Ik heb agorafobie

Ik begrijp hoe jij je voelt .
ik heb straatvrees .
Ik sluit me al negen maanden op in me huis .
als ik de deur uit moet naar een arts of psycholoog .word ik begeleid .ik kan niet alleen .
heb veel last van paniek aanvallen .
Kan in me straat avonds even voor de deur als het heel rustig is .boodschappen doen of ergens naar toe gaat niet.
ik heb ook geen sociale contacten meer .
mensen begrijpen me niet ook op me werk niet .
ik werk sinds pas een paar uur .
dat gaat helemaal niet goed .ben zo bang .
dat er iets gaat gebeuren .
ik loop gewoon weer weg .terug naar huis zo snel mogelijk .
thuis is mijn bescherming .ben daarna helemaal uitgeput .
ik doe zo mijn best .maar het gaat allemaal zo moeilijk .
wat goed van je dat je stapjes zet .
heb je hulp .of medicatie .
ik wens je heel veel sterkte want ik weet hoe zwaar het is.
groetjes anoniem

Hoi,ik had vorig jaar ook last om naar buiten te komen maar sinds ik 100 mg deels in neem smorgens is het beetje bij beetje beter gegaan en nu is dat verleden tijd,veel moef

Ik heb er in bepaalde periodes last van gehad en nu is het weer terug, ik dacht dat dit me niet meer ging overkomen. Alleen naar een winkel gaan en in een winkel zijn, in rij de staan, vind ik echt te lastig, ik probeer met tips op internet eruit te komen weer, als dat niet voldoende werkt, hulp zoeken.

Hoi J.

Zou ik eens met jou kunnen praten heb namelijk hetzelfde en wil eens met een lotgenoot erover praten, maar niet hier

Ik heb inmiddels al 21 jaar agorafobie. In het begin werd het niet als zodanig herkend door mijn dokter/psycholoog. Je vindt er in de jaren toch een manier om er mee om te gaan. Ik heb bijv gewoon mijn studie afgemaakt en inmiddels een goede baan. Ik heb ook nog steeds vaak beperkingen in mijn hoofd van wat ik allemaal niet kan ipv te bedenken van wat wel lukt. Ik zou anderen willen zeggen: het is een natuurlijk reactie van je lichaam. Als je het niet kent lees eens over vecht of vluchtreactie. Na zoveel jaren paniek- en angstklachten is mijn ervaring; er gaat je echt niks gebeuren en altijd kom je weer veilig thuis.

Herkenbaar hoor! Ik heb er al 30 jaar last van en het wordt steeds een beetje erger. Medicatie, therapie ...niets werkt. Ik durf alleen met mijn moeder ergens naar toe omdat zij het kent. Zij is er door medicatie vanaf. Bij mij werkt haast niets. Met een oxazepam durf ik enigszins iets. Maar zoek steeds naar veiligheid als ik naar buiten moet. Zoals alleen boodschappen doen in de buurt en waar iemand woont die ik ken enz. Er wordt gezegd dat je door de angst heen moet. Als ik in bed lig denk ik "ja, morgen ga ik het doen". Stap ik mijn auto, rij een stukje en keer snel weer om. Om moedeloos van te worden. De angst om mijn moeder te verliezen is ook erg groot. Omdat ik dan niets meer kan. Die angst maakt het er ook niet beter op

Heel herkenbaar helaas,lucht het wel op als je het van je afschrijft?
Ikzelf ga ook steeds meer beven en wil liever ook niemand zien,omdat ik me zo onzeker voel.
S avonds voel ik me iets rustiger en als ik in mijn bed lig ook.
Het valt niet mee.