Ik begrijp niet waar ik nou zo bang voor ben

Ik kamp nu al 2 jaar op en af met paniekaanvallen en algeheel ellendig voelen. Prikkelbare darm, benauwdheid, hoofdpijn, moe, pijn/steken op de borst, hartkloppingen, pgejaagd voelen, en zo voort... jullie kennen het waarschijnlijk wel.
Soms heb ik periodes dat het wekenlang goed gaat (en meestal zijn het dan periodes waar het een paar weken wat minder gaat. Echte hevige paniekaanvallen zelf heb ik al een hele tijd niet meer gehad, nou tot de laatste paar weken dan.

Het vervelende is dat ik niet begrijp waar ik nou zo bang voor ben. Ik heb eigenlijk gewoon een luizenleven, doe gewoon mijn studie op de uni, waar velen ook nog de stress van werk, schulden, en op zichzelf wonen bij hebben. En dat gaat me allemaal wel goed af. Vaak genoeg ga ik prima door een stressvolle periode heen, met wat hoofdpijn, buikpijn en niet lekker zijn, maar dat is voor mij nu wel vaste kost. Maar nu zijn de klachten opeens zo erg dat ik het vertrouwen in mijn lichaam kwijt ben.

Mijn lichaam doet nu gewoon de hele dag door pijn, mijn rug, zij borst, nek is zo erg verkrampt dat ik moeilijk adem krijg. Ik leef de hele dag in angst dat ik weer een paniekaanval krijg, of wat dat ellendige gevoel ook mag zijn. De angst dat de pijn nog erger wordt is groter, dan de angst om dood te gaan. En het stomme is dan nog de realisatie dat ik het mezelf aan doe.

Ik zwem normaal gesproken 2 keer in de week, maar merk dat ik dit steeds vaker oversla door de ellende die ik voel, en als ik ga dan erger ik me aan hoe ik me voel. Voorheen voeldee ik me wel beter naar het sporten, maar nu is het meer een extra stresspost dan ontspanning.

Ben (ongv een jaar geleden) bij de psycholoog geweest, maar wat ik daar leerde was om gewoon door te gaan ook al voel je je ellendig en niet goed. En wat oefeningen die angst moesten opwekken zodat ik er beter mee om leerde gaan (werd niet bang van de oefeningen). En dat het dan vanzelf beter zou gaan (nou niet dus). Ben ook vaak genoeg bij dokter geweest, ( nu wordt ik ook weer onderzocht dus maak je daar geen zorgen over)

Heb wel eens gelezen dat wandelen of lekker afleiding zoeken helpt bij een paniekaanval. Maar als ik er een heb begin ik helemaal te shaken en kan ik amper lopen, daarnaast kan ik gewoon niet meer concentreren op de tv of een boek. Wat voor mij het beste helpt is gewoon met iemand kletsen (het liefst iemand die je gerust stelt en niet mee in paniek raakt). Ademhalingsoefeningen helpen bij mij alleen als ik me redelijk voel, niet meer als ik al in paniek ben en niet meer weet hoe ik moet ademhalen.

Iemand die zich herkend in mijn verhaal of misschien tips heeft? Ik overweeg nu alternatieve geneeswijzen te proberen, ook al geloof ik er niet zo in.

Sorry dat het zo'n jankverhaal geworden is. Zeker voor degene die net als ik zich alleen maar meer zorgen maken als ze lezen dat mensen hier al 5/10/20 of meer jaar last van hebben met soms nog ergere klachten dan ik. Voor deze personen eindig ik met een positieve noot. Deze 2 jaar was zeker niet alleen maar ellende, ik heb ook genoeg leuke dingen gedaan, dagjes weg, gezellige feestjes, lekker op vakantie (in NL, maar was toch leuk). Ik heb zelfs meerdere keren een zwemmarathon gedaan, de laatste nog een paar weken terug en dat ging eigenlijk prima. Deze zomer heb ik gewoon hele weken gewerkt (was super stressvol, nog erger dan nu eigenlijk, maar toen ging het wel goed op een enkele migraine aanval na dan).
Dus voor de mensen die denken dat het nooit meer goedkomt (mezelf), kom op overleef deze periode even, het wordt vanzelf weer een keer beter. (Verassend genoeg luchte het schrijven van dit verhaal een beetje op)