weer over. Nu heb ik sinds 2 weken bijna 24/7 paniekaanvallen en het ergste daaraan vind ik nog wel de enorme wanhoop die ik dan voel richting de toekomst. Ik kan dan totaal niet meer ratio eel denken en zie dan totaal geen toekomst meer. Iemand hier ook ervaringen mee en zo ja wat hebben jullie hieraan gedaan. Ik hou dit echt niet lang meer vol. Heb nu voor de nacht lorazepam gekregen zodat ik tenminste weer wat slaap krijg

Hallo allemaal,

Een jaar geleden was ik op vakantie met vriendinnen. Voor dat we op vakantie gingen had ik al weinig geslapen en was ik niet goed voorbereid weggegaan. Maar daar maakte ik me destijds nooit druk om. De eerste avond op vakantie was leuk maar toen we op stap waren voelde ik een onrustig gevoel en dit had ik nog nooit eerder ervaren. Die nacht heb ik maar een uurtje geslapen en dacht ik dat dit kwam omdat ik in een nieuwe omgeving was. En wetende dat ik vaker op vakantie ben geweest in een andere omgeving dan thuis.
De dag erna bleef het gevoel en dachten we dat het misschien mijn schildklier was (In Nederland dit laten testen maar dit bleek niet zo te zijn). De tweede nacht ging ik weer mee op stap maar het gevoel bleef aanhouden en werd erger. Ik ben toen naar de hotelkamer gegaan. En toen kreeg ik een hele heftige paniek aanval.

Ik weet nu pas dat het een paniek aanval was, maar op dat moment had ik geen idee wat me overkwam. Ik dacht dat ik dood ging, dat ik gek werd, ik buiten mezelf stond. Ik kon niet rustig worden, ik was radeloos en ik kon geen kant op. Mijn vriendinnen kregen me niet kalm en ik heb de hele nacht enorme paniek gehad en, heen en weer gelopen.
De volgende dag kon ik ook niks meer eten want alles wat ik at braakte ik weer uit. En ook al at ik niks bleef ik braken. Alsof alles uit mijn lichaam moest. Mijn lichaam dacht dat er gevaar zou zijn dus ik kon niet slapen of eten.

Ik stond helemaal ‘aan ‘ en ben na enkele dagen alleen terug gevlogen naar Nederland, niet wetende wat er aan de hand is. Thuis werd het niet beter en heb ik weken amper iets kunnen eten of slapen. Mijn lichaam wou niet ‘uit ‘ en ik kreeg toen medicatie. Hierdoor kon ik weer slapen maar dat onrustige gevoel verdween nooit.
Ik kreeg de diagnose angst -en paniekstoornis en na therapie volledig afgerond te hebben en online cursussen gevolgd te hebben dacht ik begin van 2023 dat het weer oké was. Ik ben toen helemaal afgebouwd van de medicatie. Maar sinds 2 weken is de paniek weer heftig aanwezig. Ik word er hopeloos van en ik kan mijn rust niet vinden. Ik ben momenteel een aantal weken gestopt met werken omdat, ik ook paniek aanvallen kreeg op mijn werk. Ik maak mij continu druk om ‘slapen’, slaap ik wel genoeg? , kom ik dan wel tot rust? Dit is een grote obsessie geworden omdat de paniek van vorig jaar voornamelijk kwam uit slaap te kort. Helaas begrijpt mijn directe omgeving hier niks van en kan ik geen steun vinden. Het voelt alsof ik er alleen voor sta.

Ik kamp al ruim 10 jaar met een paniek stoornis. Het beperkt me verschrikkelijk in mijn dagelijkse leven en kan weinig doen zonder bang te worden van tevoren. Altijd de angst hebben komt de paniek aanval wel of niet. Een paniek aanval is naar mijn mening het meest vreselijke gevoel wat je maar kan ervaren. Mensen die er geen last van hebben kunnen simpelweg nooit begrijpen wat ik voel en hoe ongelofelijk eng dat dat is. Ik kan het niet delen. Ik voel me daar erg alleen in . Graag zou ik in contact komen met mensen die dit gevoel wel kennen en weten hoe het is . Het lijkt me fijn om het wel een keer met iemand te kunnen delen.. Angst is mijn grootste vijand. En tot nu toe vind ik het moeilijk om die echt onder ogen te komen. Na vele therapieën en psychologen gaat het ietsje beter , maar ben er nog lang niet..

Ik hoop op een reactie :)

Hallo allemaal, ik ben Debby. Ik heb op mijn 18e kennis gemaakt met agorafobie/paniekstoornis. Ik heb hier toen therapie in gehad en ben er van afgekomen. Helaas 7 jaar later weer terug maar door medicatie er weer vanaf gekomen.
Nu (10 jaar later) al ruim 2 jaar weer veel last en in Januari zelfs op de crisisdienst beland omdat ik zo erg in paniek was en dacht gek te worden. (Plotseling gestopt met antidepressiva)
Hierdoor ook kort een hele heftige depressie gehad. Wel weer begonnen met medicatie en therapie en het gaat op en af. Ik ben er achter dat ik heel streng ben voor mezelf en boos op mezelf word als ik me niet optimaal voel. Elke klacht neem ik onder de loep en lijk ik groter te maken door die angst.
Vandaag vreselijke hartkloppingen en doodmoe. Dan ben ik meteen boos en teleurgesteld in mezelf. Ook meteen naar de dokter geweest en gegoogled. Wie herkent dit?

Therapie heeft mij wel al tools gegeven maar helaas ben ik nog lang niet waar ik wil zijn. Angst beheerst nog steeds mijn hele leven. Zijn er mensen die misschien ervaringen willen delen ? Er voor elkaar kunnen zijn en begrip tonen dat is al heel fijn. Zeker als iemand weet wat je doormaakt.
Ik wens iedereen heel veel sterkte en hopelijk een spoedig herstel.

Voor wie wil, stuur me gerust een berichtje.

Eind 2019 kreeg ik voor de eerste keer een paniekaanval en ontdekte ik voor de eerste keer de term: overprikkeld..ik had te lang op een hoog tempo geleefd en het moest er allemaal uit..
Nu zijn we paar jaar verder en ben ik zwanger maar is er ook veel gebeurd op vlak van werk, relaties, huisvesting,..
Nu ik zwanger ben komt mijn verleden naar boven..mijn mama dat ons met 3 (broer, zus en ik) heeft achtergelaten..
Ik kamp helaas met zelfmoordgedachten ook al wil ik dat niet maar de prikkels zijn zo intens ..heb ook dwang om het wat onder controle te houden maar het is intens..

Helaas heb ik in extreme vorm van paniekstoornis en paniekaanvallen en angst stoornis. Heb elke dag aanvallen en wil graag in contact komen met lotgenoten.

