Angstfobietherapie.com › Lotgenoten forum › Emetofobie › Elke dag misselijk en bang om over te geven

Elke dag misselijk en bang om over te geven

Hoii allemaal!
Ik heet Didi, ben 15 jaar oud en net als jullie heb ik erg veel last van angst om over te geven.

Vanaf klein kinds af aan vond ik het al eng en vies als ik of iemand anders moest overgeven, maar sinds een tijdje heb ik er veel meer last van.

In januari begon ik ,ongeveer één keer in de twee weken, last te krijgen van maagzuur, misselijkheid en het niet zakken van mijn eten en hierdoor was ik ook vaak erg angstig.

Vanaf februari, toen ik ook een keer op school heb overgegeven, had ik dit elke dag en zo was ik dus nog veel vaker bang. In de ochtend was ik erg misselijk.

Sinds ongeveer zes maanden word ik elke dag misselijk wakker en sinds ongeveer vijf maanden merk ik dat mijn emetofobie mijn dagelijks leven beïnvloed.

In de ochtend begint het al: Ik sta twee-en-een-half-uur voor ik van huis moet vertrekken naar school op, omdat ik anders bang ben dat mijn ontbijt niet is gezakt, ik eet 's morgens heel weinig en ik huil elke ochtend, omdat ik met de fiets naar school moet en bang ben dat mijn maag dit niet aan kan, waardoor ik zou moeten overgeven.

Mijn angst beïnvloed ook zeker mijn schoolleven. Ik zit in 5gymnasium en ik steek dus ook erg veel tijd in school. Helaas moet ik door het 'bang zijn' nog meer tijd aan school besteden. Ik kan me namelijk niet concentreren tijdens lessen of als ik thuis huiswerk maak, aangezien ik alleen maar aan overgeven kan denken.

Ik haal dus geen hoge cijfers, terwijl ik erg hard voor school werk. Dit is natuurlijk best deprimerend. Ik eet ook niks op school en omdat mijn ontbijt ook erg licht is, ben ik in de afgelopen vijf maanden ook erg afgevallen.

Als ik thuis kom, ben ik uitgeput van een dag proberen te concentreren, aantekeningen te maken, alles bij te houden, maar vooral van het voor iedereen een groot gordijn optrekken. Al die 'vriendinnen' die automatisch als openingszin hebben: 'Hee! Hoe gaat het?'. Alleen daarvan kan ik al een hele dag op mijn bed huilen.

Tegen iedereen liegen over het feit dat het eigenlijk helemaal niet goed gaat en je last hebt van een angststoornis en paniekaanvallen, herkennen jullie dat ook?

Maar ja, die paniekaanvallen zijn ook een reden dat ik niet het huis uit durf. We hebben allemaal leerplicht, dus ik kan school niet skippen. Al helemaal niet als ik al achter loop, omdat ik totaal geen concentratie en interesse in de lessen kan opbrengen.

Maar de rest van alle sociale gelegenheden skip ik het liefste wel. Op school heb ik namelijk ook al een aantal hyperventilatie-aanvallen gehad en dit heb ik liever niet nog eens. In de avond durf ik niet te slapen, omdat ik bang ben voor nachtmerries en de volgende spannende en weer-uitdagende dag. Ik sliep maar een paar uur per nacht...

Ik weet niet of jullie hier ook last van hebben, maar sinds kort slik ik voor het slapen gaan melatonine, een slaapverwekkend middeltje. Ik kom nu dus van het probleem dat ik weinig slaap af, maar ik word 's nachts wel vaak (soms zelfs huilend) wakker van de nachtmerries.

Zo is elke dag een uitdaging voor me. Ik denk dat ik in een cirkeltje zit; Ik ben misselijk en daarom bang, maar door de angst word ik misselijk. Mijn angst wordt steeds groter en het neemt mijn leven over. Ik durf allerlei kleine, normale dingen zoals naar het toilet gaan of eten en drinken niet.

