Mijn angst om een brug over te steken werd steeds erger

Mijn angst om een brug over te steken werd steeds erger. De grote ruimte onder me, dat water zo donker. In het begin was ik me er niet van bewust, als ik dan een brug over ging blokkeerde ik zo erg dat ik niet meer voor of achteruit durfde.

Hetzelfde met een groot plein. Het was niet zo dat ik niet het huis uit durde, maar pleinen en bruggen meed ik. Omdat ik in een stad woon aan een rivier werd dat wel een beetje een dingetje.

Gelukkig leerde ik door een geduldige therapeute hoe hiermee om te gaan. Zij ging met me mee. Op de fiets. De brug over. Ondertussen kreeg ik dropjes aangeboden, vertelde ze verhalen, leidde me af.

Toen we eenmaal de brug over waren keken we achterom naar het resultaat. Dat hielp niet meteen, maar met verdergaande gedragstherapie kon ik voorkomen dat zich angst voor de angst ging opbouwen.

Ik fiets nog steeds geen brug over, maar ga gewoon de deur uit en bruggen neem ik samen met iemand anders. Het voelt voor mij alsof ik een belangrijk deel van vrijheid herwonnen heb.