Ik ben eigenlijk ten einde raad omdat ik denk dat ik de enige ben die dit zo vreselijk extreem hebt. :'(

Groetjes manuela (beerta)

Ik heb het zelfde
Al 3 jaar lang paniekaanvallen en bang om te sterven
Al vele onderzoeken gehad ook paar keer ecg
Filmpje gehad en alles was goed
De paniek blijft maar komen
Met hartkloppingen,zweten,misselijk
En door de stress flink ondergewicht
Niemand die er wat van snap uit me omgeving hoe het is om hiermee te leven

Na wat googlen ook dit forum gevonden en "fijn" dat ik lees dat ik niet de enige ben die hier tegenaan loop al gaat.

Bij mij begon het allemaal bij het overlijden van een dierbare. Sindsdien kreeg ik vaak last van kramp rondom de hartstreek. Uiteraard door de hele medische molen, maar lijkt niks ernstigs aan de hand. Ondanks dat is dit de afgelopen 15 jaar gewoon doorgegaan en kon ik nog best goed functioneren zelfs al had ik heel soms ook paniekaanvallen op het werk, maar met name vaker in de nacht.

De meeste last had ik nog van alle bijverschijnselen. Er waren hele periodes dat ik geen last had van de aanvallen zelf, maar wel van vage klachten als vermoeidheid, hoofdpijn, spontane hartkloppingen etc. Ik had dit zo vaak dat ik het zelfs als nogmaal begon te ervaren.

Mijn grootste ontdekking in deze periode is dat sporten en juist mijn hart flink aan het werk zetten mij veel zelfvertrouwen gaf. Immers, als je denkt dat je doodgaat aan een hartaanval, maar wel met een hartslag van 200+ op Zwift en een gemiddelde wattage van 340 een wielerronde weet te winnen zit daar geen logica in. Zo wist ik mijn lichaam toch telkens een hele periode te overtuigen dat er "niks" aan de hand is.

Zo is dit een hele tijd doorgegaan tot alweer bijna een 10 maanden terug en ik weer een enorme paniekaanval had (voor mijn gevoel ook totaal uit het niets). Zo erg dat ook de ambulance voor is komen rijden om mij te komen controleren. Mijn hartslag ging geregeld over de 130 en zat zelfs even op 160 terwijl ik rustig op een stoel zat. Heel langzaam nam deze aanval weer af tot het vrij normaal was. Vanaf dit moment ging het natuurlijk weer verkeerd.

Steeds weer opnieuw was ik onderbewust bezig met mijn klachten en ook kwam op den duur de borstkrampen weer terug (en dat helpt niet mee kan ik je verzekeren). Rustig blijven terwijl je lichaam ondertussen allemaal fysieke signalen doorstuurt met het idee"Je gaat nu echt dood!" zorgt er niet voor dat ik kalm en rustig kan blijven.

En toen was ik het zat... gewoon klaar. Ik ben gaan praten met mensen en heb o.a. boeken gelezen als "Jij bent de Placebo". Wat ik al wist is dat ik het mezelf uieindelijk allemaal (bewust of onbewust) aandoe. Maar wat je 15 jaar lang heb opgebouwd, bouw je niet even na een dag/ week of zelfs maand weer af. Ik heb ondertussen ontdekt dat dit vallen en opstaan is.

De laatste weken (alweer bijna 3 maanden) ben ik opnieuw de "strijd" aan het voeren tegen mijn paniek. Strijd tussen haakjes, want feitelijk wil ik het niet meer bestrijden. Dit keer ga ik het niet meer oplossen met sporten of mezelf afleiden, maar door te komen tot bezinning.

Door juist meer te focussen op dit probleem krijg ik er nu juist meer en meer last van en ook op momenten dat ik het wil. Dit klinkt gek, maar mijn idee hierbij is het volgende. Als ik het bewust kan oproepen kan ik het uiteindelijk dus ook bewust voorkomen... Het mes snijdt nu aan 2 kanten, ik kan feitelijk trainen om de opkomende paniekaanval te voorkomen. Soms lukt dit al en soms schiet deze helaas door in ware paniek.

Zoals deze situatie van een tijd terug/ 1tje als voorbeeld zoals het bij mij gaat:
---------------
Zo parkeerde ik de auto bij de supermarkt en oppeens voelde ik een enorme steek in mijn borst en verkrampten mijn schouders direct. Weer een perfecte stunt van mijn lichaam bedacht ik mij direct, maar niks meer aan te doen, want ik was al te laat. Binnen enkele seconde werden mijn handen klam, kreeg ik hartkloppingen ging mijn hartslag iets omhoog. Mijn lichaam dacht weer eens een tijger te zien.
Ondanks deze aanval dacht ik "fuck it", ik stap gewoon uit de auto en loop de supermarkt in terwijl alles om me heen danste. Een gevoel alsof je zweeft buiten je lichaam. Mijn hele lichaam schreeuwde "Wegwezen en ga nu hulp zoeken, je gaat dood!". Mijn kleine bewustzijn die nog iets zei als "Dat is niet zo, geloof het niet..." had vrijwel geen inspraak, maar door rustig te blijven ademen (enige dat ik wel kon doen( ging ik niet hyperventileren. Ondanks de situatie en voorbereiding liep ik uiteindelijk toch maar de winkel uit om even lucht te happen en rustig terug naar de auto te lopen. Toen eenmaal daar aangekomen direct weer rechtsomgekeerd en de winkel in gegaan waar ik 3 minuten daarvoor nog bijna dood ging (voor mijn gevoel). Ik kon nu weer iets beter nadenken en toch de producten kopen die ik van plan was. Terug gegaan naar de auto, even rustig gezeten en kon weer autorijden.

Wat ik bewust nu weet, maar mijn lichaam onbewust duidelijk nog niet helemaal. Je lichaam wil je dat je het overleeft en helpt je feitelijk door te doen wat het doet. Er wordt een soort overlevingsprogramma gestart die je zeer moeilijk kunt cancelen wanneer je lichaam deze noodknop zelf ingedrukt heeft.

Je staart als het ware in de ogen van een tijger waarvan je onderbewuste weet dat deze je op gaat vreten. Jij weet dat het een lieve tijger is, maar onze onderbewuste programma's hebben geen zin om deze afweging rustig te bediscusseren en negeren jou dus compleet.
Bewust weet je dus dat misschien (hoop ik voor je, dit heeft bij mij ook even geduurd) dat je niet dood gaat, maar dit tegengeluid komt (heb ik ondertussen al 100x ontdekt) totaal niet meer door. Het is alsof je zit te gillen tegen kogelwerend glas en je lichaam doet gewoon wat hij moet doen om je zelf te beschermen tegen gevaar wat er helemaal niet is. Ofwel, ertegenin gaan werkt niet! Je kunt jezelf niet kalmeren en het enige dat helpt is rustig ademen (dat is bijna de grip die je nog wel hebt) en: focussen op andere dingen. Pak een object en ga het bestuderen, lees de instructies op een melkpak of ga sommetjes maken in je hoofd. Dit verstoord de paniekaanval behoorlijk en je zult merken dat je weer snel terug bent.

