Mijn rare verhaal

Heb misschien een rare angststoornis maar toch ik heb ze en het beïnvloed men dagelijkse leven en brengt bij vele mensen verwarring met zich mee.
En heb daardoor dan ook veel conflicten met mensen want zij begrijpen dit niet.
Het is nu toch al jaren aan de gang en vraag me niet hoe ineens die soort van dwangneurose en angst begon. Maar ik denk wel ik heb geen fijne jeugd gehad integendeel geen. Moest al vroeg op mijn kleinere
broertjes letten hun eten geven en ik was pas
11 jaar. Vader dronk, moeder onder de slaapmiddelen enz
Dus nu mijn dagelijkse routine zit zo
Ik word wakker met een intens groot verdriet echt een brok in mijn keel maar dat verdwijnt zodra ik opsta. Ik heb huisdieren 2 katten das mijn leven en leef dan ook voor hun, Dus ik richt me toe naar dieren alle dieren geef ik eten, Heb eens 50 zwerfkatjes gehad en die help ik zoveel ik kan het kost me ook enorm veel geld maar dat is dan weer bijzaak. Door weer en wind ga ik voor hun op pad om hun huisjes te makenin de winter,Maar mijn probleem zit dieper en wordt met de dag erger en zwaarder voor mij omdat ik veel tegenwind krijg van buitenaf. De mens begrijpt niet waarom ik het doe en zelfs ik niet. Duiven meeuwen,ratten, muizen, slakken en ja zelfs mieren wil ik beschermen en eten geven. Mijn auto koffer zit vol kat eten voor in geval dat ik er tegen kom op straat. Mijn blik gaat dan ook steeds uit naar alle dieren waar ik ook ben steeds ben ik op zoek op zoek. Naar dierenparken gaan kan ik niet meer want je mag hun niet voederen
en mag ik dit niet dan overspoeld mij die angst
en krijg ik soms een hyperventilatie gevoel en zou ik zo kunnen braken. Op die momenten heb ik ook last van geluiden die zijn voor mij dan 100 x luider zo overgevoelig.Zo ook geen vakantie voor mij naar bv Griekenland, Turkije waar veel zwerfdieren zijn is echt een marteling voor mij, Ben eens uit een rijdende auto gesprongen om een na lopend zwerfhondje te redden. Zie ik een dood dier liggen dan ga ik al echt flippen. En het rare is alles van dieren komt op mijn pad en is voor mij dan ook zo vermoeiend en vergt veel energie van mij zo iedere dag. Ik heb een goede man maar begrijpt het niet zo goed wat ik doormaak vele mensen niet. Ik voel ook wel dat ik niet alleen dieren overlaad met eten maar als ik bezoekers krijg doe ik het ook. Ik zou ze het eten opduwen en dat maakt me blij en dan ben ik gerust .Gezellig op een terrasje zitten met een vriendin is ook stresserend voor mij maar ook voor haar want dan heb ik alweer de duiven in het oog en wil ze dus ook voederen en koekjes geven. Dus weer veel mensen geven me kwade blikken en wat is er mis met een diertje voederen denk ik dan. Een duif pikt zijn eten op en het is weg bij de mens blijft zijn rotzooi liggen bv blikjes en plastic.
Op veel begrip kan ik niet rekenen zij vinden dat ik moet pillen( Sertraline )nemen om die dwangneurose te minderen maar daar ben ik dan zo ziek van.
Ik weet het echt niet meer wat te doen want ook dagelijks in de maatschappij hoor je leed over dieren in de media en op het nieuws. En ja ik weet dat ergere dingen zijn die gebeuren in de wereld.Toch ik vind dat erg maar dat is nu juist het rare dat ik me daarom minder om bekommer Ik hoop dat iemand zich hier ook in herkend in mijn rare verhaal .
Maar ben nu 59 en ik zie geen uitweg meer het leven is op ik heb mijn taken gedaan hier op deze aardbol. Bedankt om te luisteren 🍁🍂