Niks maakte mij meer blij

Het begon bij mij toen ik een jaar of twaalf was. Ik ging verhuizen en kreeg opeens een heel gek gevoel in mijn keel. Naar de dokter geweest en een bloedonderzoek laten doen, niks aan de hand. Ondanks dat bleef ik maanden depressief. Niks maakte mij meer blij, ik was bang om ziek te zijn maar op een gegeven moment was het zo erg dat ik gewoon dood wilde. Het doet me pijn om er aan terug te denken, ik was (en ben) nog zo jong. Na een tijdje kreeg ik te horen dat ik een hondje kreeg en op een of andere manier zorgde dat ervoor dat ik weer wil kreeg om te leven. Hij heeft mij letterlijk uit die situatie gered. Nu zes jaar later en ik zit weer net zo diep in de put. Het begon ongeveer een maand geleden met een bloeduitstorting op mijn bil, ik googlede het en ja hoor, leukemie. Naar de dokter geweest en die zei dat er niks aan de hand was maar toch bleef ik op de uitkijk. Daarna een buitje onder mijn oksel en een prikkende/krampende arm. En nu tot slot zijn mijn klachten tot een hoogte punt gekomen. Ik heb nu vier dagen al knallende hoofdpijn. Het begon op de dag dat ik in de ochtend hard gesport had, logische verklaring misschien aangezien ik vijf maanden geleden voor het laatst gesport had. Maar mijn hypochondrie greep zich er meteen aan vast. De ochtend erna ging mijn hoofd dan ook meteen naar "HEB IK NOG HOOFDPIJN" en ondanks dat het me niet meteen opviel was het daar! En dit dus al vier dagen lang. Een rare nare hoofdpijn. En je raad het al, angst voor een hersentumor. Ik laat dit onderwerp geen minuut los in mijn hoofd, opmerkingen als : "ik ga dood, ik heb een tumor, ik heb nog maar een jaar te lezen", gaat constant door mijn hoofd ondanks dat zelfs het internet (!!!) mij vertelt dat het onwaarschijnlijk is. Ik vraag me dan ook constant af of er echt iets lichamelijks is wat deze pijn veroorzaakt, of dat het mijn angst is en mijn hoofd die overuren draait. Ik ga zo naar de dokter, en welk advies zij mij geeft moet ik maar opvolgen. Het kan zo niet langer, ik ben bang dat ik dood ga maar in de tussentijd leef ik niet eens. Het klinkt misschien ook heftig, maar dan ga ik misschien wel liever jong dood dan dat ik voor de rest van mijn leven met deze angst en pijn zit. En ik weet het is allemaal makkelijk gezegd maar het doen is zoooo moeilijk als je ook echt lichamelijk last hebt. Het spijt me zo dat jullie dit allemaal moeten meemaken. Ik weet hoe pijnlijk, eng en vermoeiend dit is.