Doordat ik nu vaker kleinere en groetere paniekaanvallen ervaar leer ik mezelf juist om dankbaar te zijn en deze gevoelens te accepteren. Ik ben veel aan het mediteren en probeer deze situaties juist opnieuw te beleven in mijn meditatie of oefen ik met bepaalde mantra's als "Mijn klachten mogen er zijn, ze zijn ongevaarlijk". Ook probeer ik bij klachten mijn lichaam met rust te laten en ergens anders op te focussen wanneer ik geen nieuwe paniekaanval wil.... je leest het goed. Ik kan soms bewust een werkelijke paniekaanval oproepen zoals ik hierboven beschreef van de supermarkt.

Ik ben er nog niet, maar ik begin mijn lichaam en "klachten" nu juist beter te snappen door de ervaring te zien als een voordeel en minder als een nadeel. Immers, ik leer erdoor, ik ben gestart met mindfullness, meditatie en ben er ondertussen achter dat er meer is tussen lichaam en geest en heb al enkele vreemde recente ervaringen opgedaan die ik nog steeds niet kan begrijpen.

Hallo iedereen ik ben sinds 2019 toevallige gediagnoseerd met een angststoornis eerst moest ik hiermee lachen want ik ervaarde niet extreem veel angst. Eind 2019 kwam het dan, mijn eerste paniekaanval. Ik was maar 16 jaar en alleen thuis. Natuurlijk wist ik niet wat er gaande was met me en ben ik dus met ambulance in ziekenhuis beland. Na deze aanval was het een tijdje kalm. En met tijdje bedoel ik een halfjaar. Eind augustus 2020 doken de klachten terug op. Waarna het weer een tijdje rustig was. Om de zoveel maanden had ik wel een angstaanval. Maar dat was leefbaar. Het was maar eens in de zoveel maanden. Nu sinds 2 weken ben ik 24/7 in paniek. Ik slaap niet, minder honger en buiten komen is een ramp. Ik heb constant het ge oke een hartstilstand te krijgen ondanks ik nog maar 18 jaar ben. Ik heb nu zomervakantie maar alles wat ik doe is slapen en als ik wakker ben is het de ene paniek aanval na de andere. Ik voel mij geen jongeren meer om ik niet meer buiten kan komen. Ik ben ten einde raad. Medicatie zoals deanxit is niet genoeg meer.

Hey, ik wil graag mijn verhaal delen. Ik ben 24 jaar en ik loop nu al zo’n 6 jaar met paniek klachten rond, ben ook een paar keer uitgevallen op school, werk etc.. doordat ik zoveel paniekaanvallen had en ze niet meer over gingen (1 lange paniekaanval een maand lang soms 2). Ik heb hierdoor een constante druk op mijn borst waardoor ik alleen maar banger wordt dat ik toch iets ernstig heb waardoor ik zal komen te overlijden. Ik kan geen leuke dingen doen met vrienden, familie door de angst dat ik een paniekaanval krijg en dan niet veilig thuis ben. De laatste tijd word het weer erger en lig ik het liefste in bed en slaap ik, zodat ik het dan niet voel.

Herkent iemand de klacht van 24/7 een drukkend gevoel ervaren op de borst? Misschien stelt het me gerust dat ik niet de enige ben die dit ervaart.

Groetjes

Sinds mijn 14e jaar wordt mijn leven bepaald door een paniekstoornis met dwanggedachten. Ondanks verwoede pogingen om me staande te houden in studie en werk, was ik al vroeg aangewezen op een Wa-jong uitkering. Pas sinds een doorgemaakte crisis in 2015 weet ik dat er zoiets als een 'paniekstoornis' bestaat en dat dit een erkende psychische aandoening is. Nooit eerder heeft een hulpverlener mij daarop gewezen en luidde de omschrijving voor mijn problemen: last van dwanggedachten.

Al in het begin had ik al, naast de steeds optredende paniekmomenten, paniekaanvallen. Tijdens die aanvallen verloor ik ieder zintuigelijk contact met de directe omgeving en dreigde ik 'weg te vallen'. Tijdens de allereerste paniekaanval had ik maar één interpretatie van wat er gaande was: ik ben nu aan het doodgaan, zo ziet doodgaan er uit.

Toen ik eindelijk deze aanvallen durfde aan te kaarten, werd het louter als een somatisch gebeuren aangemerkt en kwam ik bij een cardioloog en een neuroloog terecht.

In vervolg op de doorgemaakte crisis in 2015, kwam ik in het voorjaar van 2016 bij een psychiater terecht die 'het lijden' op waarde wist in te schatten en onmiddellijk medicatie voorschreef. Na twee maanden sloeg de medicatie aan en ervaar ik de werking als een verdoving van het hersengebied waar de paniek telkens ontvlamt.

Helaas loop ik op dat moment al 35 jaar rond met een paniekstoornis en zijn mijn denkpatronen gevormd naar alle mogelijke gevaren die met de sensatie van paniek kunnen samenhangen.
Hans.

Ik ben op deze pagina terecht gekomen, omdat ik de laatste tijd veel last heb van, ik denk, paniekaanvallen. Ik ben nog niet in behandeling bij een psycholoog, maar ben wel aangemeld. Ik herken mij zo erg in de verhalen op deze pagina, waardoor het voor mij eigenlijk wel duidelijk is dat ik last heb van paniekaanvallen. Daarom zou ik graag mijn verhaal willen delen en vroeg ik mij af of iemand zich in mijn verhaal herkent.

Ongeveer 5 jaar geleden kreeg ik last van hyperventilatie/paniekaanvallen. Deze aanvallen begonnen met een tinteling door het hele lichaam gevolgd door hartkloppingen, zweethanden en duizeligheid. Ze traden voornamelijk op tijdens het tv kijken of in bed voor het slapen gaan. Zover ik mij kan herinneren was ik die periode niet extreem angstig en die aanvallen zijn na een tijdje ook vanzelf weer over gegaan. De periode daarna voelde ik zo'n aanval soms opkomen, maar die is nooit meer 'doorgeslagen' en op den duur kreeg ik er geen last meer van. Tot voor kort...

