een moedeloze 36-jarige meid

Hoi... hier een moedeloze 36-jarige meid die al jaren te kampen heeft met angsten.
Hoe begin ik eraan alles neer te schrijven... *zucht* Na een ‘slechte’ relatie van 6 jaar werd ik bedrogen , geslagen, belogen,... met als resultaat een rollercoaster van gevoelens. Ik stortte me op mijn werk, zodat ik niet hoefde te denken aan wat voor problemen m’n ex teweegbracht en hoe ik me daar bij voelde. Ik werkte heel veel en had op die moment eigenlijk geen last van angsten...
Tien jaar geleden leerde ik mijn huidige vriend kennen, die erg lief en zorgzaam voor me is ( helemaal het tegenovergestelde van hoe het met m’n ex was ) Alles ging goed, tot ik op een gegeven moment mijn eerste aanval kreeg. Ik
Wist helemaal niet wat me overkwam en was ervan overtuigd dat ik doodging. Hartkloppingen, pijn in de borst, hoofdpijn,... wat was dat allemaal. Gelukkig ging de aanval over. Maar helaas niet lang want de ene aanval volgde de andere gewoon in sneltempo op. Op een avond waren de bijna doodservaringen waren zo heftig dat ik op spoed belandde. Bloed
afgenomen, ecg afgenomen,... en dan komt de spoedarts jou vertellen dat je angstaanvallen hebt. Nee, ik toch niet ? Komaan, ik ben zo een sterk persoon! Er moet iets met mijn hart zijn, ik voel het gewoon.
Men verwees me door naar een neuroloog, die allerlei onderzoeken liet uitvoeren om andere dingen uit te sluiten. Na mij helemaal binnenste buiten gekeerd te hebben kwam de neuroloog uit op de diagnose dat ik angstaanvallen heb met agorafobie. Hij verwees me door naar een psychologe. Pfff wat heftig op dit te horen te krijgen! De ooit zo sterke Lieze was helemaal niet zo sterk ( meer ) . De paniekaanvallen bleven elkaar opvolgen, dagelijks ... meerdere aanvallen per dag. Ze kwamen op momenten die het me erg moeilijk maakten om uit de situatie te kunnen komen. Ik de winkel bv... ik heb meermaals mijn winkelkarretje helemaal vol moeten achterlaten omdat een paniekaanval de kop opstak.
Ik had geen vertrouwen meer in mezelf, en had eigenlijk een weigerachtige houding tegen de psychologe. Toch maakte ik een afspraak bij haar. In het begin ging ik om de veertien dagen bij haar langs , daarna iedere maand. Ik gebruikte ook op haar aanraden rescuespray. Waar ik mezelf wel even kon mee sussen. Ik merkte wel verbetering. Vooral de week na mijn consultatie bij de psychologe was ik opgelucht en waren er geen aanvallen te bespeuren. Ondertussen ging ik ook langs , op haar aanraden , bij een psychiater. Ook weer weigerachtig. Want ik ken dat, dokters...
Ik had voordien mezelf beloofd dat ik nooit medicatie zou nemen , en natuurlijk wou hij bij m’n eerste consultatie al medicatie voorschrijven. Ik wachtte even af , tot er weer een vervelende aanval kwam. In samenspraak met mijn psychologe ben ik dan toch met die medicatie begonnen, maar een kleine dosis.
De psychiater wou me al snel op 90mg van die medicatie krijgen , maar dit heb ik steeds geweigerd. ( later komt het besef dat dit niet zo een goed idee was ) Ik moest ook een cursus ‘assertiviteitstraining’ volgen , waar ik eigenlijk weinig baat bij had. Hij stelde me ook voor om naar een soort dagcentrum te gaan. Maar tijdens een rondleiding merkte ik dat dit niets voor mij zou zijn. De psychiater was hier niet mee opgezet en wees me eigenlijk de deur! Ondertussen speelden de psychologe en de psychiater onder 1 hoedje en bleven ze me beiden pushen ( bijna dwingen ) op naar dat centrum te gaan, maar ik voelde me daar gewoon niet goed bij. Bovendien zaten alle mensen daar die de assertiviteitstraining gevolgd hadden en werden deze allemaal door diezelfde dokter doorverwezen. Ik ben van oordeel dat iedereen een persoonlijke aanpak nodig heeft ;)
Ondertussen een andere psychiater gezocht, waar ik nu al jaren bij ik behandeling ben. Ik ben lange tijd aanvalvrij geweest. Soms even hartkloppingen maar die kreeg ik zelf onder controle! De laatste maanden merk ik helaas dat ik terug naar af ga. Paniekaanvallen zijn terug heviger en frequenter.
Dokter google zorgt ervoor dat de angsten verergeren... momenteel zit ik al van gisteravond in paniekmodus. Ik vertel tegen mezelf dat het paniek is, en dat ik geen angst hoef te hebben maar het is duidelijk niet gemakkelijk om naar mezelf te luisteren. Ik belde ondertussen al mijn apotheker, en die heeft me aangeraden om mijn medicatie toch te verhogen, en een alprozelam te nemen om uit die paniek te geraken. Ik was bij aanvang van het nemen van die medicatie zo ziek, dat ik steeds weigerde om te verhogen, maar helaas zal ik toch niet anders kunnen.
Gisteren was de angst zo erg dat de bijna doodservaringen er terug waren. Ik wou naar spoed, kon geen tv meer kijken ( wat normaal voor afleiding zorgt ). Ik werd gek van mezelf en was ervan overtuigd dat ik doodging!
M’n vriend vraagt dan: maar wat maakt jou angstig? Wat voel je dan,...? Ook hij heeft duidelijk veel vragen. Vragen waar ik veelal geen antwoorden op weet. Want ik heb geen idee wat de aanleiding is van die aanvallen. Ik wil er gewoon vanaf, voorgoed!
Je wordt er zo moedeloos van, zo verdrietig ! Ik merk soms dat ik anders ben dan een doorsnee meisje van mijn leeftijd. Ik wil ook gewoon kunnen genieten, lachen, plannen maken,.... maar met die aanvallen lukt dit heel weinig.
Wanneer m’n vriend me vraagt: wat gaan we morgen doen? Dan antwoord ik: ik ga eerst proberen op vandaag goed door te komen.
Ik voel me zo schuldig naar hem toe, want ook zijn leven wordt deels bepaald door mijn angsten.
Ik wil zo graag weten vanwaar die angsten komen. Waarom overkomt me dit? Waarom...?