Ook was ik enorm vaak mijn handen, om alles extra hygiënisch te houden. Ik vermijd zieke mensen en ik blijf bij alle alcoholische dranken (of mensen) uit de buurt. Ook heb ik moeite met afspreken met vriendinnen of simpelweg naar de supermarkt gaan.

Bij alles wat ik doe, schiet de gedachte 'wat nou als ik moet overgeven' door mijn hoofd. Ik heb het gevoel alsof deze fobie (en allerlei andere bijkomende angsten, zoals straatvrees en angst om te eten) mijn leven beheerst.

Ik denk er vaak aan om het leven toch maar op een of andere manier te beëindigen, want op deze manier hoeft het allemaal niet van mij. Ook de gedachte om alles maar achter te laten en af te zijn van deze manier van leven schiet dus vaak door mijn hoofd, maar ik wil mijn familie ook niet kwijt natuurlijk.

Het ergste van alles is dat ik denk dat ik lichamelijk niks mankeer. We hebben allerlei bloedonderzoeken en een darmonderzoek laten doen, maar hier is niets uit gekomen.

Ik word in de ochtend dan ook pas na een paar seconden misselijk. In de eerste drie seconden van de nieuwe dag voel ik me goed, maar daarna besef ik dat ik weer wakker ben en er dus kans is op overgeven.

Ik denk dat ik mezelf misselijk maak met mijn eigen gedachten. Hier kan ik niks aan doen, en ik besef ook echt dat dit gebeurt. Daarom ga ik binnenkort naar een psycholoog. Het enige wat me nu nog op het been houdt, is mijn familie. Voor hen blijf ik.

Maar het vervelende is dat sinds we weten dat er niks fysieks met me aan de hand is, ik enorm veel ruzie met mijn moeder heb. Normaal gesproken hebben we altijd een supergoeie band gehad. Mam was niet alleen mijn moeder, maar ook mijn allerbeste vriendin.

Nu we dus de uitslagen van al die testen terug hebben, zegt mijn moeder dat ik me altijd aanstel en niet zo moet zeuren. Ik voel me een mislukte dochter en dat vind ik echt heel erg. Ik voel me heel erg onbegrepen en ik denk dat ik niet de enige ben.

Ik denk dat wij elkaar juist goed kunnen begrijpen en daarom wil ik ook graag jullie advies vragen. Ik ga dus vanaf volgende week naar een psycholoog, maar ik wil ook graag zelf aan mijn problemen werken.

Hebben jullie tips? Wat kan ik doen om die vervelende fobie de deur uit te werken? Als jullie nog hulp of advies nodig hebben, mogen jullie het ook altijd aan mij vragen, omdat ik denk dat het toch wel een gerust gevoel geeft met lotgenoten, die ook niet zo dichtbij je staan, te praten!

Ik hoop dat ik snel van mijn emetofobie af ben en dat jullie ook snel van jullie angst af zijn!
Xx Didi

Didi

> 2 jaar geleden

laatste reactie: 01-10-2023

Reageer

Toon reacties

Reageer:

Hoi Didi,

Wat goed dat je naar een psycholoog gaat. Ik hoop dat je hiermee een stuk verder komt.

Ik heb zelf geen emotofobie, maar herken me wel in het verhaal van 's ochtends wakker worden en me nog even goed voelen.

Ik kreeg wel een jaar lang elke ochtend nadat ik wakker werd stress van mijn (gedachten over mijn) relatie. Heel andere situatie natuurlijk, maar ook hier waren mijn gedachten de boosdoener.

Dus goed dat je actie onderneemt (heb ik toen ook gedaan), zodat je je over enige tijd weer fijner voelt.