Het is recent begonnen na een paar keer alcohol drinken. Ik werd vervolgens in de nacht wakker en moest dan vaak naar de wc. Onderweg daar naartoe of op de wc kreeg ik last van flinke hartkloppingen, duizelingen en zweethanden. Een nacht was het zo heftig, mijn hart ging binnen 3 sec. naar (gevoelsmatig) 200 BPM, dat ik mijn vriend 112 heb laten bellen. De ambulance kwam en mijn hartslag was toen al flink gedaald. Er is een hartfilmpje gemaakt en daarop was geen afwijking te zien. Ik heb 3 jaar geleden ook een holteronderzoek gehad van 24 uur en ook daarop was geen afwijking te zien. Ik wijdde het toe aan de drank en ben nu ook gestopt met drinken. In de dagen daarna werd ik steeds wakker met dezelfde klachten en op een dag was ik aan het werk en opnieuw kreeg ik een onbehagelijk gevoel in mijn buik, werd duizelig en dat ging gepaard met flinke hartkloppingen. Over het algemeen bleef ik vrij rustig, maar omdat mijn hartslag maar niet daalde ben ik toch naar de huisarts gegaan. Daar ook een hartfilmpje gemaakt en opnieuw werd daarop niets geks geconstateerd. Ik ben onlangs toch naar de cardioloog gegaan, omdat ik ervan overtuigd was dat ik toch een hartafwijking heb. Bij de cardioloog zijn diverse onderzoeken uitgevoerd en ook de cardioloog heeft verzekerd dat mijn hart prima functioneert. Er zijn geen afwijkingen of hartritmestoornissen gebleken.

Enerzijds ben ik opgelucht met de constatering van de cardioloog, alleen de dagen daarna en tot op heden heb ik nog steeds dagelijks last van 'paniekaanvallen'. Ik zet paniekaanvallen tussen aanhalingstekens, omdat dit mijn eigen diagnose is. Zo'n aanval begint vaak met een ongemakkelijk gevoel, gevolgd door koude rillingen, het aanspannen van de spieren, duizeligheid, misselijkheid, een druk in de nek / op de schouders, diaree en gek genoeg de laatste tijd niet meer met flinke hartkloppingen, maar met een licht verhoogde hartslag of bonken van het hart. Ik kan ook wakker worden met zo'n aanval, dan heb ik wel last van hartkloppingen. Tijdens de 'paniekaanval' kan er een vloedgold van tinteling, spanning of angst door mijn lichaam jagen en vaak heb ik het gevoel dat ik de controle ga verliezen of dat ik doodga. Het is ook niet te voorspellen hoe lang de 'paniekaanval' duurt. De ene dag heb ik er 1 van een kwartier en de andere dag heb ik er een paar uur last van. Ik heb ook veel last van huilbuien, maar dit lucht ergens ook wel weer op.

Ondanks dat de cardioloog een lichamelijke afwijking heeft uitgesloten, merk ik dat ik toch nog angstig ben dat er iets mis is. Ik bedoel dit soort aanvallen voelen voor mij niet normaal... Daarom heb ik vandaag voor de zekerheid toch nog met de hartstichting gebeld. Ook zij gaven het bekende antwoord; er is niets mis met je hart, vertrouw op de cardioloog. Ik weet dat ik dit moet doen, maar het is makkelijkere gezegd dan gedaan.

Op momenten dat ik er geen last van heb voel ik mij helemaal de oude. Ik ben vrolijk, energiek en kan lachen, maar op momenten dat ik een heftige 'paniekaanval' heb of net heb gehad, voelt de wereld zo kut en vraag ik mij echt af of ik hier mijn hele leven lang mee moet leven. Het gevoel van flauwvallen of de controle verliezen is zo beangstigend dat ik stiekem toch ga twijfelen of ik wel gezond ben en niet ieder moment neer kan vallen.
Aan de andere kant kan ik tijdens een lichte 'paniekaanval' goed relativeren, ga ik juist buiten een rondje lopen of iets doen en kan ik mijzelf er ook van overtuigen dat er niets ergs gaat gebeuren. En inderdaad er gebeurt ook nooit iets heftigs. Ik val niet flauw en blijf leven, maar toch blijven ze maar komen. Ik snap er niets van, het is zo verwarrend en dat maakt mij stiekem toch bang.
Momenteel zit ik een week in de ziektewet, omdat het mijn dagelijkse leven beïnvloed. Ik kan mij moeilijk concentreren en ben continue bezig met wachten op de volgende aanval. Dit is zeer vermoeiend.

Toch blijf ik hoop houden dat ik dit ga overwinnen. Ik doe ademhalingsoefeningen en naar mijn idee helpt dat wel.

Ik vroeg mij af of er mensen zijn die hetzelfde hebben als ik; goede periodes, maar ook hele slechte periodes gepaard met onzekerheid van wanneer weer een aanval zal optreden? En of er mensen zijn die totaal van hun paniekaanvallen af zijn gekomen? Wat heeft jullie daarbij geholpen?


liefs,

Ash

Mijn dochter van net 16 jaarheeft nu een week aanvallen. Achter elkaar. Ze voelt eerste tintelingen in haar handen en benen. Dan uit 't zich naar haar lichaam, dat begint te schudden en te trillen. Ze heeft er dan geen controle over. Duurt ongeveer 15 min.
Dan valt ze even weg voor een halve minuut of 1 minuut.
Als ze bij komt weet ze niet alles meer. Ze is dan dood op.

Ik lees hier regelmatig dat mensen voelen of ze dood gaan..dat heeft .mijn dochter totaal niet.
Ze heeft heel veel zin om naar haar stage te gaan. Ze heeft t er erg leuk. Maar sinds ze zaterdag uitvoering heeft gehad van musical ( wat ze al vaker heeft gehad) heeft ze solo gezongen en toen ze achter de schermen stond ging 't flink mis.
Ze hebben haar met 4 man moeten vasthouden op de grond. Ambulance er bij geweest. Nu heeft ze 't elke dag. Maar dan minder erg als ik er bij ben. Ik moet haar wel tegen houden anders doet ze zich pijn.
Herkennen jullie hier iets van? Aankomende maandag kunnen we eindelijk naar 't ziekenhuis. We wachten al anderhalf maand

Na jaren lang te kampen met paniek aanvallen / hyperventilaties met ups en downs zal ik ook mijn verhaal delen zo goed mogelijk want kwa klachten kan ik boekdelen schrijven .. het begon in 2017 uit het niets paniek aanval na meerdere aanvallen dokter opgezocht conclusie was dan ook paniek het zit allemaal tussen je oren ! Groten deels geloof ik dat zeker maar ook weer niet want had er nooit last van gehad en ben best redelijk hard opgegroeid jongen man atletisch toen der tijd dan .. haha .. maar goed het werd met de tijd minder onder behulp van 2/3 gesprekken met de psycholoog en medicatie alprazolam 0.25 dat nam ik enkel in als het erger werd en niet onder controle kreeg of in situaties dat ik niet thuis was eigenlijk zo jaren goed gegaan soms zeker nog wel eens goeie aanval tussen door gehad maar zelden .. de lichte aanvallen had ik gelukkig onder controle .. maar nu na zoveel jaar toch ineens weer heel veel last ga er mee na bed en sta er mee op ! en het lijkte erger te zijn als toen maar ik ben nuchter dat gevoel heb je altijd tijdens een aanval zelfs nu 01:52 wakker in me bed net een paniek aanval gehad en dan ga je toch om je gerust te stellen dingen opzoeken , terwijl je stiekem toch weet er is niks , er gebeurt niks want dit is al de 500e aanval bewijzen van maar toch is het maar stel je voor dit keer is anders.. ik zie dat bij heel veel verhalen terug en want mij wel helpt is het delen van mijn angsten en klachten ook met vrienden en famillie in het begin schaamde ik me eigen er ontzettend erg voor jongen man tattoos hoe kan ik me eigen nou zo voelen .. met de tijd dat ik dit deelde merkte ik dat ik niet alleen was ook mijn dichte omgeving hadden mensen er blijkbaar ook last van de een erger als de ander de een stresst om dood te gaan , de ander om de controle te verliezen maar de angst gevoel aanval / vlucht gedrag is het zelfde , ik deel mijn verhaal en met de hoop ook jongeren jongens en meisjes (iedereen natuurlijk) deel je angsten last met vrienden en famillie ! Je bent niet alleen en helemaal niet als enigste die er last van heeft het is heel moeilijk om dit onder de knie te krijgen , En uit ervaring zodra het niet allemaal even mee zit in je privé leven kunnen de klachten versterkt worden of vaker voorkomen door het stressen .. Rust gevende medicijnen gebruiken kan even helpen enkel onder drukt dat de ware oorzaak , Stabiliteit , werk , hobby’s , regel maat is de beste remedie op begeven ga je er overheen groeien zoals
Ik heb ervaren , maar nu is het weer goed terug helaas! , net mijn baan verloren , 2e kleine op komst financieel is het voor iedereen al zwaar dus komt het terug op zetten ! En iedereen heeft zijn eigen verhaal ! Vind het mooi en fijn om ieder zijn verhaal te lezen dat je toch hebt van gelukkig ben ik de enigste en daarbij wil ik ook mijn verhaal graag delen en hoop ik een ander misschien gerust te stellen of te helpen ! Diegene die dit leest . Je bent niet de enigste , hoe angstig het soms ook is er gebeurt helemaal niks !!

Met vriendelijke groet Leroy

Meer dan twee jaar geleden begon het flauwvallen, sindsdien val ik elk 1 tot 3 maanden, soms zelfs in termijnen van minder dan een week achter elkaar. Na vele onderzoeken bij de dokter, bleek het niks medisch zichtbaar te zijn. Zelf ben ik erachter gekomen dat dit waarschijnlijk komt door mijn paniekstoornis (wat al eerder was gediagnoseerd) en dat het dus komt door de emotionele stress, waardoor mijn lichaam gewoon plots 'uitgaat'.
Ik kan niks vinden op het internet waardoor dit komt, en waarom, wat er gebeurt met mijn lichaam. Ik lees alleen op het internet (en wat ik ook hoor van psychologen) dat het 'medisch onmogelijk' is. Maar toch heb ik het. Telkens weer val ik om. Eerst een interne paniekaanval, dan valt mijn lichaam gewoon uit. Heeft iemand hetzelfde? Weet iemand waarom dit gebeurt? Ik leef hier al meer dan 2 jaar mee, maar het liefst wil ik niet aan dit gevoel wennen. Heeft iemand hier ervaring mee? Hoe ben je erover heen gekomen?

Beste lezers, ik hoop dat er iemand is die zich hierin herkent en een reactie kan geven. Ik heb een grote sociale angst stoornis en nu na jarenlang gebruik van benzodiazepinen, ik zit bij de ggz heeft men nu de medicatie stopgezet en willen ze dat ik antidepressiva ga slikken. Dat is iets wat mij veel bijwerkingen geeft o.a rusteloze benen. Dan lig je de hele nacht met schokkende benen dus slapen nee dus. Daarnaast zijn mijn angsten nog verder toegenomen en zie de toekomst dus somber in
Zonder dat ik een benzo kan nemen die mij juist verder normaal kan laten leven, nu durf ik het huis niet meer uit. Alles is nu zeer onzeker en ze geven liever antidepressiva wat nog ongezonder is en minder goed werkt. Hoe kom ik weer een beetje aan een normaal leven met een anti angst pil, als ze hardvochtig weigeren dit voor te schrijven, gebruikte het al 35 jaar en dan ineens weten ze wel wat goed voor je is, ze snappen niet wat ik doormaak. Ik zit daar nu 2 jaar en aldoor andere artsen, waardeloos, ik kan zo niet langer in onzekerheid doorgegaan is er iemand die hetzelfde heeft meegemaakt en daar uit is gekomen en op welke manier? Hoe kan ik overtuigen dat ik een benzo zo hard nodig heb, ook veel cognitieve therapie gehad, maar zonder resultaat, ik heb een psychiater gehad die zei, het zit bij mij zo diep kom er nooit meer vanaf. Ik zou graag horen of iemand zich hierin herkent. Hoe maak ik aan die artsen duidelijk dat alleen dus een benzo voor mij een oplossing is. Aub een reactie. Groet Hendrik

Ik heb al jaren last van terugkerende aanvallen wat het is weet ik niet.ik krijg een zeer raar gevoel in mijn hoofd alsof mijn geest mij verlaat ofzo.alles ziet er anders zeer eng uit.tijdens de aanval voelt het of ik erin zal blijven of doodga.wat heb ik .ben zo bang .

Ik ben momenteel 35 weken zwanger en had van maart tot paar weken geleden paniekaanvallen..ik ben toen paar dagen opgenomen geweest maar dit waren te veel prikkels voor mij..
ondertussen ben ik ook na 15 jaar werken terug aan het studeren en hierin nadert het einde voor de zomervakantie/moederschapsverlof..
ik ga ook niet in september terug...misschien kan ik aansluiten in februari..hierin heb ik veel vraagtekens..de studie is al zwaar zonder kindje..
ik mis mijn vorige job (7 jaar als begeleidster in een sociale werkplaats gewerkt) en erna 3 jaar op een andere plaats waar mijn baas mij heeft ontslagen net wanneer ik aan het scheiden was..
Op de moment komt er veel naar boven van vroeger: mijn mama heeft haar 3 kinderen tijdens de scheiding zo een 15 jaar geleden achtergelaten..
Ik heb nu een goede vriend/soms wel streng maar bedoelt het goed..
Nog veel aan het verwerken van de afgelopen jaren, verleden dat bovenkomt, bang voor de toekomt op werkvlak enzo,..
Vrienden die soms moeilijk doen..maar ook mensen in het algemeen..
deze ochtend had ik weer een heftige paniekaanval en dan wil ik dood..ook al wil ik dat niet maar is dan zo intens..wanneer heeft dit ook te maken met mijn hormonen die alle kanten opgaan? nog iemand ervaring mee?