> 2 jaar geleden

Reageer:

Hoi Didi,

Ik herken je verhaal gelijk. Typische klachten voor emetofobie. Het vermijden van, minder eten, uit de buurt blijven van alcohol, uitgaansgelegenheden, etc.
Ik ben nu 29 en heb het al vanaf 7 jaar. Het is een echte struggle en het beheerst je leven compleet. Ik snap je totaal. Het is goed dat je een psycholoog bezoekt. Wellicht kan hij of zij jou helpen. Ook het punt dat je geen zin meer hebt in het leven herken ik.
Ik ben sinds kort er pas achter hoeveel schaamte en onbegrip met je kan doen. Dit voed ook je angst. Je houd je masker voor en daardoor kunnen mensen ook geen begrip hebben. Ik ben daarom begonnen met het openbaar maken van mijn probleem. Dat mensen weten dat ik dit heb en ik merk dat mensen er daardoor wat meer begrip voor kunnen hebben. Laat je vooral niet gek maken door mensen die zeggen dat je je aanstelt. Je stelt je niet aan. Dit is een erkende fobie en bestaat echt. Desnoods laat je ze een website zien waarop beschreven staat wat emetofobie is. Dit helpt ook wel.
Sinds kort doe ik emdr therapie, om mijn brein hopelijk te resetten. Misschien kan dit ook voor jou helpen mocht de psycholoog niet bereiken wat je wilt bereiken. Onthoud in ieder geval dat je niet de enige bent die dit heeft, en dat er ook mogelijkheden zijn om er minder last van te hebben. Ik hoop voor je dat je eruit kan komen voor jezelf. Wees sterk en vertel jezelf dat je sterker bent dan je denkt, dat je het aankan en dat jij geweldig bent op jouw manier.

Succes Didi, je verhaal wordt gehoord. Liefs x

Sascha

> 2 jaar geleden

Reageer:

Ik ben ook iedere dag misselijk ik moet ook vaak huilen omdat ik niet weet wat het is. Morgen een maagonderzoek maar ik wordt er ook moedeloos van want je voelt je de hele dag echt ziek. Ik weet het ook niet meer wat ik er aan moet doen. Bah

Henriëtte

> 2 jaar geleden

Reageer:

Dag Didi,

Ik herken me heel goed in jouw verhaal! Ik ben 28j en heb al 3 periodes in mijn leven gehad dat ik echt maanden aan een stuk overspoeld wordt door angst.
Vroeg wakker, beseffen "ohnee ik ben wakker", inwendig beginnen beven, krampen, misselijk, en soms overgeven. Heel frustrerend, want je doet het niet bewust, het overkomt je gewoon, elke ochtend weer... Wetende dat je heel de dag weer eten letterlijk moet binnen duwen , omdat het gewoon moet, weer een zware maag, weer angst... Wat een verschrikkelijke vicieuze cirkel eh?

Ik ben al 2 jaar in behandeling bij een psycholoog. Dus top dat je die stap zet! Het heeft mij al enorm geholpen, dus weet dat er hulp mogelijk is!!! De angst is er nog wel, maar op de achtergrond, en ik leef weer in plaats dat ik elke dag overleef :) praten helpt echt, weet dat je niet alleen bent!
Good luck!

Linn

> 2 jaar geleden

Reageer:

Dag Didi en anderen,

Ik ken je niet maar ik ben trots op je dat jij jouw verhaal zo op het internet plaatst. Ik weet niet hoe oud dit bericht is maar ik type dit nu op eenentwintig oktober 21.

De reden dat ik Emetofobie op heb gezocht is omdat mijn vriendin het ook heeft. Niet zo erg als dat jij het ervaart maar heel veel dingen herken ik van haar.

Vooral het opzetten van een masker bij vriendinnen. Na met haar gepraat te hebben heb ik ook gezegd dat ze het bespreekbaar moet maken met haar vriendinnen, en als zij het niet interessant genoeg vinden dan zijn zij slechts gezelschapsvriendinnen zoals ik het zei en niet echte vriendinnen. Mensen die je vertellen het komt wel goed of stel je niet aan daar heb je uiteindelijk niets aan.