Sinds kleins af heb ik te kampen met aanvallen van extreem raar in het hoofd worden je kan het moeilijk beschrijven,alles ziet er extreem raar uit.ik denk dan dat ik erin blijf of doodga.ik ervaar geen lichamelijke klachten alles is geestelijk het is enorm raar zodanig dat ik misschien wel rare dingen zou doen op het moment.ben 24 op 24 bang voor nieuwe aanval.zouden dit paniekaanvallen zijn vraag ik mij af want heb alleen psychische symptomen.mvg

Met enige regelmaat wordt ik wakker van een geluidje, bijvoorbeeld een huil van mijn zoon. Zo ook afgelopen nacht

Bijna direct na het wakker worden krijg ik dan een soort krampgevoel bij het hart, terwijl ik niet bewust echt paniek ervaar. Dit gevoel blijft ook best een tijdje aanhouden, ook zonder dat ik nog angst ervaar.

Herkend iemand dit of weet iemand wat het wel kan zijn? Het lijkt meestal te gebeuren als ik nog maar net in slaap ben gevallen en de trigger is altijd een geluid.

Het blijft wel in mijn achterhoofd spoken dat dit mogelijk een andere oorzaak heeft, vandaar dat ik hoop meer mensen te vinden met dezelfde klacht.

Hey!

Mijn naam is Marc, ik ben een 27 jarige jongen.
Ik heb al 1 keer eerder op dit forum mijn verhaal gedaan, alleen was dat onder het kopje Hypochondrie.

Ik kamp al een aantal jaren met hypochondrie alleen is dit het afgelopen jaar echt gegroeid als een monster.
In juli dit jaar kreeg ik last van keelpijn. Dat hield een tijdje aan en ik was er op een gegeven moment heilig van overtuigd dat ik halskanker zou hebben. Ik heb daarvoor snel hulp gezocht bij mijn huisarts. Ook verteld dat ik heel erg hypochondrisch ben en zij neemt dat gelukkig erg serieus.
Ik heb destijds bloedonderzoeken gehad en ben doorverwezen naar een KNO-Arts. Er was op alle onderzoeken niks te vinden en alles ziet er gezond uit. Het probleem deze keer was alleen dat ik voor 1 dag gerust gesteld was en daarna begon alles weer opnieuw. Ik was bang dat ze toch iets gemist hadden en er toch wel iets zou zitten.

Lang verhaal (een beetje) kort(er); dit heeft geresulteerd in dat ik nu al 1,5 maand last heb van zware paniekaanvallen. Het beheerst mijn hele leven en ik ben elke seconden van de dag en nacht (droom ook heel heftig) bang dat ik dood ga en dat er iets ergs aan de hand is.

Hiervoor ben ik ook 1,5 maand geleden accuut door mijn psycholoog en huisarts doorgestuurd naar gespecialiseerde therapie. Ik ben 2 weken geleden begonnen met deze therapie en het boekte meteen succes; na 3 dagen na de eerste sessie was ik 0 bang meer voor de halskanker. Dat ben ik nog steeds. Het probleem is alleen dat het zich verschoven heeft; door de paniekaanvallen heb ik veel last van steken op mijn borst, stijf gevoel tussen mijn schouderbladen. Ik heb pijn in mijn linker arm en kaak, koude voeten en handen, benauwd gevoel en voel me vaak onwel. Ik slaap heel slecht en ben heel vaak in paniek (ook snachts). Hierdoor ben ik nu constant bang dat ik een hartaanval ga krijgen. Het beheerst echt mijn leven op dit moment.
Ik heb in de afgelopen maanden ook al 2x een ECG gehad voor mijn hart. Daar was ook niks op te zien en alles was gezond. Maar toch ben ik er van overtuigd dat ik binnenkort een hartaanval ga krijgen. Dit gevoel is verschrikkelijk en normaal functioneren zit er ook niet echt meer in..
Het rare vind ik dat als ik een goed moment heb en het relativeer, ik weet dat mijn angststoornis is en dat ik gezond ben. Maar toch is de angst zo groot en overheersend dat ik dus vaak 100% overtuigd ben dat er iets met mijn hart gaat gebeuren en dat ik dood ga. De fysieke klachten die ik er van heb (wat ik hierboven noemde) versterken die angst heel erg.

Ik wilde graag even mijn verhaal doen, omdat dat sowieso altijd oplucht, en vroeg me af of er mensen zijn die zich hierin herkennen?

Groetjes,
Marc

Wie herkent dit?

Wie herkent zich in het feit dat angst- en paniek klachten verergeren in het voorjaar?
Als de zon maar onafgebroken schijnt en je gezellig MOET doen?

Sinds 2021 kamp ik met paniekaanvallen. Dit begon voor het eerst tijdens een meeting op het werk, ik voelde ineens een enorme druk op mijn borst, het gevoel dat ik door een rietje ademde, heel warm en intens gespannen en paniekerig. Eenmaal door de ambulance meegenomen kwamen we er achter dat het ging om een paniekaanval en dat ik moest gaan uitzoeken waar dit vandaan kwam. Dit herhaalde zich een aantal keer hierna waardoor ik naar therapie ging. Ik merkte dat ik ook angsten ben gaan ontwikkele . Ik durfde niet meer als passagier in de auto te zitten maar kreeg als chauffeur ook snel paniekaanvallen. Ik merkte dat het gerelateerd was aan de snelheid, wat ik super gek vond want ik heb dit nog nooit eerder ervaren in een auto. Ook was ik continu bang om dood te gaan en dat uitte zich in het gevoel dat ik niet goed kon ademen of het idee dat ik zou flauwvallen. Mijn armen en benen werden slap en krijg het heel warm.
Ik kreeg een boek van een hele goede vriendin van mij. “Angst en paniekaanvallen overwinnen” hierin vond ik zulke goeie tips dat ik binnen 3 dagen verandering merkte, maar ook weer merk als ik er te weinig mee doe. Ik was laatst in de efteling en durfde niet in de attracties omdat ik er niet uit kan wanneer ik dat wil, of beter gezegd.. wannneer ik te angstig word. ook niet in de meest langzame.

Kortom, Ik kamp momenteel nog steeds met deze problemen maar werk welke elke dag er aan om er vanaf te komen.. het zal ons lukken allemaal! Bedankt voor jullie verhalen en fijn dat je die van mij leest, voel ikmij toch niet zo alleen.

Hoi iedereen,

Ik denk vaak dat ik allemaal erge dingen heb en dat ik doodga ofzo hoe kan ik hier van afkomen?

Ik heb hele dag angstgevoelens dat nu elke dag in paniekaanval met feit ik al 2 jaar niet naar buiten durf ik gebruik lorazepam soms is paniek zo erg ga ik weer 112 bellen is er niks aan de hand zodra ze weg zijn komt weer ik pieker hele dag als ik wat voel ga ik Google zo fout ik weet ben aangemeld bij ggz nu afwachten ik wil m'n leven weer oppakken samen met m'n dochter leuke dingen doen ik blijf hopen

Ik heb een angststoornis / piekerstoornis (ook wel gegeneraliseerde angststoornis) en soms ook wel paniekaanvallen met hyperventileren.

De laatste weken gaat het helaas niet zo goed. Ik ben naar de huisarts geweest en die heeft mij doorverwezen naar een GGZ instelling voor psychische hulp.

Gelukkig kon ik daar snel terecht dus binnenkort kan ik beginnen met cognitieve gedragstherapie. Heeft iemand anders daar ervaring mee? Ook heb ik er sinds kort (helaas) medicijnen voor.

Sinds 4 weken gelden had ik voor het eerst onbewust een paniekaanval/hyperventilatie het begon uit het niets met druk op de borst en een hoge ademhaling ik moest er ook tegen aan ademen om lucht binnen te krijgen zelf was ik best rustig en maakte ik me ook nergens bewust zorgen over of druk om later die avond toen ik wilde slapen en de druk nog steeds niet weg was kreeg ik opeens de neiging tot een wegraking en in 1x vloog de angst en paniek me aan ik kreeg een zweet uitbraak was zo duizelig als het maar kan hartkloppingen en adem nood ik schreeuwde keihard naar mijn moeder help ik ga dood ik krijg een hartaanval of ik stik mijn moeder heeft 112 gebeld en uit lichaamelijk onderzoek bleek er niks aan de hand te zijn niks met m’n hart niks met m’n longen helemaal niks het bleek een paniek aanval te zijn geweest met een hyperventilatie ik was er niet bekend mee en nog nooit ervaren de nasleep was ook erg heftig ik merkte dat ik geen energie had en het liefst de hele dag ging slapen het ging toen voor 2 weken wel weer oké maar daarna heb ik er tot de dag van vandaag nog steeds last van elke dag voel ik me erg angstig en bang om het allemaal weer te krijgen ik merk dat het mij beïnvloed en dat ik niet mijn leven kan lijden wat ik hiervoor deed mijn angst is ook mede dat ik bang ben hier noooit meer vanaf te komen of dat ik er nooit mee zou kunnen dealen, de huisarts heeft me doorverwezen naar een praktijk ondersteuner en naar een manuele therapeut ik hoop dat het helpt, ik ben wel bewust denk ik waar het vandaan komt op het moment gaat het thuis heel slecht en ik zit in mijn eind jaar van mijn opleiding heel spannend en ben bang het niet te halen.

Ik ben 51 jaar en heb last van paniekaanvallen, deze uiten zich bij mij in extreme onrust misselijkheid het gevoel over te moeten geven bang om flauw te vallen. Heb ze al eerder gehad maar toen lukte het altijd met oxazepam om er door te komen . Nu lig ik al drie dagen in bed kan niet eten drinken kost me veel moeite en de oxazepam doet ook niet veel behalve als ik slaap viel ik me goed . Ik ben wanhopig en weet niet meer wat te doen . Heeft iemand dit ook meegemaakt en kan je hier uit komen ?

Ik ben een man van 65, Ik heb al sinds mijn 14e jaar een paniekstoornis. Mijn vrouw is 8,5 jaar geleden overleden aan de gevolgen van darmkanker, en anderhalf jaar daarna heb ik mijn hondje moeten laten inslapen. Ik werk voor "Den Haag Werkt", de voormalige Haeghe Groep (sociale werkvoorziening). Ik heb een zoon van 36 uit mijn eerste huwelijk.
Ik heb een jaar of 30 Seroxat (Paroxetine) gebruikt tegen de angststoornis. Dat heeft heel lang (zéker 25 jaar) heel goed gewerkt tegen die paniekstoornis, maar een jaar of 3, 4 terug begon de werking dusdanig te verminderen dat het moeilijker werd.
Op aanraden van mijn psychiater ben ik een maand of 2 geleden begonnen met Venlaxaxine. Met de begindosering van 37,5 mg ging het nog wel, maar toen ik ging opbouwen naar 75 mg kreeg ik ontzettende hoofdpijnen. Na overleg met min psycholoog ben ik nu terug op 37,5 mg, maar ik moet ermee stoppen. Ik moet nu een hartfilmpje laten maken en bloed laten prikken om te kijken of ik het middel dat ze me nu van plan zijn te geven (de naam is me ontschoten) lichamelijk wel aan kan (i.v.m. bloeddruk, kijken of er niets raars in mijn bloed zit en of m'n hart in orde is).
Ik heb eigenlijk geen vrienden. Ik heb weinig contact met mijn zoon en zijn vriendin omdat hij ook (zij het andere) psychische problemen heeft. Ik heb recent 2 weken vrij genomen van m'n werk omdat ik het slimmer vond om de Venlafaxine op te bouwen zonder dat de druk van m'n werk (reorganisatie) er bij kwam, maar die weken zijn nu feitelijk weggegooid omdat ik met de Venlafaxine moest stoppen.
Morgen ga ik weer werken, en ik hoop dat ik het voorlopig kan uitzingen. Ik moet nu 2 weken aan één stuk werken zonder me ziek te melden, anders kom ik over een tijdje weer in de 70%-salaris-zone terecht en daar voel ik niks voor. Ik ga half 2024 met pensioen en dat wil ik wel doen met een salaris van 100%, anders wordt mijn pensioen aangepast aan een salaris van 70%.
Ik zie het nu even niet meer zitten. Iedereen loopt maar te mekkeren van "je sluit jezelf op " en "je moet er vaker uit". OK, ik heb m'n rijbewijs en een auto, maar waar moet je heen als je al in paniek raakt als je 5 km van je huis bent? Mensen die dit niet hebben begrijpen er helemaal NIETS van, en dat terwijl een paniekstoornis tegenwoordig toch aardig bekend moet zijn voor anderen. Nou, niet dus.
Dit was mijn verhaal, in een "nutshell". Ik hoop iets van een van jullie te horen. Tussen haakjes: mijn overleden vrouw had ook een angststoornis; weliswaar veel minder erg dan ik, maar toch, we begrepen elkaar. Nu begrijpt niemand me blijkbaar meer. Ik ben na de dood van mijn vrouw ook nog inn een depressie terechtgekomen, en doordat m'n paniekstoornis nu weer in volle hevigheid terug is, ben ik ook weer terug aan het "duiken" in die depressie. Ik hoopte nog een jaar of 20 "normaal" te kunnen leven, maar nu ik weer in de medicijnenmolen terecht ben gekomen, hoop ik letterlijk iedere avond als ik naar bed ga dat ik 's morgens niet meer wakker word. Ik doe mezelf niks aan, want ik ben bang dat zelfs dát mis gaat, maar ik leef omdat ik nu eenmaal leef. Leuk is het echt niet meer.