Het enigste wat ik tegen mijn vriendin heb gezegd is het zit tussen je oren en dat is ook zo. Maar ik heb duidelijk gemaakt dat ik klaar voor haar sta en haar met alle plezier wil helpen. Ik breng haar naar therapie ik wacht daar een uur en neem haar weer mee. Ik vind het afschuwelijk om te zeggen ga maar alleen. Want ze heeft het al zo moeilijk en ik vind het vervelendste aan alles dat ik niet weet hoe zij zich voelt en me niet kan inleven in haar.

Ze is dus in behandeling bij een instantie voor geestelijke gezondheidszorg. Voor zover ik het hoor helpt het haar wel maar kost het natuurlijk heel wat tijd en veel energie. Ze is ook mentaal uitgeput na een gesprek wat ik mij kan voorstellen.

Ik hoop dat het inmiddels beter met je gaat en dat je meer rust hebt kunnen vinden zowel fysiek als mentaal.
Je mag jezelf best een schouderklopje geven want dat vergeten we vaak!

Voor het slapen gebruiken wij een mindfulness oefening. Dit helpt heel goed. Niet teveel nadenken tijdens de oefening en alles gewoon laten zoals het is. Ik weet niet of ze link accepteren maar op google: Gerschurink Mindfulness Audio wij doen vaak de bodyscan. Maar er zijn talloze anderen.

Je doet het goed en je komt er wel heel veel succes verder!

Slechts een passant

> 2 jaar geleden

Reageer:

Hoi Didi,

Ik hoop dat het ondertussen wat beter met je gaat. Ik ben zelf 22 en op jouw leeftijd was mijn emetofobie ook zo erg!
Ik wil je echt vragen om met je moeder en misschien vader te praten over jouw fobie, uitleggen wat het is, je stelt je niet aan, maar buitenstaanders snappen deze angst niet.
Je hebt je ouders heel hard nodig, zonder hen was ik nu niet waar ik nu ben.
Maak het bespreekbaar! Eventueel ook op school.
Succes!! Er is nog zoveel om voor te blijven!

Britt

> 2 jaar geleden

Reageer:

Hi, ik herken het helemaal en zit momenteel er nog midden in. Misschien kunnen we een x berichten via insta ofzo?

Floor

> 2 jaar geleden

Reageer:

hoi, ik heb hetzelfde. Misschien kunnen we praten met elkaar bv via instagram?

Morris

> 2 jaar geleden

Reageer:

Ik zou ook graag advies willen, ik loop ook met extreme emetofobie, durf bijna niks meer te eten. Niet te genieten van dagjes weg en ik ben elke ochtend wakker met de vraag : ga ik vandaag overgeven. Ik durf zelfs niet meer bij m’n vriend te slapen omdat ik me schaam. Ik durf eigenlijk ook niet aan kinderen te beginnen terwijl dat wel m’n droom is.

Help me out

Leyla

06-09-2022

Reageer:

Wauw, ik lees jouw verhaal in mijn zoektocht naar oplossingen voor mijn dochter (17). Dit lijkt zo gelijkaardig! Bij mijn dochter begon dit bij stress voor een mondeling examen, een paar maanden later opnieuw toen we naar een (eerste keer voor haar) concert gingen. Nadien enkele dagen bij haar eerste studentenjob en nu elke dag om naar school te gaan. Ze krijgt geen hap door haar keel, het smaakt niet, terwijl ze vroeger zo kon genieten van lekker eten...ze huilt ervan, ik ook,...kan haar niet echt helpen. Het enige wat ik nu doe, is haar op eigen tempo laten eten wat voor haar kan (dus erg kleine porties) en dan meermaals per dag. Als dit lukt, hoop ik te kunnen overschakelen naar iets grotere porties. Geen idee of dit gaat werken, maar ik hoop het echt! De vicieuze cirkel proberen te doorbreken zo...
Heb jij nog steeds veel last of heb je de hulp gekregen die je zocht? Nog heel veel sterkte en niet opgeven, hoor!