Ik heb mijn gevoelens geuit voor een meisje en ik denk dat da slecht is overgekomen bij haar. Dan heb ik uit mijn hart een tekst gestuurd maar nu ben ik bang dat ik het nog erger heb gemaakt.

Ik heb al jaren last van asthma sinds me 19e sinds corona js alles erger geworden de paniek en angst aanvallen kwamen nu dagelijks en nu hyperventileer ik ook regelmatig tot een punt dat mijn ademspieren vermoeid zijn en ik wakker word omdat ik stop met ademen en moeite heb om weer te slapen doordat ik moeizaam adem
Ik moet hier nog hulp bij vinden en dat is echt angstaanjagend dscht eventjes dat ik ALS had maar ben daar hellukig te jong voor :)
Zelfs dit gaat ook voorbij met de tijd

Ik heb een meningeoom al 9 jaar geen behandeling te groot risico kan blind of verlamd worden veel klachten nu weet ik geen raad ik kan niks wat nu ik ben 73 jaar wie kan mij helpen ik ben zo bang

Dit verpest echt mijn leven

Hallo allemaal,

Ik ben al een tijdje benieuwd of iemand anders dit ook heeft want kan het nergens vinden. Ik ben al een lange tijd overspannen met heftige klachten , depressie en lichte angstklachten. Waaronder ook “paniekaanvallen” en deze verstoren mijn sociale leven heel erg. Wat er gebeurt is als ik in het openbaar ben of met mensen aan een tafel zit dat ik dan een raar gevoel in me lichaam krijg dat ik er weg moet en dan begint me lichaam onder spanning te staan en krijg ik rare trekjes in me nek. Het vreemde is dat ik het heel erg voel maar mensen hebben het blijkbaar niet eens echt door. En als ik alleen ben of met mensen die ik goed ken heb ik nergens last van. Ook heb ik er geen last van als ik in beweging ben of in het ov als het voertuig rijd.

Als ik nu wel een sociaal iets heb in het weekend neem ik altijd wel een paar biertjes want dan heb ik er helemaal geen last van maar de volgende dag is het wel weer erger.

Ik ben altijd een heel sociaal mens geweest maar zit er echt doorheen. Schaam me er ook erg voor waardoor het erger word.

Heeft er iemand tips of heeft iemand dit ook zou ik dat graag willen weten! :)

Hallo lezers,

Normaal ben ik niet zo van verhalen delen, maar ik denk oprecht dat het helpt, omdat mensen zich kunnen herkennen in symptomen en dat eigenlijk ook onderdeel zou moeten zijn van de therapie. Je leest dat je niet de enige bent en dat kan zeker rust brengen.

In mijn geval is het een opbouw van stress geweest , maar geen burn out. In die periode werkte ik halve dagen na twee weken ziekte melding( kreeg toen zondag op maandag last van stijve spieren zoals je hebt bij een griepje, zweten en verhoogde hartslag). Dit heb ik deed genegeerd en toen helaas werd besloten om onze hond te laten inslapen was het raak. Een dag later na het laten inslapen( wat allemaal goed en fijn is gegaan) ging ik dus naar de kapper die mij al jaren knipt. Altijd leuk en gezellig maar toen hij begon werd alles eerst onwijs licht in mijn hoofd. M’n hart begon als een gek te kloppen en ik begon gewoon te trillen. Had geen idee wat mij overkwam en dacht inderdaad dat ook ik dood zou gaan. Dit duurde ruim 40 min. In alle humor zei ik : knip alsjeblieft door want dan lig ik mooi ik m’n kist. Bijna twee weken lang onwijs neerslachtig gevoelt en ook naar de huisarts gegaan. Even met een holter gelopen voor hartonderzoek en gelijk naar een slaap therapeut gegaan. Ik ben altijd de deur uit blijven gaan ook al was dit een hel. Moment van uit de deur gaan was elke keer “paniek”. Ook tijdens fitness (5-6 keer in de week) kreeg ik vaak last van paniek ( je hartslag gaat omhoog wat logisch is, maar toch krijg je die trigger). Uiteindelijk loop ik nu ook bij een
Psycholoog ( lange wachtlijsten) en zijn we nu drie maanden verder. Ik heb tot heden geen last gehad van paniekaanvallen als in de zin zoals de eerste keer dat ik het ervoer. Vaak zakt dit weer weg tijdens sporten omdat ik mijn hart een reden geef om hard te kloppen. Heb je last van een aanval? Ga een stukje rennen of loop de trappen op en neer af (wel voorzichtig). Geef je hart een reden om te slaan en dan zakt het vanzelf weg. Nu merk ik dat dit is verschoven naar angst aanvallen . Vaak zijn het kleine stekjes aan de linkerkant van m’n borst en soms bij m’n borstbeen. Uiteraard denk je, het is mijn hart. Vaak speelt dit op tijdens het eten en dan komt ook misselijkheid erbij kijken. Vandaag toch weer naar de huisarts gegaan en morgen voor mezelf een ecg en wat bloedwaarden prikken. Ik denk dat wanneer ik die resultaten zie, het mij meer rust gaat geven en dat je beseft dat het spanning en stress is.

Ik merk dat wanneer ik veel prikkels krijg of moe ben ; paniek en angst sneller opkomt.
Daarom wil ik meegeven, dat het belangrijk is om toch eruit te blijven gaan. Neem desnoods een flesje water mee met wat rustgevende tabletten zoals passilflora (kan je gewoon bij de Etos of Ah halen). Dit helpt voor mij. Blijf herhalen dat jij de baas bent over je lichaam en probeer positief te blijven denken. Paniek is om te overleven, je zal niet flauwvallen want daar is die hele reactie niet opgebouwd. Flauwvallen terwijl er een sabeltandtijger achter je aanzit werk niet haha..

Probeer te minderen met cafeïne en alcohol. Ik rook zelf wel helaas en dit werkt ook niet lekker. Schijnt dat roken paniek en angst versterkt dus dat is m’n volgende target om te dealen. Zorg niet dat je angst voor de angst krijgt; want dan blijf je alleen maar binnen zitten. Ondanks corona en alle beperkingen heeft het leven zoveel leuks.
Kijk ook naar je slaap. Pak je genoeg rust en slaap je wel goed? Beweeg je genoeg? Wandel je of ga je naar de gym of misschien een andere sport?
Maak keer een thee ipv dat je naar de frisdrank grijpt en zo gaat het stapje voor stapje beter.
Tot slot zijn er goede ademhalingstips te vinden op YouTube en diverse ontspannings oefeningen. Pak elke dag gewoon een paar momenten voor jezelf en pak je rust. Vergeet niet om eerlijk en open te zijn naar je omgeving.. ga gewoon een keer wandelen en wees niet bang. Loop met iemand die weet dat jij er last van hebt en dan komt het vanzelf goed.

Denk aan jezelf en geef niet op.

Take it day by day!