Steffie

12-09-2023

Reageer:

Ik heb er ook heel erg last van. Ik ben 35. Ik heb 10 jaar antidepressiva geslikt dus ik heb 10 jaar m’n lichaam niet echt meer gevoeld. Het werkte wel maar nu ik er vanaf ben komt alles terug van toen ik nog 25 was. Ik loop ook bij een psycholoog. Ik ben gestopt met anti depressiva omdat het eigenlijk niet werken aan je problemen is, en ik kwam 40 kg aan van dat spul in 1 jaar, nu ik gestopt ben zijn er al weer 25 kg af. Maar m’n angst komt terug.

Ik heb er veel gesprekken over gehad. Deels kwam ik er ook achter dat die kotsfobie te maken heel met
- angst voor controle verlies
- angst voor ‘wat moeten anderen wel niet denken als ik kots’
- angst om je aan situaties over te geven in het algemeen
- geen vertrouwen in jezelf hebben dat het wel goed komt
- angst voor afwijzing van andere mensen
- zelfafwijzing
- gevoel van teveel ‘moeten’ in deze wereld en dat als je er niet aan voldoet, dat je dan afgewezen wordt
- hele hoge druk op jezelf leggen dat je dingen MOET van jezelf. Jezelf forceren.

Mijn psycholoog vertelde mij dat er iets in mij niet goed heeft aangeleerd hoe ik mezelf kan geruststellen. Dat er een innerlijk kind (die heeft iedereen) eigenlijk aan het roepen is die gehoord wilt worden. In het begin vond ik t allemaal wat zweverig klinken maar ik denk dat ze wel gelijk heeft. Ze zegt dat er ook een gezonde volwassene in mij zit, die dit innerlijk kind dan moet helpen. Dat betekent dat je een connectie met dr moet maken en haar gerust moet stellen als je je zo misselijk voelt en het gevoel hebt dat je over je nek moet. Vaak zit er ook iets in mij dat zegt ‘stel je niet zo aan joh’ en dan wordt het angst gevoel alleen maar erger. Nu blijkt, dat dit zinnetje eigenlijk jarenlang door m’n moeder gezegd werd. Ik mocht me niet aanstellen en moest gewoon maar precies zo zijn zoals van me werd verwacht. Ik mocht er niet zijn met m’n fouten en m’n onvolkomenheden. Want dan zou ik worden afgewezen als mens. En door jarenlang dat patroon te hebben opgebouwd, zit dit nu zo in m’n systeem dat ik niet beter weet en dat ik mezelf daarmee nu ook forceer en tegen mezelf zeg ‘stel je niet zo aan’.

Dus ja, wat ik wilde zeggen is, dat er vaak bij die kotsfobie nog veel meer andere diepere lagen onder zitten die dit in stand houden.

Een boek wat ik van m’n psycholoog kreeg was ‘hoe overleven we’. Want het kan heel goed zijn dat die fobie gerelateerd is aan een trauma. Een trauma is niet altijd en alleen maar wanneer je een oorlog overleefd zoals veel mensen denken. Een trauma zit soms al in hele kleine dingen en die blijft omhoog komen net zolang het is opgelost. Trauma kent geen tijd. Dus als je iets meemaakt wat moeilijk te verwerken is in 2003, dan kan je exact dezelfde gevoelens ervaren in 2023. En dan weet je dat je trauma onverwerkt is. Pas als het verwerkt is, zullen de klachten verdwijnen. Maar het is wel een lange weg en echt ingewikkeld soms.

Blijven oefenen en niet opgeven. Als je ooit toch een keer gekotst heb in het openbaar of gewoon thuis of iets, dan moet je eigenlijk daarna jezelf ook een compliment geven hoe goed je het hebt opgelost in je eentje. Beloon jezelf ervoor, dit is helpend!

Mischa

01-10-2023

Reageer: